Δὲν σᾶς κρύβω, ἀγαπητοὶ φίλοι, ὅτι ἐγὼ τὶς τελευταῖες μέρες εἶχα ἀρχίσει νὰ ψυχοπλακώνομαι! Ἕνα καλοκαίρι τὴν περάσαμε ζάχαρη, μὲ μάσες, ξάπλες, κολύμπι καὶ ἀρκετὰ ἀκόμη τοπικὰ extreme sports γεμάτα ἔνταση (π.χ. τὸ νὰ ὁδηγᾶς κάνοντας σλάλομ ἀνάμεσα ἀπ’ τὶς λακκοῦβες καὶ νὰ πέφτεις σὲ συνεχῆ ἀδιέξοδα ψάχνοντας νὰ βρεῖς ποιὸς δρόμος ΔΕΝ εἶναι κλειστὸς γιὰ ἔργα ἢ τὸ νὰ περπατᾶς νύκτωρ στ’ ἀκροδάχτυλα διὰ τὸν φόβον τῶν ἀναρίθμητων ἀδέσποτων σκύλαρων τῆς πόλης, σιγοτραγουδώντας ἀσφαλῶς τὸ κλασσικὸν τοῦ Μίκη «τοῖχο-τοῖχο μὲς στοὺς δρόμους / πάω τῆς Κομοτηνῆς / κι εἶμαι μὲς στὴν ἀγωνία / πότε σκύλε θὰ μὲ δεῖς»)! Γιὰ τέτοιες τρελὲς περιπέτειες μιλάω! Ἀλλὰ τί κάθομαι καὶ σᾶς λέω τώρα! Ποῦ νὰ τὰ καταλάβετε ἐσεῖς αὐτά ἄν δὲν εἶστε Κομοτηναῖοι! Τέτοια ἀπίστευτη ἔκρηξη ἀδρεναλίνης μόνον ὅσοι παρεπιδημοῦν στὸ κλεινὸν θρακικὸν Σκύλο-λακκουβο-ἄστυ μποροῦν νὰ τὴν αἰσθανθοῦν!

     Πέρα ὅμως ἀπὸ τὴν περιπέτεια, γέλασε μέσα στὸ καλοκαίρι καὶ τὸ χειλάκι μας μὲ ὁρισμένα γραφικὰ συμβάντα, ὑπέροχης ἐξωτικῆς καφρίλας σημαντικά: ἀπὸ τὶς δηλώσεις Ἀλαβάνου ὑπὲρ τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων (γιὰ τὰ ἄλλα ἐξόχως ἐπίκαιρα καὶ καυτὰ προβλήματα τῆς σκοταδιστικῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ποὺ βρίσκονται ἤδη στὴν ἀτζέντα του, ὅπως ὁ κλειτοριδικὸς ὀργασμὸς τῆς bisexual ἰνδονησιακῆς πεταλούδας, τὰ κοινωνικὰ δικαιώματα τῆς λεσβίας ταραντούλας καὶ ἡ καταδίκη του ἀναχρονιστικοῦ ἐθίμου τῆς ἀναγκαστικῆς παρθενορραφίας στὴν ξεπαρθενιασμένη ἀμοιβάδα, ὁ Πρόεδρος θὰ τοποθετηθεῖ ἀπὸ Σεπτέμβριο) ὥς τὶς ἐπετειακὲς ἐκδηλώσεις γιὰ τὴν Ὀλυμπιάδα καὶ τὶς γενέθλιες τοῦρτες ποὺ ἀνέμελη καὶ πανευτυχὴς ἔκοβε ἡ (very) Φάνη Πετραλιᾶ. Καὶ καλὰ αὐτὴ ἡ τούρτα προφανῶς ἕνα κεράκι εἶχε μόνο, ὅποτε ἦταν καὶ εὔκολο νὰ τὴ φτιάξουνε. Στὴν τούρτα μὲ τὴν ὁποία θὰ γιορτάσει κάποτε ἡ Ἑλλάδα τὴν ἀπόσβεση τῆς χασούρας ἀπ’ ὅλην αὐτὴν τὴν ἱστορία θὰ ἤθελα νὰ ξέρω πῶς θὰ τὰ χωρέσουνε τόσα κεριά! Πῶς θὰ τὴν κάνουνε δηλαδή; Πενταόροφη;

Read the rest of this entry…

Γιὰ ἄλλη µία χρονιὰ «ἀναβίωσε» τὸ «παραδοσιακό» πανηγύρι στὸ ὕψωµα Ἀκρίτας (Ἀλάν Τεπέ). Ἀπὸ τὸ 1998, τὸ πανηγύρι ἔχει χάσει τὸν ὅποιο παραδοσιακὸ ποµάκικο χαρακτήρα καὶ ἔχει µετατραπεῖ σὲ ἕναν µηχανισµὸ ἐκτουρκισµοῦ τῶν Ποµάκων, ἀφοῦ ὅλοι οἱ τουρκόφρονες προσπαθοῦν νὰ πείσουν τοὺς Ποµάκους ὅτι αὐτὰ ποὺ τοὺς παρουσιάζουν (τουρκικὰ τραγούδια, φορεσιὲς µαϊµοῦδες, δῆθεν αἰῶνες ἱστορίας καὶ ἄλλες ἀρλοῦµπες) εἶναι ἡ ταυτότητα τῶν Ποµάκων. Δυστυχῶς ὁ ἁπλὸς κόσµος ἐλέγχεται ἀπόλυτα ἀπὸ τοὺς µηχανισµοὺς τῶν τουρκοφρόνων οἱ ὁποῖοι συµπράττοντας µέ φτηνοὺς χριστιανοὺς ἐπαρχιῶτες πολιτικάντηδες µετέτρεψαν µία συνήθεια σὲ θέατρο τουρκικοῦ ἐθνικισµοῦ, ψηφοθηρίας καὶ ἐπίδειξης δυνάµεως. Ἡ βίαιη ἀποµάκρυνση τὸ 1998 τοῦ τελευταίου ἀγᾶ τοῦ πανηγυριοῦ, Μεχµὲτ Χατὶπ, ἀπὸ τὴν Κάτω Βυρσίνη, σηµατοδότησε τὴν συµβολικὴ καὶ οὐσιαστικὴ ἅλωση τῆς ποµάκικης παράδοσης ἀπό τὸν τουρκικὸ ἐθνικισµό. Ἕνα συνοθύλευµα Τούρκων ἐθνικιστῶν καὶ ἐπαρχιωτῶν πολιτικάντηδων, ἀναµεµιγµένων µέ ἀλλοτριωµένους συνειδησιακὰ καὶ πολιτισµικὰ Ποµάκους, κάτι σὰν τοὺς ἰθαγενεῖς τῆς Λατινικῆς Ἀµερικῆς, συνθέτουν ἕνα ἀποκρουστικὸ σκηνικὸ ὑπὸ τὴ σκιὰ τῶν χιλιοχρησιµοποιηµένων καὶ σκονισµένων ρητῶν τοῦ Μουσταφᾶ Κεµὰλ γιὰ τὸν ἀθλητισµὸ (καὶ κατ’ ἐπέκτασιν γιὰ τὴν ἀνδρεία τῶν Τούρκων…) καὶ τοὺς ἤχους τῆς τουρκικῆς µουσικῆς, τὴν ὁποία ὅταν δὲν παραποιοῦν οἱ ἴδιοι οἱ «καλλιτέχνες» τὸ πράττουν οἱ µικροφωνικὲς ἐγκαταστάσεις… Φέτος εἴχαµε καὶ µία καταπληκτικὴ καινοτοµία, ἀφοῦ τὸ Τουρκικὸ Ὑπουργεῖο Πολιτισµοῦ θέλησε νὰ ἀναβιβάσει τοὺς Ποµάκους στὶς ὑψηλότερες σφαῖρες τῆς τουρκικῆς ἔντεχνης µουσικῆς καὶ ἔστειλε στὸ πανηγύρι ἕνα µουσικὸ σύνολο µέ… τσέλο, βιολὶ, κλπ! Δυστυχῶς οὔτε τὰ µαῦρα κοστούµια τῶν µουσικῶν, οὔτε οἱ ἦχοι τῶν ὀργάνων τους ἄγγιξαν τὰ µάτια ἢ τὰ ἐθισµένα στὰ νταούλια καὶ τοὺς ζουρνάδες αὐτιὰ τῶν Ποµάκων, οἱ ὁποῖοι ἐνδιαφερόντουσαν περισσότερο γιὰ τὸ ἂν τὸ κοµµάτι ποὺ «ἐκτελοῦσαν» οἱ Τοῦρκοι µουσικοὶ εἶναι τὸ τελευταῖο (ἐπιτέλους) ἢ ὄχι καὶ πολὺ λιγότερο γιὰ τὸ περιεχόµενό του… Ἕνα σουρεαλιστικὸ τοπίο στὰ ὑψώµατα τῆς Ροδόπης. Τοῦ χρόνου θὰ ἀκούσουµε καὶ… Μότσαρτ στὰ ποµακοχώρια, σχολίασε Ποµάκος Ἐπαθίτης δάσκαλος…

Πιὸ προσγειωµένος ἦταν ὁ τραγουδιστής τῆς… καταργηθείσης «Τουρκικῆς» Ἕνωσης Ξάνθης, ὁ ὁποῖος µεταξὺ ἄλλων τραγούδησε τὸ «Τσανάκκαλε», ἕνα ἐθνικὸ ἡρωϊκὸ καὶ θλιβερὸ τραγούδι γιὰ τοὺς Τούρκους στρατιῶτες ποὺ πολέµησαν καὶ νίκησαν τοὺς Ἀγγλογάλλους στὴ µάχη τῶν Δαρδανελλίων τὸ 1915…

Φολκλορικὸ ἐνδιαφέρον πάντως παρουσιάζει κάθε χρόνο καὶ ἡ τελετὴ ὑποδοχῆς τῶν «ἐπισήµων», ὅπως καὶ ἡ συµπεριφορὰ ὑφισταµένων ἢ ἐκκολαπτόµενων πολιτικῶν ἀστέρων, χριστιανῶν καὶ µουσουλµάνων: κοψοµεσιάσµατα καὶ ὀθωµανικὲς ὑποκλίσεις ἐνώπιον τοῦ Τούρκου Προξένου, δουλικὰ χαµόγελα χωρὶς µέτρο – σὰν νὰ γεννήθηκαν µέ τὸ χαµόγελο στὸ στόµα -, φιλιὰ καὶ ἀγκαλιές, µέχρι καὶ ὀθωµανικὰ χειροφιλήµατα.

Οἱ ὁµιλητὲς καὶ οἱ ἀφίσες προβολῆς τοῦ πανηγυριοῦ ἔκαναν λόγο ψευδέστατα γιὰ αἰῶνες ζωῆς τοῦ πανηγυριοῦ, ὑπονοώντας φυσικὰ τὴν ἀπὸ αἰώνων παρουσία τῶν… Τούρκων στὴν ὀρεινὴ Ροδόπη (ἡ ὁποία στὴν ἐθνικιστικὴ ὁρολογία ἔχει καθιερωθεῖ ὡς Μπαλκάν Κολού, δηλ. Βαλκανικὸς Βραχίονας!). Πρόκειται φυσικὰ γιὰ ἕναν ἐντελῶς ἀβάσιµο καὶ ἀτεκµηρίωτο ἰσχυρισµό, καθὼς δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνα γραπτὸ ἢ ἄλλο στοιχεῖο τὸ ὁποῖο νὰ µᾶς βεβαιώνει ὅτι τὸ πανηγύρι αὐτὸ ἔχει ἱστορία ἔστω ἑνὸς αἰώνα. Ἀντίθετα, σύµφωνα µέ προφορικὲς µαρτυρίες γέρων Ποµάκων, τὸ πανηγύρι γινόταν κοντὰ σὲ ὕψωµα τῆς Ὀργάνης, ἡ ὁποία ἦταν τὸ διοικητικὸ καὶ οἰκονοµικὸ κέντρο τῆς περιοχῆς, ἐπειδὴ ὅµως ἦταν µακρυά ἀπὸ τὴν ποµακικὴ ἐνδοχώρα τὸ µετέφεραν στὴν σηµερινὴ τοποθεσία. Μόνο µεταπολεµικὰ µεταφέρθηκε στὴ νέα τοποθεσία. Πιθανότατα ἡ συγκέντρωση αὐτὴ καθιερώθηκε µετὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς ἑλληνικῆς Θράκης, διότι ἀκριβῶς σταµάτησε βίαια ἡ ἐπικοινωνία καὶ οἱ ἀνταλλαγὲς µέ τὴ µεγάλη µᾶζα τῶν Ποµάκων τῆς βουλγαρικῆς Θράκης. Τὸ «πανηγύρι» εἶναι νέος θεσµὸς, συνέπεια τῆς χάραξης τῆς ἑλληνοβουλγαρικῆς µεθορίου. Ἕως τότε οἱ Ποµάκοι εἶχαν ὡς κέντρο κυρίως τὸ Κίρτζαλι ἀλλὰ καὶ µικρότερους οἰκισµοὺς τῆς βουλγαρικῆς Ροδόπης. Ἐπὶ τῆς οὐσίας δὲν ἐπρόκειτο γιὰ κάποιο πανηγύρι µέ πολιτιστικὸ χαρακτήρα ἀλλὰ ἀντίθετα γιὰ µία θερινὴ συγκέντρωση ὀρεινῶν Ποµάκων κτηνοτρόφων καὶ γεωργῶν οἱ ὁποῖοι ἐνόψει τοῦ βαρὺ χειµώνα ἀντάλλασσαν προϊόντα καὶ πληροφορίες, προέβαιναν σὲ ἀγοραπωλησίες ζώων καὶ ζωοτροφῶν κλπ.

Τὸ σκηνικὸ ὅπως ἄλλωστε κάθε χρόνο ἦταν τόσο καλὰ στηµένο, ὥστε ὁ ἐπίσηµος προσκαλεσµένος νοµάρχης Ἀδριανούπολης κύριος Μίρογλου, δήλωσε ἀπὸ τὸ βῆµα µέ ἀπόλυτη εἰλικρίνεια ὅτι «ἐδῶ αἰσθάνοµαι σὰ νὰ βρίσκοµαι στὴν πατρίδα µου (σσ. Τὴν Τουρκία)…» καὶ ὅτι τὸ πανηγύρι εἶναι µία µικρογραφία τῶν ἐκδηλώσεων πάλης ποὺ γίνονται κάθε καλοκαίρι στὴ τοποθεσία Κίρκπιναρ τῆς Ἀδριανούπολης. Ὁ δὲ βουλευτὴς Ροδόπης τῆς Νέας Δηµοκρατίας κ. Ἰλχάν Ἀχµὲτ δήλωσε τὸ ἐκπληκτικό, ὅτι ἂν συµβεῖ κάποια θεοµηνία στὴν περιοχὴ «µετὰ τὸν νοµάρχη Ροδόπης καὶ τὸν Γενικὸ Γραµµατέα τῆς Περιφέρερειας, θὰ ζητήσει βοήθεια ἀπὸ τὸν… νοµάρχη τῆς Ἀδριανούπολης!»

Πάντως ὅσον ἀφορᾶ τὶς ὀργανωτικὲς λεπτοµέρειες, ἡ δουλειὰ ποὺ ἔκανε ἡ κοινότητα Ὀργάνης ἦταν πολὺ καλὴ καὶ παρόλες τὶς τουρκοπρέπειες αὐτὲς ἦταν συγκριτικὰ µέ πέρυσι λιγότερο προκλητικές. Ἐλπίζουµε ὅτι τὰ µηνύµατα ἀδελφοσύνης καὶ συνύπαρξης εἶναι οὐσιαστικὰ λόγια καὶ ὄχι ἐθνικιστικὰ προπετάσµατα καπνοῦ, ὥστε τοῦ χρόνου νὰ δοῦµε καὶ χορευτικὰ συγκροτήµατα ἀπὸ τὴ Βουλγαρία καὶ τὴν Ἑλλάδα, ὅπως ἄλλωστε ὑπάρχουν παλαιστὲς καὶ ἀπὸ τὶς τρεῖς χῶρες. Βέβαια τὰ περὶ συµµετοχῆς τριῶν χωρῶν εἶναι ἕνα ὡραῖο ψέµµα, ἀφοῦ καὶ ἀπὸ τὴ Βουλγαρία ὅλοι οἱ παλαιστὲς ποὺ προσκαλοῦνται εἶναι µουσουλµάνοι καὶ ὄχι χριστιανοὶ βουλγαρικῆς καταγωγῆς. Ἐὰν ἡ ὀργανωτικὴ ἐπιτροπὴ ἦταν εἰλικρινὴς καὶ ἀντιµετώπιζε τὴν ἐκδήλωση ὡς σηµεῖο ἀδελφοσύνης καὶ ὄχι ὡς τουρκικὸ ἐθνικιστικὸ θέατρο, θὰ προσκαλοῦσε καὶ ἀπὸ ἕνα χορευτικὸ συγκρότηµα ἀπὸ τὴ Βουλγαρία γιὰ νὰ παρουσιάσει βουλγάρικους χοροὺς (καὶ ὄχι τουρκικούς τῆς Βουλγαρίας…) ἀλλὰ καὶ ἕνα χριστιανικὸ χορευτικό τῆς περιοχῆς µας, ἀντὶ νὰ βοµβαρδίζει τοὺς Ποµάκους µέ τουρκικὴ µουσική, τουρκικοὺς χοροὺς µέ στολὲς καὶ χορογραφία ποὺ ἀποτελοῦν τὸν ὁρισµὸ τοῦ κίτς, τουρκικὴ προπαγάνδα, τουρκικὴ κόκα κόλα, τουρκική…

Ὁ Γουίλιαµ Ροντρίγκεζ εἶναι ἕνας ἀπό τούς Ἀµερικανούς ἥρωες τῆς 11ης Σεπτεµβρίου. Τήν ἡµέρα τῆς ἐπίθεσης στό World Trade Center ἐργαζόταν ὡς φρουρός ἀσφαλείας καί χάρη στήν πολύτιµη βοήθειά του οἱ πυροσβέστες ξεκλείδωσαν πολλές πόρτες ἀσφαλείας καί σώσαν δεκάδες ζωές. Γιά τή συµβολή του – µόνος του ἔσωσε 15 ἀνθρώπους! – βραβεύτηκε ἀπό τόν ἴδιον τόν Μπούς (στή φωτογραφία µέ τόν Μπούς κατά τήν τελετή βράβευσης) µά καί στήν πατρίδα του, τό Πόρτο Ρίκο.

Τά πράγµατα γιά τόν ἀληθινό (κι ὄχι Χολυγουντιανό) ἀµερικανό ἥρωα ἄλλαξαν ὅταν ἐπέµεινε στούς ἰσχυρισµούς του γιά ἐκρήξεις στό ὑπόγειο τοῦ κτιρίου, ταυτόχρονα µέ τήν πρόσκρουση τῶν ἀεροπλάνων (ἔτσι ἴσως ἐξηγεῖται καί ἡ κατάρρευσή του). Ἔκτοτε σέ δηµόσιες ὁµιλίες του κατήγγειλε τίς Ἀρχές καί τήν Κυβέρνηση γιά συγκάλυψη καί συνενοχή στό ἔγκληµα (γράφαµε πρό µηνῶν µικρό σχόλιο). Πρό ἡµερῶν ἔλαβε κάποια ἀπειλητικά µηνύµατα µέσῳ e-mail γιά ἀπόπειρα δολοφονίας του. Ἐγκατέλειψε τό σπίτι του γιά µικρό διάστηµα καί ἐπιστρέφοντας στίς 27-8 τό βρῆκε διαρρηγµένο, ὁ δέ προσωπικός ὑπολογιστής του µέ πλῆθος στοιχείων σχετικῶν µέ τούς ἰσχυρισµούς του ἔλειπε. Νά ἦταν λέτε ὁ Ὀσάµα Μπίν Λάντεν ἤ ὁ ἐξαποδῶ Ἀλ Ζαρκάουι;

Πρίν µερικούς µῆνες γράφαµε γιά τίς θέσεις τῶν θρακικῶν ἱερῶν πού εἶναι γνωστές στούς πρόποδες τῆς Ροδόπης καί λεηλετοῦνται συστηµατικά ἀπό τούς ἀρχαιοκάπηλους, ντόπιους καί µή. Εἰδική ἀναφορά εἴχαµε κάνει τότε καί στή θέση πάνω ἀπό τόν Ἴασµο, ὅπου τά σηµάδια τῆς λαθρανασκαφῆς ἦταν ὁλοφάνερα ὄταν τήν εἴχαµε ἐπισκεφθεῖ. Δυστυχῶς ὄχι µόνο δέν λάβαµε καµµία ἀπάντηση ἀπό τήν προϊσταµένη τῆς ἁρµόδιας Ἐφορίας ἀρχαιοτήτων κ. Κοκκοτάκη ἀλλά καί τίποτε µᾶλλον δέν ἄλλαξε στήν «µπᾶτε σκῦλοι ἀλέστε» κατάσταση πού περιγράφαµε. Ἔτσι, πρό ἡµερῶν εἴχαµε µία ἀκόµη τοµή στό συγκεκριµένο σηµεῖο πού γράφαµε ἀπό ἀρχαιοκάπηλους, σηµάδια τῆς ὁποίας µπορεῖ νά δεῖ κανείς καί στήν διπλανή φωτογραφία. Ἐκτιµώντας τό σηµαντικό ἔργο τῆς Ἀρχαιολογικῆς Ὑπηρεσίας καί τῆς κ. Κοκκοτάκη προσωπικά, τούς καλοῦµε καί πάλι – µέσα στόν κυκεώνα τῶν ὑποχρεώσεών τους, εἶναι ἡ ἀλήθεια – νά µήν ξεχάσουν καί τήν περίπτωση αὐτή: Μπορεῖ νά µήν πρόκειται γιά κάποια τοποθεσία µείζονος ἀρχαιολογικοῦ ἐνδιαφέροντος ἀλλά πέρα ἀπό τή σηµασία τῶν θρακικῶν ἱερῶν γιά τόν τόπο, αὐτή ἡ εἰκόνα τῆς ἐγκατάλειψης δέν τιµᾶ κανέναν µας.

http://antifonitis.gr/online/wp-content/uploads/2009/03/177.pdf

Φίλες καί φίλοι, εὑρισκόµενος ἐνώπιον ἀκροατηρίου ἐντίµου καί πολιτικῶς ἐγγραµµάτου κι ἐπειδή κι ἡ τρέχουσα ἐπικαιρότητα τό καλεῖ, θά ‘θελα νά πῶ ἀνοιχτά µερικά λόγια γιά τό µεῖζον θέµα – ταµπού τῆς σύγχρονης διεθνοῦς πολιτικῆς ζωῆς.

Καθώς στίς 24 Ἰουλίου συµπληρώθηκαν 82 χρόνια ἀπό τήν Συνθήκη τῆς Λωζάνης, τό νεότευκτο Ἐξόριστο Κουρδικό Κοινοβούλιο διοργάνωσε στήν ἑλβετική πόλη συνέδριο µέ προφανή στόχο τήν ἀµφισβήτηση τῆς Συνθήκης πού ἔθαψε γιά ὀκτώ δεκαετίες τά ὄνειρα τῶν Κούρδων γιά ἀνεξάρτητο κράτος. Ἔτσι, βρεθήκαµε κι ἐµεῖς ὡς προσκεκληµένοι ἐκεῖ, προκειµένου νά ἐκθέσουµε τήν σηµασία τῆς Συνθήκης γιά τήν Ἑλλάδα τοῦ σήµερα, σέ µιά χρονική συγκυρία µάλιστα πού φέρνει τήν ἵδρυση Κουρδικοῦ κράτους στό Βόρειο Ἰράκ τόσο κοντά (βάσει τοῦ Συντάγµατος πού θά ψηφιστεῖ τόν Ὀκτώβριο θά εἶναι θέµα 8 ἐτῶν!).

Πρῶτα ἀπ’ ὅλα θέλω νὰ εὐχαριστήσω τὴν ὀργανωτικὴ ἐπιτροπὴ γιὰ τὴν εὐγενικὴ καὶ τιµητική της πρόσκληση καὶ χαιρετίζω τὸ συνέδριο εὐχόµενος κάθε ἐπιτυχία. Ὅµως, πρὶν παρουσιάσω τὸ θέµα µου, γιὰ τὶς συνέπειες τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης στὴν νεώτερη Ἑλλάδα, νιώθω ἠθικὰ ὑποχρεωµένος νὰ ἀναφερθῶ σὲ µία πολὺ νεότερη καὶ δυστυχῶς µαύρη σελίδα τῆς ἱστορίας µας. Καὶ ἀναφέροµαι στὸν θλιβερὸ Φεβρουάριο τοῦ 1999, στὴν παράδοση τοῦ Κούρδου ἡγέτη Ἀµπντουλλὰχ Ὀτζαλάν στὶς τουρκικὲς Ἀρχές, µὲ τὴν πατρίδα µου σὲ ἕναν ρόλο ποὺ δὲν θὰ ἤθελα νὰ χαρακτηρίσω. Ἐκ µέρους τοῦ ἁπλοῦ Ἕλληνα πολίτη, ποὺ ἔνιωσε τόση ντροπὴ καὶ ταπείνωση τὶς ἡµέρες ἐκεῖνες, ζητῶ συγγνώµη γιὰ τὶς ὅποιες ἐνέργειες, λάθη ἢ ἀνεπάρκειες τῆς κυβέρνησης Σηµίτη ποὺ ὁδήγησαν τὸν µὲν Ἀµπντουλλὰχ Ὀτζαλάν στὸ Ἴµραλι, τὶς δὲ ἑλληνοκουρδικὲς σχέσεις στὸ χειρότερο σηµεῖο τους. Εὔχοµαι τὸ τραῦµα ποὺ δηµιουργήθηκε νὰ θεραπευτεῖ καὶ οἱ λαοί µας νὰ ἐπιστρέψουν στὸν δρόµο τῆς συναλληλίας καὶ τῆς ἀλληλοκατανόησης.

Ἡ ὑπογραφὴ τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης ἦταν γιὰ τὸν ἑλληνισµὸ ἡ τελετὴ ταφῆς τῶν γεωπολιτικῶν καὶ ἀλυτρωτικῶν του ὀνείρων. Ἦταν ἐπίσης ἡ τελευταία πράξη τοῦ δράµατος ποὺ κατέληξε στὸν ξεριζωµὸ τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὰ µικρασιατικὰ καὶ ποντιακὰ παράλια µετὰ ἀπὸ συνεχή παρουσία 3.000 χρόνων τουλάχιστον. Ἦταν ἀποτέλεσµα ἐσφαλµένων πολιτικοστρατιωτικῶν ἐπιλογῶν τῆς ἑλληνικῆς πλευρᾶς; Ἦταν ἀπόρροια τῆς πρόσδεσης τῶν ἐθνικῶν µας πόθων στὸ ἰµπεριαλιστικὸ ἅρµα τῆς Βρετανίας; Ἦταν µία ἀναπόφευκτη ἐξέλιξη, ἀπότοκος τῶν ἐθνικῶν κινηµάτων ποὺ πυροδότησε ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καὶ ἡ δηµιουργία τοῦ Ἔθνους – Κράτους; Ἴσως νὰ ἦταν καὶ ὅλα αὐτὰ µαζί. Αὐτὸ ποὺ εἶναι βέβαιο εἶναι ὅτι ἀποτέλεσε τὴν ἐθνοκάθαρση στὴν ὁποία βασίστηκε τὸ σύγχρονο τουρκικὸ κράτος. Μία ἐθνοκάθαρση ποὺ σχεδιάστηκε ἀπὸ µὴ Τούρκους (θυµίζω ἐδῶ τὴν συντριπτικὴ παρουσία τῶν ντονµέδων στὸ νεοτουρκικὸ κίνηµα), στηρίχτηκε στοὺς ἐνδοϊµπεριαλιστικοὺς ἀνταγωνισµοὺς (χαρα-κτηριστικὸς ὁ ρόλος τῆς Γερµανίας) καὶ ἐξάλειψε τὸ χριστιανικὸ στοιχεῖο – πρῶτα τους Ἀρµένιους καὶ µετὰ τοὺς Ἕλληνες – ἀπὸ τὴν Μικρασία. Ὅταν ἀργότερα φάνηκε πὼς ἡ κουρδικὴ ταυτότητα ἀντιστεκόταν στὴν «εὐτυχία νὰ λὲς εἶµαι Τοῦρκος», ἐσεῖς ξέρετε καλύτερα ἀπὸ ἐµένα τὸ τί συνέβη…

Ἡ ἀπώλεια τῆς Μικρασίας, ποὺ ἐπισφραγίστηκε µὲ τὴν Συνθήκη τῆς Λωζάννης, δὲν ἔθεσε ἁπλῶς τὸ στενὸ πλαίσιο στὸ ὁποῖο θὰ ἐκινεῖτο στὸ ἑξῆς ἡ Ἑλλάδα. Ἀκρωτηρίασε τὴν αὐτοεικόνα τοῦ ἑλληνισµοῦ. Μετέβαλε συνολικὰ τὸν γεωπολιτικό του προσανατολισµό. Ἄλλαξε ἄρδην τὴν πληθυσµιακὴ σύνθεση στὸν σηµερινὸ ἑλλαδικὸ χῶρο µὲ τὸ 1.000.000 πρόσφυγες ποὺ συνέρευσαν µετὰ τὴν Καταστροφὴ τοῦ 1922. Καί, δυστυχῶς, ἔβαλε τὰ θεµέλια γιὰ τὴ µελλοντικὴ ἐπιθετικότητα τῆς Τουρκίας σὲ βάρος τῆς Ἑλλάδος.

Ἐδῶ πρέπει νὰ θυµίσω ὅτι µὲ τὴ Συνθήκη, πέρα ἀπὸ τὸν καθορισµὸ τῶν ὁρίων τῆς σύγχρονης Τουρκίας, εἴχαµε καὶ τὴν Σύµβαση Ὑποχρεωτικῆς Ἀνταλλαγῆς τῶν πληθυσµῶν µεταξὺ Ἑλλάδος καὶ Τουρκίας. Βεβαίως ἦταν µία συµφωνία ποὺ τὸ ὄνοµά της ἦταν κάπως εἰρωνικὸ γιὰ τοὺς ἀµέτρητους νεκροὺς καὶ πρόσφυγες τῆς ἑλληνικῆς πλευρᾶς, γιὰ τοὺς ὁποίους καµµία ἀνταλλαγὴ δὲν εἶχε πιὰ νόηµα. Καὶ στὸ σηµεῖο αὐτὸ θέλω νὰ ὑπογραµµίσω µία µεγάλη στιγµὴ τῆς ἱστορίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, καθὼς δὲν µαρτυρεῖται κανένα ἀντίποινο, καµµία ἀντεκδίκηση σὲ βάρος τῶν 500.000 περίπου µουσουλµάνων ποὺ ζοῦσαν ἀκόµη στὴν Ἑλλάδα, τὴ στιγµὴ ποὺ στὴν Μικρασία τὸ ἑλληνικὸ αἷµα ἔρεε κρουνηδόν. Ἀπὸ τὴν ὑποχρεωτικὴ αὐτὴ µετοικεσία χριστιανῶν καὶ µουσουλµάνων ἑξαιρέθηκαν οἱ Ρωµιοὶ τῆς Κωνσταντινούπολης, τῆς Ἴµβρου καὶ τῆς Τενέδου καὶ οἱ µουσουλµάνοι τῆς Δυτικῆς Θράκης. Ἡ Συνθήκη, ἔχοντας δεδοµένο τὸ ὀθωµανικὸ παρελθὸν σὲ σχέση µὲ τὰ µειονοτικὰ καὶ ἀνθρώπινα δικαιώµατα, προέβλεπε µὲ κάθε λεπτοµέρεια τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ ἀναλάµβανε ἡ Τουρκία ἔναντι τῶν µὴ µουσουλµανικῶν κοινοτήτων της, δεσµεύοντας τὴν, ὑποτίθεται, σὲ µία πολιτικὴ ἀναγνώρισης καὶ σεβασµοῦ. Φυσικὰ τὰ ἴδια προβλέπονταν ὡς ὑποχρεώσεις καὶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἔναντι τῶν µουσουλµάνων τῆς Θράκης ἀλλὰ εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ ἀναφορὰ τοῦ κειµένου εἰδικὰ στὶς ὑποχρεώσεις τῆς Τουρκίας. Δυστυχῶς καµµία ὑπογραφὴ δὲν ἀποδείχθηκε ἱκανὴ νὰ περιορίσει τὸν κεµαλικὸ αὐταρχισµό.

Ἡ παραµονὴ τῶν 120.000 Ἑλλήνων τῆς Κωνσταντινούπολης ἐπιδιώχθηκε ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ πλευρά. Ἦταν µία πλούσια καὶ ἰσχυρὴ παρουσία ἡλικίας 1600 χρόνων, τὸ πλήρωµα τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου. Ταυτοχρόνως ἦταν ἡ ραχοκοκκαλιὰ τῆς οἰκονοµικῆς ζωῆς τῆς πόλης, ἡ ὁποία ἂν ἐξέλιπε σὲ µία νύχτα τὸ πρόβληµα θὰ ἦταν µεγάλο καὶ γιὰ τὴν ἴδια τὴν Τουρκία. Ἡ ἀριθµητικὴ καὶ οἰκονοµική της συρρίκνωση ἄρχισε ἀπὸ τὴν ἑποµένη τῶν ὑπογραφῶν τῆς Συνθήκης καὶ συνεχίζεται µέχρι καὶ σήµερα, παρὰ τὴν οὐσιαστική της ἐξαφάνιση (ἀριθµεῖ πιὰ λιγότερα ἀπὸ 2000 ἄτοµα, κυρίως ὑπέργηρα). Ἀπαγορεύσεις ἄσκησης ἐπαγγελµάτων, εἰδικὲς ἐξοντωτικὲς φορολογίες, τάγµατα ἐργασίας, κρατικὰ σχεδιασµένα πογκρόµ, µαζικὲς ἀπελάσεις, µυστικοὶ ρατσιστικοὶ νόµοι, κλείσιµο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, ἁρπαγὲς περιουσιῶν, ὅλα αὐτὰ ἦταν ἀδύνατον νὰ τὰ ἀντέξει µία ἀστικὴ κοινότητα ποὺ ζοῦσε σὲ ἕνα ἐχθρικὸ κράτος καὶ δὲν εἶχε καµµία σοβαρὴ βοήθεια ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ περίπτωση τοῦ ἀνθελληνικοῦ πογκρὸµ ποὺ ἐξαπέλυσε τὸν Σεπτέµβριο τοῦ 1955 τὸ τουρκικὸ κράτος, σὲ ἀγαστὴ πάντα συνεργασία µὲ τὸ παρακράτος (τῆς ὀργάνωσης «Ἡ Κύπρος εἶναι τουρκική»). Ἀφορµὴ ἦταν ὁ ἀντιαποικιακὸς ἀγώνας τῶν Ἑλλήνων τῆς Κύπρου κατὰ τῶν Ἄγγλων, µὲ αἴτηµα τὴν Αὐτοδιάθεση καὶ τὴν Ἕνωση µὲ τὴν Ἑλλάδα. Σὲ κείνη λοιπὸν τὴν κρίσιµη συγκυρία, ὅπου κρίθηκε ὁριστικὰ ἡ µοίρα τοῦ Κωνσταντινουπολίτικου Ἑλληνισµοῦ, ἡ παρέµβαση τῶν ΗΠΑ ἦταν ὄχι πρὸς τὴν Τουρκία ποὺ ἐγκληµατοῦσε ἀλλὰ πρὸς τὴν Ἑλλάδα, καθὼς τὸ µόνο µέληµα τῶν Ἀµερικανῶν ἦταν ἡ διασφάλιση τῆς ἑνότητας ἐντὸς τοῦ ΝΑΤΟ.

Τὰ ἴδια περίπου ἔζησαν καὶ οἱ 6.000 Ἕλληνες κάτοικοι τῶν νησιῶν Ἴµβρος καὶ Τένεδος. Τὰ δυὸ νησάκια τοῦ Αἰγαίου, παρὰ τὸν ἀµιγῶς ἑλληνικὸ πληθυσµό τους, δόθηκαν στὴν Τουρκία γιὰ τοὺς σαφεῖς γεωπολιτικοὺς λόγους ποὺ δικαιολογεῖ ἡ θέση τους στὴν ἔξοδο τῶν Στενῶν τῶν Δαρδανελλίων. Ὑποτίθεται ὅτι ἡ Τουρκία θὰ τοὺς ἐκχωροῦσε ἕνα εἰδικὸ καθεστὼς αὐτοδιοίκησης (ἄρθρα 14 καὶ 37-44 Γ΄ Τµήµατος) καὶ προστασία ὅλων τῶν δικαιωµάτων τους: πολιτικῶν, γλωσσικῶν, ἐκπαιδευτικῶν, θρησκευτικῶν. Τὰ ἄρθρα αὐτὰ λογίστηκαν γιὰ «Θεµελιώδεις νόµοι», ποὺ σηµαίνει ὅτι κανένας τουρκικὸς νόµος ἢ διοικητικὴ πράξη δὲν θὰ µποροῦσε νὰ τὰ ἀνατρέψει. Τί συνέβη στὴν πραγµατικότητα; Πρὶν κλείσει δίµηνο ἀπὸ τὴν ὑπογραφὴ τῆς Συνθήκης, Τοῦρκος κυβερνήτης ἐγκαταστάθηκε στὸ νησὶ καὶ καταργήθηκε κάθε µορφὴ αὐτοδιοίκησης, ἐνῶ 64 δικηγόροι, γιατροί, δάσκαλοι καὶ ἔµποροι χαρακτηρίστηκαν ἀνεπιθύµητοι καὶ σὲ ἄλλους 1500 ἀπαγορεύτηκε ἡ ἐπιστροφή. Ὅλα τοῦτα κατοχυρώθηκαν καὶ µὲ νόµο (1151/1927). Τὰ µέτρα κατὰ τῶν Ἑλλήνων τῆς Κωνσταντινούπολης ἴσχυσαν κι ἐδῶ: Φόροι (βαρλίκ), κατασχέσεις περιουσιῶν, ἐπιστρατεύσεις στὰ Τάγµατα Ἐργασίας (Ἀµελὲ Ταµπουροῦ), ἐξορίες ἡγετικῶν στελεχῶν… Ἐπίσης, λόγω τῆς ἀποκλειστικῆς ἑλληνικῆς παρουσίας στὰ νησιὰ καὶ τοῦ ἀγροτικοῦ χαρακτήρα τοῦ πληθυσµοῦ, εἴχαµε καὶ ἄλλα µέτρα: Δηµεύσεις γῆς, ἐποικισµός, δηµιουργία ἀνοικτῶν ἀγροτικῶν φυλακῶν καὶ στρατιωτικῶν µονάδων γιὰ τροµοκράτηση τοῦ ντόπιου πληθυσµοῦ, καταστροφὴ καὶ ἁρπαγὴ τῶν 248 ἀπὸ τὶς 262 ἐκκλησιὲς τῆς Ἴµβρου (µὲ ἀπαγόρευση τῆς ἐπισκευῆς τους) καὶ 6 περιπτώσεις καταγεγραµµένων φόνων Ἑλλήνων ποὺ ποτὲ δὲν ἐξιχνιάστηκαν. Τὸ ἀποτέλεσµα εἶναι νὰ βρίσκονται σήµερα στὴν Ἴµβρο 300 περίπου Ρωµιοὶ (στὴν Τένεδο δὲν µείνανε πάνω ἀπὸ 50) καὶ 8.000 Τοῦρκοι.

Τί συνέβη στὸν ἀντίποδα; Ἡ µουσουλµανικὴ µειονότητα σήµερα ἀποτελεῖ τὸ 1/3 περίπου τοῦ πληθυσµοῦ στὴν ἑλληνικὴ Θράκη, ἀριθµώντας περὶ τὰ 120.000 ἄτοµα. Ἡ Τουρκία, ἔχοντας βγεῖ νικήτρια ἀπὸ τὸν πόλεµο τοῦ 1922, ἐπεδίωξε εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς νὰ παρέµβει στὸ ἐσωτερικό της ἑλληνικῆς ἐπικράτειας καὶ νὰ ἀναλάβει τὴν ἡγεσία τοῦ µουσουλµανικοῦ πληθυσµοῦ της. Ἤδη ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ ’20 καὶ τοῦ ’30 κατάφερε νὰ ἀποµακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν εὐαίσθητη περιοχὴ οἱ ἀντικεµαλιστὲς Τοῦρκοι καὶ Τσερκέζοι ποὺ εἶχαν ἔρθει στὴν Ἑλλάδα διαφεύγοντας ἀπὸ τὴν κεµαλικὴ Τουρκία, µὲ κορυφαία περίπτωση αὐτὴν τοῦ τελευταίου Ὀθωµανοῦ σεϊχουλισλάµη, τοῦ Μουσταφᾶ Σαµπρῆ Ἐφέντη. Ἀργότερα, κι ἐνῶ ὁ µουσουλµανικὸς πληθυσµὸς χωρίστηκε σὲ νεωτεριστὲς καὶ συντηρητικούς, κατάφερε ὄχι µόνο νὰ περάσει τὴν χρήση τοῦ λατινικοῦ ἀλφαβήτου στὴν µειονοτικὴ ἐκπαίδευση ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναλάβει πλήρως τὸν ἔλεγχο τῆς τελευταίας µὲ τὰ Μορφωτικὰ Πρωτόκολλα ποὺ ὑπογράφηκαν µεταξὺ τῶν δυὸ χωρῶν (1951, 1968). Ὅταν στὸ δεύτερο µισό του 20ου αἰώνα τὸ Κυπριακὸ ἐπιδείνωσε τὶς ἑλληνοτουρκικὲς σχέσεις, οἱ διωγµοὶ τῶν Ἑλλήνων στὴν Τουρκία εἶχαν τὰ διοικητικὰ τους ἀντίµετρα (στερήσεις ἰθαγένειας ὅσων ἔφευγαν ἀπὸ τὴ χώρα, περιορισµένες ἀδειοδοτήσεις, πολιτικὲς ἄδηλων διακρίσεων…) στὴ Θράκη σὲ βάρος τῶν µουσουλµάνων. Ἔτσι ὁ πληθυσµὸς τους περιορίστηκε δηµογραφικὰ καὶ ψυχικὰ τέθηκε ἀπέναντι. Ὁ κεµαλικὸς ἐθνικισµὸς µπορεῖ νὰ µὴν διαπότισε τὸν ἁπλὸ µειονοτικὸ πολίτη, ὅµως εἶναι πιὰ ὁ ἀπόλυτος κυρίαρχος στὴν ἰθύνουσα τάξη καὶ στὴν πολιτικὴ ἐκπροσώπησή του. Τελευταῖο ἐµπόδιο στὴν ὁριστική του ἐπικράτηση εἶναι ἡ ἐθνοτικὴ πολυµορφία τοῦ µουσουλµανικοῦ πληθυσµοῦ. Δὲν ἔχει νόηµα νὰ µποῦµε σὲ λεπτοµέρειες γιὰ τὸ πῶς συγκροτήθηκε ἡ τουρκικὴ ὁµάδα ἐντὸς αὐτοῦ, οὔτε παρουσιάζει κάποια ἰδιαιτερότητα ἡ τσιγγάνικη συνιστώσα του. Ἀξίζει ὅµως µικρῆς ἀναφορᾶς ἡ παρουσία τοῦ Ποµακικοῦ πληθυσµοῦ στὴν ὀρεινὴ Ροδόπη, µίας σλαβόφωνης κοινότητας 35.000 περίπου ἀνθρώπων ποὺ περιλαµβάνει καὶ µία ὁµάδα µερικῶν χωριῶν µπεκτασίδων.

Παρὰ τὴν πρόβλεψη τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης γιὰ σχολικὴ διδασκαλία τῆς µητρικῆς γλώσσας στοὺς µειονοτικοὺς πληθυσµούς, τὸ ποµάκικο ἰδίωµα – ἄγραφο µέχρι πρὶν µία δεκαετία – ἔµενε πάντα στὸ περιθώριο. Παντοῦ, σὲ ΜΜΕ, σὲ σχολεῖα, δικαστήρια, ἐκλογικὰ κέντρα, ὑπηρεσίες, προβλέπεται χρήση τῆς τουρκικῆς καὶ µόνο γλώσσας. Ἀκόµα καὶ ὁ ὅρος «Ποµάκος» καὶ «ποµακικός» ἦταν µέχρι πρόσφατα ἀπαγορευµένος ἀπὸ τὴν κεµαλικὴ ἡγεσία τῆς µειονότητας καὶ στὴ θέση του χρησιµοποιοῦσαν τὸν ὅρο «ὀρεσίβιοι Τοῦρκοι» (νοµίζω ὅτι κάτι θυµίζει ὁ ὅρος στοὺς παριστάµενους…) καὶ ὅταν πιὰ ἀναγκάστηκαν ἐκ τῶν πραγµάτων νὰ µιλήσουν γιὰ Ποµάκους, τὸ ἔκαναν προσπαθώντας νὰ τοὺς ἐντάξουν στὰ τουρκικὰ φῦλα. Πέρα ὅµως ἀπὸ τὸν ἐκτουρκισµὸ τῆς συνείδησης τοῦ πληθυσµοῦ, ἐπιδιώκεται µεθοδικὰ καὶ ὁ ἐκτουρκισµὸς τοῦ πολιτισµοῦ. Πανηγύρια, γιορτές, ἔθιµα, ἀλλὰ καὶ παραδοσιακὰ φαγητά, φορεσιὲς κτλ, τυπικὰ ποµάκικα, παρουσιάζονται ὡς τούρκικα: τίποτε µέσα στὸν µουσουλµανικὸ πληθυσµὸ τῆς Θράκης δὲν πρέπει νὰ θυµίζει τὴν καταγωγικὴ του πολυµορφία.

Βλέποντας σήµερα, 82 χρόνια µετά, τὶς πρόνοιες τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης καὶ τῶν σχετικῶν µὲ αὐτὴν κειµένων, διαπιστώνουµε ὅτι:

Ἡ Συνθήκη τῆς Λωζάννης, ὅπως πάντοτε συµβαίνει, ἀποτύπωσε ἁπλῶς τὴν ἰσορροπία τῶν δυνάµεων τῆς ἐποχῆς ποὺ ὑπογράφτηκε. Δυστυχῶς, ὁ ἀναθεωρητισµὸς τῆς Τουρκίας στὸ Αἰγαῖο, ἡ εἰσβολή της στὴν Κύπρο καὶ ἡ παρεµβατικότητά της στὴ ἑλληνικὴ Θράκη δείχνουν ὅτι, τὰ τελευταία 30 χρόνια ἰδίως, ἡ ἰσορροπία ἔχει ἀλλάξει σὲ βάρος τῆς πατρίδας µου. Εἶναι λοιπόν ἀνάγκη νὰ ἀποκατασταθεῖ πρὶν κάποια ἄλλα τετελεσµένα µᾶς ὁδηγήσουν σὲ κάποιαν ἄλλη, ἀκόµη χειρότερη Συνθήκη…

 Oἱ γιγάντιες φωτιές στά τροπικά δάση τῆς Ἰνδονησίας πού πνίξαν τή γειτονική της Μαλαισία (ἡ φωτογραφία ἀπό δορυφόρο δίπλα δείχνει τίς χῶρες καλυμένες ἀπό τόν ἄσπρο καπνό!) δέν εἶναι ἄσχετες μέ τήν διαβόητη «ἀνάπτυξη» καί μάλιστα τήν… «βιώσιμη», αὐτήν τῆς οἰκολογικῆς ἔγνοιας! Τί  συνέβη;
 Εἶναι γνωστή ἡ στροφή τοῦ ἀνεπτυγμένου κόσμου πρός ἐναλλακτικές πηγές ἐνέργειας πού θά τόν ἀποδεσμεύσουν ἀπό τό πετρέλαιο. Τά βιοκαύσιμα (βενζίνη καί πετρέλαιο ἀναμεμειγμένα μέ αἰθανόλη ἤ λάδια ἀπό διάφορες φυτικές πηγές) εἶναι μία πολύ βάσιμη ἐλπίδα στήν κατεύθυνση αὐτή καί πολλές χῶρες στόν κόσμο κάνουν ἀγώνα δρόμου γιά τήν κατοχύρωση μιᾶς καλῆς θέσης στήν παγκόσμια παραγωγή, μεταξύ αὐτῶν δέ καί ἡ Μαλαισία. Στήν βόρεια Βόρνεο πού τῆς ἀνήκει καλλιεργεῖ φοινικόδεντρα τῶν ὁποίων τό λάδι, πού χρησιμοποιεῖται σέ ποσοστό 5% στό γνωστό ντίζελ, εἶναι βασικό ἐξαγώγιμο προϊόν τῆς χώρας: Τό 86% τῶν 14.000.000 τόνων του ἐξάγεται, κυρίως στήν Εὐρώπη, μάλιστα ἑταιρεῖες σάν τίς IOI Corp καί Kuok Oil & Grains δημιουργοῦν διυλιστήρια σέ εὐρωπαϊκό ἔδαφος γιά νά προωθήσουν τίς ἐξαγωγές τους. Εἶναι λοιπόν προφανής ἡ ἀνάγκη νά βρεθεῖ ἔδαφος γιά νέες φυτεῖες φοινικόδεντρων καί αὐτό εἶναι τῶν τροπικῶν δασῶν τῆς Ἰνδονησίας: Ἄλλοτε ἑταιρεῖες (ντόπιες μά καί ἀπό τή Μαλαισία) κι ἄλλοτε ἁπλοί ἀγρότες βάζουν φωτιά στά δάση καί δημιουργοῦν τόν ἀπαραίτητο χῶρο – μάλιστα ἐσχάτως μία ἔκταση ἴση μέ τή μισή Ὁλλανδία στήν περιοχή Καλιμαντάν, μέ κινεζικά χρήματα, ἑτοιμάζεται ν’ ἀποτελέσει τή μεγαλύτερη φυτεία τοῦ κόσμου. Τό 1996 ὁ καπνός ἀπό τίς φωτιές εἶχε στείλει στά νοσοκομεῖα 40.000 ἀνθρώπους καί προχθές ἡ κατάσταση ξεπέρασε πάλι τά ὅρια συναγερμοῦ.
 Πάντως εἶναι μία πολύ ἐνδιαφέρουσα ἱστορία αὐτή τῶν βιοκαυσίμων καί ἔχει καί ἑλληνικό – καί θρακικό – ἐνδιαφέρον. Δέν εἶναι μόνο οἱ τριτοκοσμικές χῶρες πού στράφηκαν στήν παραγωγή βιοκαυσίμων, π.χ. ἡ Βραζιλία πού παράγει – κι ἐξάγει παντοῦ – αἰθανόλη ἀπό τό ζαχαροκάλαμο, κατασκευάζει στήν Embraer κινητῆρες αἰθανόλης καί σχεδιάζει νέες ἐπενδύσεις 6 δισ. $ γιά νέες φυτεῖες. Εἶναι οἱ ΗΠΑ πού παίρνουν τήν αἰθανόλη ἀπό τό καλαμπόκι κι ἀντικατέστησαν τό 3% τῶν καυσίμων τους. Εἶναι ἡ Γερμανία, πρώτη παγκοσμίως στήν παραγωγή βιοντίζελ, μέ χρήση ἐλαιοκράμβης καί σόγιας. Εἶναι ἑταιρεῖες σάν τή Shell καί τήν BP πού ἐπενδύουν στή διανομή αἰθανόλης καί βιοκαυσίμων.
 Καί μεῖς; Ἡ Ε.Ε. στοχεύει στή χρήση 6% βιοκαυσίμων ὥς τό 2010 κι ἐπιδοτεῖ τίς σχετικές καλλιέργειες (45 € ἀνά ἑκτάριο καλλιέργειας ἐνεργειακῶν φυτῶν), καθώς εἶναι ἀδύνατον ὁ Εὐρωπαῖος ἀγρότης νά συναγωνιστεῖ τήν τιμή τοῦ Βραζιλιάνου ἤ τοῦ Κινέζου. Ὡστόσο αὐτό πού φαντάζει ριζική λύση εἶναι ἡ παραγωγή αἰθανόλης ἀπό τή βιομάζα, ὁλόκληρο δηλαδή τό φυτό, μέ τή μετατροπή τῆς κυτταρίνης σέ γλυκόζη χάρη σέ ἕνα ἔνζυμο γενετικά μεταλλαγμένο. Ἄν ἡ λύση αὐτή προχωρήσει βιομηχανικά – ἤδη ἑταιρεῖες σάν τή Shell καί τή Volkswagen κάνουν τεράστιες ἐπενδύσεις καί προόδους – ἡ καλλιέργεια ὁποιουδήποτε φυτοῦ, δέντρου κτλ μέ μεγάλη μάζα θά μπορεῖ νά καλύψει  τίς ἐνεργειακές ἀνάγκες μά καί νά βγάλει ἀπό τό ἀδιέξοδο τόν ἀγροτικό μας κόσμο.

Συνεχίστηκε γιὰ ἄλλη µιά χρονιὰ (5-7 Αὐγούστου) τὸ πανηγύρι -µαϊµοὺ ποὺ ἅρπαξαν ἀπὸ τὰ χέρια τῶν Κιζιλµπάσηδων τῆς ὀρεινῆς Ροδόπης, µία χούφτα φανατικῶν ἀνθελλήνων, στηριζόµενοι ἀπὸ τὸ Τουρκικὸ Προξενεῖο Κοµοτηνῆς. Μὲ ἀναρτηµένα σὲ πανώ τουρκόγλωσσα συνθήµατα τοῦ Μουσταφά Κεµάλ, µέ αἰσθητικὲς καὶ πρακτικὲς ποὺ ἀκολουθοῦνται σὲ ἀνάλογες ἐθνικιστικὲς ἐκδηλώσεις στὴν Τουρκία, καπέλωσαν ἕνα παραδοσιακὸ πανηγύρι τὸ ὁποῖο πλέον ἔχασε παντελῶς τὸν παραδοσιακὸ θρησκευτικὸ καὶ κοινωνικό του χαρακτήρα. Χαρακτηριστικό: Ἐνῷ κάποτε τό πανηγύρι κατέληγε στόν σηµαντικότερο τεκέ τῶν κιζιλµπάσηδων τῆς περιοχῆς, σήµερα ξεκινάει µέ… σουνιτικό µεβλίτ. Πλήρης ἀνατροπή! Πρόκειται γιὰ µία ἐκδήλωση ποὺ διακηρύσσει καὶ ἐπίσηµα τὸν ἐκτουρκισµὸ τῶν Ποµάκων, ἀλλὰ ταυτόχρονα δίνει τὴν εὐκαιρία σὲ πολιτικάντηδες ἐπαρχιακοῦ διαµετρήµατος καὶ ἀντιλήψεων νὰ πουλοῦν τὴν πολιτικὴ τους πραµάτια καὶ νὰ ἐπιδιώκουν νὰ κερδίσουν τὴν εὔνοια τῶν φανατικῶν. Διακηρύξεις εἰρήνης καὶ φιλίας θυµίζουν παλιὲς σατιρικὲς ἰταλικὲς ταινίες.

Κύριε διευθυντή

Σχετικά µέ δηµοσίευµα τῆς ἐφηµαρίδας σας, πού εἶχε σάν θέµα τόν ἔλεγχο ποιότητας καί κατασκευῆς τῶν δηµοτικῶν τεχνικῶν ἔργων πού ἐκτελοῦνται στόν νοµό µας καί σέ ὅ,τι ἀφορᾶ βεβαίως τόν Δῆµο Κοµοτηνῆς, ἡ ἁρµόδια Διεύθυνση Τεχνικῶν Ὑπηρεσιῶν τοῦ Δήµου σᾶς ἐνηµερώνει γιά τά ἑξῆς:

Ἡ Ὑπηρεσία µας ἐκτελεῖ πληθώρα ἔργων µικρῶν καί µεγάλων χρηµατοδοτούµενων ἀπό εὐρωπαϊκά προγράµµατα, ἀπό δηµόσιες ἐπενδύσεις ἤ ἀπό ἴδιους πόρους. Τά ἔργα αὐτά εἶναι ἔργα ἀναπλάσεων, κτιριακά, ὁδοποιίας, ἀθλητικά, πρασίνου, κτλ.

Σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στά ἔργα πού χρηµατοδοτοῦνται ἀπό κοινοτικά προγράµµατα εἴτε ἀπό δηµόσιες ἐπενδύσεις, πέραν τοῦ διαρκοῦς ἐλέγχου πού γίνεται µέ µέριµνα τῆς ὑπηρεσίας ἀπό τό δηµόσιο περιφερειακό ἐργαστήριο τῆς ΔΕΣΕ, πρός διασφάλιση τῆς ποιότητάς τους διενεργοῦνται ἐπιπλέον ἔλεγχοι ἀπό ἀνεξάρτητους µηχανισµούς (ΕΔΕΛ, ΕΣΠΕΛ) ἀλλά καί ἀπό µονάδες τοῦ Φορέα χρηµατοδότησης πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό Ἑλληνικό Δηµόσιο.

Εἰδικότερα, ὅλα τά µεγάλα τεχνικά ἔργα τοῦ Δήµου ἔχουν ὑποστεῖ ἐλέγχους καί ὄχι µόνο δέν ἔχει διαπιστωθεῖ τίποτα πού νά δείχνει πληµµέλεια ποιότητας τῶν ὑλικῶν καί τῆς κατασκευῆς τους ἀλλά συχνά εἰσπράτουµε ἐπαίνους γιά τήν αὐστηρότητα στήν ἐπίβλεψη καί στήν τήρηση τῶν νόµων, στοιχεῖα πού διασφαλίζουν τήν ποιότητα τῶν ἀποτελεσµάτων.

Ὅσον ἀφορᾶ στἀ ὑπόλοιπα τεχνικά ἔργα τοῦ Δήµου µας, πού ἐκτελοῦνται µέ χρηµατοδότηση ἀπό ἴδιους πόρους, ὁ ποιοτικός ἔλεγχος τῶν ὑλικῶν καί τῆς κατασκευῆς τους διασφαλίζεται ἀπό τόν ἔλεγχο πού διενεργεῖ τό Περιφερειακό Ἐργαστήριο τῆς ΔΕΣΕ, γιά κάθε ἕνα χωριστά, µετά ἀπό αἴτηµα τοῦ Δήµου ἀλλά καί αὐτεπάγγελτα, ἀφοῦ ἰσχύει γενικότερο αἴτηµα τοῦ Δήµου πρός τό Δηµόσιο Ἐργαστήριο γιά διαρκεῖς ἐλέγχους στά δηµοτικά ἔργα.

Ὡστόσο παρουσιάζεται τό ἐνδεχόµενο τῶν φθορῶν τῶν κατασκευῶν µας µετά ἀπό παρεµβάσεις ἔργων τῶν Ὀργανισµῶν Κοινῆς Ὠφέλειας. Στίς περιπτώσεις αὐτές φροντίζουµε τίς ἀποκαταστάσεις µέ ἔργα συντηρήσεων ἀλλά τό ἀποτέλεσµα δέν µπορεῖ νά εἶναι ἰσότιµο µέ τήν ἐξαρχῆς κατασκευή καί σέ αὐτήν τήν περίπτωση ζητοῦµε τήν κατανόηση τῶν συνδηµοτῶν µας.

Ὅλα τά ἀναφερόµενα περιλαµβάνονται σέ νοµοθετικές ἐπιταγές καί διαδικασίες τίς ὁποῖες ὁ Δῆµος Κοµοτηνῆς ἐφαρµόζει κατά γράµµα. Σέ κάθε περίπτωση ἡ Ὑπηρεσία µας προχωρεῖ στίς ἀπαραίτητες ἐνέργειες ὥστε κάθε ἔργο νά παραδίδεται στή χρήση τῶν συνδηµοτῶν µας στήν καλύτερη τεχνική κατάσταση.

Μέ τιµή, Ἡ διευθύντρια Τεχνικῶν Ὑπηρεσιῶν

Ζωή Κοσµίδου

«Α»: Εὐχαριστοῦµε γιά τήν ἀπάντηση µά θά ἦταν χρήσιµη καί µία θέση τῆς ΔΕΥΑΚ ἀφοῦ ἡ ΔΕΥΑΚ εἶναι Ὑπηρεσία ὁµόσταυλη µέ τήν Τεχνική Ὑπηρεσία τοῦ Δήµου. Κατόπιν τούτου, καί ἀφοῦ τά ἔργα ἐλέγχονται τόσο στενά ἀπό ἐργαστηριακῆς πλευρᾶς, ἐπεκτείναµε λίγο τήν ἔρευνά µας σέ αὐτούς πού διενεργοῦν τούς ἐλέγχους καί ὡς ἐκ τούτου φέρουν καί αὐτοί µερίδιο τῆς εὐθύνης. Καί γιά νά µήν γενικολογοῦµε, ἀναφερθήκαµε σέ ὁρισµένα γνωστά ἔργα τῆς Κοµοτηνῆς πού µᾶς θυµίζουν τίς Ἀριστοφανικές µας καταβολές στήν δηµιουργική ὑβρεογένεση.

Πρῶτα πρῶτα στήν ὁδό Σισµάνογλου ὅπου δέν ἔγινε κανένας ἐργαστηριακός ἔλεγχος τοῦ ὁδοστρώµατος πρίν ἀσφαλτοστρωθεῖ ὁλικά ἀλλά καί στίς ἐπιµέρους τάφρους. Στήν παλιά ὁδό Ξάνθης πρίν καί µετά τίς σιδηροδροµικές γραµµές πάλι κανένας ἐργαστηριακός ἔλεγχος. Γενικά στήν περιοχή τῆς ΕΚΤΕΝΕΠΟΛ καί τοῦ νέου οἰκισµοῦ τῶν παλλινιστούντων, ὅποια τάφρος ἀνοίγεται γιά νά τοποθετηθεῖ κάποιος ἀγωγός µπαζώνεται χωρίς τήν ἀπαραίτητη προφόρτιση τῶν ὑλικῶν, µέ ἀποτέλεσµα σέ µικρό χρονικό διάστηµα νά κάνει µιά σειρά ἀπό χαρακτηριστικές λακκοῦβες. Μιά σειρά ἀπό ὁδοποιίες στόν Ἥφαιστο ἔγιναν µέ τόν ἴδιο τρόπο. Στήν περιοχή τῆς ἐπέκτασης τοῦ σχέδιου πόλεως δίπλα στήν ΕΚΤΕΝΕΠΟΛ ὅλες οἱ τάφροι µπαζώνονται χωρίς ἐργαστηριακούς ἐλέγχους. Γιά νά µήν µακρυγοροῦµε ἀρκεῖ νά ποῦµε ὅτι στήν πενταετία 2001-2005 τό Ἐργαστήριο κλήθηκε γιά διενέργεια ἐλέγχων συνολικά ἕξι (6) φορές καί ἐνῷ τά ἀποτελέσµατα τῶν ἐλέγχων αὐτῶν ἦταν ἐκτός ὁρίων, αὐτό δέν εἶχε καµµία σηµασία γιά τήν ὑλοποίησή τους!

Αὐτά σέ µιά πρώτη προσέγγιση τοῦ θέµατος, σέ σχέση µέ τόν ἔλεγχο τοῦ Δηµοσίου, νοµίζουµε ἀρκοῦν. Ἄν γίνονται ἔλεγχοι ἀπό ἰδιωτικά ἐργαστήρια θά ἦταν χρήσιµο νά τό ξέρουµε, ὅπως ἐπίσης θά εἶχε ἐνδιαφέρον νά γνωρίζαµε τά δηµοτικά ἔργα πού εἰσέπραξαν ἐπαίνους ἀπό ἐλεγκτικούς φορεῖς.

Ἡ πρόσφατη ἐπίθεση τῆς 31ης Ἰουλίου στὶς φυλακὲς τύπου F τῆς πόλης Τεκιρντὰγ (Ραιδεστός), τεκµηρίωσε ὅτι πέρα ἀπὸ τὰ µακιγιαρίσµατα καὶ τὶς δηµαγωγίες τῆς κρατικῆς προπαγάνδας περὶ τοῦ “ἐκδηµοκρατισµοῦ”, ὁ φασισµός στὴν ἐξουσία παραµένει. Ἑκατοντάδες ἀστυνοµικοί, στρατιῶτες καὶ χωροφύλακες, ὁπλισµένοι µέ ρόπαλα καὶ ξύλα, µπῆκαν στὰ κελλιὰ τῆς ἀποµόνωσης καὶ ἐπιτέθηκαν στοὺς κρατουµένους προκειµένου νὰ τοὺς διαιρέσουν καὶ νὰ τοὺς µεταφέρουν σὲ ἄλλες φυλακὲς ἀποµόνωσης. Ἡ “δικαιολογία” ὅπως πάντα ἦταν ἕτοιµη: “ἡ µεταφορὰ σὲ καταλληλότερες φυλακές”. Αὐτὴ ἡ βάρβαρη ἐπίθεση προκάλεσε τὸν τραυµατισµὸ περίπου 30 ἀγωνιστῶν, ἀπὸ τοὺς ὁποίους οἱ 3 µεταφέρθηκαν στὸ νοσοκοµεῖο γιὰ ἰατροφαρµακευτικὴ περίθαλψη. Οἱ ὑπόλοιποι πολιτικοὶ κρατούµενοι στὰ καινούργια κελλιὰ τῶν φυλακῶν ὅπου µεταφέρθηκαν βίαια ὑπέστησαν βασανιστήρια.

Ἐδῶ καί 5 χρόνια τὸ κράτος πασχίζει µέ ὅλα τὰ µέσα νὰ σπάσει τὴν ἀντίσταση τῶν κρατουµένων ἀγωνιστῶν. Ἡ ψήφιση τοῦ νέου Σωφρονιστικοῦ Κώδικα νοµιµοποίησε ὅλες τὶς καταπατήσεις τῶν δηµοκρατικῶν – ἀνθρώπινων δικαιωµάτων καὶ τῶν ἐλευθεριῶν καί ἔκτοτε αὐξήθηκαν οἱ κρατικὲς ἐπιθέσεις.

Ἀµέσως µετὰ τήν ἐπίθεση, δεκάδες δηµοκρατικοὶ φορεῖς καὶ συγγενεῖς τῶν κρατουµένων (TAYAD, HHB, THODF, TGDF…) καί τὸ µουσικὸ συγκρότηµα YORUM ἀπαίτησαν νὰ σταµατήσει ἡ πολιτικὴ τῆς καταστολῆς καὶ νὰ τιµωρηθοῦν οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ τὸν θάνατο 120 ἀνθρώπων καὶ τὰ βασανιστήρια ποὺ ὑπέστησαν οἱ κρατούµενοι. Ἐπίσης ὀργανώθηκαν συγκεντρώσεις διαµαρτυρίας σὲ διάφορες πόλεις τῆς Τουρκίας (Κωνσταντινούπολη, Ἄγκυρα, Σµύρνη, Ἄδανα, Ντέρσιµ…).

Ὅσο διαρκοῦσε ἡ ἐπετειακή ψεµµατοπληµµύρα σχετικά µέ τή «σφαγή» τῆς Σρεµπρένιτσα, δόθηκε στή δηµοσιότητα ἡ ἀναφορά τῆς Ὁµάδας Ἔρευνας γιά τό θέµα, πού συγκροτήθηκε µέ σερβική πρωτοβουλία καί δούλεψε γιά τρία χρόνια. Βεβαίως καί πουθενά δέν τό βρήκατε καί γιαυτό ἔχετε αὐτή τή στιγµή ἀνά χείρας τόν «Ἀντιφωνητή»…

Σύµφωνα λοιπόν µέ τόν συντάκτη τῆς ἀναφορᾶς, καθηγητή Ἔντ Χέρµαν (Pennsylvania University), «Ἡ «σφαγή τῆς Σρεµπρένιτσα» εἶναι ὁ µεγαλύτερος θρίαµβος τῆς προπαγάνδας πού προέκυψε ἀπό τούς πολέµους στά Βαλκάνια [...] Σύνδεση ὅµως µέ τήν ἀλήθεια καί τήν δικαιοσύνη δέν ὑφίσταται». Καί σύµφωνα µέ τόν πρώην συντονιστή τοῦ ΟΗΕ γιά ζητήµατα Πολιτῶν, Phillip Corwin, «ἡ ἐπίσηµη ἐκδοχή αὐτῶν τῶν γεγονότων ὑπῆρξε µία ἐκστρατεία παραπληροφόρησης πού ἔθαψε µαζί µέ τά πτώµατα καί τά γεγονότα». Ὁ Καναδός καθηγητής Διεθνοῦς Δικαίου (York University) Michael Mandel, ἀπό τούς συγγραφεῖς τῆς ἀναφορᾶς, µιλάει καθαρά: “ὁ ἰσχυρισµός τοῦ ICTY (Σ.Σ.: εἶναι τό Circo del Ponte) πώς στήν Σρεµπρένιτσα ἔγινε γενοκτονία δέν στηρίζεται οὔτε ἀπό τά γεγονότα οὔτε ἀπό τήν κείµενη νοµοθεσία.” Στήν πραγµατικότητα, σύµφωνα µέ τόν Corwin, “αὐτό πού ἔγινε ἐκεῖ δέν ἦταν µιά µεµονωµένη µεγάλη σφαγή µουσουλµάνων ἀπό Σέρβους ἀλλά µία σειρά αἱµατηρότατων ἐπιθέσεων καί ἀντεπιθέσεων γιά µιά περίοδο πάνω ἀπό τρία χρόνια, ἡ ὁποία ἔφτασε στήν κορύφωσή της τόν Ἰούλιο τοῦ 1995.” Διαβάζουµε λοιπόν τά συµπεράσµατα τῆς ἀναφορᾶς:

Ἡ 24η Ἰουλίου2005, 222 χρόνια ἀπό τή µέρα γέννησης τοῦ Σιµόν Μπολιβάρ, ἦταν µία ἱστορική µέρα: Ἐγκαινιάστηκε στό Καράκας τό παναµερικανικό δορυφορικό κανάλι Telesur, «µία λατινοαµερικανική µατιά στή Λατινική Ἀµερική», ὑλοποιώντας σχετική πρόταση τοῦ Φιντέλ Κάστρο. Χορηγοί του εἶναι οἱ κυβερνήσεις τῆς Βενεζουέλας (5 ἑκ. $), τῆς Κούβας, τῆς Ἀργεντινῆς καί τῆς Οὐρουγουάης καί ἐπικεφαλῆς του εἶναι ὁ Andrés Izarra (πού παραιτήθηκε ἀπό ὑπουργός Ἐπικοινωνιῶν καί Πληροφοριῶν στήν κυβέρνηση Τσάβες γιά νά ἀναλάβει τή νέα του θέση), διευθυντής του δέ ὁ Ἀράµ Ἀχαρονιάν, δηµοσιογράφος τῆς Οὐρουγουάης κι ἐκδότης τοῦ µηνιαίου περιοδικοῦ Question, πού ἔζησε πολλά χρόνια στήν Βενεζουέλα.

http://antifonitis.gr/online/wp-content/uploads/2009/03/176.pdf