Ὁ συμπαθέστατος κύριος τῆς διπλανῆς φωτογραφίας λέγεται Ἀρκάντι Γκαϊνταμάκ. Τό ὀνοματάκι του δέν θυμίζει τίποτε πέραν τοῦ ρώσικου διαβατηρίου του ἀλλά διαθέτει ἀκόμη μερικά, μέ… ἐξωτικότερο αὐτό τῆς Ἀγκόλας. Πρόκειται γιά ἕναν μικρομεσαῖο ληστοκράτη στή Ρωσία, ἀπό κείνους πού «ἐκμεταλλεύτηκαν τίς εὐκαιρίες» καί ἀγόρασαν κρατικές ἑταιρεῖες πού σήμερα ἀξίζουν 100.000 φορές περισσότερο! Πῆρε λοιπόν κι αὐτός σειρά γιά τόν Εἰσαγγελέα, καθώς κατηγορεῖται γιά λαθρεμπόριο ὅπλων, δωροδοκίες, ξέπλυμα χρήματος μέσῳ τῆς Bank Leumi* καί τῆς Bank Hapoalim… Τήν περίπτωσή του ἐρευνοῦν σήμερα οἱ ἰσραηλινές καί γαλλικές Ἀρχές (στή Γαλλία ἔχει τιμηθεῖ καί γιά τίς ὑπηρεσίες του!). Μή νομίσετε ὅμως ὅτι εἶναι ἁπλῶς ἕνα καπιταλιστικό γουρούνι, μία σιχαμένη βδέλλα στό σῶμα τῆς κοινωνίας. Ὄχι. Πέρυσι βραβεύτηκε ὡς «ὁ πιό γενναιόδωρος δωρητής τῆς χρονιᾶς» ἀπό ρωσοεβραϊκό ἵδρυμα, παρότι δέν εἶναι τόσο θρῆσκος ὅσο τό φιλαράκι του ὁ Λέβ Λέβιεφ (ἄλλος «Ρῶσος» αὐτός) πού ἐμπορεύεται διαμάντια. Ναί, εἶναι κι αὐτός… φιλάνθρωπος, γιατί;

http://antifonitis.gr/online/wp-content/uploads/2009/03/168.pdf

…Οἱ Ποµάκοι τῆς Κεντρικῆς Ροδόπης ἀποτελοῦν τὴν πιὸ συµπαγὴ ὁµάδα σλαβόφωνων µουσουλµάνων. Τοὺς συναντᾶµε κατὰ µῆκος τοῦ ποταµοῦ Ἄρδα στὶς περιοχὲς Σµόλιαν, Ντέβιν, Νευροκόπι (Γκότσε Ντέλτσεβ) καὶ µέχρι τὴν Πέστερα καὶ τὸ Ἀσένοβγκραντ (Στενήµαχο). Στὸ δυτικὸ τµῆµα τῆς Ροδόπης οἱ Ποµάκοι φτάνουν τὴν κοιλάδα τοῦ Νέστου καὶ τὸ ὄρος Πιρὶν ἐνῶ στὰ ἀνατολικὰ ἡ διαχωριστικὴ γραµµὴ µέ τοὺς Τούρκους τοῦ Κίρτζαλι περνάει ἀπὸ τὸ Ἄρντινο καὶ τὸ Ζλάτογκραντ, ἂν καὶ µεµονωµένα ποµακοχώρια συναντᾶµε καὶ µέχρι τὸν ποταµὸ Ἕβρο. Τὸ 1989 τὸ Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν τῆς Βουλγαρίας µίλησε γιά 268.971 Ποµάκους.

Ἡ ὕπαρξη µουσουλµανικῶν νησίδων στὰ Βαλκάνια ἀποτελεῖ κληρονοµιὰ τῶν πέντε αἰώνων Ὀθωµανικῆς παρουσίας. Βασικὴ συνέπεια τῆς ἐγκαθίδρυσης τῆς Pax Ottomana ἦταν ἡ κατάργηση τῶν κρατικῶν ὁρίων, γεγονὸς ποὺ διευκόλυνε τὶς κινήσεις τῶν πληθυσµῶν καὶ τὴν ἀλληλοδιείσδυση διαφορετικῶν ἐθνο-πολιτισµικῶν ὁµάδων σὲ µία ἀχανή ἔκταση. Σχετικὰ µέ τὶς φάσεις ἐξισλαµισµοῦ τῶν κατοίκων τῆς Ροδόπης, ἡ ἀνάλυση τῶν Ὀθωµανικῶν φορολογικῶν ἀρχείων γιὰ τὰ χωριὰ τῆς δυτικῆς Ροδόπης µᾶς δίνει ἰδιαίτερα ἐνδιαφέροντα στοιχεῖα. Σύµφωνα µέ αὐτὰ, τὸ 1635 ὑπῆρχαν 1623 χριστιανικὰ νοικοκυριὰ σὲ 29 χωριά. Μετὰ ἀπὸ 25 χρόνια τὰ Ὀθωµανικὰ ἀρχεῖα ἀναφέρουν µόνον 948 χριστιανικὰ νοικοκυριά. Τὰ ἀρχεῖα συχνὰ µνηµονεύουν τὰ σλαβικὰ ὀνόµατα τῶν πατεράδων τῶν φορολογουµένων π.χ. Ἀµπντουλλάχ, γιὸς τοῦ Ἰβάν, µαρτυρία τοῦ ἐξισλαµισµοῦ ἀτόµων µέ σλαβικὴ καταγωγή.

Ὁ ἐξισλαµισµὸς τῶν Ποµάκων σίγουρα δὲν ἦταν ἀποτέλεσµα µίας ἁπλῆς διοικητικῆς πράξης. Ἦταν µία ἀργή διαδικασία ποὺ διήρκεσε πολλοὺς αἰῶνες καὶ κορυφώθηκε κατὰ τὸν 17ο αἰώνα. Νεώτερες µελέτες ἀναδεικνύουν ὡς βασικὴ αἰτία τοῦ ἐξισλαµισµοῦ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴ δυσβάσταχτη φορολογία ἐνῷ παράλληλα τονίζουν πὼς ὁ ἐξισλαµισµὸς ἦταν σταδιακός, εἶχε ἤδη ξεκινήσει ἀπὸ τὸ πρῶτο ἤµισυ τοῦ 16ου αἰώνα καὶ συνεχίστηκε µἔχρι τὸν 18ο αἰώνα καὶ ἀργότερα. Ἡ µελέτη τῶν ὀθωµανικῶν καταστιχώσεων µᾶς δίνει πολύτιµες πληροφορίες γιὰ τὴ φορολογία ποὺ ἔπρεπε νὰ πληρώνουν οἱ χριστιανικοὶ πληθυσµοί. Ὅταν ἕνα νοικοκυριὸ στρέφονταν πρὸς τὴν Ἰσλαµικὴ θρησκεία διαγράφονταν ἀπὸ τὰ φορολογικὰ µητρῶα καὶ ὁ φόρος ἀνακατανέµονταν στὰ ὑπόλοιπα χριστιανικὰ νοικοκυριά. Κατὰ τὸ 2ο ἥµισυ τοῦ 17ου αἰ. παρατηρεῖται θεαµατική µείωση τοῦ ἀριθµοῦ τῶν χριστιανικῶν νοικοκυριῶν, σὲ ὁρισµένες περιοχὲς ἀπὸ 50% µέχρι 70%. Ἔτσι, ἡ θρησκευτικὴ µεταστροφή, βασισµένη πρῶτα πρῶτα σὲ οἰκονοµικοὺς λόγους, µπορεῖ νὰ γινόταν εἴτε σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο εἴτε σὲ ἐπίπεδο οἰκογένειας ἢ καὶ ὁλόκληρης κοινότητας.

Ὁ Βούλγαρος ἱστορικὸς Ν. Τοντόροβ ἐξιστορώντας τὸν ἐξαναγκαστικὸ ἐξισλαµισµὸ τῶν κατοίκων τῆς Ροδόπης παραθέτει πολλὲς ἱστορικὲς µαρτυρίες ἀπὸ χρονικὰ καὶ πηγές. Ἀναφέρει ἐπίσης πὼς δὲν ὑπάρχει χωριὸ Ποµάκων στὴ Ροδόπη δίχως τὸ τοπωνύµιο «Καβούρσκο Γκρόµπιε» (τάφοι τῶν ἀπίστων), ὅπου ὅλοι γνωρίζουν πὼς εἶναι θαµµένοι χριστιανοί. Προσθέτει ἐπίσης τὰ πάµπολλα τοπωνύµια τῆς Ροδόπης «Μόµιν κάµεν», «Μόµιν βργ», «Μόµιν βίρ», Νεβέστα» κλπ ποὺ σχετίζονται µέ παραδόσεις γιὰ τὴν αὐτοκτονία Ροδοπαίων κοριτσιῶν προκειµένου νὰ ἀποφύγουν τὴ σύλληψη ἀπὸ τοὺς Τούρκους.

Ὁ Γάλλος Paul Luca διασχίζοντας τὴν Κεντρικὴ Ροδόπη τὸ 1706 διανυκτέρευσε γιὰ ἕνα βράδι στὸ Πασµακλὴ (Σµόλιαν). Ἐντυπωσιάστηκε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ µουσουλµάνοι στὸ Πασµακλή µιλοῦσαν µία παρεφθαρµένη µορφὴ βουλγαρικῆς.

Τὸ 1854 ὁ Βούλγαρος ἱστορικὸς καὶ ποιητής Γκιόργκι Ράκοφσκι ὁλοκληρώνει τὸ ποιητικὸ ἔργο του «Ταξιδευτὴς τοῦ δάσους» (Gorski Pitnik), τὸ ὁποῖο τυπώνεται τρία χρόνια ἀργότερα στὸ Νόβι Σάντ. Ὁ Ράκοφσκι ἀναφέρεται στοὺς Ποµάκους γράφοντας: «Στὴ Βουλγαρία ὑπάρχει ἕνας λαὸς ποὺ ὀνοµάζονται Ποµάκοι.» Ὁ Ράκοφσκι ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ ἑρµήνευσε τὴ λέξη Ποµάκος ἀπὸ τὸ ρῆµα «pomagam”, θεωρώντας τὴ λέξη «Pomak” ἰσοδύναµη τῆς λέξης «pomagach” (βοηθός), πιστεύοντας ὅτι οἱ Βούλγαροι στρατιῶτες ποὺ βοήθησαν τοὺς Ὀθωµανοὺς Τούρκους στὶς ἐπιδροµὲς τοὺς ὀνοµάστηκαν «βοηθοί». Ἐξετάζοντας τὴν ἐτυµολογία τῆς λέξης Ποµάκος καὶ πρὶν καταλήξει ὅτι ἡ λέξη προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆµα «pomagam» (βοηθῶ) παραθέτει ἕνα παλιὸ δηµοτικὸ τραγούδι:

«Πῆγε τὸ παλικάρι, πῆγε ὁ Ποµάκος Σὲ πόλεµο σκληρὸ τῶν Τατάρων. Τὸν πλήγωσαν, τὸν τραυµάτισαν. Μὲ τριακόσιες τουφεκιὲς Μὲ τρία Τατάρικα βέλη. Πέφτει τὸ παλικάρι, πέφτει ὁ Ποµάκος Σὲ βαθὺ φαράγγι Κάτω ἀπὸ ἕνα πράσινο δένδρο. Τὸ παλικάρι κλαίει, τὸ παλικάρι κλαίει Κάτω ἀπὸ ἕνα δένδρο. Πάνω στὸ δένδρο, πάνω στὸ δένδρο Εἶναι ἕνα πουλὶ γεράκι. Καὶ τοῦ µίλησε, τοῦ µίλησε Τὸ πουλὶ τὸ γεράκι: -Πέθανε παλικάρι, πέθανε Ποµάκε Νὰ σοῦ φάω, νὰ σοῦ φάω Τὴ λευκή σου σάρκα Νὰ σοῦ πιῶ, νὰ σοῦ πιῶ Τὸ µαῦρο σου τὸ αἷµα. Ἀπάντησε τὸ πληγωµένο παλικάρι Τὸ παλικάρι µέ τὸ µεγάλο τραῦµα: -Ἔι ἐσύ, ἔι ἐσὺ πουλὶ γεράκι, Μὴ µέ κάνεις Νὰ ἀνοίξω τριακόσιες πληγὲς Πληγές, τρία Τατάρικα βέλη! Ἀπάντησε, ἀπάντησε Τὸ πουλὶ τὸ γεράκι: – Σώπα παλικάρι, σώπα Ποµάκε, Θὰ σοῦ φάω τὴ λευκὴ σάρκα Θὰ σοῦ πιῶ τὸ µαὖρο σου αἴµα.Τὸ παλικάρι θύµωσε Τὸ πληγωµένο παλικάρι Σύρθηκε, σύρθηκε Μὲ τὶς ζεστές του πληγὲς Καὶ πῆρε καὶ πῆρε Τὸ µακρὺ του τουφέκι Καὶ ἔριξε, ἔριξε Στὸ πουλὶ τὸ γεράκι. Τὸ πουλὶ πέφτει, τὸ πουλὶ πέφτει Στὸ βαθὺ φαράγγι. Τὸ πουλὶ κλαίει, τὸ πουλὶ κλαίει Στὸ βαθὺ φαράγγι. Τὸ ἀκοῦνε, τὸ ἀκοῦνε Πάνω στὸν γαλάζιο οὐρανό. Κι ἀπάντησε τὸ πληγωµένο παλικάρι: – Ξάπλωσε, πουλί, ξάπλωσε Κι οἱ δυὸ µας νὰ ξαπλώσουµε! Κλάψε, πουλί, κλάψε, πουλί, Κι οἱ δυὸ µας νὰ κλάψουµε. Πέθανε, πουλί, πέθανε, πουλί, Κι οἱ δυὸ µας νὰ πεθάνουµε. Ἔµεινε γιὰ πολύ, ἔµεινε γιὰ πολὺ Μὲς στὸ φαράγγι ξαπλωµένος Μὲ τὸ γεράκι τὸ πουλὶ Καὶ φώναξε καὶ φώναξε Τὸ πληγωµένο παλικάρι: -Ἔι ἐσύ, ἔι ἐσύ, ἀδελφὴ Νεράιδα, Ἔλα ἀδελφὴ µου, βοήθησε µε! Τὸν ἄκουσε, τὸν ἄκουσε Ἡ ἀδελφὴ Νεράιδα Κι ἔτρεξε στὸ βαθὺ φαράγγι Πῆρε τὸ πληγωµένο παλικάρι Τὸ παλικάρι µέ τὰ πολλὰ τραύµατα Τοῦ θεράπευσε, τοῦ θεράπευσε Τριακόσιες πληγὲς Τρία Ταταρικὰ βέλη Τοῦ ἔδωσε ἕνα µακρὺ τουφέκι Καὶ τὸν ἔστειλε, τὸν ἔστειλε Στὸν Ταταρικὸ στρατὸ Στρατιῶτες νὰ σώσει Τὸν βασιλιὰ νὰ φέρει.»

Ὁ Ράκοφσκι πιστεύει ὅτι ὁ ἥρωας τοῦ τραγουδιοῦ πολέµησε τὸ 1402 στὸ πλευρὸ τοῦ Βαγιαζὴτ Ἰλνταροὺµ ἐνάντια στοὺς Τατάρους.

Ἐνδιαφέρον παρουσιάζει τὸ περιηγητικὸ κείµενο τοῦ Νikolaidy τὸ 1859 ποὺ ἀναφέρεται στοὺς κατοίκους τῆς ὀρεινῆς Ροδόπης. Ο Νikolaidy µιλάει γιὰ περίπου 20.000 οἰκογένειες ποὺ ζοῦν ἀντάρτικα, µέ δυναµικὸ τρόπο, ἀκόµα καὶ ληστεύοντας. Εἶναι µουσουλµάνοι αἱρετικοί, ἔχουν ἰµάµη, εἶναι κτηνοτρόφοι ἢ γεωργοὶ µικρῶν καλλιεργειῶν. Ἀναφέρεται ὅτι ἀρκετὰ χωριὰ ἦταν χριστιανικὰ πρὶν µόλις 70 χρόνια [δηλαδὴ τὸ 1790]. Ζοῦν µακριὰ ἀπὸ τὶς πεδιάδες καὶ τὶς πόλεις, διατηροῦν παγανιστικὰ ἔθιµα, ἡ ἰατρικὴ εἶναι στὰ χέρια τοῦ ἰµάµη καὶ τῶν µαγισσῶν. Οἱ Τοῦρκοι τοὺς ἀποκαλοῦν Akrians.

Πληροφορίες γιὰ τοὺς Ποµάκους βρίσκουµε καὶ στὸ ἔργο τοῦ ἐθνογράφου καὶ πρωτεργάτη τῆς Βουλγαρικῆς ἐπανάστασης τοῦ 1869 Lyuben Karavelov (1834-1879). Σὲ κείµενό του ὁ Καραβέλωβ γράφει πὼς «οἱ Ποµάκοι ἀκόµα παραµένουν µισοί-χριστιανοὶ γιατί δὲ γνωρίζουν τουρκικὰ καὶ ἄρα τὸ Κοράνι παραµένει γι’ αὐτοὺς νεκρό γράµµα». Παρακάτω προσθέτει :

«Πολλὰ γεγονότα ἀποδεικνύουν τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Ποµάκοι υἱοθέτησαν τὴ Μωαµεθανικὴ θρησκεία ὄχι πολὺ καιρὸ πρίν. Γιὰ παράδειγµα, ἔχουν διατηρήσει πολλὲς χριστιανικὲς παραδόσεις καὶ τελετουργίες. Ἀκόµα διατηροῦν πολλὰ χριστιανικὰ παρατσούκλια καὶ ὀνοµασίες. Τιµοῦν πολλοὺς χριστιανοὺς ἁγίους καὶ προσεύχονται σ’ αὐτοὺς γιὰ ὑγεία καὶ σωτηρία. Ἀνάµεσα στοὺς Ποµάκους µπορεῖς νὰ συναντήσεις ὀνόµατα ὅπως Πάντσογλου, Νεντυάλκογλου (ὁ γιὸς τοῦ Πάντσο, ὁ γιὸς τοῦ Νεντιάλκο), Βοῦταν, Βούρταν καὶ οὕτω καθεξῆς. Στὴν περιοχὴ Lovech ὑπάρχει ἕνα χωριὸ Lukovit στὸ ὁποῖο οἱ γριὲς γυναῖκες πηγαίνουν στὰ νεκροταφεῖα καὶ ἀνάβουν κεριὰ γιὰ τοὺς νεκρούς, ὅπως κάνουν καὶ οἱ χριστιανοί. Ἐὰν µία µητέρα χάσει τὸν γιό της ἢ τὴν κόρη της ἢ ἐὰν µία γυναίκα χάσει τὸν ἄντρα της, πηγαίνουν σὲ Βουλγαρικὲς ἐκκλησίες καὶ λένε: «Ὑπάρχει ἕνας νεκρὸς στὸ σπίτι µας… Δῶστε µας κεριὰ γιὰ εἴκοσι λέβα γιὰ νὰ τὰ ἀνάβουµε στοὺς τάφους τοὺς τὴν ἠµέρα τῶν Ἁγίων Πάντων». Ἐπιπλέον οἱ Ποµάκοι τηροῦν ὁρισµένες χριστιανικὲς καὶ σλαβικὲς (παγανιστικές) γιορτὲς ὅπως, γιὰ παράδειγµα, τοῦ Ἁγ. Γεωργίου, τοῦ Ἁγ. Δηµητρίου, τοῦ Ἁγ. Νικολάου, τοῦ Ἁγ. Βλάση, τίς ἡµέρες τοῦ σκύλου, τὶς µέρες τοῦ λύκου, τὶς µέρες τοῦ ποντικοῦ, κλπ.»

Ὁ Karavelov θυµᾶται ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ποὺ εἶχαν στὸ σπίτι τοῦ δυὸ Ποµάκους (µέ τὰ ὀνόµατα Ἰσµαὴλ Ντοῦρκο καὶ Σούλιο Σιράκ) γιὰ ὑπηρέτες, οἱ ὁποῖοι νήστευαν τὴ Σαρακοστή. Μία µέρα ὁ πατέρας του ρώτησε τὸν ἕναν ἀπὸ αὐτούς: «-Ντοῦρκο, θέλω νὰ ξέρω τί πιστεύεις. Εἶσαι Τοῦρκος ἢ Βούλγαρος;» «Οὔτε κι ἐγὼ δὲν ξέρω. Μᾶς φωνάζουν Pomatsi καὶ Poturnatsi [ἐκτουρκισµένους] καὶ οἱ πατεράδες µας ἤτανε γκιαούρηδες, ἀπάντησε ὁ Ντοῦρκο χαµογελώντας.» Ο Karavelov ἀναφέρει πὼς οἱ Ποµάκοι τρέφουν ἰδιαίτερο µῖσος πρὸς τοὺς Τούρκους. Σὰν ἀπόδειξη παραθέτει ἕνα τραγούδι τὸ ὁποῖο δηµοσιεύτηκε στὴν ἐφηµερίδα «Svoboda» στὸ Βουκουρέστι τὸ 1869 καὶ τὸ ὁποῖο περιγράφει τὴ σύγκρουση ἑνὸς ἥρωα τοῦ γιοῦ τοῦ Πάντσο (Πάντσογλου) µέ τὸν τουρκικὸ στρατό:

«Ὁ γιὸς τοῦ Πάντσο γράφει ἕνα χαρτὶ Καὶ τὸ στέλνει στὸν ἀδελφό του, τὸν ἀδελφό του. Τὸν σηµαιοφόρο τὸν Νάνο, τὸν Βούλγαρο: – Καληµέρα, Νάνου, Βούλγαρε, Πήγαινε νὰ µαζέψεις γενναίους Βουλγάρους, Γενναίους ἄντρες δέκα χιλιάδες Κι ἐλᾶτε στὴν πόλη τοῦ Λόβετς Νὰ βοηθήσετε τὸν ἀδελφό σας τὸ γιὸ τοῦ Πάντσο Γιατί ὁ βεζύρης ἔρχεται Ὁδηγώντας Τούρκους καὶ γενίτσαρους Στρατιῶτες καὶ µία ὁµάδα Τσιτάκων Θέλει νὰ µέ πιάσει Νὰ µέ δέσει σὰν νέα προβατίνα Καὶ νὰ µέ πάρει στὴν πόλη τοῦ Λόβετς Στοῦ Λόβετς τοὺς φαρδιοὺς δρόµους Νὰ µέ κρεµάσει σὲ µία ξερὴ ἰτιὰ Σὰ σκυλὶ γεννηµένο ἀπὸ σκύλα. Ὁ Νάνο ὁ Βούλγαρος διαβάζει ἕνα χαρτὶ Διαβάζει καὶ τὰ µάτια του κλαῖνε. Μαζεύει µία ὁµάδα νέων ἀντρῶν Ποὺ µεγαλώσαν κάτω ἀπ’ τὴ βελανιδιὰ Μάζεψε ὁ Νάνο ἄντρες δυνατοὺς Δέκα χιλιάδες ἀπ’ αὐτοὺς Καὶ πάει νὰ βοηθήσει τὸν ἀδελφό του! Οἱ Τοῦρκοι συναντήθηκαν µέ τοὺς Ποµάκους Τοὺς Ποµάκους καὶ τοὺς Βούλγαρους: Οἱ Τοῦρκοι κόβουν, οἱ Ποµάκοι σφάζουν… Κόκκινα ἀπὸ τὸ αἷµα τὰ χωράφια Τὸ αἷµα τρέχει σὰν νερὸ ἀπ’ τὰ βουνὰ Καὶ τὰ κορµιὰ σὰν τὸ στάρι στὰ χωράφια! Καὶ φώναξε τοῦ Πάντσο ὁ γιός: – Ἄκουσέ µε, βεζύρη Εἶµαι Ποµάκος, γιὸς ἥρωα… Δὲν γεννήθηκα ἀπὸ µάνα Τουρκάλα Δὲν µέ τύλιξαν σὲ βελοῦδο καὶ µετάξι Δὲν µέ τάισαν µέ λίπος καὶ γλυκά. Γεννήθηκα ἀπὸ Ποµάκισσα µάνα Μὲ τύλιξε σὲ φύλλα βελανιδιᾶς, Μὲ µεγάλωσε κάτω ἀπὸ τὴν πράσινη βελανιδιὰ Μὲ τάισε καλαµποκίσιο ἀλεύρι Μὲ ἔµαθε µέ Τοῦρκο νὰ µήν πίνω Γυναίκα Τουρκάλα νὰ µήν ἀγαπῶ… Μὲ ἔµαθε τοὺς Τούρκους νὰ πολεµῶ… Τὸ σπαθὶ τοῦ ἀνέµισε καὶ τὸ κεφάλι ἔκοψε Τὸ Τούρκικο κεφάλι ἑνὸς Βεζύρη.»

   Μέ τό παρόν οὐσιαστικά συνεχίζουμε τό πρό 15νθημέρου ἄρθρο μας γιά τήν ἑλληνικότητα τῶν ἀρχαίων Θρακῶν, μέ ἀφορμή τό εὕρημα (μέ τήν ἐπιγραφή «…σκεῦος Σεύθη βάρους…») τοῦ Βούλγαρου ἀρχαιολόγου Γκεόργκι Κίτοβ στόν τάφο τοῦ βασιλιᾶ Σεύθη ΙΙΙ. Καί τό συνεχίζουμε γιατί ἡ ἐπικαιρότητα ὁλοένα ἀνακαλεῖ τίς ἐκκρεμότητές μας μέ τήν Ἱστορία τῆς ἀρχαίας Θράκης.
   Ἄν ὡς κοινωνία καί ὡς κράτος διαθέταμε μία ἐλάχιστη σοβαρότητα, τά ἀποτελέσματα τῶν ἀνασκαφῶν τοῦ Κίτοβ θά ἦταν πρῶτο θέμα, τόσο στή Θράκη, ὅσο καί πανελλαδικά. Μόλις τόν περασμένο Νοέμβριο ὁ Κίτοβ μιλοῦσε γιά τήν ἀναπάντεχη ὁμοιότητα πού ἀπεκάλυψε ὁ τεράστιος τρίχωρος τάφος μεταξύ τῆς τοπικῆς ἀρχιτεκτονικῆς καί ἐκείνης τῆς προϊστορικῆς Ἑλλάδας. Ὅσο γιά τά εὑρήματα ἐντός τῶν τάφων, τόσο κοινά γιά παλαιότερες ἐποχές τῆς νότιας Ἑλλάδας, τό ἕνα τό ἀπέδωσε «πιθανῶς στόν Ἕλληνα γλύπτη Λύσιππο»*. 
   Δυστυχῶς στή Βουλγαρία δέν ἔχουν ὅλοι οἱ ἀρχαιολόγοι τήν ἐπάρκεια καί τήν φιλαλήθεια πού χρειάζεται ἡ ἐπιστήμη. Ἔτσι, πέρα ἀπό τόν σοβαρό καί μετριοπαθή Κίτοβ, ὑπάρχουν καί ἄλλοι πού, ἐξυπηρετώντας νεότευκτους ἐθνικούς μύθους, ἐπιδιώκουν νά βροῦν στούς ἀρχαίους Θρᾶκες τούς πρώτους Βουλγάρους. Καί ἕνα τέτοιο παράδειγμα δείχνει νά εἶναι ὁ Νικολάι Ὀφτσάρωφ, πού τό ὄνομά του συνδέθηκε μέ τό «Μαντεῖο τοῦ Διονύσου» στό Περπερικό (κοντά στό σημερινό Κίρτζαλι).
   Ὁ κύριος αὐτός πρό ἡμερῶν δήλωνε σέ βουλγαρικά καί ξένα ΜΜΕ ὅτι «ὁ Ὀρφέας ἔζησε στή Βουλγαρία καί αὐτά πού λένε οἱ Ἕλληνες ὅτι ἦταν Ἕλληνας, εἶναι λόγῳ τοῦ ἐθνικισμοῦ τους»! Τό περασμένο καλοκαίρι ὁ κυρ – Νῖκος εἶχε σκάψει στό Τατούλ τῆς νότιας Βουλγαρίας αὐτό πού προσδιόρισε ὁ ἴδιος ὡς «τάφο τοῦ Ὀρφέα» («διαψεύδοντας» τόν Παυσανία καί ὅλους τούς ἀρχαίους πού προσδιόριζαν τή θέση τοῦ τάφου μεταξύ Ὀλύμπου καί Δίου) καί πυροδότησε μέ τίς «ἑρμηνεῖες» του ὁλόκληρη σειρά μυθευμάτων.
   Κατ’ ἀρχήν πρέπει νά ποῦμε ὅτι οἱ Ἕλληνες ΔΕΝ ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Ὀρφέας ἦταν Ἕλληνας, καθώς δέν εἶναι εὔκολο νά μιλάει κανείς γιά ἑλληνικότητα σέ κεῖνες τίς ἐποχές καί μάλιστα γιά πρόσωπα …μυθικά. Ἀλλά νά φτάνουν κάποιοι, σάν τήν Ντόνκα Σοκόλοβα τῶν Βουλγαρικῶν Πρακτορείων Ταξιδίων (ΒΑΤΑ), στό σημεῖο νά μιλᾶνε γιά «διαστρέβλωση τῆς Ἱστορίας» ἀπό τήν Περιφέρεια ΑΜ-Θ καί τή Νομαρχία Ἕβρου ἐπειδή ἀποκαλοῦν τόν τόπο μας «γῆ τοῦ Ὀρφέα», ἔ, πάει πολύ! Ντάξει, δεῖ τουριστικοῦ συναλλάγματος, ἀλλά… Καί νά μετά οἱ ἀγγλοφυλλάδες σάν τήν UK Telegraph νά γράφουν γιά τόν «ἑλληνικό μῦθο» τοῦ Ὀρφέα καί τῆς Εὐρυδίκης (ναί, σέ εἰσαγωγικά!) πού τόν διεκδικοῦν δυό ἔθνη! Μήπως μποροῦν νά μᾶς ποῦν καί τί σημαίνει στά …ἀρχαῖα Βουλγαρικά τό ὄνομα Εὐρυδίκη;
   Τά γράφαμε καί πρίν χρόνια: Ἄν δέν εἴμαστε σέ θέση νά ὑπερασπιστοῦμε τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας (μετά τόν Μανώλη Ἀνδρόνικο καί τίς μύριες μαρτυρίες), πῶς θά τά βγάζαμε πέρα ἄν προέκυπτε κάτι ἀνάλογο μέ τή Θράκη; Ἡ ἀπάντηση εἶναι δυστυχῶς προφανής.

*  Ἀκόμα καί ὅσα ἡ ἀρχαιολογική σκαπάνη τῶν γειτόνων μᾶς προσφέρει στό πιάτο, οὔτε αὐτἀ μποροῦμε νά ἀξιοποιήσουμε!!!

http://antifonitis.gr/online/wp-content/uploads/2009/03/167.pdf

     Παραμένουμε καὶ σήμερα στὴν ἐκκλησιαστικὴ κρίση, ποὺ συνεχίζοντας μὲ πρωτοφανῆ ἐπιμονὴ καὶ ἔνταση νὰ κυριαρχεῖ στὸ προσκήνιο, δὲν κάνει τίποτε ἄλλο βεβαίως ἀπὸ τὸ νὰ ἀποδεικνύει συνεχῶς ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ ἱστορία δὲν μπορεῖ προφανῶς νὰ εἶναι τυχαῖα. Ἄρχισαν ἐπίσης νὰ ἀκούγονται καὶ κάποιες ἄλλες ὑποψιασμένες φωνὲς γιὰ ἐμπλοκὴ ἑλληνικῶν καὶ ξένων μυστικῶν ὑπηρεσιῶν στὴν ὑπόθεση, ποὺ σ’ ἕνα βαθμὸ ἐπαληθεύουν τὰ ὅσα κι ἐμεῖς σας λέγαμε τὴν προηγούμενη φορὰ γιὰ τὸχαῶδες καὶ θεοσκότεινο βάθος ποὺ ἔχει στὴν πραγματικότητα αὐτὴ ἡ ἱστορία…

Read the rest of this entry…

Καθώς τίς χῶρες τοῦ πρώην σοσιαλιστικοῦ κόσμου συνεχίζουν νά τίς λυμαίνονται τά ἁρπακτικά, κάπου κάπου ξεχωρίζει καί μιά φωνή εἰλικρίνειας καί τόλμης. Γιά τήν περίπτωση τῆς Οὑγγαρίας ὁ Ἴστβαν Λόβας, ἀπό τούς γνωστότερους δημοσιογράφους τῆς χώρας, μέ θητεία στό Radio Free Europe στό Μόναχο καί στήν Νέα Ὑόρκη (ἀλλά καί στίς …οὑγγρικές φυλακές τῆς δεκαετίας τοῦ 60), εἶναι μιά χαρακτηριστική τέτοια ἐξαίρεση. Τό κάτωθι κείμενο βασίζεται σέ πρόσφατο ἄρθρο του μέ τίτλο «Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ»:

Σέ ποιάν εὐρωπαϊκή χώρα μπορεῖ ἕνας φιλοκυβερ-νητικός ραδιοσταθμός νά καλεῖ σέ …δολοφονία πολιτικῶν ἀντιπάλων καί ὁ ἴδιος ὁ πρωθυπουργός νά ἀπαγορεύει συνεντεύξεις καί δηλώσεις κρατικῶν λειτουργῶν στόν Τῦπο πού δέν ἐλέγχει; Ὄχι, δέν εἶναι ἡ Ἀλβανία ἤ ἡ Λευκορωσία. Εἶναι ἡ λατρευτή τῆς Δύσης – καί εὐνοούμενη τῶν διεθνῶν ΜΜΕ – Οὑγγαρία!
Τό ξεπούλημα τῶν κρατικῶν περιουσιακῶν στοιχείων τῆς χώρας ἀπέφερε στόν νῦν πρωθυπουργό καί πρώην κομμουνιστή Φέρεντς Γκιουρσάνι (στή διπλανή φωτογραφία) ἀμύθητα πλούτη, ὅπως ἀκριβῶς συνέβη καί μέ τόν προκάτοχό του Πέτερ Μεντγκιέσι, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καί πράκτορας μέ τόν κωδικό D-209 στήν διάρκεια τῆς κομμουνιστικῆς διακυβέρνησης τῆς χώρας. Σήμερα, μιά συμμαχία τοῦ Σοσιαλιστικοῦ Κόμματος (μετεξέλιξη τοῦ παλιοῦ κομμουνιστικοῦ) καί τῶν «Ἐλεύθερων Δημοκρατῶν» ἁλωνίζει καί ἐκποιεῖ τή χώρα, ἔχοντας ἐξασφαλίσει τή σιωπή τοῦ διεθνοῦς Τύπου: Ὅταν χαρίζεις σέ πολυεθνικές τόν ἀερομεταφορέα σου (MALEV), τούς σιδηροδρόμους σου (MAV) καί τά Ταχυδρομεῖα σου, ὁ Σόρος καί οἱ ξένες πρωτεύουσες νιώθουν ἥσυχοι. Ἄλλωστε τό πρῶτο πρᾶγμα πού ἀγοράστηκε σχεδόν δωρεάν ἀπό τούς ξένους στή διάρκεια τῆς θεραπείας – σόκ μετά τήν καθεστωτική ἀλλαγή, ἦταν ὁ Τῦπος. Περνώντας ἀπό τόν κρατικό -κομμουνιστικό ἔλεγχο στήν ἰδιωτικοποίηση, τά μέλη τῆς παλιᾶς νομενκλατούρας ξεπούλησαν μέν τήν ἰδιοκτησία, διατηρήθηκαν ὅμως στήν διεύθυνση κι ἔγιναν οἱ μεγαλύτεροι ζηλωτές τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ. Μπορεῖ νά ἔγινε μεγάλος ντόρος πρόσφατα μέ τίς ἐκλογές στήν Οὐκρανία, ὅμως τά ἴδια εἶχαν γίνει καί στίς οὑγγρικές ἐκλογές τήν Ἄνοιξη τοῦ 2002, ὅταν ἔπεσε ἡ κεντροδεξιά Κυβέρνηση. Ἡ τότε Ἀμερικανίδα Πρέσβυς Νάνσυ Γκούντμαν Μπρίνκερ – καί προσωπική φίλη τοῦ Μπούς – εἶχε σπεύσει στά γραφεῖα τῶν πρώην κομμουνιστῶν γιά νά τούς συγχαρεῖ! Λίγους μῆνες πρίν, νεοαφιχθείσα μάλιστα στήν Βουδαπέστη, εἶχε προκαλέσει σάλο στή χώρα, δηλώνοντας δημοσίως ὅτι ἡ πολιτική ἐλίτ τῆς Οὑγγαρίας (δηλαδή ἡ τότε Κυβέρνηση) εἶναι ἡ πιό ἀντισημιτική πού συνάντησε ποτέ (!), χωρίς νά τεκμηριώσει μέ ὁποιονδήποτε τρόπο τήν μομφή της ἐκείνη. Καί πῶς νά τό ἔκανε δηλαδή; Ἡ κεντροδεξιά Κυβέρνηση δέν εἶχε παραχωρήσει στόν Ρονάλντ Λοντέρ γιά 99 χρόνια τό καλύτερο μέρος στή Βούδα γιά νά χτίσει τό γιγαντιαῖο του ἑβραϊκό σχολεῖο; Ἡ ἴδια δέν δώρισε ἑκατομμύρια δολάρια γιά τήν ἀναστήλωση τῆς μεγαλύτερης Συναγωγῆς τῆς Κεντρικῆς Εὐρώπης, δέκα χρόνια πρίν κάνει ὁτιδήποτε γιά τίς ἱστορικές Ἐκκλησίες τῆς πρωτεύουσας; Ἀλλά καί ἡ δεύτερη κεντροδεξιά Κυβέρνηση (1998-2002), πού κάθε μέρα τήν χαρακτήριζαν ἀντισημιτική τά ξένα ΜΜΕ, δέν καθιέρωσε ὡς ἐθνική ἀργία τήν «Ἡμέρα Μνήμης τοῦ Ὁλοκαυτώματος»; Ὑπῆρχαν ὅμως, καθώς φάνηκε, καί προθυμότεροι ὑπηρέτες… Μετά τίς ἐκλογές τοῦ 2002, τήν κυβερνητική συμμαχία συγκροτοῦν δύο μέρη: Τό Σοσιαλιστικό Κόμμα (HSP), πού ὁ δυτικός Τῦπος τό παρουσιάζει ὡς «σοσιαλδημοκρατικό», καί ἡ Συμμαχία τῶν Ἐλεύθερων Δημοκρατῶν, τήν ὁποία ἡ γερμανική Sueddeutsche Zeitung χαρακτήρισε ὡς «τό κατ΄ἐξοχήν κόμμα τῶν ἀριστεροφιλελεύθερων Ἑβραίων τῆς Βουδαπέστης». Περιλαμβάνουν μέλη τῶν πρώην ἀντιφρονούντων, σχετιζόμενων μέ τή CIA, ὅπως ἀποκάλυψε πρόσφατα στή Γκάρντιαν ὁ ἱστορικός τῆς Ὀξφόρδης Μάρκ Ἄλμοντ, ἀντιφρονοῦντες πού ποτέ δέν φυλακίστηκαν πάνω ἀπό 1-2 μέρες (σέ ἀντίθεση μέ τούς πραγματικούς Οὕγγρους ἀντιφρονοῦντες). Μέ τήν πτώση τοῦ κομμουνισμοῦ ἦταν ἀκριβῶς οἱ Ἐλεύθεροι Δημοκράτες πού ἐξασφάλισαν τό πέρασμα τῶν ΜΜΕ στόν ἔλεγχο ἀνθρώπων σάν τόν Robert Maxwell καί τόν George Soros. Αὐτά τά ΜΜΕ ἔσπειραν τό μῖσος κατά τῆς πρώτης κεντροδεξιᾶς κυβερνητικῆς συμμαχίας καί ἔφεραν στήν ἐξουσία τό HSP. Στήν σημερινή Κυβέρνηση ἡ συνύπαρξη εἶναι ἰδανική: Οἱ Σοσιαλιστές φέρνουν τούς ψήφους καί οἱ Ἐλεύθεροι Δημοκράτες τήν ὑποστήριξη τοῦ Τύπου καί τῶν ξένων. Πέραν δέ τοῦ γεγονότος ὅτι οἱ συντηρητικές κυβερνήσεις τείνουν νά εἶναι λιγότερο εὐεπίφορες ἔναντι τῶν ἐπιθυμιῶν ξένων κυβερνήσεων καί ἐπενδυτῶν, ὁ πραγματικός λόγος πίσω ἀπό τόν ἀσίγαστο πόλεμο κατά τῆς Κεντροδεξιᾶς στήν Οὑγγαρία εἶναι κοινό μυστικό: Πολλοί ἀπό τούς «διανοούμενους» τῆς ἑβραϊκῆς κοινότητας (πού ἀριθμεῖ κάπου 100.000 μέλη) φωνασκοῦν γιά τίς εὐθῦνες τῶν δεξιῶν προπολεμικῶν κυβερνήσεων τῆς Οὑγγαρίας γιά τό Ὁλοκαύτωμα καί γιά τήν συλλογική εὐθύνη (ἄρα καί συλλογική τιμωρία) τῶν Οὕγγρων γιά τόν θάνατο ἑκατοντάδων χιλιάδων Οὑγγροεβραίων.
Κι ἐνῷ ἡ δηλητηριασμένη κατάσταση στή χώρα θυμίζει παραμονές ἐμφυλίου, ἡ εἰκόνα της στή Δύση παραμένει εἰδυλλιακή. Καί μᾶλλον ἔτσι θά μείνει μέχρι τίς ἐκλογές τῆς Ἄνοιξης τοῦ 2006…

Στίς 17 Φεβρουαρίου ὑπογράφτηκε, στίς 22  γνωστοποιήθηκε καί στίς 23 ὑλοποιήθηκε ἡ ἀπόφαση τοῦ ὑπουργοῦ Δικαιοσύνης κ. Ἀναστάση Παπαληγούρα πού ἀναμενόταν πολύ καιρό: Ἀνακοινώθηκε πώς δέν θά ἐκδοθεῖ στή Γερμανία ὁ Σινάν Μποζκούρτ (Ταϊλάν) πού ἐκρατεῖτο στίς φυλακές Κομοτηνῆς. Ὅπως τό κείμενό της ἀναφέρει, βάρυνε ὅτι
«α) οἱ συμπληρωματικές ἐπεξηγήσεις πού ὑπέβαλε τό ἐκζητοῦν κράτος κρίνονται ὡς μή ἱκανές νά κάμψουν ὑπάρχουσες ἀμφιβολίες προκειμένου νά ἱκανοποιηθεῖ τό αἴτημά του, β) τό Συμβούλιο τοῦ Ἀρείου Πάγου γνωμοδότησε ὑπέρ τῆς ἔκδοσης τοῦ Μποζκούρτ Σινάν μόνο γιά τήν ἠπιότερης ποινικῆς βαρύτητας ἀξιόποινη πράξη τοῦ ἐμπρησμοῦ, ἐνῶ ἀπέρριψε τό αἴτημα γιά τίς δύο σοβαρότερες πράξεις γιά τίς ὁποῖες ἐκζητεῖται καί γ) τό κοινό περί δικαίου αἴσθημα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας κατά τῆς ἔκδοσης τοῦ ἐκζητουμένου, τό ὁποῖο ἔχει ἐκφραστεῖ ἀπό ποικίλους ἐπίσημους φορεῖς τῆς χώρας μας (ὀργανώσεις, σωματεῖα καί πλῆθος βουλευτῶν)…»
Ὄντας μάρτυρες ὑπεράσπισής του στό Ἐφετεῖο Θράκης καί ἐπί χρόνια φίλοι του, εἴχαμε τή χαρά νά συζητήσουμε μαζί του λίγο πρίν ἀναχωρήσει γιά τήν Ἀθήνα:
-Ταϊλάν, πῶς βλέπεις πιά αὐτά πού πέρασες;
- Ἤμουν ἀθῶος καί κρατήθηκα παράνομα. Μπορεῖ σήμερα νά μένω ἐλεύθερος ἀλλά μιά παροιμία λέει «ἀργή δικαιοσύνη δέν εἶναι δικαιοσύνη». Νομίζω ὅτι ἤμουν ἕνα πειρα-ματόζωο στήν ἐφαρμογή τοῦ εὐρωτρομονόμου.
- Ἔμεινες 11 μῆνες στίς φυλακές Κομοτηνῆς. Πῶς εἶδες τήν κατάσταση ἐκεῖ;
- Δέν ἔχω κανένα παράπονο. Εἶχα ἀκούσει ὅτι οἱ φυλακές Κομοτηνῆς εἶναι ἀπό τίς καλύτερες μά κι ἐγώ ποτέ δέν εἶχα πρόβλημα. Ὑπάλληλοι καί κρατούμενοι ἦταν μαζί μου φιλικοί καί εὐγενικοί, πολλοί μοῦ δήλωναν τή συμπαράστασή τους μέ κάθε τρόπο. Μάλιστα, ὅταν τόν Ὀκτώβριο ξεκίνησα ἀπεργία πείνας κάποιοι (ποινικοί) προσφέρθηκαν νά κάνουν τό ἴδιο γιά συμπαράσταση!
- Ἔζησες στή Γερμανία, στή χώρα πού ζητοῦσε τήν ἔκδοσή σου. Τί εἰκόνα ἔχεις γι’ αὐτήν;
- Δέν εἶναι εὔκολα τά πράγματα ἐκεῖ. Οὔτε ἡ λειτουργία ὀργανώσεων, οὔτε ἡ διοργάνωση ἐκδηλώσεων, οὔτε ἀκόμα ἡ ἀφισοκόλληση! Ἄν π.χ. καταδικαζόμουν πώς «σχεδίασα φόνο» κάποιου -πού …δέν ἔγινε – ἡ προβλεπόμενη ποινή εἶναι 3,5 χρόνια!
- Τί ἄλλο θά ἤθελες νά προσθέσεις;
- Θέλω νά εὐχαριστήσω θερμά ὅλους ὅσους μοῦ συμπαραστάθηκαν: φίλους, κόμματα, ὀργανώσεις, ἀκόμα καί κληρικούς. Παρότι ἤμουν ξένος δέν μέ ἄφησαν μόνο καί ἡ πίεσή τους στό Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης ἀπέδωσε. Ὁ ἀγώνας μας γιά τά δικαιώματα τῶν λαῶν τῆς Τουρκίας συνεχίζεται καί καλῶ ὅλους στόν ἀγώνα αὐτόν.

Μεταφέρουμε τήν εἴδηση ἀπό τή Βουλγαρία:
«Τὸν τάφο τοῦ βασιλιᾶ τῶν ἀρχαίων Θρακῶν Σεύθη Γ’ ἔφερε στὸ φῶς ἡ ἀρχαιολογικὴ ἀνασκαφὴ ποὺ πραγματοποιεῖται στὰ περίχωρα τῆς πόλης Σίπκα, στὴν «Κοιλάδα τῶν θρακῶν βασιλέων» στὴν Κεντρικὴ Βουλγαρία. Ὁ βασιλιὰς Σεύθης Γ’ ζοῦσε στὴν κτισμένη ἀπὸ τὸν ἴδιο πόλη, τὴ Σευθέπολη, καὶ τάφηκε στὸν ναὸ στὶς ἀρχὲς τοῦ 3ου π.Χ. αἰώνα. Εἶναι, λοιπόν, ἡ πρώτη φορά στὴ θρακικὴ ἀρχαιολογία ποὺ ταυτίστηκε τάφος ἱστορικὰ γνωστοῦ ἡγεμόνα.
Ἐπικεφαλῆς τῆς Θρακολογικῆς Ἀρχαιολογικῆς Ὁμάδας, ποὺ διενεργεῖ τὴν ἀνασκαφὴ εἶναι ὁ Βούλγαρος ἀρχαιολόγος δρ. Γκεόργι Κίτοβ, ὁ ὁποῖος τὴν Τρίτη μίλησε στὸ Ἐθνικὸ Ἵδρυμα Ἐρευνῶν γιὰ τὰ εὑρήματα ποὺ ἦλθαν στὸ φῶς. Ὁ τάφος τοῦ Σεύθη ἦταν ἀσύλλητος καὶ ἔτσι οἱ ἀρχαιολόγοι βρέθηκαν μπροστὰ σὲ ἐντυπωσιακὰ ἀντικείμενα: χρυσὸ στεφάνι μὲ φύλλα βελανιδιᾶς, ξίφος, θώρακα καὶ περικεφαλαία, ἱπποσκευή, ἀλαβάστρινα ἀγγεῖα, χρυσὸ κύλικα οἴνου καὶ πλῆθος ἄλλων ἔργων ἀπὸ χρυσό, ἀσήμι, ἀλάβαστρο, πηλὸ καὶ δέρμα.
Μεταξὺ τῶν εὑρημάτων συγκαταλέγεται καὶ μία ἀσημένια κούπα ποὺ ἔφερε τὸ ὄνομα τοῦ νεκροῦ βασιλιᾶ: «… σκεῦος Σεύθη βάρους…» ἔγραφε, στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ μάλιστα, ἡ χαραγμένη ἐπιγραφὴ τῆς κούπας. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν τάφο τοῦ βασιλιᾶ Σεύθη Γ’, ὁ δρ. Γκεόργι Κίτοβ ἀνέσκαψε καὶ ἕναν τύμβο μέσα στὸν ὁποῖο τάφηκε κατὰ τὸ δεύτερο μισό τοῦ 5ου π.Χ. αἰώνα ἄλλος ἕνας Θράκας βασιλιάς. Καὶ σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση τὰ εὐρήματα εἶναι σπουδαία, μὲ ἐντυπωσιακότερο ἕνα προσωπεῖο-φιάλη μὲ ἀνάγλυφη παράσταση ἀνθρώπινου προσώπου φιλοτεχνημένη πάνω σὲ χοντρὴ πλάκα χρυσοῦ, βάρους 673 γραμμαρίων (φωτογραφία). Ὁ τάφος ἦταν σκεπασμένος ἀπὸ ἑπτὰ πλάκες μὲ γεῖσο ὥστε νὰ θυμίζει σαρκοφάγο ἐνῶ ἐκτιμᾶται ὅτι ὁ βασιλιὰς ἦταν ὀπαδὸς τοῦ Ὀρφέα ἀφοῦ βρέθηκαν μόνο μερικὰ ὀστᾶ τῶν ἄκρων καὶ τοῦ κρανίου του. Ἀλλὰ ἦταν καὶ πολεμιστής, ἀφοῦ εἶχε ἐνταφιαστεῖ σχεδὸν μὲ ὅλη του τὴ μεταλλικὴ ἐξάρτυση ποὺ δίνει πολύτιμα στοιχεῖα γιὰ τὸν ὁπλισμὸ τῆς ἀριστοκρατικῆς τάξης στὴν ἀρχαία Θράκη, τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴ μετὰ θάνατον ζωὴ του σκεύη, καθὼς καὶ μὲ μερικὰ ἄλλα ἀντικείμενα ἀπὸ ἀσήμι, χρυσό, χαλκό, σίδηρο καὶ πηλό.
Ὁ ἀριθμὸς τῶν τύμβων ποὺ συνολικὰ ἐξερευνήθηκαν τὸ 2004 στὴν Κοιλάδα τῶν Θρακῶν βασιλέων φθάνει τοὺς 13.»
Καθώς δέν πρόκειται γιά τήν πρώτη τέτοια ἀνακάλυψη τοῦ δρ. Κίτοβ καί τίς σχετικές ἀνακοινώσεις, αὐτό πού περιμέναμε ὡς Θρᾶκες καί ὡς  Ἕλληνες ν’ ἀκούσουμε ἦταν ἡ ἐξήγηση γιά τήν ἑλληνική ἐπιγραφή τῆς κούπας τοῦ βασιλιᾶ. Καί ποιά νομίζετε πώς δόθηκε στίς ἀναφορές τῶν ΜΜΕ;  Ὅτι πρόκειται μᾶλλον γιά προϊόν εἰσαγωγῆς ἤ γιά …λάφυρο! Μάλιστα, ὁ βασιλιᾶς τῶν Θρακῶν εἶχε λεηλατήσει κάποιαν ἑλληνική πόλη καί ἔτυχε νά βρεῖ μιάν ἀσημένια κοῦπα μέ τ’ ὄνομά του, τήν ὁποία καί κράτησε μέχρι καί στόν τάφο του!
Γιά μιάν ἀκόμη φορά λοιπόν παρατηροῦμε τό πασίγνωστο φαινόμενο τῆς λυσσώδους ἄρνησης παντός ἑλληνικοῦ. Τό προφανές καί ἀποδεδειγμένο ἀπωθεῖται καί ἐπιστρατεύονται πάσης φύσεως παραλογισμοί, ἀρκεῖ νά ὑποτιμηθεῖ καί νά περιοριστεῖ ἡ αἴγλη καί ἡ παρουσία τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνισμοῦ! Τά εἴδαμε μέ τούς Μυκηναίους καί τή Γραμμική Β΄, τά ζοῦμε μέ τούς Μινωίτες καί τή Γραμμική Α΄, τά ὑφιστάμεθα μέ τούς ἀρχαίουςΜακεδόνες καί Θρᾶκες. Τά παραμύθια περί προελληνικῶν φύλων καί ἰνδοευρωπαϊκῶν καθόδων, τά ἀπολύτως ἀναπόδεικτα καί ἐναντιούμενα σέ κάθε λογικό ἐπιχείρημα καί σέ κάθε ἀρχαιολογική μαρτυρία πασχίζουν νά κρατήσουν τήν ἑλληνική περί τό Αἰγαῖο παρουσία στά ὅρια τῶν 4.000 χρόνων (ἤδη πάντως κερδίσαμε 1000 χρόνια ἀπό τήν ἐποχή πού βρισκόμασταν ἐμεῖς στό σχολεῖο). Καί μήπως εἶναι ἡ μόνη τέτοια περίπτωση; Σημειῶστε ἕνα ἀκόμη πρόσφατο, κυπραίικο παράδειγμα:
«…Ἡ ἔκπληξη γιὰ τοὺς ἀρχαιολόγους ἦλθε ἀπὸ τὴν Κύπρο καὶ συγκεκριµένα ἀπὸ τὸν Πύργο. Καὶ αὐτὸ γιατί κανεὶς µέχρι τώρα δὲν φανταζόταν ὅτι στὴν περιοχὴ κρυβόταν ἐδῶ καὶ 4.000 χρόνια τὸ ἀρχαιότερο ἀρωµατοποιεῖο τοῦ κόσµου! «Οὔτε ποὺ τὸ φανταζόµασταν τέτοιο εὕρηµα» δήλωσε  ἡ Ἰταλίδα ἀρχαιολόγος καὶ ὑπεύθυνη τῆς ἀνασκαφῆς, δρ Μαρία Ροζάρια Μπελτζιόρνο, ποὺ εἶχε τὴν τύχη νὰ δεῖ νὰ ἀναδύεται αὐτὸ τὸ σπάνιο ἀρχαιολογικὸ µνηµεῖο. Πρόκειται γιὰ ἕνα προϊστορικὸ ἐργαστήριο 4.000 τ.µ. στὸ ἐσωτερικό τοῦ ὁποίου βρέθηκαν ἀγγεῖα γεµάτα µέ ἀρωµατικὲς πρῶτες ὕλες ἀλλὰ καὶ τὰ ἕτοιµα ἀρώµατα. Ἀπὸ τὴν ἐξέτασή τους, µάλιστα, προκύπτει ὅτι οἱ προτιµήσεις τῶν προγόνων µας δὲν διαφέρουν πολὺ ἀπὸ τὶς σηµερινὲς ἐπιλογὲς µας.
Τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ 50 µικρὰ καὶ µεγάλα κυπριακὰ ἀγγεῖα ποὺ βρέθηκαν ἔκρυβαν µέσα τους εὐωδιὲς ἀπὸ πρωτότυπα ἀρώµατα ἀπὸ σταφύλι ἀλλὰ καὶ ἄλλες ποὺ «ἔµοιαζαν» πολὺ µέ τὸ δηµοφιλὲς Pino Silvestre, τὸ γνωστὸ ἄρωµα πεύκου στὸ πράσινο µπουκάλι. «Βρήκαµε σχεδὸν 10 διαφορετικὰ αἰθέρια ἔλαια, ἴδια µέ ἐκεῖνα ποὺ χρησιµοποιοῦνται σήµερα» τονίζει ἡ κ. Μπελτζιόρνο, ποὺ ἀνασκάπτει στὴν περιοχὴ ἀπὸ τὸ 1998. Ἀπὸ τὶς πρῶτες ἀναλύσεις ἀποδεικνύεται ὅτι οἱ πρῶτες ὕλες τῶν ἀρωµάτων ἦταν κανέλα, δάφνη, µυρτιά, γλυκάνισο καὶ κίτρο.
Ὅσο γιά τήν τέχνη τῆς ἀρωματοποιίας, φαίνεται πώς τήν γνώρισαν ἀπό τούς Αἰγυπτίους, μέ τούς ὁποίους διατηροῦσαν στενές σχέσεις, ἐνῷ ἀνάμεσα στούς καλύτερους ἀγοραστές ἀρωμάτων εἰκάζεται πώς ἦταν οἱ Μινωίτες.»
Ἑτερόφωτη-δεύτερη λοιπόν ἡ ἑλληνική πολιτισμική παραγωγή, παρότι πρόκειται, ὡς λέγεται, γιά τό μακράν πρῶτο ἐργαστήριο τέτοιου τύπου! Ἐδῶ ἐπιστρατεύτηκε ἡ ἐγγύς Ἀνατολή πού προσφέρεται γιά τέτοιες ὑπο-θέσεις ἐργασίας (ἔχει χρησιμοποιηθεῖ ἔτσι καί στό παρελθόν ἐπανειλλημένως).
Κι ἐρχόμαστε ἀπό τά παραπάνω στό τελευταῖο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ ΑΡΔΗΝ. Τό σπουδαῖο του ἀφιέρωμα στήν ἀρχαιολαγνεία καί τήν «συναφή» της οὐφολογία θέτει μέ τόλμη ἕνα θέμα πού ἀπό τό περιθώριο ἔχει πάρει πλέον μία κεντρική θέση στήν καθημερινότητα ἑνός τεραστίου ἀριθμοῦ συνελλήνων. Τό ζήτημα ὅμως εἶναι – πέρα ἀπό τίς γελοῖες, τίς ὕποπτες ἤ τίς ἐπικίνδυνες πλευρές του – γιατί καταλήγει (καί) τόσος σοβαρός κόσμος στίς ὑπώρειες τῆς φαντασιοπληξίας (τό διαπραγματεύεται στό ἀφιέρωμα ὁ Σαράντος Καργάκος, ἐμπλουτίζοντας τήν προβληματική πού ἐκθέτουν καί οἱ ἄλλες, ἐξαίρετες προσεγγίσεις τοῦ περιοδικοῦ). Κατά τή γνώμη μας τεράστια εὐθύνη ἔχουν οἱ προσεγγίσεις τοῦ τύπου πού ἀναφέρουμε ἀνωτέρω. Δέν εἶναι δυνατόν νά ἀνέχεται κανείς τήν κάθε ἐπιστημονικοφανή θεωρία τῶν εἰδικῶν – μέ ἤ χωρίς εἰσαγωγικά – καί νά μήν βλέπει πουθενά ἀντίλογο γιά τήν ὑπεράσπιση τοῦ αὐτονόητου (πού τυχαίνει νά εἶναι καί τό πολιτισμικό παρελθόν μας). Εἴτε λοιπόν ἐκκινήσει κανείς μέ μία συνομωσιολογική προσέγγιση εἴτε μέ τήν οἴηση τοῦ ἐρασιτέχνη πού θά καλύψει τήν ἀνεπάρκεια καί τήν ἀδιαφορία τοῦ ἐπαγγελματία, τό ἀποτέλεσμα τῆς δικῆς του ἐνασχόλησης πολύ δύσκολα δέν θά ἀδικήσει τίς προθέσεις του. Γνώμη μας λοιπόν εἶναι πώς – σύν τοῖς ἄλλοις – φταῖνε σέ μεγάλον βαθμό οἱ ἐπαγγελματίες ἀρχαιολόγοι, φιλόλογοι, μελετητές, ἱστορικοί: Ἡ δική τους ὀλιγωρία – ἀκηδία (σέ συνδυασμό μέ τό γενικό μας ἐθνικό χάλι) καί τήν ἀλήθεια μᾶς στεροῦν καί στούς τηλελλαδέμπορους ἀνοίγουν τόν δρόμο.

http://antifonitis.gr/online/wp-content/uploads/2009/03/166.pdf