Οἱ µουσουλµάνοι Ροµά, 20.000 ἄτοµα περίπου, ζοῦν καὶ στοὺς τρεῖς νοµοὺς τῆς ἑλληνικῆς Θράκης, συγκεντρωµένοι σὲ συγκεκριµένες συνοικίες κυρίως τῆς Κοµοτηνῆς, τῆς Ξάνθης καὶ τῆς Ἀλεξανδρούπολης. Στὴν Κοµοτηνὴ συναντῶνται στὸ τέρµα τῆς ὁδοῦ Ἀδριανουπόλεως καὶ στὸν Ἥφαιστο, στὴν Ξάνθη στὴν περιοχὴ τοῦ Δροσεροῦ, τῆς Πετρελαιαποθήκης (Γκαζχανέ) καὶ τῆς Ρέµβης (Πούρναλικ), ἐνῶ στὴν Ἀλεξανδρούπολη στὴν περιοχὴ τῆς ὁδοῦ Ἄβαντος. Ὀλιγοµελεῖς ὁµάδες Ροµὰ ὑπάρχουν διάσπαρτες σὲ πολλὰ χωριὰ τῆς πεδινῆς Θράκης ἀλλὰ καὶ στὰ ὀρεινὰ ποµακοχώρια τόσο τοῦ νοµοῦ Ξάνθης ὅσο καὶ τοῦ νοµοῦ Ροδόπης. Στὰ ποµακοχώρια περιπλανιόντουσαν κυρίως σιδερᾶδες, κατασκευαστὲς ἀγροτικῶν ἐργαλείων ἀπαραίτητων γιὰ τὴν ὀρεινὴ γεωργία. Σηµαντικὸ µεταναστευτικὸ ρεῦµα δηµιουργήθηκε στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 καὶ σὲ ὅλη τη διάρκεια τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 µὲ κατεύθυνση τὰ µεγάλα ἑλληνικὰ ἀστικὰ κέντρα ἀλλὰ καὶ τὴν Εὐρώπη. Μερικὲς χιλιάδες Ροµὰ µεταναστῶν συναντῶνται σήµερα κυρίως στὴ Γερµανία καὶ πολὺ λιγότεροι στὴν Ὀλλανδία καὶ τὸ Βέλγιο. Δέκα περίπου οἰκογένειες ἀπὸ τὸν Ἥφαιστο στὴν περίοδο ἐκείνη ἔφθασαν µέχρι τὴν Αὐστραλία. Στὴν Ἀθήνα καὶ εἰδικότερα στὸ Βοτανικό, στὸ Γκάζι καὶ στὸν Κεραµικὸ ζοῦν ἀρκετοὶ ἐσωτερικοὶ µετανάστες Ροµὰ ἀπὸ τὴ Θράκη. Ἡ µετανάστευση πρὸς τὴν Τουρκία εἶναι σχεδὸν µηδενική.
(…) Μὲ κριτήριο τὴν κινητικότητά τους στὸν χῶρο, οἱ Ροµὰ ποὺ ζοῦν στὴν ἑλληνικὴ Θράκη θὰ µποροῦσαν νὰ διακριθοῦν σὲ ἑδραίους καὶ ἡµιεδραίους. Νοµάδες ἔπαψαν νὰ ὑπάρχουν ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰ. Οἱ πρῶτες χαράξεις ἐθνικῶν συνόρων στὰ τέλη τοῦ 19ου αἰ. ἀκύρωσαν µία ἀπὸ τὶς σηµαντικότερες προϋποθέσεις τῶν νοµάδων: τὴν ἐλευθερία τῆς µετακίνησης.  Ἥφαιστος καὶ Ἀδριανουπόλεως εἶναι δυὸ χαρακτηριστικοὶ οἰκισµοὶ στὶς παρυφὲς τῆς Κοµοτηνῆς, ποὺ ἐκπροσωποῦν τὶς δυὸ παραπάνω γενικὲς κατηγορίες καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἄποψη ἐκφράζουν τὸ γενικότερο τοπίο τῶν κοινοτήτων τῶν Ροµά στὴ Θράκη. Συγκροτήθηκαν ἀπὸ πληθυσµοὺς ποὺ ἐγκατέλειψαν τὸν νοµαδισµὸ σὲ πολὺ διαφορετικὲς περιόδους καὶ κάτω ἀπὸ ἀνόµοιες συνθῆκες. Οἱ κάτοικοι τῆς Ἀδριανουπόλεως ἔχουν νωπὲς µνῆµες τοῦ νοµαδικοῦ ἢ ἡµι-νοµαδικοῦ τρόπου ζωῆς, σὲ ἀντίθεση µὲ τοὺς Ἡφαιστιῶτες οἱ ὁποῖοι δὲν διατήρησαν παρόµοιες µνῆµες, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἡ µόνιµη ἐγκατάσταση πραγµατοποιήθηκε πολὺ νωρίτερα καὶ µάλιστα σὲ περιοχὲς τῆς νότιας Βουλγαρίας (βόρειας Θράκης), ἀπὸ ὅπου λόγῳ τῶν Ρωσσοτουρκικῶν πολέµων τοῦ 1877-78 µετακινήθηκαν καὶ ἔφθασαν στὴν Κοµοτηνὴ µαζὶ µὲ ἄλλους µουσουλµάνους πρόσφυγες.
     Ἡ πλειοψηφία τῶν Ροµὰ τῆς Θράκης ἀπέβαλε τὴν τσιγγάνικη γλῶσσα εἴτε στὴ διάρκεια τῆς Ὀθωµανικῆς περιόδου, εἴτε στὴν περίοδο ἀπὸ τὸ 1920 καὶ µετά, µέσα στὰ ὅρια τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Σήµερα τὸ 80% µιλᾶ τουρκικὰ ἐνῶ ἕνα ποσοστὸ συρρικνούµενο σταδιακὰ διατηρεῖ ἀκόµη τὴν τσιγγάνικη, δηλαδὴ τὴ ροµανί, στὶς διαφορετικὲς διαλεκτικὲς της ποικιλίες. Βέβαια τὸ ποσοστὸ αὐτῶν ποὺ γνωρίζουν τσιγγάνικα εἶναι µεγαλύτερο, ἂν λάβουµε ὑπόψιν µας ὅτι σὲ πολλὲς ἀγροτικὲς περιοχὲς καὶ οἰκισµούς, ὅπως στὴ Μελέτη καὶ τὸν Πολύανθο, οἱ Ροµὰ πάνω ἀπὸ σαράντα ἢ πενήντα χρονῶν µιλοῦν καλά τή Ροµανί, ἀλλὰ δὲν τὴ χρησιµοποιοῦν στὴν ἐπαφὴ µὲ τὶς νεότερες γενιὲς, οἱ ὁποῖες µὲ τὴν ἐπίδραση τῆς τουρκικῆς τηλεόρασης, τῶν ἰδεολογικῶν συνθηκῶν ποὺ ἐπικρατοῦν στὴν περιοχὴ καὶ κυρίως τοῦ µειονοτικοῦ σχολείου ἀποτσιγγα-νοποιοῦνται γλωσσικὰ καὶ συνειδησιακά.
    Τὸ µειονοτικὸ σχολεῖο ἦταν ὁ κορυφαῖος µηχανισµὸς ἐπιβολῆς τῆς τουρκικῆς γλώσσας. Ὅσοι Ροµὰ ἦρθαν σὲ ἐπαφὴ µὲ τὴ λεγόµενη µειονοτικὴ ἐκπαίδευση ἔχασαν τὴ γλωσσικὴ καὶ συνειδησιακή τους ἰδιαιτερότητα. Στὶς δεκαετίες ποὺ ἀκολούθησαν τὸν Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο, οἱ περισσότεροι µειονοτικοὶ δάσκαλοι ἐµποτισµένοι μὲ τὶς ἀρχὲς τοῦ κεµαλισµοῦ ἐνδιαφέρονταν περισσότερο γιὰ τὸν ἐκτουρκισµὸ τῶν νεαρῶν µαθητῶν (Τσιγγάνων καὶ Ποµάκων) παρὰ γιὰ τὴν πνευµατικὴ τους προαγωγή, ἀκολουθώντας τὰ ἐκπαιδευτικὰ πρότυπα τῆς Τουρκίας, ὅπου ἀνάλογη ἐπιτυχία εἶχε ὁ ἐκεῖ ἐκπαιδευτικὸς µηχανισµὸς ἀπὸ τὸ 1930 καὶ µετά.
(…) Τὰ ρωµανὲ τῆς Θράκης ἔχουν τὶς ρίζες τους στὰ Χιντὶ καὶ στὶς ἄλλες γλῶσσες τῶν βορειοδυτικῶν Ἰνδιῶν. Ἐντάσσονται στὰ εὐρωπαϊκὰ ρωµανὲ ἰδιώµατα, σὲ ἀντιδιαστολὴ µὲ τὰ λοµαβρὲν (ἀρµενικά) καὶ τὰ ντοµαρὶ (ἀσιατικά) (…) Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς συγγραφῆς τοῦ Γλωσσαρίου ἐντυπωσιάστηκα ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἄρχισα νὰ συναντῶ λέξεις ρουµανικές, ἀρµενικές, περσικές, σλαβικὲς κι ἔτσι δινόταν ἡ ἐντύπωση ὅτι ἀκολουθεῖ κανεὶς τὰ χνάρια τῶν ἀσταµάτητων τσιγγάνικων καραβανιῶν ποὺ διέσχισαν χιλιάδες χιλιόµετρα στὴν Ἀσία γιὰ νὰ φθάσουν στὴ Θράκη, ἀπὸ ὅπου καὶ διασκορπίστηκαν στὴν Εὐρώπη µέσα σέ ἕναν ἢ δυὸ αἰῶνες. Ἀλλὰ ἐξίσου ἐντυπωσιακὸ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι στὴν ταπεινὴ γλῶσσα τῆς Ἀδριανουπόλεως ἔχουν διαφυλαχθεῖ βυζαντινοὶ τῦποι λέξεων οἱ ὁποῖοι πλέον ἔχουν ξεχαστεῖ στὴ νεοελληνικὴ: ζουµὶ (φαγητό), κουκουντὶ  (χαλάζι), λαλὶ (φωνή), ποῦρνα (δαµάσκηνο) κλπ. Ἀκόµα σὲ ὅλες τὶς τσιγγάνικες διαλέκτους τῶν χωρῶν τῆς Χερσονήσου τοῦ Αἵµου οἱ ἀριθµοὶ τριάντα καὶ σαράντα λέγονται στὰ ἑλληνικά..
(…) Ἐὰν ἐξετάσουµε τὴ ρωµανὶ τῆς Θράκης στὴ διαχρονική της πορεία θὰ διαπιστώσουµε ὅτι στὴ πρώτη µεταπελευθερωτικὴ δεκαετία (1920-30) ἦταν πλουσιότερη σὲ ρωµανὲ στοιχεῖα ἀπὸ ὅ,τι σήµερα. Ἄν ἡ φθίνουσα πορεία συνεχιστεῖ καί τὶς ἑπόµενες δεκαετίες, τότε ὅλο καὶ περισσότερες ἑλληνικὲς ἢ τουρκικὲς λέξεις θὰ καλύπτουν τὰ ἐννοιολογικά της πεδία, ὥστε κάποια στιγµὴ νὰ ἀποδιαρθρωθεῖ καὶ ἡ ἴδια ἡ δοµὴ τῆς γλώσσας…

(Ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ  Ἀντώνη Λιάπη στόν Μορφωτικό Ὅμιλο Κομοτηνῆς, 12.12.05)

Στὶς 9-11 Δεκεμβρίου διοργανώθηκε στὴν Ἀθήνα ἀπὸ τὸ Διδασκαλεῖο Ξένων Γλωσσῶν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν διεθνὲς συνέδριο μὲ θέμα «Ἡ γλῶσσα σὲ ἕναν κόσμο ποὺ ἀλλάζει». Στὸ συνέδριο παρουσιάστηκαν γλωσσικά, ἐκπαιδευτικὰ καὶ κοινωνικὰ θέματα ποὺ ἀντανακλοῦν τὶς πολλαπλὲς χρήσεις τῆς γλώσσας στὸ σύγχρονο κόσμο. Δὲν ἔλειψαν καὶ οἱ εἰσηγήσεις ποὺ ἀφοροῦσαν θέματα μειονοτήτων καὶ διαπολιτισμικῆς ἀγωγῆς.
    Ὁ ἐκπαιδευτικὸς καὶ ὑποψήφιος διδάκτορας τοῦ ΑΠΘ Κάρολος Γεροβασιλείου ἔκανε εἰσήγηση μὲ θέμα «Στάσεις τῶν πομακόφωνων τῆς ὀρεινῆς Ξάνθης ἀναφορικὰ μὲ τὴν πιθανότητα εἰσαγωγῆς τῆς πομακικῆς γλώσσας στὴ μειονοτικὴ σχολικὴ ἐκπαίδευση». Μελετώντας τὶς γλωσσικὲς στάσεις τῶν πομακόφωνων κατοίκων τῆς ὀρεινῆς περιοχῆς τοῦ νομοῦ Ξάνθης ἀπέναντι στὴ μητρική τους γλῶσσα ἀλλὰ καὶ ἀπέναντι στὴν ἑλληνικὴ καὶ στὴν τουρκικὴ ὁ Κ. Γεροβασιλείου πῆρε συνεντεύξεις ἀπὸ κατοίκους στὸ χωριὸ Κένταυρος, ὅπου ὑπηρέτησε ἐπὶ μία πενταετία ὡς δάσκαλος. Παραθέτουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν εἰσήγησή του:
 «Ἡ πομακικὴ γλῶσσα, ἀποκλεισμένη ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση καὶ ἀπὸ κάθε ἐπίσημη (κρατικὴ καὶ μή) δραστηριότητα, προφορικὴ καὶ μὴ τυποποιημένη, εὑρισκόμενη σὲ καθεστὼς διωγμοῦ ἀπὸ τὴν τουρκόφιλη ἡγεσία τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητας ἦταν ἀναμενόμενο ὅτι δὲν θὰ μποροῦσε νὰ συγκεντρώσει πολλὲς θετικὲς γνωμοδοτήσεις ὡς πρὸς τὴν πιθανότητα ἔνταξής της στὸ μειονοτικὸ σχολικὸ σύστημα. Ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ ἀρνητικὲς ἀξιολογήσεις, ἡ ἐπιχειρηματολογία τῆς ἀπόρριψης ἐπικεντρώνεται σὲ δυὸ βασικὰ σημεῖα: στὴν ἔλλειψη χρησιμότητας καὶ στὴν ἔλλειψη γραφῆς. Ὅμως οἱ πιὸ πολλοὶ ἐγκρίνουν (ἔστω καὶ ἂν ἀρχικὰ τὸ ἀπέρριπταν) τὴ χρησιμοποίηση τῶν πομακικῶν ἀπὸ τοὺς δασκάλους τοῦ ἑλληνόφωνου καὶ τοῦ τουρκόφωνου προγράμματος. Πιστεύουν τελικὰ ὅτι μπορεῖ πιθανὸν νὰ βοηθήσει στὴν καλύτερη ἐκμάθηση τῆς ἑλληνικῆς καὶ τῆς τουρκικῆς γλώσσας, εἰδικὰ στὶς πρῶτες τάξεις τοῦ δημοτικοῦ σχολείου, ἀφοῦ τὰ παιδιὰ ξέρουν μόνο πομακικά. Τὰ μαθήματα θὰ γίνονται κατανοητὰ καὶ οἱ μικροὶ μαθητὲς θὰ ἐπιτύχουν ὑψηλότερους ρυθμοὺς μάθησης. Πιὸ θετικὲς ἐμφανίζονται στὸ ζήτημα αὐτὸ οἱ σχολικὲς ἡλικίες ποὺ βιώνουν ἔντονα καὶ σύγχρονα τὸ πρόβλημα». Κλείνοντας τὴν εἰσήγησή του ὁ Κ. Γεροβασιλείου σημειώνει πώς, ἂν καὶ ἡ πομακικὴ γλωσσικὴ κοινότητα φαίνεται νὰ ἀντιτίθεται στὴν ἰδέα εἰσαγωγῆς τῆς πομακικῆς στὸ σχολεῖο, «ἡ πιθανὴ αὔξηση τοῦ οἰκονομικοῦ καὶ κοινωνικοῦ κύρους τῆς πομακικῆς καθὼς καὶ τῆς χρησιμότητάς της σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν τυποποίησή της μᾶλλον θὰ ἄλλαζε αὐτὴ τὴν ἀρνητικὴ στάση».
   Στὸ ἴδιο συνέδριο οἱ Τζεμαλὴ Μηλιαζὴμ καὶ Ν. Κόκκας μίλησαν μὲ θέμα «Ἡ συνύπαρξη γλωσσικῶν ὁμάδων στὴ Θράκη καὶ ὁ ρόλος τῆς ἐκπαίδευσης στὴ διαπολιτισμικὴ ἐπικοινωνία». Στὴν εἰσήγηση ἐξετάστηκαν οἱ κοινωνικὲς καὶ ἐκπαιδευτικὲς διαστάσεις τῆς γλωσσικῆς συνύπαρξης στὴ Θράκη, οἱ δυσκολίες ἀλλὰ καὶ οἱ δυναμικὲς ποὺ ἀναπτύσσονται. Διερευνήθηκαν οἱ χῶροι ὅπου ἐκδηλώνεται ἡ διαπολιτισμικὴ / διαγλωσσικὴ ἐπικοινωνία καὶ περιγράφηκαν οἱ γλωσσικὲς ὁμάδες ποὺ συνυπάρχουν, μὲ ἀναφορὰ στὸ θεσμικὸ πλαίσιο, ἰδιαίτερα σὲ σχέση μὲ τὴν ἔνταξη  στὴν ἐκπαιδευτικὴ διαδικασία. Ἔμφαση δόθηκε στὶς μαθησιακὲς δυσκολίες ποὺ παρουσιάζουν οἱ δίγλωσσοι ἢ τρίγλωσσοι μαθητὲς καὶ στοὺς τρόπους ποὺ τὶς ξεπερνοῦν. Οἱ Τ. Μηλιαζὴμ καὶ Ν. Κόκκας τόνισαν ὅτι  οἱ ὑπάρχουσες πληθυσμιακὲς ὁμάδες στὴ Θράκη, μὲ τὸ δικό της ἡ κάθε μία πολιτισμικὸ καὶ γλωσσικὸ σύστημα ἀναφορᾶς, διαμόρφωσαν συγκεκριμένους τρόπους ἐπικοινωνίας μεταξὺ τους καί, παρὰ τὶς ὅποιες διαφορές, ἦταν πάντοτε ἔντονη σὲ ὅλους ἡ αἴσθηση τῆς κοινότητας.   Εἰδικότερα, ἡ ἁρμονικὴ συνύπαρξη χριστιανῶν καὶ μουσουλμάνων ἀποτυπώνεται μέσα ἀπὸ μία γλωσσικὴ ἐπικοινωνία ποὺ βασίζεται στὴν ἀλληλοαποδοχὴ καὶ τὴν ὑπέρβαση τῆς ἑτερότητας. Οἱ μουσουλμάνοι τῆς Δυτικῆς Θράκης (Τουρκογενεῖς-Πομάκοι-Ρωμά) δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζονται  ὡς μία ὁμοιογενὴς ὁμάδα μὲ ἑνιαῖα ἐθνοτικὰ ἀντανακλαστικά.  Ὁ αὐτοπροσδιορισμὸς τους περνάει συχνὰ μέσα ἀπὸ τὶς συμπληγάδες θεσμικῶν ἢ ἐξωγενῶν παρεμβάσεων τόσο στὸ ἐπίπεδό τῆς θρησκείας, ὅσο καὶ στὸ ἐπίπεδο τῆς γλώσσας καὶ τῆς κουλτούρας. Γιὰ τὴν δημόσια ἐκπαίδευση οἱ εἰσηγητὲς ἀνέφεραν πὼς ἀποτελεῖ γιὰ τὶς γλωσσικὲς ὁμάδες τῆς Θράκης μέσον διαπολιτισμικῆς ἐπικοινωνίας καὶ καλλιέργειας τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ τῆς ἑτερότητας. Ἡ ἑτερότητα αὐτὴ ἀναδεικνύεται ἀπὸ ἀντικειμενικὸ ἐπικοινωνιακὸ κώλυμα σὲ συγκριτικὸ πολιτισμικὸ πλεονέκτημα. Ὅμως, τὸ μειονοτικὸ σχολεῖο ἀναφορικὰ μὲ τοὺς μουσουλμάνους, ἀποδεικνύεται στὴν πράξη ἀναποτελεσματικὸ τόσο ὡς πρὸς τὴν ἐκμάθηση τῶν μητρικῶν γλωσσῶν τῶν μουσουλμάνων ὅσο καὶ ὡς πρὸς τὴν διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς. Συνέπεια τοῦ γεγονότος αὐτοῦ εἶναι οἱ μαθησιακὲς δυσκολίες ἀλλὰ καὶ ἡ ἀναπαραγωγὴ συγκεκριμένων γλωσσικῶν στάσεων, ὅπως ἡ αὐτο-ὑποβάθμιση τῆς μητρικῆς γλώσσας στὴν περίπτωση τῶν Πομάκων καὶ τῶν Ρωμὰ καὶ ἡ πολλαπλὴ λειτουργία τῆς μητρικῆς γλώσσας σὲ διαφορετικὰ συμφραζόμενα.

 Ἡ εἰκονιζόμενη κ. Ἕλλεν Μαριάνι, χήρα τοῦ Νήλ Μαριάνι πού ἔχασε τή ζωή του στήν πτήση UA 175 τῆς 11ης Σεπτεμβρίου 2001, δέν εἶναι μιά εὔκολη περίπτωση. Ὄχι μόνον ἀρνεῖται τήν «ἀποζημίωση» πού τῆς προσφέρει ἡ ἀμερικανική Κυβέρνηση γιά νά παραιτηθεῖ ἀπό διεκδικήσεις σέ βάρος της μά καί μήνυσε τήν Κυβέρνηση Μπούς γιά ἄμεση ἐμπλοκή στίς ἐπιθέσεις πού ἄλλαξαν τόν ροῦ τῆς Ἱστορίας.
   Στίς 8 Δεκεμβρίου λοιπόν, προσκεκλημένη στό παναμερικανικό κανάλι MSNBC, στήν ἐκπομπή τοῦ πρώην Γερουσιαστῆ Joe Scarborough, προσπάθησε νά πεῖ τήν ἄποψή της γιά τά γεγονότα: Πώς ὅλα ἦταν δουλειά «ἀπό μέσα», μέ ἐπικεφαλῆς τήν κυβέρνηση. Ἡ κ. Μαριάνι πιστεύει πώς ἡ βόμβα στήν Ὀκλαχόμα συνδέεται μέ τίς ἐπιθέσεις καί μέ τό πρακτορεῖο Able Danger, τό ὁποῖο φαίνεται πώς ξέπλενε χρῆμα καί χρηματοδοτοῦσε τόν Μωχάμετ Ἄτα. Ὁ Ἄτα πού θεωρεῖται πράκτορας τῆς Μοσάντ μά καί τῶν Ἀμερικανικῶν Ὑπηρεσιῶν (γράφτηκε πώς τά σχετικά ντοκουμέντα κατέστρεψε ὁ σύμβουλος ἀσφάλειας τοῦ Κλίντον Σάντυ Μπέργκερ), συνδεόταν μέ τούς Τζάκ Ἀμπράμωφ, Λέοναρντ Μίλλμαν (τῶν Silverado Savings καί Citybank) καί Μώρις “Χάνκ” Γκρήνμπεργκ (τῆς AIG Insurance). Τή στιγμή λοιπόν πού ἡ Μαριάνι ἄρχισε νά ξετυλίγει τό κουβάρι τοῦ Able Danger, ὅρμηξε ὁ Σκάρμπορο κι ἔκλεισε τό μικρόφωνο τῆς προσκεκλημένης του, μπροστά στίς κάμερες! Τί τόν πανικόβαλε; Φοβήθηκε τίς «συνωμοσιολογίες»; Θυμήθηκε τί  τόν ὤθησε στήν ἀπρόσμενη ἀπόσυρσή του ἀπό τήν πολιτική; Ἤ τόν… συνέτισε ὁ περίεργος θάνατος τῆς 28χρονης βοηθοῦ του Lori Kaye Klausutis;
   Πάντως τά βλακώδη παραμύθια μέ τόν Μπίν Λάντεν τελειώνουν: Ὅλο καί περισσότεροι σοβαροί ἄνθρωποι στίς ΗΠΑ ζητοῦν ἐπαναψηλάφιση τῆς ὑπόθεσης, μέ τελευταῖο παράδειγμα τόν καθηγητή φιλοσοφίας (στό Πανεπιστήμιο τῆς Μινεζότα) Τζέιμς Φέτζερ πού ἕνωσε τή φωνή του μέ τῶν συναδέλφων του Στήβ Τζόουνς καί Ντέιβιντ Ρέι Γκρίφιν κατά τῆς ἐπίσημης, κυβερνητικῆς συνωμοσιολογίας τῶν ἀεροπειρατῶν καί τῶν πράσινων ἀλόγων.

Κ.Κ.

   Μετά ἀπό 142 χρόνια ζωῆς, ὁ γνωστός μας Ἐρυθρός Σταυρός καταργήθηκε. Τό σύμβολο γιά τίς ἴδιες ὑπηρεσίες πλέον θά εἶναι ὁ «κρύσταλλος» πού βλέπετε δίπλα, προϊόν πιέσεων ἀπό τίς ΗΠΑ καί τό Ἰσραήλ, μέ ἀποκλειστικό ἐνδιαφερόμενο τό δεύτερο. Γιά χάρη τοῦ ἑβραϊκοῦ κράτους, ἀπό τό 2000 οἱ Ἀμερικανοί δέν πλήρωναν τίς ὀφειλές τους στόν ὀργανισμό Ἐρυθρός Σταυρός – Ἐρυθρά Ἡμισέληνος, ἐκβιάζοντάς τον μέ ἀλλαγή πλεύσης. Ἔτσι (κι ὅπως μόνον ἐμεῖς ἐδῶ καί μῆνες τό γράφαμε), ἦρθε τό θέμα σέ ψηφοφορία καί τό ἀποτέλεσμα (98-27 καί 10 ἀποχές) δικαίωσε τόν περιούσιο λαό. Τώρα ὅλος ὁ κόσμος θά ἀποσύρει τόν σταυρό ἤ τήν ἡμισέληνο στό κέντρο τοῦ ρόμβου, γιατί ἔτσι ἤθελε τό ἀφεντικό! Χαρακτηριστικές ἦταν καί οἱ δηλώσεις τῶν νικητῶν. Ὁ ἰσραηλινός ΥΠΕΞ μίλησε γιά διπλωματική νίκη τῆς χώρας του καί ἀναβάθμιση τοῦ διεθνοῦς της στάτους, ὅσο γιά τήν Ντέβορα Γκόλντμπεργκ (Σ.Σ.:!!) πού ἐκπροσωπεῖ τίς ΗΠΑ (δῆθεν) στόν διεθνή ὀργανισμό, αὐτή θριαμβολόγησε πώς «ὄχι μόνο δημιουργεῖται ἕνα οὐδέτερο ἔμβλημα ἀπαλλαγμένο ἀπό πολιτιστικές, πολιτικές καί θρησκευτικές συνδηλώσεις ἀλλά ἀνοίγει καί ὁ δρόμος γιά τούς Ἰσραηλινούς»!
   Δικαιοῦται κανείς νά βγάλει κάποιο συμπέρασμα ἀπό τήν μικρή αὐτή ἱστορία διπλωματικῆς τρέλλας; Νομιμοποιεῖται νά συμπεράνει κάτι γιά τήν σχέση ΗΠΑ – Ἰσραήλ; Εἶναι θεμιτό νά συνδυάσει τίς ἀνωτέρω ἐξελίξεις μέ τήν ἐγκληματική πολιτική καί μέ τήν δεδηλωμένη ρατσιστική φυσιογνωμία τοῦ ἑβραϊκοῦ κράτους; Ναί, ἄν εἶναι ἕτοιμος γιά τήν ἀνεργία, τό περιθώριο ἤ καί τήν… φυλακή, ὅπως βλέπουμε ἐσχάτως σέ κάποιες περιπτώσεις. Ὅλη ἡ Δύση – κι ἐδῶ μέ τόν ὅρο αὐτόν ἐννοοῦμε κάθε κράτος ἐνταγμένο στό κατεστημένο σύστημα ἰσχύος – ἔχει ἀποδεχθεῖ τήν ἑβραϊκή ἐξαίρεση: Κανείς δέν δικαιοῦται νά μιλᾶ ἐναντίον τοῦ ἑβραϊκοῦ παρελθόντος, τοῦ ἐξαγιασμένου στό Ἄουσβιτς, καί ὅποιος ἐξακολουθεῖ νά ἀναφέρεται στό ἑβραϊκό παρόν εἴτε «ἀσεβεῖ» ἔναντι τῶν «ἕξι ἑκατομμυρίων νεκρῶν» εἴτε «συνωμοσιολογεῖ». Τό ἔχουμε γράψει κι ἄλλοτε, μά ἀξίζει νά ὑπενθυμιστεῖ: Στό πρότυπο τοῦ «οὐ λήψει τό ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπί ματαίῳ», ἔχει οὐσιαστικά ποινικοποιηθεῖ κάθε μή ἐξυμνητική ἀναφορά στά πεπραγμένα τοῦ ἑβραϊσμοῦ ὡς συνόλου ἀλλά καί μεμονωμένων ἀνθρώπων μέ τήν συγκεκριμένη καταγωγή ἤ θρηκεία. Ἀνοίγεις τό στόμα σου μονάχα ἄν εἶναι γιά νά γλείψεις. Ἔτσι, οἱ μόνοι πού ἀπέμειναν νά μιλοῦν γιά τά αὐτονόητα εἶναι οἱ γενναῖες ἐκεῖνες ἐξαιρέσεις πού ἀνακηρύχτηκαν ἀπό τά ἀφεντικά ὡς… «αὐτομισούμενοι» (self hating) Ἑβραῖοι!
   Μέ δεδομένα ὅλα αὐτά (καί ἄλλα μύρια ὅσα συναφῆ) πῶς νά μήν νιώσεις «Πέρσης» ἀκούγοντας τόν Ἰρανό πρόεδρο Μαχμούντ Ἀχμαντινετζάντ; Ἀλήθειες πού πιστεύει εἶπε ὁ ἄνθρωπος, πού κανένας στήν πολιτικά ὀρθή (καί ἀνοικτά φασίζουσα) Δύση δέν τολμάει νά τίς ξεστομίσει. Εἶναι ψέμματα οἱ φυλακίσεις ἱστορικῶν καί ἄλλων μελετητῶν πού ἀρνήθηκαν νά δηλώσουν πίστη στό «Ὁλοκαύτωμα»; Εἶναι ψέμματα ὅτι τό Ἰσραήλ στήθηκε πάνω στίς ἐνοχές τῶν Εὐρωπαίων καί σέ βάρος τῶν Παλαιστινίων; Εἶναι ψέμματα ὅτι ὅλη ἡ ὑφήλιος κάνει τά στραβά μάτια στά γνωστά πυρηνικά τοῦ Ἰσραήλ καί θαμάζεται μέ τά ὑποτιθέμενα τοῦ Ἰράν; Ποιός νοήμων ἄνθρωπος θά δεχόταν ἀμίλητος κατηγορίες ὅτι σκέφτεται νά κλέψει, μέ τιμητή τόν… Ἀλ Καπόνε; 
   Χαρακτηριστική ἡ ἀμερικάνικη δήλωση ὅτι θεωρεῖ πώς ὁ Ἀχμαντινετζάντ δέν μετέχει τοῦ… πολιτισμοῦ «μας». Αὐτό ἔλειπε, ὁ ἡγέτης μιᾶς τόσο μεγάλης χώρας καί παράδοσης σάν τήν περσική νά εἶναι ἴσα κι ὅμοια μέ τό σκυλολόι τοῦ Γκουαντανάμο! Ἐξίσου κουραδοειδής καί ἡ παρέμβαση τοῦ Ἀνάν πού ξιπάστηκε μέ τίς ἀμφιβολίες γιά τό «Ὁλοκαύτωμα», ἀλλά μέ τό ἄτομο αὐτό δέν ἀσχολούμαστε μετά τόν Ἀπρίλη τοῦ 2004…
   Μέ τή χώρα του στή μπούκα τῶν ἀφεντικῶν, ὁ Ἰρανός ἡγέτης δέν πρόκειται νά σιωπήσει*. Μέ τό σταυρωμένο Ἰράκ νά αἱμάσσει ἀκόμη δίπλα του, μέ τούς συνεχεῖς φόνους στόν Λίβανο πού στοχεύουν τήν Συρία, μέ τήν νεοσυντηρητική ἀγέλη νά κυβερνάει ἀκόμα τόν Λευκό Οἶκο (ὁδηγώντας τον κι αὐτόν στήν καταστροφή), μέ τήν ΙΑΕΑ νά πιέζει γιά ὁλοένα καί μεγαλύτερες ταπεινώσεις στόν τομέα τῆς πυρηνικῆς (μή) δραστηριότητας καί μέ ἕνα Συμβούλιο Ἀσφαλείας πού ἡ ἀτζέντα του καθορίζεται ἀπολύτως ἀπό τίς ΗΠΑ, τό Ἰράν δέν ἔχει παρά νά κερδίσει ἔδαφος γιά τήν ὅποια μελλοντική διαπραγμάτευση ἀλλά καί τίς καρδιές ὅσων ἀκόμη μποροῦν νά σκέφτονται στόν ὑπόλοιπο κόσμο. Ὁ θρίαμβος τῆς σιιτικῆς Ἑνωμένης Ἰρακινῆς Συμμαχίας στίς προχθεσινές ἐκλογές καί τῆς Χαμάς στήν Παλαιστίνη (μά καί ἡ ἐπίσκεψη μέ τίς δηλώσεις ἀλληλεγγύης τοῦ ἡγέτη της Χαλέντ Μεσχάλ στήν Τεχεράνη) εἶναι καλοί οἰωνοί. Ὅσο γιά τό ἄν ἡ χώρα ἔχει ἤδη πυρηνικά; Τόσο τό καλύτερο!
                                                                                                                                                                                                                                Κ.Κ.

*  Ἐδῶ δέν δίστασε νά δηλώσει δημοσίως ὅτι τή στιγμή πού μιλοῦσε στή Γενική Συνέλευση τοῦ ΟΗΕ – τόν περασμένο Σεπτέμβριο – ξεκινώντας στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἔνιωσε «νά τόν περιλούζει ἕνα φῶς» κι ἔνιωσε ὑπέροχα (μετρῆστε ἀπόσταση ἀπό τά δυτικά ἠθικολογικά νιανιά)

http://antifonitis.gr/online/wp-content/uploads/2009/03/185.pdf

           Εἶναι παγκοίνως γνωστό τό πόσο γοητευτική τυγχάνει ἡ θρακική πρωτεύουσα. Αὐτή ἡ σοφή μεῖξις τοῦ νεοελληνικοῦ μοντερνισμοῦ μέ τό ὀθωμανικό χρῶμα ἑλκύει κάθε ἄνθρωπο πού μᾶς ἐπισκέπτεται γιά λίγες (πολύ λίγες…) μέρες. Τίς προάλλες λοιπόν πού ξέμεινα ἀπό αὐτοκίνητο, ἀναγκάστηκα νά περπατήσω τά 280 περίπου μέτρα τῆς καθημερινῆς ὑποχρεωτικῆς μου διαδρομῆς. Κι ὅπως λέει τό θυμόσοφο ρητό, οὐδέν κακόν ἀμιγές καλοῦ: ἡ μαραθώνια αὐτή δοκιμασία μοῦ προσέφερε καθ’ ὁδόν μιάν ἀπολαυστική, χειμερινή εἰκόνα τοῦ ἀστικοῦ μας χώρου.
  Βεβαίως δέν ὑπῆρχε ἡ δυνατότητα νά περπατῶ καί νά χαζεύω ὁλόγυρα, ἀφοῦ τά νερά τῆς προχθεσινῆς βροχῆς ἀρνοῦνταν νά ἀποσυρθοῦν: Σκέπαζαν τίς λακκοῦβες τῆς ἀσφάλτου, τά κενά στά πεζοδρόμια, τά ὀρύγματα στά ἐργολαβικά σκάμματα… Ἀδύνατον νά τ’ ἀγνοήσεις. Καθώς ὅμως ἤμουν περιέργως (χωρίς δηλ. νά ΄χω κάνει χρήση ὁποιασδήποτε οὐσίας) καλοδιάθετος, προσπάθησα νά δῶ τή λακκούβα μισογεμάτη κι ὄχι μισοάδεια. Κάτι σάν πρόκληση, σάν βιντεογκέημ: Ἄν πατήσω τώρα ἐδῶ, μετά ποῦ θά βάλω τό ἄλλο μου πόδι; Ἄν συνεχίσω σ’ αὐτή τήν πλευρά τοῦ δρόμου προλαβαίνω τ’ ἀπέναντι ἁμάξι ἤ περνώντας πάνω ἀπό τό γκιόλι θά μέ κάνει λούτσα; Κείνη ἡ λασπουριά πατιέται ἤ θά μείνει τό παπούτσι μέσα κτλ…
  Ἡ διαδρομή πάντως, πέρα ἀπό τό ἐνδιαφέρον πού παρουσίαζε γιά τύπους ἀντβέντσουρ, δέν ἐστερεῖτο καί αἰσθητικῆς ἀπολαύσεως. Καθώς κάθε λίγα μέτρα ἔκανα κι ἀπό μιά σύντομη στάση, εἶχα τήν εὐκαιρία νά ἀποθαυμάζω τήν νεοελληνική ἄποψη γιά τό δομημένο ἀστικό περιβάλλον (ἄποψη λίγο πολύ κοινή, βεβαίως, σέ κάθε πόλη τῆς χώρας μας). Κάθε τετραγωνικό γῆς ἀπ’ τό ὁποῖο δέν διέρχεται αὐτοκίνητο τείνει νά μπετοναριστεῖ μέ ἕναν ὁμοιόμορφο, ἑξαόρωφο -καί βάλε-τρόπο πού δείχνει μία κοινωνική συνοχή καί μιά ἑδραία αἰσθητική ἀντίληψη (ἐντάξει, ὑπάρχουν ἀκόμη κάποια μικρά κενά πρασίνου καί χώματος πού παραφωνοῦν ἀλλά εἶμαι πεπεισμένος ὅτι κι αὐτά, μέ τήν συντονισμένη προσπάθεια λαοῦ καί πολιτείας, σύντομα θά ἐκλείψουν). Τά μπετά αὐτά εἶναι συχνά βαμμένα σέ τόνους ρόζ καί θαλασσί (ἔχω ἐντοπίσει καί λαχανί), πού κατά τή γνώμη τῶν ἁρμοδίων δέν παραπέμπουν σέ ξεμώραμα ἤ σέ γυφτιές ἀλλά σέ μιά ἀνάλαφρη νότα στήν πόλη. Ποῦ καί ποῦ ξεπροβάλλει μέσα ἀπό τά μπετά καί κανένα δέντρο πού τούτη τήν ἐποχή εἶναι κατά κανόνα γυμνό ἀπό φῦλλα καί ὡς φιγούρα συνάδει ἀπολύτως μέ τή νεκρή ὁλόγυρα φύση (τῶν κατοίκων συμπεριλαμβανομένων)…
       Ἕνα ἄλλο εὐχάριστο στοιχεῖο στή διαδρομή ἦταν οἱ ἐπιγραφές τῶν καταστημάτων. Μερι-κοί μαγαζάτορες – δέν ξέρω γιατί – πιστεύουν ὅτι οἱ συμπολίτες τους ἔχουν μυωπία ἄνω τῶν 85 βαθμῶν καί μοστράρουν ταμπέλες πού φαίνονται μέ τό πού παίρνεις τή στροφή στό Πόρτο Λάγος. Ἄλλοι πάλι θεωροῦν ὅτι εἴμαστε ἀναλφάβητοι καί ὅ,τι γράφει ἡ ἐπιγραφή τό βάζουν καί σέ (μνημειακῶν διαστάσεων) φωτογραφίες. Καί τό καλύτερο: Καθώς ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν συμπολιτῶν μου εἶναι ἀμερικανοθρεμμένη καί ἀγγλομαθημένη, δέν βλέπεις γύρω παρά market, casual, stores, bank, shop, salon κτλ. Ὁ κοσμοπολιτισμός εἶναι ἡ δεύτερη φύση τοῦ Κομοτηνέζου, κακά τά ψέμματα.
   Τέλος, μιά ἄλλη θετική πλευρά τῆς ἐποχῆς εἶναι οἱ φανταιζί δημιουργίες στούς δρόμους. Ὅλα ὅσα ὁ παροιμιώδης σεβασμός μας πρός τόν δημόσιο χῶρο ἐπιβάλλει νά κοσμοῦν ὁδούς καί πεζοδρόμια (χαρτιά, τσιγαροπα-κέτα, ἀλουμινόκουτα ἀναψυκτικῶν, χαρτόκουτες ψυγείων…) παρασύρονται ἀπό τό νερό τῆς βροχῆς καί κοπαδιάζουν στίς γωνίες θυμίζοντας μοντέρνες δημιουργίες, σάν τοῦ Ἀρμάν ἤ τοῦ Ὄλντενμπουργκ. Κάθε λίγα βήματα μιά ἀφορμή γιά σκέψη καί στοχασμό! Mά ποῦ ζοῦμε οἱ κερατᾶδες!..

Κ.Κ.

Τήν περασμένη Παρασκευή, 2-12, ἡ Περιφέρεια ΑΜ-Θ διοργάνωσε ἡμερίδα στήν Κομοτηνή σχετικὰ µὲ τὴν ἀναδιάρθρωση τῶν καλλιεργειῶν στὴν Ἀνατολικὴ Μακεδονία καὶ Θράκη, καθώς τό τέλος τῆς (ἐπιδοτούμενης) μονοκαλλιέργειας -βαμβάκι καί καπνός- ἔφτασε, καί τό μέλλον τῶν ἀγροτῶν τῆς περιοχῆς εἶναι πιά ζητούμενο. Στήν ἡμερίδα τόσο ὁ Γραµµατέας τῆς Περιφέρειας ΑΜ-Θ κ. Μιχάλης Ἀγγελόπουλος ὅσο καί οἱ ὑπηρεσιακοί της παράγοντες ἀναφέρθηκαν στὰ δυὸ τριετῆ, καινοτόµα –«µοναδικὰ στὴν ἐπικράτεια»– προγράµµατα τῆς Περιφέρειας στὸ πλαίσιο τοῦ Γ΄ ΚΠΣ, τὰ ὁποῖα ἀναµένεται νὰ δώσουν λύσεις σὲ σηµαντικὰ προβλήµατα τοῦ ἀγροτικοῦ χώρου καὶ νὰ βελτιώσουν τὸ ἐπίπεδο καὶ τὴν ποιότητα τῆς ἀγροτικῆς παραγωγῆς. Ἀφενός λοιπόν προτάθηκαν καλλιέργειες ἀρωµατικῶν/φαρµακευτικῶν, ἐνεργειακῶν καὶ κτηνοτροφικῶν φυτῶν (γιά τίς ὁποῖες ἤδη γίνονται πιλοτικές προσπάθειες σέ 245 ἀγρούς 1645 στρεμμάτων) κι ἀφετέρου προβλήθηκε ἡ (ἐπικείμενη) καταγραφή  τῶν ἐδαφολογικῶν δεδοµένων γιὰ τὴ διαπίστωση τῶν ἐπιπέδων ποιότητας τῆς γῆς, ὥστε νὰ ὁδηγηθοῦµε στὶς ποιοτικότερες καὶ ὑγιεινότερες παραγωγές: Ἡ καταγραφή τῶν θρεπτικῶν στοιχείων, τῶν βαρέων µετάλλων καὶ τῶν ὑδροδυναµικῶν ἰδιοτήτων τῶν ἐδαφῶν εἶναι προφανῶς ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ὀρθολογικὴ χρήση λιπασµάτων καὶ νεροῦ καὶ παραγωγὴ προϊόντων ἀσφαλείας. Γιά τὸ πρῶτο ἔργο προϋπολογίστηκε δημόσια δαπάνη 1,3 ἑκ. εὐρώ καί εἶναι ἐνταγμένο στό ΠΕΠ, ἐνῷ τό δεύτερο – πού θά ἐφαρμοστεῖ σέ 3 ἑκ. στρέμματα – θὰ καλυφθεῖ ἐξ’ ὁλοκλήρου ἀπὸ δηµόσια δαπάνη ὕψους 5 ἑκ. εὐρώ.
Ὅλα αὐτά ὡραῖα. Ἀπό τή θεωρία ὅμως γιά νά περάσουν στήν πράξη ὑπάρχει μία μεγάλη ἀπόσταση – εἰδικά στή χώρα μας. Ἔτσι, κι ἄν ἀκόμη εὐοδωθοῦν οἱ σχεδιασμοί τῆς Περιφέρειας, δέν παύουν νά ὑπάρχουν κάποια βασικότατα ἐρωτήματα πού τέθηκαν καί ἀπό τούς ἄμεσα ἐνδιαφερόμενους στήν ἡμερίδα, δηλ. τούς ἀγρότες: 1) Τί ἔσοδα καί κέρδη θά ἀποφέρει – στό περίπου, ἔστω – ἡ κάθε προτεινόμενη καλλιέργεια; Δέν μπορεῖ νά ξεκινήσει κανείς μέ ἀοριστολογίες τέτοιες ἀλλαγές!  2) Πῶς θά διασφαλιστεῖ ἡ διάθεση τοῦ προϊόντος; Καλή ἡ διασύνδεση πρωτογενοῦς καί δευτερογενοῦς τομέα, ἀλλά μπορεῖ κανείς νά βασιστεῖ στήν ἑλληνική μεταποίηση; Φρέσκιες εἶναι ἀκόμη οἱ μνῆμες ἀπό τήν περιπέτεια τῆς ὀρεινῆς ρίγανης καί τήν ἁμαρτωλή «Βαρωφύτ»… 3) Ἔχουμε ἀργήσει ἤδη πάρα πολύ. Τόσο γιά τήν ἐδαφολογική μελέτη (τό ἰνστιτοῦτο πού θά τήν ἀναλάμβανε χτίστηκε πρίν μιά… δεκαετία), ὅσο καί γιά τήν ἀναδιάρθρωση τῶν καλλιεργειῶν. Τώρα πού ἐμεῖς ἀκόμη συζητᾶμε γιά ἐνεργειακά φυτά, σέ ἄλλα μέρη τοῦ κόσμου (Βραζιλία,  Γερμανία…) «ἔχουν περάσει ἀπέναντι»…
   Τέλος (καί ἀρχή κάθε προβλήματος) λείπει τραγικά ἕνα ἀγροτικό ἐπιμελητήριο. Τώρα πού ἡ ἐποχή τῶν ἐπιδοτήσεων (καί τῆς συνακόλουθης ἀχμακιᾶς) τερματίζεται, ἡ ἀνάγκη ἑνός σωσιβίου προβάλλει ἀδήριτη…

Στίς 26 – 27 Νοεµβρίου οἱ γνωστοί ἰθύνοντες νόες τῆς µειονοτικῆς πολιτικῆς ἡγεσίας διοργάνωσαν αὐτό πού ἀποκάλεσαν «1ο Ἐκπαιδευτικό Συνέδριο τῆς Τουρκικῆς Μειονότητας Δυτικῆς Θράκης». Ἤδη ἀπό τόν τίτλο του, τόν φορτωµένο ἀλυτρωτική ὁρολογία, διαφαίνεται ξεκάθαρα τό πνεῦµα πού κυριάρχησε. Ἀλλά οὔτε καί ἐκπαιδευτικό συνέδριο ἦταν, οὔτε βεβαίως δίγλωσσο, ὅπως τό πλάσαραν στήν εὔπιστη χριστιανική πλειονότητα. Ἡ σχέση του µέ τό ζητούµενο τῆς Παιδείας περιγράφτηκε θαυµάσια στό δίγλωσσο φυλλάδιο πού κυκλοφόρησε: Ἦταν ἡ σχέση τοῦ Ἀριστοτέλη µέ τόν… Ἀτατούρκ!
«Πρῶτο ἐκπαιδευτικό συνέδριο τῆς Τουρκικῆς Μειονότητας Δυτικῆς Θράκης» ἦταν ὁ γελοιωδῶς βαρύγδουπος, προκλητικά µισαλλόδοξος καί ἀπολύτως παραπλανητικός τίτλος τῆς διοργάνωσης τοῦ διηµέρου 26-27/11/05 στήν Κοµοτηνή. Ὅσον ἀφορᾶ τούς εὔγλωττους ἐπιθετικούς προσδιορισµούς «τουρκικῆς» καί «δυτικῆς» δέν εἶναι ἀνάγκη νά ἐπεκταθοῦµε, κι ἕνας ἀδαής ἀναγνωρίζει ἐντός τους τό πνεῦµα τῶν διοργανωτῶν. Ἄς δοῦµε λοιπόν κατά τά ἄλλα περί τίνος ἐπρόκειτο.

Κατ’ ἀρχήν µερικές γενικές πληροφορίες: Ἡ προσέλευση στόν χῶρο τοῦ «συνεδρίου» ἦταν µαζική – ὅπως σέ ὅλες τίς ὁµοειδεῖς ἐκδηλώσεις µέ τήν ἄνωθεν ἐντολή – καθώς περί τά τριακόσια ἄτοµα παρακολούθησαν τίς «ἐργασίες», µεταξύ δέ αὐτῶν ἕνα µονοψήφιο ποσοστό ἦταν γυναῖκες (πολύ χαµηλό ἄν σκεφτεῖ κανείς ὅτι ἡ γυναικεία παρουσία στό σύνολο τῶν ὁµιλητῶν ἦταν ἀναλογικά πολύ µεγαλύτερη). Ὡστόσο ἡ παρουσία αὐτή τοῦ κοινοῦ ἐξαντλήθηκε στήν σιωπηλή παρακολούθηση, καθώς οἱ ἐρωτήσεις πού γίνανε ἦταν µετρηµένες στά δάχτυλα, καί ὑποβλήθηκαν ὅλες ἀπό «ἐπώνυµα» στελέχη τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας* τοῦ µειονοτικοῦ κόσµου (φαίνεται οἱ ἄλλοι ἤ δέν ἔχουν δικαίωµα λόγου ἤ δέν τολµᾶν νά διατυπώσουν δηµοσίως κάποια γνώµη). Τό συνέδριο χαιρέτισε µέ µήνυµά του ὁ ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῆς Τουρκίας, Ἀµπντουλλάχ Γκιούλ, εὐχόµενος κάθε ἐπιτυχία στίς ἐργασίες του καί δίνοντας ἔτσι µία ἀκόµη ἀπόδειξη τῆς στοχοθεσίας τῆς διοργάνωσης.

Πρίν τήν διεξαγωγή τοῦ «συνεδρίου» ἐλέχθη πώς θά ἦταν δίγλωσσο, στά τουρκικά καί στά ἑλληνικά. Ὅσοι πίστεψαν ὅτι θά συµβεῖ κάτι τέτοιο διαψεύσθηκαν, καθώς στά ἑλληνικά ἀκούστηκε µόνο γιά ἕνα δύο λεπτά µιά ἐπιγραµµατική – καί ἀπονευρωτική – σύνοψη τῆς πρώτης ὁµιλίας, τοῦ δικηγόρου Ὀρχάν Χατζηιµπράµ. Ὅλα τά ὑπόλοιπα ἐλέχθησαν ἀποκλειστικά στά τουρκικά, ἀφήνοντας σέ ἀµηχανία ἤ στό ἔλεος τῶν αὐτόκλητων µεταφραστῶν τούς ἐλάχιστους ἐκπροσώπους τῶν ἑλληνικῶν Ἀρχῶν πού βρέθηκαν στόν χῶρο. Καί βεβαίως χαρήκαµε γι’ αὐτό, καθώς ὁ ψηφοσυλλεκτικός τους οἶστρος σέ συνδυασµό µέ τήν πρό καιροῦ ἐκτροχιασµένη ἀναξιοπρέπειά τους δέν ὀρρωδεῖ πλέον οὔτε ἐνώπιον τίτλων περί «τουρκικῆς µειονότητας».

Μιά µατιά στό σύνολο τῶν ὁµιλητῶν (τῆς πρώτης ἡµέρας) ἀρκεῖ καί γιά τήν κατάδειξη τοῦ «ἐπαιδευτικοῦ» χαρακτήρα τῆς µάζωξης: Τίς ὁµιλίες ξεκίνησε ἕνας δικηγόρος – ὁ δικηγόρος τῆς «Τουρκικῆς Ἕνωσης Ξάνθης» Ὀρχάν Χατζηιµπράµ – καί τίς ἔκλεισε ἕνας πρόεδρος σωµατείου ἀπό τά κατ’ ἐξοχήν τυπικά ἐργαλεῖα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῆς Ἄγκυρας: ὁ Σεµπαχαττίν Ἀµπντουρραχµάν τοῦ Συλλόγου Ἀλληλεγγύης Τούρκων τῆς Δυτικῆς Θράκης στήν Ἀγγλία. Ὁ πρῶτος ἀµφισβήτησε τήν ὁποιαδήποτε πρόοδο στήν κατάσταση τῶν µουσουλµάνων τῆς Θράκης, ρωτώντας ρητορικά «ποιό πρόβληµά µας λύθηκε ἀπό τήν ἔνταξη τῆς Ἑλλάδας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση;» καί εὐχήθηκε νά ὑπάρξει πίεση στή χώρα µας ἀνάλογη ἐκείνης πού ὑπάρχει ἐπί τῆς Τουρκίας γιά τό Πατριαρχεῖο καί τή Σχολή τῆς Χάλκης! Ἔχουν καί τό θράσσος τῶν συγκρίσεων ἀπό πάνω! Ὅσο γιά τόν ἐξ Ἀγγλίας ὁρµώµενο νέο, αὐτός προσέθεσε τό σφρῖγος τοῦ νεαροῦ λύκου παροτρύνοντας τούς παριστάµενους σέ ἐγκατάλειψη τῆς παθητικότητας καί ἀνάληψη δράσης: «Κάντε µηνύσεις, διαδηλῶστε, δραστηριοποιηθεῖτε! (…) Πέρυσι ἄκουσα ἕνα περιστατικό ὅπου (χριστιανός) ἐκπαιδευτικός χτύπησε ἕναν (µειονοτικό) µαθητή. Τί ἔγινε; Ἀπολύθηκε;» Ἐνδιάµεσα µίλησαν ἡ δικηγόρος Μπελγκίν Ἀχµέτ (πού θεωρεῖ ὅτι οἱ ὅποιες βελτιώσεις µένουν µόνο στά χαρτιά), ὁ πρώην βουλευτής καί δικηγόρος Γκαλήπ Γκαλήπ, ἕνας δάσκαλος καί µία νηπιαγωγός, καθώς καί ὁ δήµαρχος Μύκης Μουτζαχίτ Ντουκιαντζή. Ὁ τελευταῖος ἔνιωσε ὁ καηµένος τήν ὑποχρέωση νά δηλώσει ὅτι οἱ κάτοικοι τοῦ δήµου του εἶναι 100% Τοῦρκοι (Ποµάκοι; Ποῦ τούς εἴδατε;!) καί εἶπε πώς στηρίζει τά -παράνοµα- νηπιαγωγεῖα πού ἵδρυσε ὁ Σύλλογος Ἐπιστηµόνων Μειονότητας στήν περιοχή, ἐνῷ δέν ἔχει δικαιοδοσίες γιά περισσότερα πράγµατα καθώς ἡ ἀπόπειρα γιά νέο σχολεῖο στόν Ἐχῖνο σκόνταψε στήν Πολεοδοµία. Κι ἄν στούς ἀνωτέρω προσθέσει κανείς τούς ὁµιλητές τῆς δεύτερης µέρας, ὅπου συµπεριλαµβάνονταν ἕνας σκηνοθέτης, δυό δικηγόροι, ἕνας γιατρός καί πρώην βουλευτής, δύο δηµοσιογράφοι, ἕνας ἱεροκήρυκας καί δύο δάσκαλοι, ἄντε καί ὁ καθηγητής πού ἦρθε ἀπό τήν Ἄγκυρα, ἀντιλαµβάνεται εὔκολα κανείς τί εἴδους «ἐκπαιδευτικό συνέδριο» διεξήχθη: Μία παρένδυση τῆς ἐθνικιστικῆς πολιτικῆς τῆς Ἄγκυρας, µέ τόν φερετζέ τῆς «µόρφωσης» καί τῆς «Παιδείας». Ἡ προκλητικότητα ἄλλωστε τῶν «ἀποφάσεων» εἶναι ἰδιαιτέρως εὔγλωττη.

Τίποτε δέν θά µποροῦσε νά εἶναι ἐκφραστικότερο τῆς ἀνωτέρω µεθόδευσης ἀπό τό ἴδιο τό δίγλωσσο πρόγραµµα τῆς διοργάνωσης: Στήν πλευρά πού εἶχε στά ἑλληνικά τόν τίτλο, εἶχαν κοτσάρει καί δυό φράσεις τοῦ Ἀριστοτέλη σχετικές µέ τήν µόρφωση, γιά νά προκαταλάβουν θετικά κανέναν ἀνόητο τῆς χριστιανικῆς πλειοψηφίας. Στήν πλευρά ὅµως µέ τόν τούρκικο τίτλο – πού δέν εἶχε δοθεῖ στόν ἑλληνικό Τῦπο – κι ἐνῷ ὅλα τά ἄλλα ἦταν ἁπλή µετάφραση – τά ρητά τοῦ πατέρα τῆς Λογικῆς εἶχαν ἀντικατασταθεῖ ἀπό τσιτάτα τοῦ πατέρα τῆς Λοιµικῆς: Ὑπῆρχαν δύο φράσεις τοῦ Κεµάλ Ἀτατούρκ! Αὐτό εἶναι τό µορφωτικό ἰδεῶδες τους καί χρείαν ἄλλων µαρτύρων δέν ὑπάρχει: Μειονοτική ἐκπαίδευση κατ’ αὐτούς εἶναι ὁ ἐκκεµαλισµός, δηλαδή ὁ ἐκφασισµός, τῆς συνείδησης τῶν µουσουλµάνων τῆς Θράκης. Ὅσο δέν τήν ἐλέγχουν ἀπολύτως θά λυσσοµανοῦν κατά τῆς ἑλληνικῆς Πολιτείας πού ἀρνεῖται νά τούς ἀδειάσει τή γωνιά.

Καί καλά, ἄς ποῦµε, γι’ αὐτούς. Γιά τούς ἑλληνόφωνους ὅµως πού «παρακολούθησαν» µιά τουρκόφωνη ἐκδήλωση (µέ τέτοιο τίτλο καί µέ ἕναν ἐκ τῶν δύο ὀργανωτῶν παράνοµο – τήν «Ἕνωση Τούρκων Διδασκάλων») ἐπί ὧρες, µόνο καί µόνο µέ τήν ἐλπίδα ἐκλογικοῦ ἀντίδωρου; Τί νά πεῖ κανείς γιά τόν νοµάρχη Ροδόπης Ἄρη Γιαννακίδη** ἤ γιά τόν πρόεδρο τοῦ δηµοτικοῦ συµβουλίου Κοµοτηνῆς Δάµωνα Δαµιανό, πού δέν χάνουν παρόµοια εὐκαιρία αὐτοπροσφορᾶς στόν τούρκικο ἐθνικισµό; Κι ἄν αὐτοί θεωροῦν ὅτι καθήµενοι στό πλάι τοῦ Τούρκου Προξένου ἤ καταπίνοντας τίς ὁλόγυρα κραυγές γιά «τούρκικη µειονότητα» καί «τούρκικα σχολεῖα» στολίζουν τό βιογραφικό τους, τί λένε οἱ χριστιανοί κάτοικοι τῆς Κοµοτηνῆς καί τῆς Ροδόπης; Ψῆφο αὐτοί δέν ἔχουν; Μιλιά δέν ἔχουν; Ἐκτός κι ἄν γι’ αὐτούς ὁ τρίτος δρόµος πρός τόν σοσιαλισµό, ἀφοῦ πέρασε ἀπό τό στάδιο τοῦ ἐκσυγχρονιστικοῦ µισελληνισµοῦ, ἔφτασε πιά στόν προορισµό του: τόν φιλορατσισµό καί τήν τουρκολαγνεία.

Κ.Κ.

 
*  Ὁ ὁποῖος µάλιστα περιέγραψε µέ τόν γνωστό ποµπώδη τρόπο του ἡρωικές φιλοµειονοτικές παρεµβάσεις καί γενναῖες χρηµατοδοτήσεις πολιτιστικῶν κέντρων σέ µουσουλµανικά χωριά (300.000 εὐρώ στό Δουκᾶτο καί 650.000 στή Φιλύρα), γιά νά λάβει τήν ἀπάντηση ἀπό τόν γαλάζιο διεκδικητή τῆς νοµαρχίας Μιχ. Ἀθανασάδη πώς ἦταν καθῆκον του νά τό κάνει.

 ** Πλάκα εἶχε ἡ ἐρώτηση τοῦ παλιοῦ πολιτευτῆ Ἰσµαήλ Ροδοπλού στήν Μπελγκίν Ἀχµέτ, ὅταν ὁ πρῶτος παράκουσε τή φράση «χῶρος πολλαπλῶν πολιτιστικῶν χρήσεων» καί ρώτησε τήν ὁµιλούσα τί ἐννοεῖ µέ τόν ὅρο «πολυπολιτισµικῶν χρήσεων». Ἡ τελευταία ἔσπευσε ἡ ἕρµη νά διευκρινίσει ὅτι δέν µίλησε γιά «πολυπολιτισµικότητα» καί νά διαλύσει ὁποιαδήποτε ὑποψία γιά προβολή κάθε ἄλλης ταυτότητας πλήν τῆς τουρκικῆς. Κατά τ’ ἄλλα ἀγωνίζονται γιά τήν πολυπολιτισµικότητα οἱ ὑποκριτές!

http://antifonitis.gr/online/wp-content/uploads/2009/03/184.pdf

Ὁ Μορδεχάι Βανούνου εἶναι γνωστός ὡς ὁ ἰσραηλινός ἐπιστήμονας πού τό 1986, μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του, διέφυγε ἀπό τή χώρα του καί ἔδωσε στή δημοσιότητα (διά τῶν Σάντεη Τάιμς) ἀποδείξεις γιά τό μυστικό πυρηνικό πρόγραμμα τοῦ Ἑβραϊκοῦ κράτους στίς ἐγκαταστάσεις τῆς Ντιμόνα. Τότε εἶχε παγιδευτεῖ ἀπό πράκτορες τῆς Μοσάντ στή Ρώμη καί μεταφέρθηκε κρυφά στό Ἰσραήλ ὅπου καί καταδικάστηκε σέ 18 χρόνια φυλάκιση. Παρότι τά 11 ἀπό αὐτά τά πέρασε στήν ἀπομόνωση, κατάφερε νά διατηρήσει τήν ψυχοπνευματική του ὑγεία καί νά δηλώσει νικητής τή μέρα τῆς ἀπελευθέρωσής του. Σήμερα, παρά τήν ἔκτιση τῆς ποινῆς του, οἱ ἰσραηλινές Ἀρχές συνεχίζουν νά τοῦ ἀπαγορεύουν τήν ἔξοδο ἀπό τή χώρα, τή συνομιλία μέ ξένους δημοσιογράφους καί ὁ ἴδιος ζεῖ κοντά στήν χριστιανική κοινότητα (βαφτίστηκε τό 1986) καί στούς Παλαιστίνιους, ἀναμένοντας τό ἐνδιαφέρον τῆς διεθνοῦς κοινότητας γιά νά φύγει ἀπό τήν νέα, ἀνοικτή φυλακή του. Ἀκολουθεῖ ὁ διάλογός μας.

- Βρίσκομαι σέ κατάσταση ὁμηρείας. Δέν μπορῶ νά βγῶ ἀπό τή χώρα, δέν μπορῶ νά κινηθῶ ἐλεύθερα, δέν μπορῶ νά μιλήσω σέ δημοσιογράφους. Αὐτό πού κάνουμε αὐτή τή στιγμή ἀπαγορεύεται. Δέν ζῶ μιά φυσιολογική ζωή. Προσπαθοῦν νά μοῦ δυσκολέψουν τή ζωή ὅπως μπορέσουν καί βεβαίως θεωρῶ ὅτι μοῦ φέρονται ἔτσι γιά νά μέ ἐκδικηθοῦν γιά τίς ἀποκαλύψεις μου.

- Δέν ἔχω κάνει κάποιαν ἐπίσημη προσέγγιση. Ὅλοι ὡστόσο γνωρίζουν ποῦ βρίσκομαι καί τί γνωρίζω. Ὁποιοσδήποτε θελήσει ξέρει ποῦ θά μέ βρεῖ. Ἐγώ εἶμαι ἐδῶ γιά ὅποιον ἐνδιαφέρεται καί εἶμαι πρόθυμος νά ἀπαντήσω σέ ὅ,τι ἐρωτηθῶ.

- Ἴσως ναί. Αὐτό ὅμως πού τώρα πρωτίστως μέ ἐνδιαφέρει εἶναι νά βγῶ ἀπό τή χώρα καί μετά θά δῶ τό τί μπορεῖ νά γίνει μέ αὐτό τό θέμα.

- Ναί, ἔτσι εἶναι. Προτάθηκα ἀπό καλούς φίλους ἀπό τή Νορβηγία καί τήν Ἰρλανδία (τήν κ. Μαίρη Μακ Γκουάιρ). Ὅμως δέν πιστεύω ὅτι μπορεῖ νά προχωρήσει. Καθώς τό Ἰσραήλ μέ θεωρεῖ κατάσκοπο καί προδότη, θά πρέπει νά ἔρθουν σέ σύγκρουση μαζί του καί κανείς δέν θέλει νά ἐμπλακεῖ σέ κάτι τέτοιο, φοβοῦνται.

- Ἡ κατάσταση στήν Παλαιστίνη εἶναι χειρότερη ἀπό ποτέ. Τούς ἔχουν πάρει τή γῆ τους, οἱ Παλαιστίνιοι καθημερινά ζοῦν μιά κόλαση. Οἱ ἔλεγχοι στά μπλόκα ἔχουν ἐνταθεῖ, εἶναι μιά φριχτή κατάσταση. Στήν πραγματικότητα τό Ἰσραήλ δέν θέλει τή δημιουργία Παλαιστινιακοῦ κράτους. Μπορεῖ νά φαίνεται ὅτι γίνονται κάποιες προσπάθειες ὅμως τό Ἰσραήλ συνεχίζει τήν ἐπιθετική του πολιτική.

- Ὄχι σέ μεγάλη κλίμακα. Τό καθεστώς στό Ἰσραήλ σήμερα εἶναι ἀκροδεξιό καί γίνεται ὁλοένα καί πίο ἐθνικιστικό. Οἱ ἄνθρωποι ἐδῶ δέν συνειδητοποιοῦν κἄν ὅτι ζοῦν σ’ ἕνα Ἀπαρτχάιντ. Δέν κοιτοῦν γύρω τους, δέν τούς ἐνδιαφέρει. Σκέφτονται μόνο τόν ἑαυτό τους, τούς Ἑβραίους ἐδῶ, τούς Ἑβραίους στό ἐξωτερικό… Μόνο τούς Ἑβραίους κι ὄχι τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Δέν τούς ἀπασχολεῖ ἡ ἀλήθεια κι ἔχουν πιά μάθει νά ζοῦν ἔτσι.

- Εἶναι ἀλήθεια πώς ἡ μεταστροφή μου στόν Χριστιανισμό σχεδόν συμπίπτει χρονικά μέ τήν περίοδο τῶν ἀποκαλύψεων. Ὅμως αὐτό δέν ἦταν παρά μόνον ἡ τελική φάση μιᾶς μακρᾶς προσωπικῆς πορείας. Ἀπό νωρίς κατάλαβα πώς ὁ Ἰουδαϊσμός δέν μέ ἐξέφραζε. Ἤδη ἀπό τήν ἡλικία τῶν 16-17 ἐτῶν εἶχα ἀρχίσει νά τόν ἀπορρίπτω. Μεγάλωσα σέ μιά ἰουδαϊκή οἰκογένεια, πῆγα σέ ἰουδαϊκό σχολεῖο κι ἀπό τότε εἶχα ἀνησυχίες. Ἔθετα ἐρωτήματα στούς γονεῖς καί στούς δασκάλους μου καί οἱ ἀπαντήσεις πού λάμβανα δέν μέ ἱκανοποιοῦσαν. Ὁπωσδήποτε ὅλες αὐτές οἱ ἀπόψεις περί τοῦ «μοναδικοῦ λαοῦ», πού τόν ἐπέλεξε ὁ Θεός, εἶναι πράγματα πού ἀπό χρόνια ἔχουν πάψει νά μέ ἐκφράζουν.

- Παρ’ ὅλα ὅσα μοῦ συνέβησαν δέν μετανιώνω γιά τίποτε. Ἔχω τήν ἱκανοποίηση πώς ἔπραξα τό σωστό καί φυσικά πιστεύω ὅτι καί πάλι τό ἴδιο θά ἔκανα. Πιστεύω ἐπίσης πώς πρέπει νά ἀποδεχτοῦμε ὅλους τούς ἀνθρώπους ὡς ἴσους μεταξύ τους καί νά ἰσχύσει ὁ θεσμός τῆς δημοκρατίας καί σ’ αὐτήν τήν περιοχή τοῦ κόσμου, ὅπως συμβαίνει καί στήν Εὐρώπη. Πατρίδα τῆς δημοκρατίας εἶναι ἡ Ἀθήνα κι ὄχι ἡ Ἱερουσαλήμ καί χρειαζόμαστε ὅσα εἰπώθηκαν ἀπό τοὺς Ἕλληνες φιλοσόφους χιλιάδες χρόνια πρίν.