Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν (Αριστοτέλης-Ποιητική 1449 Β,25). Με αυτές τις υπέροχες φράσεις ο μεγάλος Σταγειρίτης φιλόσοφος μάς παρέδωσε ως αιωνία παρακαταθήκη τον ορισμό της τραγωδίας. Ελάχιστοι δυστυχώς, από την δική μου γενιά τουλάχιστον, τον έχουμε κατ’ ουσίαν διδαχθεί και ακόμα λιγότεροι τον έχουμε μελετήσει.

Το αρχαίο δράμα, το τόσο κακοποιημένο σ’ αυτήν την εποχή του σκοταδισμού και της πνευματικής πενίας, αποσκοπούσε εν γένει στην πνευματική αναγέννησι και στην ψυχική θεραπεία των θεατών. Τα αρχαία θέατρα λειτουργούσαν εν είδει «κέντρων ψυχαναλύσεως και θεραπείας». Η φράσις του Αριστοτέλους «των τοιούτων παθημάτων» είναι απολύτως ενδεικτική, καθώς τα τόσο σοφά δομημένα κείμενα των τραγωδιών ανέλυαν συμβάντα και παθήματα παρόμοια με αυτά που βίωναν στον καθημερινό τους βίο οι θεατές, οι οποίοι μέσω της βιωματικής τους συμμετοχής στο έργο έπρεπε κατά την ολοκλήρωσί του να βιώσουν την εσωτερική κάθαρσι.

Ως Έλληνες έχουμε το προνόμιο να διαθέτουμε μία τεράστια ιστορία και την ευλογία να είμεθα απόγονοι προσωπικοτήτων όπως ο μεγάλος τραγικός ποιητής Ευριπίδης, ο οποίος διαχρονικώς μας διδάσκει πως «Όλβιος όστις της ιστορίης έσχε μάθησιν». Γνώριζε σαφώς καλλίτερα εξ ημών, πως η ίδια η ιστορία μπορεί να αποτελέσει την απόλυτο πηγή ευρέσεως «τοιούτων παθημάτων», αλλά και αντλήσεως των τρόπων αντιμετωπίσεώς τους. Και η ελληνική ιστορία δύναται να μας παράσχει αμέτρητα παραδείγματα, αλλά πρωτίστως να μας δώσει την ελπίδα πως ο Ελληνισμός όχι μόνο επιβιώνει ΠΑΝΤΟΤΕ στις δύσκολες καταστάσεις, αλλά ισχυροποιείται μέσω αυτών, αρκεί να έχει επίγνωσι της ταυτότητός του, του στίγματός του στην ανθρώπινη ιστορία και του «προόρισμού του εις τον κόσμον αυτόν εις κάθε εποχήν» που πολύ σοφά ο Περικλής Γιαννόπουλος είχε ορίσει ως τον εξανθρωπισμό της οικουμένης.

Ο Έλλην όμως από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, ως θύμα των ανθελληνικών μεθοδεύσεων εις βάρος του, άρχισε σταδιακώς να βραχυκυκλώνει, να φθείρεται, να περιορίζει την αντιληπτικότητά του και να μεταμορφώνεται εθελοντικώς σε έναν εθελόδουλο νεογραικύλο που ανήγαγε σε μέγιστη «αρετή» το ποείν περί πλείονος το ζην (υλικώς) της ελευθερίας (παράφρασις του όρκου των Ελλήνων οπλιτών στην μάχη των Πλαταιών). Εγκλωβισμένοι σε έναν μικρόκοσμο θέσεων και αντιθέσεων, φάσεων και αντιφάσεων, λόγων και αντιλόγων, περιοριστήκαμε αποκλειστικώς σε όσα μας επέβαλε η ασυνείδητη συνείδησί μας. Η αποξένωσίς μας από τις ελληνορθόδοξες ρίζες μας, την πανθομολογουμένως ανωτέρα γλώσσα μας και τον ανυπέρβλητο πολίτισμό μας είναι η μοναδική και η απόλυτος αιτία του τέλματος στο οποίο έχει περιέλθει η πατρίδα μας. Και αν σήμερα έχουμε «πλεόνασμα» οικονομικής και πολιτικής κρίσεως, καθώς και κρίσεως αξιών, το μόνο βέβαιο είναι πως τις τρείς τελευταίες δεκαετίες είχαμε «έλλειμμα» νοητικής κρίσεως, με συνέπεια να λησμονήσουμε την προνοητικότητα του Προμηθέως.

Εισήλθαμε λοιπόν στο 2012 και ο ελλαδικός Ελληνισμός πρωταγωνιστεί σε μία τραγική παράσταση, η οποία δεν πραγματοποιείται σε ένα περικαλλές αρχαίο θέατρο, αλλά σε ένα πλατωνικό σπήλαιο. Η Ελλάς βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην πενία, στην απογοήτευσι και στην εξαθλίωσι. Ενώ ο κόσμος αναμένει την σπίθα που θα πυροδοτήσει την μεγάλη γεωπολιτική έκρηξι, τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης, στην πάγια επιδίωξί τους να μας διατηρούν συνδαιτυμόνες στην τράπεζα της αμάσητης τροφής, αρκούνται στην πλειονότητά τους στην προβολή περιορισμένων γεγονότων και αναλύσεων άνευ πρακτικής ουσίας, οικοδομώντας ένα κλίμα περαιτέρω απογοητεύσεως και αποπροσανατολίζοντας την, παρ’ όλα αυτά ολοένα και περισσότερο αφυπνιζόμενη, ελληνική κοινωνία από το σύνολο του εθνικού προβλήματος και των εθνικών κινδύνων. Το ανήθικο και αποσαθρωμένο πολιτικό σύστημα ακόμα και την ύστατη στιγμή προσπαθεί να διασώσει εαυτόν, ενώ κάθε κόμμα επιδιώκει να αξιοποιήσει προς το συμφέρον του τις ανησυχίες του λαού, εξασφαλίζοντας αποκλειστικώς τα ίδια συμφέροντα. Η εθνική συνοχή και πάλι απουσιάζει. Η προσκυνημένη κυβέρνησις του μνημονίου και της επερχομένου εθνοπροδοτικής δανειακής συμβάσεως ουσιαστικώς δεν υφίσταται και υποτάσσεται στα κελεύσματα των ανήθικων δανειστών μας, ενώ η διηρημένη αντιπολίτευσις της αριστεράς, που αυτοπροβάλλεται ως η μοναδική αντιμνημονιακή λύσις, τέρπεται για τα πολύ υψηλά ποσοστά προθέσεως ψήφου που αποσπά εν συνόλω, ως μορφή αντιδράσεως του αγανακτισμένου λαού. Μήπως η ανάδειξις των κομμάτων της αριστεράς σε πρώτη δύναμι, θα πρέπει να προετοιμάζει τα επιτελεία των κομμάτων που την απαρτίζουν για το ενδεχόμενο να απαιτηθεί και από την ίδια εν καιρώ (φερ’ ειπείν στις διαδικασίες για την εκταμίευσι της επομένης δόσεως) και της δικής της υπογραφής υποταγής στην έξωθεν μνημονιακή τυραννία; Μήπως σε αυτή την περίπτωσι θα έχουμε εκ νέου υπαναχωρήσεις και δικαιολογήσεις των αδικαιολογήτων…;

Και εκτός συνόρων τι συμβαίνει αλήθεια; Ποιος ασχολείται όμως με αυτά; Οι απειλές και οι μεθοδεύσεις της Τουρκίας εναντίον της πατρίδος μας, η τουρκο-ισραηλινή διαμάχη, η απαξίωσις της ελληνικής ΑΟΖ και η προσπάθεια διασπάσεώς της από μία πιθανή τουρκο-αιγυπτιακή συμμαχία, η αιματηρή καθημερινότητα στην σιιτική Συρία και το πολεμικό κλίμα κατά του επίσης σιιτικού Ιράν, η ναυτική επέλασις της Ρωσίας στην Ανατολική Μεσόγειο, ο νομισματικός πόλεμος με τις τεράστιες γεωπολιτικές προεκτάσεις, η διαμάχη που έχει ξεσπάσει μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και του Πατριαρχείου Μόσχας με πρόσχημα την υπόθεσι της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου κλπ. είναι φυσικά ζητήματα επουσιώδη και άσχετα με τα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας, καθώς η ανύπαρκτη ή έστω περιορισμένη ανάφορά τους από τα Μ.Μ.Α. τα καθιστά ανάξια αναλύσεως.

Ας επιστρέψουμε όμως στην Ελλάδα της αυγής του 2012, του έτους της «Θείας Δίκης», για το οποίο πολλά έχουν γραφεί και ακουστεί προς τέρψιν των τρομολάγνων και των συνομωσιολόγων. Δυστυχώς η έλλειψις προνοητικότητος οδηγεί στην λήψι μέτρων καταστολής, βιαίων σε πολλές περιπτώσεις. Στην περίπτωση της Ελλάδος ίσως πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για αυτά. Ίσως τελικώς να μην υπήρχε άλλη οδός για την αφύπνισι του Ελληνισμού από την «τραγωδία» στην οποία πρωταγωνιστεί.

Όσοι προσπαθούν να εντοπίσουν την λύσι εξόδου από την κρίσι, μέσω οικονομικών και πολιτικών αναλύσεων, εις μάτην καταναλώνουν την ενέργειά τους. «Το Νικάν εαυτόν πασών νικών πρώτη και αρίστη», έλεγε ο Δημόκριτος και αυτό είναι που έχουμε χρέος να επιτύχουμε. Καμμία κρίση δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την εθνική μας επιβίωσι, αν ο Έλλην ανοίξει τα όμματα της ψυχής του, αν ξεριζώσει τα σκουριασμένα καρφιά και τις αλυσίδες που τον κρατούν δέσμιο στον «Καύκασο» του εγώ του, αν επανενώσει την κατακερματισμένη από τα κόμματα νόησί του και αν, δανειζόμενος μία φράση του Γέροντος Παϊσίου, «απεκδυθεί το ειδεχθές προσωπείο» του ραγιά. Υπάρχουν υγιείς δυνάμεις, οι οποίες δρουν στην αφάνεια, με πίστη στα ιδανικά και στις αξίες του φωτοδότου ελληνικού πνεύματος, με διαμορφωμένη πολιτική συνείδησι και με σκοπό του βίου τους την ανατροπή των εις βάρος μας δεδομένων. Ότι κι αν συμβεί εντεύθεν στην αγαπημένη μας πατρίδα και στην οικουμένη, οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε με σθένος και υπομονή, γνωρίζοντας ως Έλληνες πως αυτό που οι άλλοι μπορεί να θεωρήσουν τραγωδία για εμάς θα είναι απλώς η κάθαρσις. Πρωτού λοιπόν πέσει η αυλαία της παραστάσεως θα αντιληφθούμε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία μόνο για τους άλλους, για τον Έλληνα δεν πεθαίνει ποτέ.

Κλείνοντας το πρώτο μου άρθρο για το νέο έτος, εύχομαι η νέα χρονιά να σημάνει την αφύπνισι ακόμη περισσοτέρων υπέρ πάτρης κινδυνευόντων, που γνωρίζουν πως αισχρόν σιγάν της Ελλάδος πάσης αδικουμένης, που δεν κάμπτουν γόνυ και δεν ρωτούν πόσοι εισίν οι πολέμιοι αλλά πού…αυτών που όρισαν στην ζωή τους να φυλάττουν Θερμοπύλες και να ακολουθούν την ατραπό της αρετής, της μεσότητος και της ελλανίου Ειμαρμένης.

Άνω σχώμεν τας καρδίας και έσω στρέψωμεν τα όμματα!

Του Θεού συνεργούντος, εξ Αγίου Όρους…

Ιωάννης Σ. Φριτζαλάς

Γεωπολιτικός-Ιστορικός ερευνητής

f_john542@hotmail.com

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του Αντιφωνητή στις 16-01-2012)

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Οι επόμενες μέρες και εβδομάδες είναι ίσως οι κρισιμότερες στην ιστορία του νεώτερου ελληνισμού. Φαίνεται ίσως υπερβολικό, απίστευτο αυτό που γράφουμε και γι’ αυτό ακριβώς δυσκολευόμαστε όλοι μας να το πιστέψουμε και να το καταλάβουμε με το “μέσα μυαλό”, αντιδρώντας ανάλογα, δυστυχώς όμως μόνο υπερβολικό δεν είναι. ‘Oχι υπερβολικά δεν είναι αυτά που γράφουμε, απίστευτα και εξωφρενικά είναι όσα ετοιμάζεται να υπογράψει και φοβερά αυτά που θα συμβούν, ως αποτέλεσμα της υπογραφής της, η κυβέρνηση Παπαδήμου, με τη στήριξη τριών κομμάτων που τελούν σήμερα υπό την άμεση χειραγώγηση της “Διεθνούς του Χρήματος” και των ανθρώπων της για την Ελλάδα (Soros, Rontos και δεν συμμαζεύεται).

Η προσπάθεια να κρατηθεί η χώρα, τεχνητά, σε κατάσταση δήθεν μη χρεωκοπίας, έχει ως αποτέλεσμα να καταρρέουν πλέον τώρα όχι τα δημόσια οικονομικά, αλλά η ίδια, η ελληνική οικονομία, κοινωνία, το πολιτικό σύστημα και το κράτος. Η Ελλάδα σπάει όλα τα ρεκόρ μπαίνοντας σε πέμπτο χρόνο βαριάς ύφεσης, έλλειμμα και χρέος εκτινάχθηκαν στα ουράνια, μαζί με τους ανέργους και τους αστέγους στα συσσίτια, οι μισοί νέοι δεν έχουν δουλειά. Το πολιτικό σύστημα έχει πάθει ισοδύναμο “τήξης αντιδραστήρα” σε πυρηνικό εργοστάσιο. ‘Oτι και αν βάλουν τώρα μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους θα το υπογράψουν, ακόμα κι ότι η Ελλάδα γίνεται τμήμα της Ακτής Ελεφαντοστού. Οι ίδιοι οι πολιτικοί έχασαν την αίσθηση του γελοίου, του εθνικού και της πραγματικότητας. Πιθανώς οδηγούμεθα στο σύντομο μέλλον σε κατάσταση “κενού εξουσίας”, που δεν έχουμε ξαναζήσει μετά το καλοκαίρι του 1974, ίσως υπό δυσμενέστερες, λιγότερο ελεγχόμενες συνθήκες από τότε και μαζί, στην έξοδο, κακήν κακώς από το ευρωπαϊκό πλαίσιο και ότι αυτό συνεπάγεται (Mπορεί βέβαια να μεσολαβήσει και ένα ακόμα κυβερνητικό πείραμα σωτηρίας, υπό τις σημερινές προδιαγραφές εξίσου καταστροφικό με τα προηγούμενα)

Read the rest of this entry…

Η Ελλάς ως αδιάσπαστος εθνική οντότης, έχει το προνόμιο να διαθέτει δύο τεραστίας σημασίας προπύργια, τόσο σε όρους γεωγραφικούς όσο και σε πνευματικούς. Το πρώτο είναι τα βόρεια σύνορά της που ορίζονται από την Ήπειρο, την Μακεδονία και την Θράκη (σημείωσις: όλη αυτή η έκτασις αποτελούσε την Αρχαία Θράκη του Ομήρου), ενώ το δεύτερο είναι η περιοχή που ορίζεται από τις υψίστης γεωπολιτικής σημασίας νήσους Κρήτη και Κύπρο. Αυτά τα δύο προπύργια, υπό την προϋπόθεσι διαμορφώσεως εθνικής συλλογικής στρατηγικής, εξασφαλίζουν τόσο την εθνική μας συνοχή, όσο και τα γεωπολιτικά μας συμφέροντα, καθιστώντας αυτόν τον φύσει και θέσει ενιαίο και αδιάσπαστο ελληνικό χώρο εν δυνάμει πανίσχυρο. Οι τελείως εσφαλμένες όμως, σε βαθμό εθνικής μειοδοσίας πολιτικές των κατ’ ευφημισμόν αντιπροσώπων του Ελληνισμού, τουλάχιστον κατά τις τελευταίες έξι δεκαετίες, εκτός των άλλων φρόντισαν να διασπάσουν την ενότητα του συγκεκριμένου χώρου επιβάλλοντας στους νόες τόσο ημών των Ελλαδιτών όσο και των Ελλήνων άδερφών μας της Κύπρου την άποψι πως «η Κύπρος κείται μακράν».

Η επί 37 συναπτά έτη αιμορροούσα μεγαλόνησος έχει επανέλθει τους τελευταίους μήνες στο επίκεντρο των παγκοσμίων γεωπολιτικών τεκταινομένων, λόγω των υποθαλασσίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου που ανακαλύφθησαν εντός της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Είναι λοιπόν η νήσος μίας «σύγχρονης Αφροδίτης», η οποία ενεδύθη την χρυσοποίκιλτη εσθήτα της θεάς του (ορυκτού) πλούτου, που κρύβει επιμελώς ο «Όλυμπος» των 12+1 … οικοπέδων της Α.Ο.Ζ. της. Το γεγονός αυτό έχει καταστήσει την Κύπρο μας θέλγητρο των μεγάλων γεωπολιτικών παικτών, οι οποίοι μεταφέρουν τα «ασπρόμαυρα τετράγωνα» της γεωστρατήγικής τους στην Ανατολική Μεσόγειο, με αποτέλεσμα την ραγδαία αναβάθμισι της αξίας και του ρόλου της νήσου στο διεθνές γίγνεσθαι.

Η αναβάθμισις αυτή βεβαίως δεν ετελέσθη εξ αίφνης και αβίαστα, αλλά αντιθέτως είναι το αποτέλεσμα μίας πολιτικής με στρατηγική και πνεύμα ελληνικόν. Η πολιτική αυτή ασκήθηκε από τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο, ο οποίος ως γνήσιος Έλλην αποφάσισε να αγωνιστεί εναντίον των σκοτεινών σχεδίων που επιθυμούσαν την αναίμακτη τουρκοποίησι της μεγαλονήσου. Με το απαράμιλλο σθένος, την ανδρεία και το πολιτικό όραμα που χαρακτήριζαν ανέκαθεν κάθε μεγάλο Έλληνα ηγέτη, συνέβαλε τα μέγιστα στην καταψήφισι και απόρριψι του επαίσχυντου σχεδίου Ανάν το 2004, ενώ το ίδιο έτος προχώρησε στην ανακήρυξι της κυπριακής ΑΟΖ, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την εκκίνησι των διαδικασιών οριοθετήσεως της με τα εμπλεκόμενα παράκτια κράτη, πλην της Ελλάδος που προς το παρόν το αποφεύγει. Συνεπώς, 28 έτη μετά την μονομερή ανακήρυξι του ψευδοκράτους-ΤΔΒΚ (15 Νοεμβρίου 1983) από τον Ραούφ Ντενκτάς, η Τουρκία αντιμετωπίζει μία κατάστασι που ενδεχομένως δεν ανέμενε, απλώς και μόνον επειδή ένας ηγέτης και ο ελληνόψυχος λαός του επέλεξαν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να διεκδικήσουν αυτά που εδικαιούντο.

Το διακύβευμα στην περιοχή είναι τεράστιο, τόσο από οικονομικής όσο και από γεωπολιτικής απόψεως, σε βαθμό που η Τουρκία έχει φανεί διατεθειμένη να αναλάβει το ρίσκο ακόμα και μίας πολεμικής συρράξεως. Για αυτό τον λόγο αδημονεί και πιέζει, σε αγαστή συνεργασία με την ηγεσία του ψευδοκράτους, να επιτευχθεί η συμφωνία που θα προβλέπει την δημιουργία διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας, γεγονός που θα της αποφέρει φυσικά τεράστια κέρδη από την συνεκμετάλλευσι των κοιτασμάτων. Η Τουρκία σαφώς εξακολουθεί να ασκεί την στρατήγική της, όπως θα έπραττε οποιοδήποτε σοβαρό κράτος που προσπαθεί να εξασφαλίσει τα συμφέροντά του. Αυτή η στρατηγική, όμως, δεν θα είχε καμμία αξία και κανένα αντίκτυπο αν δεν είχε αρωγούς την ελλαδική μειοδοσία και την υποχωρητική τακτική της αμφιλεγόμενης κυπριακής ηγεσίας. Η αλήθεια είναι πως η θέσις της γείτονος είναι πολύ δυσχερής, παρ’ ότι θέλει να δείξει την εικόνα μίας αμέμπτου και παντοδύναμης χώρας. Και θα γίνεται ολοένα και πιο δυσχερής όσο θα πλησιάζουμε τον Ιούλιο του 2012, οπότε και η Κύπρος αναλαμβάνει την προεδρία της Ε.Ε. για το δεύτερο εξάμηνο του έτους. Πρέπει λοιπόν να είμεθα προετοιμασμένοι και να αναμένουμε πολύ έντονες και ασφυκτικές πιέσεις από την πλευρά των ηγεσιών Τουρκίας και ψευδοκράτους προς επίτευξιν των παραλόγων επιδιώξεών τους, καθώς θα είναι ανυπέρβλητη η διπλωματική αποτυχία που θα προκληθεί από το εν λόγω γεγονός, καθώς για την Τουρκία δεν υφίσταται Κυπριακή Δημοκρατία.

Όσον αφορά την Μητέρα Ελλάδα, η κατάστασις μόνο ως ζοφερά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Η Τουρκία έχει πλέξει μία θηλιά γύρω από τον λαιμό της ανίσχυρης και εξουθενωμένης Πατρίδος μας, καθώς οι δεδομένες νεο-οθωμανικές της επιδιώξεις εκφράζονται πλέον και από τις ούτως ή άλλως προϋπάρχουσες επεκτατικές βλέψεις των βορείων γειτόνων μας (Αλβανία, Σκόπια) που σαφέστατα καθοδηγούνται και επηρεάζονται από την τουρκική ηγεσία. Δυστυχώς «η γείτονα» έχει επιβάλλει πλήρως τις θέσεις της στην Ελλάδα, οι κατ’ ευφημισμόν ηγέτες της οποίας αρνούνται να ανακηρύξουν και να οριοθετήσουν την ελληνική Α.Ο.Ζ., συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του νευραλγικού νησιωτικού συμπλέγματος που γνωρίζουμε ως Καστελόριζο (Ρω, Μεγίστη, Στρογγύλη). Ένα τέτοιο γεγονός θα συνέτεινε στην ενοποίησι του νοτίου προπύργιού μας, θα περιόριζε και θα εγκλώβιζε ασφυκτικώς την Τουρκία, καθώς θα την απέκλειε από οιασδήποτε μορφής οικονομική εκμετάλλευσι στο Αιγαίο Πέλαγος και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Διανύουμε λοιπόν μία ιστορική συγκυρία που λίαν συντόμως θα φέρει σύσσωμο τον Ελληνισμό προ των ευθυνών του. Μας προσφέρεται μία ιστορική ευκαιρία για την άσκησι συλλογικής δράσεως και ενιαίας στρατηγικής ελλαδικού και κυπριακού Ελληνισμού που θα περιορίσουν την Τουρκία στην ενδοχώρα της, απαξιώνοντας την γεωπολιτική της ισχύ και ανατρέποντας τα σχέδια της να καταστεί ισχυρά περιφερειακή δύναμις. Είναι στην ευχέρειά μας να την εγκλωβίσουμε στις παράλογες απαιτήσεις της και να μετατρέψουμε τα νεο-οθωμανικά της όνειρα σε νεοβυζαντινούς εφιάλτες. Αυτή η ευκαιρία πρέπει πάσει θυσία να αξιοποιηθεί, πριν η Τουρκία δημιουργήσει ένα νέο κυπριακό ζήτημα και τετελεσμένα γεγονότα, με μία φερ’ ειπείν απρόσμενη (όπως αυτή του Αττίλα;) εισβολή στην Μεγίστη, στην Θράκη ή σε κάποιο νησί του Ανατολικού Αιγαίου.

Εύλογη και αναμενόμενη η απορία: Πώς θα μπορούσαμε να επιτύχουμε όλα αυτά; Λίαν συντόμως θα κληθούμε να αποφασίσουμε την οδό που θα ακολουθήσουμε στο σταυροδρόμι της ελληνικής ιστορίας: Η πρώτη είναι η οδός της αρετής που θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεσι μία πνευματική επανάστασι, η οποία θα μας βοηθήσει να επανεύρουμε τον έαυτό μας και την εθνική μας ταυτότητα. Αναγεννώντας πρωτίστως την ίδια μας την ύπαρξι, θα αναλάβουμε εν τέλει τις ευθύνες που μας αναλογούν ως πολίτες, θα εκδιώξουμε τα στρατευμένα φερέφωνα που έχουν υπονομεύσει την ενότητα Ελλάδος-Κύπρου και έχουν δεσμεύσει την εθνική μας ανεξαρτησία και θα ορίσουμε τους αντιπροσώπους που θα αναλάβουν να ισχυροποιήσουν την Πατρίδα μας ως ενιαία οντότητα. Επιπροσθέτως, θα προστατεύσουμε την Κύπρο μας, ειδικώς τώρα που αντιμετωπίζεται σαν ένα γιγάντιο χρυσορυχείο, αναδεικνύοντας τον τεραστίας σημασίας, για την ελληνική ιστορία, πολίτισμό της και διακηρύσσοντας γενικώς με κάθε τρόπο πως «εστίν ούν Ελλάς και η Κύπρος». Τα φωτεινά παραδείγματα του πρωτοστατούντος στους αγώνες υπέρ του Έθνους κυπριακού Ελληνισμού, αποδεικνύουν πως αυτή την οδό ακολούθησε τόσο ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, όταν «πήρε την ανηφοριά», όσο και ο αθάνατος Τάσσος Παπαδόπουλος που ενέπνευσε μία «ουτοπία». Αυτή και μόνο η οδός οδηγεί στην ανάκτησι των απολεσθέντων, της αξιοπρεπείας μας, της εθνικής μας υπερηφανείας και σταδιακώς στην ισχυροποίησι της ενιαίας Πατρίδος μας, τόσο σε πνευματικό όσο και σε οικονομικό-γεωπολιτικό επίπεδο.

Η δεύτερη οδός είναι αυτή της κακίας που θα την έχουμε συνειδητώς ακολουθήσει αν δεν αφουγκραστούμε τις κραυγές αγωνίας που εκπέμπει η Ελλάς. Συνέπεια της επιλογής αυτής της οδού θα είναι η πλήρης αποδόμησις, ο κατακερματισμός, η καταστροφή και η περαιτέρω συρρίκνωσις του Ελληνισμού. Η γενιά μας θα καλυφθεί από τα πιο βαριά πέπλα της αιωνίου λήθης, καταδικασμένη από την ίδια την ιστορία. Η επιλογή είναι δική μας!

Ιωάννης Σ. Φριτζαλάς

Γεωπολιτικός-ιστορικός ερευνητής

f_john542@hotmail.com

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του Αντιφωνητή στις 16-12-2011)

Το θέατρο του παραλόγου

Οι εξελίξεις στο πολιτικό γίγνεσθαι της Ελλάδος είναι ραγδαίες, σε μία χρονική περίοδο που η χώρα διασύρεται διεθνώς και βάλλεται πανταχόθεν. Το κλίμα ανησυχίας, απαισιοδοξίας και αβεβαιότητος επιβαρύνεται καθημερινώς, ενώ διογκώνεται συνεχώς η αγανάκτησις και η λαϊκή οργή. Η λαϊκή κυριαρχία, δομικό στοιχείο του δημοκρατικού πολιτεύματος, απουσιάζει παντελώς από τους νόες των κυβερνόντων -εντός και εκτός Ελλάδος- και οι κωμικοτραγικές καταστάσεις που βιώνουμε πλήττουν ακόμη περισσότερο την ψυχολογία, το φρόνημα, την εθνική μας αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Όσο το έλλειμμα δημοκρατίας, ορθής πολιτικής βουλήσεως, εθνικής στρατηγικής και συνεννοήσεως εντείνεται, άλλο τόσο αυξάνει το πλεόνασμα πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής κρίσεως και κυρίως της κρίσεως αξιών.

Η χώρα βιώνει ένα καθεστώς πλήρους ακυβερνησίας και παραλογισμού. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, υπό το βάρος των εκβιασμών Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε. υπαναχώρησε από τις αρχικές του θέσεις και εδέχθη ως θέσφατο για την διάσωσι της ελληνικής οικονομίας την επικύρωσι της συμφωνίας της 26^ης – 27^ης Οκτωβρίου. Η κυβέρνησις ΠΑΣΟΚ, με την μορφή που την γνωρίσαμε, ανήκει πλέον στο παρελθόν και η νέα μεταβατική κυβέρνησις συνεργασίας, με πρωθυπουργό έναν τεχνοκράτη τραπεζίτη, θα αναλάβει να φέρει εις πέρας την ψήφισι μίας ακόμα πιο επαίσχυντης από την πρώτη δανειακής συμβάσεως, βάσει του βρετανικού δικαίου, που θα προβλέπει ουσιαστικώς την άνευ αιδούς εκχώρησι της εθνικής μας κυριαρχίας και την παράδοσι της πατρίδος μας σε αλλοδαπά οικονομικά συμφέροντα.

Η συμπλήρωσις του ψηφιδωτού

Ευλόγως γεννώνται τα εξής ερωτήματα: Γιατί  το Δ.Ν.Τ. και η Ε.Ε. απαιτούν ουσιαστικώς την υποταγή της χώρας; Γιατί δεν επιδιώκεται προς το παρόν η αποβολή της Ελλάδος από την, ούτως ή άλλως υπό κατάρρευσι, Ευρωζώνη και γιατί δεν την αφήνουν να χρεοκοπήσει και τυπικώς; Σύμφωνα με κάποιες απόψεις, η Ελλάς βρίσκεται στο επίκεντρο ενός αδυσώπητου πολέμου μεταξύ ευρώ-δολαρίου και η διατήρησις αυτής της καταστάσεως ευνοεί τα κερδοσκοπικά παίγνια που έχουν στηθεί εις βάρος της, με αυξομειώσεις στην ισοτιμίες του ευρώ και του χρυσού με το δολάριο και με απότομες διακυμάνσεις στις χρηματαγορές που αποφέρουν τεράστια κέρδη στους «εκλεκτούς» κερδοσκόπους. Είναι όμως αυτός ο μοναδικός λόγος; Εντός αυτού του κυκεώνος καταστάσεων και του καθημερινού αγώνος για επιβίωσι, γίνεται δυσδιάκριτη, από την ούτως ή άλλως αποπροσανατολισμένη και καθεύδουσα κοινή γνώμη, η τελική εικών του ψηφιδωτού, του οποίου μία μονάχα ψηφίς είναι η μεθοδευμένη και κατασκευασμένη οικονομική κρίσις.

Αν προσπαθήσουμε να κυττάξουμε το σύνολο του ψηφιδωτού, θα δούμε πως η χώρα μας αποτελεί ένα πεδίο μάχης, στο οποίο συγκρούονται τεράστια οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, γεγονός που από μόνο του αρκεί για να εκτεθεί σε  μεγάλους κινδύνους η  έθνική μας ακεραιότης και κυριαρχία. Οι ραγδαίες γεωπολιτικές ανακατατάξεις που συντελούνται είναι ικανές να αλλάξουν τους συσχετισμούς δυνάμεων και μέσω των καταλλήλων συμμαχιών να προσφέρουν σε ανίσχυρες χώρες, όπως η Ελλάς, τις κατάλληλες ευκαιρίες ισχυροποίησεώς τους. Ταυτοχρόνως, δημιουργείται το πρόσφορο έδαφος για:

1. γεωπολιτική και οικονομική επέκτασι των ισχυρών επί των αδυνάμων,
2. επανακαθορισμό συνόρων και κατακερματισμό κρατών ή περιφερειών αυτών σε ελεγχόμενα κρατικά μορφώματα,
3. εμφάνισι αυθορμήτων επαναστατικών κινημάτων ή υποκινούμενων εξεγέρσεων κ.α.

Η χώρα μας διαθέτει έναν τεράστιο ορυκτό πλούτο και μία γεωγραφική θέση που την καθιστά καίριο ενεργειακό κόμβο προς την Ευρώπη, κυρίως μετά την ανακάλυψι των κοιτασμάτων φυσικού αερίου εντός της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης  (οι πιο πρόσφατες εκτιμήσεις αναφέρουν τον εντοπισμό 10 τρις κυβικών ποδιών φυσικού αερίου). Μία αποφασιστική και αδέσμευτη εθνική στρατηγική θα μπορούσε να ισχυροποιήσει την Ελλάδα και να την καταστήσει ανεξάρτητη τόσο σε ενεργειακό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Κάτι τέτοιο δεν είναι επιθυμητό τόσο από πλευράς Η.Π.Α., όσο και από πλευράς Γερμανίας, καθώς και οι δύο αυτές χώρες επιδιώκουν μία εξαρτώμενη οικονομικά Ελλάς, στην δική τους σφαίρα επιρροής, χωρίς ανεξάρτητη πολιτική βούλησι και εθνική στρατηγική, με έναν υποδεδειγμένο ρόλο κομπάρσου, ο οποίος εκτελείται βάσει των δικών τους επιταγών και συμφώνως με την αποκλειστική εξυπηρέτησι των δικών τους συμφερόντων.

Μεθοδεύτηκε συνεπώς η απαξίωσις της Πατρίδος μας σε όλα τα επίπεδα, με τον σταδιακό εκμηδενισμό της παράγωγής της, με την παρεμπόδισι μίας πραγματικής αναπτυξιακής τροχιάς, βάσει υγιών επενδυτικών δραστηριοτήτων, οι οποίες αντικαταστάθηκαν από έναν υπερδανεισμό που διόγκωσε το δημόσιο έλλειμμα και το εξωτερικό χρέος της. Όλα αυτά συνέβησαν εντέχνως, ώστε να μην δύναται να καταστεί αυτόνομος και ανεξάρτητη, με το κύρος μίας σοβαρής γεωπολιτικής δυνάμεως στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου. Επεδιώχθη, τη βοηθεία των θιασωτών της ομογενοποιητικής παγκοσμιοποιήσεως εντός της χώρας, η εξαθλίωσίς της και την μετάτροπή της σε μια βαλκανιοποιημένη οικονομία, στην οποία έπεται η εισβολή ληστρικού τύπου κερδοσκοπικών «επενδυτικών» δραστηριοτήτων που θα διαμοιράσουν την χώρα σε επιμέρους τομείς οικονομικής εκμεταλλεύσεως. Για του λόγου το αληθές, πρόσφατες καταγγελίες αναφέρουν πως έχει ήδη μεθοδευτεί ο διαχωρισμός της Ελλάδος σε ένα είδος «αποικιοκρατικών ζωνών» (Ε.Ο.Ζ.), δίχως εργατικό δίκαιο, με μισθούς που δεν θα υπερβαίνουν τα 300 με 350 Ευρώ (μήπως η απαίτησις της τρόικα για κατάργησι της εθνικής συλλογικής συμβάσεως μας λέει κάτι;) και  με καθεστώς πλήρους φοροαπαλλαγής. Άλλωστε Γερμανός καθηγητής μακροοικονομικών, ο Dr. Ansgar Belke, επιβεβαίωσε αυτές τις μεθοδεύσεις, αναφέροντας πως η Ελλάς πρόκειται να γίνει «η προέκτασις του πάγκου εργασίας της Γερμανίας».

Η Θράκη … «ανάμεσα σε δύο ηπείρους»

Μία από τις περιφέρειες που σχεδιάζεται, και επιδιώκεται κυρίως από γερμανικά συμφέροντα, να μετατραπεί σε μία ιδιόμορφη «αποικιοκρατική ζώνη» είναι η περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης. Πέραν πάσης αμφιβολίας το σύνολο της περιφερείας έχει πέσει τις τελευταίες 3 δεκαετίες θύμα της ανευθύνου περιφερειακής πολιτικής του κοντόφθαλμου κράτους των Αθηνών που δεν αξιοποίησε επαρκώς τις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις και εγκλώβισε την χώρα εντός των στενών ορίων της πρωτευούσης. Βάσει των παραπάνω δεδομένων, δημιουργούνται ευλόγως οι υποψίες πως η ανεύθυνος αυτή πολιτική που είχε ως συνέπεια την διάλυσι του παραγωγικού ιστού, τόσο του πρωτογενούς, όσο και του δευτερογενούς τομέως παραγωγής σε νευραλγικές περιοχές όπως η Θράκη, εκτελέσθηκε σκοπίμως και κατευθυνόμενα, στο πλαίσιο της κοινής ευρωπαϊκής περιφερειακής πολιτικής, στερώντας από την πατρίδα μας την δυνατότητα ισχυροποιήσεως της, μέσω της εκμεταλλεύσεως των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων.

Προφανώς, σε αυτές τις διαπιστώσεις βασίστηκε ο δήμαρχος Αλεξανδρουπόλεως, όταν σε ομιλία του τον Σεπτέμβριο ανέφερε πως η κεντρική διοίκησις έχει εγκαταλείψει την περιοχή της Θράκης, η οποία, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, είναι μία εν δυνάμει «ολοκληρωμένη μονάς, με ανεξάρτητο στίγμα στον χάρτη και ανεξάρτητη οικονομία, ευρισκόμενη ανάμεσα σε δύο ηπείρους, δύο πολιτισμούς και δύο χώρες». Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η δήλωσις; Μήπως οι οικονομικές και γεωπολιτικές ανακατατάξεις απαιτούν την αναβάθμισι του ρόλου της Θράκης εκτός όμως των ορίων της ελληνικής επικρατείας; Μήπως η Θράκη προορίζεται για ανεξάρτητος γεωπολιτικός κόμβος μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου τόσο των ρωσικών όσο και των αμερικανικών συμφερόντων; Μήπως γενικώς η αναθεώρησις της γεωστρατηγικής των μεγάλων γεωπολιτικών παικτών επιτάσσει την αλλαγή των συνόρων ή ακόμη και τον κατακερματισμό των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου, με ταυτόχρονη ανάδειξι πιο μικρών, πιο συμπαγών και πιο εμπίστων εταίρων τους;

Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρουμε πως προσφάτως το περιοδικό «Επίκαιρα» δημοσίευσε απόρρητα έγγραφα προερχόμενα από το wikileaks που ανέφεραν ότι:

1. Οι Η.Π.Α. επεδίωξαν την πάση θυσία ματαίωσι της κατασκευής του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρουπόλεως, καθώς το έργο αυτό θα καθιστούσε την χώρα μας ανεξάρτητη ενεργειακά και ο ρόλος που θα αποκτούσε ως ενεργειακός κόμβος θα ήτο ικανός να την ισχυροποιήσει πέραν των επιθυμητών επιπέδων.
2. Κλιμάκια του προξενείου των Η.Π.Α. στην Θεσσαλονίκη είχαν επισκεφθεί ουκ ολίγες φορές την περιοχή της Θράκης, στηρίζοντας τις ανθελληνικές μεθοδεύσεις του τουρκικού προξενείου Κομοτηνής.

Συγκεντρώνοντας όλα τα παραπάνω καταλήγουμε στα εξής συμπεράσματα:

1. Η πολιτική των Η.Π.Α. εξακολουθεί να στηρίζει ξεκάθαρα την νέο-οθωμανική επεκτατική, και αλυτρωτικού τύπου πολιτική, εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων.
2. Η  Γερμανία, συμβιώνοντας σε μία κατ’ ευφημισμόν ένωσι με τους οικονομικούς και γεωπολιτικούς άντιπάλους της (Αγγλία, Γαλλία), υφαίνει τον ιστό ενός πιο έξυπνου και μεθοδικού οικονομικού Δ΄ Ράιχ, το οποίο προσπαθεί να εγκλωβίσει και την Ελλάδα, θέτοντας έτσι υπό  αμφισβήτησι την βιωσιμότητα όχι μόνο της Ευρωζώνης, αλλά και της Ε.Ε. εν συνόλω.

Όλα αυτά συνθέτουν μία πολύ δυσοίωνη εικόνα για το μέλλον της Θράκης. Η αδιάφορη στάσις και η αναλγησία των κυβερνήσεων εδώ και δεκαετίες, έχει οδηγήσει σε μία ζοφερή πραγματικότητα, στην οποία η ελληνικότης της Θράκης αμφισβητείται. Δεν υπάρχουν όμως περιθώρια είτε για αναζήτησι των ενόχων, είτε για περαιτέρω εθελοτυφλία. Είναι χρέος όλων ημών των Ελλήνων να διακηρύξουμε πως η Θράκη δεν είναι ανάμεσα σε καμμία χώρα και σε κανέναν πολιτισμό, αλλά είναι ένα αδιάσπαστο και αδιαπραγμάτευτο κομμάτι της ελληνικής επικρατείας, με τεράστια ιστορική, πνευματική, γεωγραφική και γεωστρατηγική αξία γα την Ελλάδα. Οφείλουμε όλοι μας να ακολουθήσουμε την ένδοξο ατραπό που ορίζει η μακραίωνη ιστορία της πατρίδος μας και να εντοπίσουμε τον δικό μας προσωπικό τομέα δράσεως υπέρ αυτής.

Ιωάννης Σ. Φριτζαλάς

Γεωπολιτικός-Ιστορικός ερευνητής

f_john542@hotmail.com

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του Αντιφωνητή στις 16-11-2011)

Καιρό τώρα ἀκούγεται πώς πρόθεση τῆς Κυβέρνησης (τοῦ ΠαΣοΚ, γιά νά ἀκριβολογοῦµε) εἶναι ἡ «ἐπίλυση» τοῦ θέµατος τῶν µουφτήδων. Ὅπως εἶναι πλέον παγκοίνως γνωστό, ὁ καφροΓΑΠ ἔταξε στόν Ἐρντογάν ὅτι θά «κλείσει» τό θέµα καί τό περιβάλλον τοῦ Πάγκαλου ἀνέλαβε νά φέρει σέ πέρας τήν ἀποστολή, ἕνα ἔργο στά ὅρια τῆς προδοσίας.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς τό στελεχιακό αὐτό περιβάλλον δέν εἶναι ἄµοιρο προσόντων, γνώσεων καί ἴσως καί ψηγµάτων πατριωτισµοῦ. Ἔτσι εἴχαµε µιά µικρή ἐλπίδα πώς τά σενάρια γιά µεθόδευση µιᾶς ἀκόµη ὑποχώρησης στίς τουρκικές ἀπαιτήσεις θά διαψεύδονταν. Ἡ ἐλπίδα αὐτή ἐνισχύθηκε ὅταν πληροφορηθήκαµε ὅτι θά ἐπιδιωχθεῖ καί κάποια διακοµµατική συναίνεση, καθώς ὑπάρχει καί ἡ συγκυρία τῆς κοινῆς ὑποστήριξης στήν Παπαδηµοκρατία.

Κι ὅµως! Στίς 24 Ἰανουαρίου τό πράσινο καθεστώς ἀποδείχθηκε πάλι ἀδίστακτο γιά µερικές χιλιάδες ψήφους. Ἀφοῦ ἀπέκλεισε κάθε µή πασοκική ἄποψη γιά τό πῶς πρέπει νά προχωρήσει τό νοµοθέτηµα, ἔδωσε τά ρέστα του ὑπέρ τῆς γραµµῆς Ξυνίδη γιά …ἀνάδειξη τοῦ Μέτε σέ µουφτή Ξάνθης! Τό πιό φανατικό στοιχεῖο τῆς ἐκτουρκισµένης – ἐκφασισµένης µειονοτικῆς ἡγεσίας ὄχι µόνο θά πάρει τή βούλα τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας ἀλλά καί θά ἔχει µετά τήν ἄνεση νά διορίσει τούς ἰµάµηδες τῆς ἀρεσκείας του! Στίς λεπτοµέρειες τοῦ νόµου πού ἑτοιµάστηκε θά κριθεῖ τό πᾶν καί ἡ πρόγνωση γιά τή Θράκη εἶναι, δυστυχῶς, ἡ χειρότερη δυνατή.

Δέν ξέρουµε ἄν ὑπάρχουν ἀκόµη περιθώρια κάποιας µεταβολῆς. Κάνουµε πάντως ἔκκληση σέ κάθε ἐµπλεκόµενο (ἀλήθεια, ὁ Πεταλωτής ὑπάρχει πουθενά;) νά διασώσει τό µεῖζον ἐθνικό συµφέρον. Τό καταρρέον ΠαΣοΚ µέ µερικές χιλιάδες ψήφους παραπάνω δέν πρόκειται νά διασωθεῖ, ἄς µή πάρει ὅµως µαζί του στόν Καιάδα καί τό αὔριο τῆς Θράκης!

Κ.Κ.

Μέσα στον ορυµαγδό της ολικής κατάρρευσης και τον συνακόλουθο ζόφο, καθηµερινά ακούµε το ψευτοδίληµµα «ευρώ η δραχµή», µέ όρους αληθινής τροµοκρατίας. Είναι λοιπόν απολύτως καίριο να διαπιστώσουµε αν πράγµατι επικρέµεται µία απειλή θανάτου πάνω από την Ελλάδα η όχι, ώστε να γνωρίζουµε και τα περιθώρια κινήσεων που διαθέτει η κοινωνία και η πατρίδα µας. Πιστεύω ότι είναι πολύ σηµαντικό να ξεκινήσουµε την συλλογιστική µας προσπαθώντας να δούµε σε πρακτικό επίπεδο, τι σηµαίνει (πάντα µέ τις παρούσες κυβερνήσεις), επιστροφή της χώρας στην δραχµή.

Read the rest of this entry…