Η παρούσα κρίση στο Αιγαίο, με τις γηπεδικές άμφω αντεγκλήσεις και με τις σπασμωδικές αντιδράσεις μας (που μόλις πρόσφατα ξέφυγαν από το επίπεδο της κενής ρητορείας) στον πάγιο τουρκικό σχεδιασμό για κατακερματισμό της ελληνικής επικράτειας δεν προοιωνίζονται κάτι καλό για το αύριο. Μάλλον βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο όπου η απόσταση ειρήνης και πολέμου είναι επικίνδυνα μικρή.
Το ρωσοτουρκικό ειδύλλιο που κορυφώνεται αυτές τις μέρες έχει παγώσει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, ενώ επιδαψιλεύει έναν μνησίκακο ενθουσιασμό στους ψιττακούς των δυτικών συμφερόντων. Ευεξήγητο, βεβαίως, αφού ο ηγέτης του «ξανθού γένους» μέχρι χθες αναμενόταν να έρθει ως από μηχανής θεός και να μας απαλλάξει από την τουρκοϊσλαμική απειλή, στον ρόλο που τον ήθελαν οι προαιώνιες «προφητείες» (με ή χωρίς εισαγωγικά, δεν το γνωρίζω). Ήρθε όμως το Κουρδικό ζήτημα με τον αμερικανικό υποστηρικτικό σχεδιασμό να μετατοπίσει την Ερντογανική Τουρκία στην άλλη πλευρά, φέρνοντας θριαμβευτικά τον Βλαδίμηρο ως φίλο στην Άγκυρα για πάσης φύσεως δουλειές: προμήθεια φυσικού αερίου, κατασκευή πυρηνικού αντιδραστήρα, πώληση αντιαεροπορικών συστημάτων S-400… Τώρα πρέπει να υποστούμε και τα μαθήματα γεωπολιτικής από τους λούστρους της ΝΑΤΟϊκής συμμορίας, που επιχαίρουν για την διάψευση των – μεταφυσικών, είναι αλήθεια – ελπίδων των νεοελλήνων.
