Καλῶς τόν δεχθήκαµε τόν νέο Πάπα, τόν 76χρονο Ἀργεντίνο Ἰησουΐτη Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, ὡς Φραγκῖσκο Α’. Εἶναι, λένε, συντηρητικός, πρᾶγµα πού δέν εἶναι ἀναγκαστικά κακό, ἀλλά καί ὁ πρῶτος Λατινοαµερικάνος στό Βατικανό, πού ἀκούγεται βέβαια καλό. Εἶναι ὅµως ἔτσι;

Ἐµεῖς δέν θά ψάξουµε γιά τά προσόντα του ὡς ἐπισκόπου ἤ θρησκευτικοῦ ἀνδρός ἀλλά γιά τά παρασκήνια πού (σίγουρα) τόν ἀνέδειξαν. Καί αὐτό πού µᾶς ἔρχεται στόν νοῦ εἶναι πώς ὁ θάνατος τοῦ Οὗγκο Τσάβες ἄφησε ἕνα κενό στή Λατινική Ἀµερική, γιά τό ὁποῖο πολλοί θά ἐνδιαφέρονται νά τό …γεµίσουν.

Συνωµοσιολογικό; Μπορεῖ. Πάντως ἔχοντας διαβάσει τόσα γιά τήν ἐµπλοκή τῆς CIA στήν ἐκλογή τοῦ Πολωνοῦ Βοϊτίλα ὡς Πάπα Ἰωάννη Παύλου τοῦ Β’, παραµονές τῆς «Ἀλληλεγγύης» καί τῆς κατάρρευσης τοῦ σοβιετικοῦ στρατοπέδου (1978), θά ἦταν ἀφέλεια νά µήν κάνουµε µερικές σκέψεις: Πώς τά ἀφεντικά µέ τόν θάνατο τοῦ Τσάβες ἐπί θύραις, ἤθελαν νά ἐκµεταλλευτοῦν τήν συγκυρία καί νά δώσουν µία ὤθηση – πρός τά πίσω – στή νοτιοαµερικάνικη κοινωνία πού βράζει. Ἔκαναν λοιπόν στόν Γερµαναρά ποντίφηκα ἕνα νεῦµα «δίνε του» – ἐνδεχοµένως µέ κάποιο σεξοσκάνδαλο – καί …πᾶµε γι’ ἄλλα.

Πρίν λίγους µῆνες εἶχε γίνει ὁ κακός χαµός στή Θράκη µέ ἕνα κείµενο τῆς ΕΛΜΕ Ροδόπης στό ὁποῖο ἐτίθετο ὁ δάκτυλος ἐπί τόν τύπο τῶν ἥλων, σχετικά µέ τήν µειονοτική ἐκπαίδευση. Γιά πρώτη φορά ἕνα θεσµικό ὄργανο τῶν ἐκπαιδευτικῶν τῆς Θράκης ἀπέρριπτε τό µοντέλο τῆς µειονοτικῆς ἐκπαίδευσης συνολικά καί ἐκφραζόταν ἀρνητικά γιά τό πολύχρονο (καί …πολύχρυσο) Πρόγραµµα Ἐκπαίδευσης Μουσουλµανοπαίδων (ΠΕΜ τῶν Φραγκουδάκη – Δραγώνα). Σηκώθηκε τό (τούρκικο) σῦµπαν ἐναντίον τῆς ΕΛΜΕ, σχετικά µέ τήν ἀναφορά στά µειονοτικά σχολεῖα ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἐνδιαφερόµενοι – ἐµπλεκόµενοι µέ τό ΠΕΜ, γιά λόγους εὐνόητους.

Νά ὅµως πού ὑπῆρξε καί δεύτερος ἐκπαιδευτικός φορέας στήν περιοχή πού ἐξέφρασε τήν ἀποδοκιµασία του γιά τά ἀποτελέσµατα τοῦ ΠΕΜ καί µάλιστα ….ὑπεράνω ὑποψίας: ὁ Σύλλογος Δασκάλων Ἀποφοίτων ΕΠΑΘ ν. Ξάνθης, µεταξύ τῶν 12 προτάσεών του γιά τήν βελτίωση τῆς µειονοτικῆς ἐκπαίδευσης (τίς ὑπέβαλε καί στόν ΣΥΡΙΖΑ, βλ. φωτό µέ Ζεϊµπέκ), προτείνει – ἐπισήµως καί γραπτῶς – τήν κατάργηση τῶν σχολικῶν ἐγχειριδίων τοῦ ΠΕΜ καί τήν ἐπαναφορά τῶν βιβλίων πού διδάσκονται στά δηµόσια σχολεῖα τῆς χώρας. Ἡ πλάκα εἶναι πώς τό εἶπαν καί στήν ἴδια τήν Α.Φ. ἡ ὁποία ἐξεµάνη! Σηµειωτέον ὅτι τά περισσότερα αἰτήµατα εἶναι στή σωστή – κι ὄχι στήν προξενική – κατεύθυνση.

Στην ενημερωτική ημερίδα που διοργάνωσε η Ειδική Υπηρεσία Πολιτισμού και Τουρισμού της Γ.Γ. Πολιτισμού, με θέμα “Δράσεις τομέα Πολιτισμού στο ΕΣΠΑ – Πορεία υλοποίησης και μελλοντικές προοπτικές’’, μάθαμε την επίσημη (;) θέση της διοίκησης για τα οθωμανικά μνημεία. Στην εκδήλωση η γ.γ. Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη ενημέρωσε για την πορεία υλοποίησης δράσεων τομέα Πολιτισμού στο ΕΣΠΑ, αναφέροντας μεταξύ άλλων έργων και τα οθωμανικά μνημεία. Μίλησε για 25,5 εκ. κοινοτικών προγραμμάτων για την αποκατάσταση οθωμανικών μνημείων αλλά και για 12 οθωμανικά μνημεία που αποκαταστάθηκαν με 13.5 εκ. από το 3ο ΚΠΣ. Σήμερα στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ εκτελούνται στο Αιγαίο, την Θράκη, την Μακεδονία και την Κρήτη 9 έργα προϋπολογισμού 12 εκ. ευρώ, με κορυφαία την αποκατάσταση του Τεμένους Βαγιαζήτ στο Διδυμότειχο” είπε η Γενική Γραμματέας. Και γιατί τα αναστηλώνουμε; Επειδή, όπως είπε η κ. Μενδώνη:

Στά ἄπειρα σοβαρά καί ποικίλα προβλήµατα πού καλούµαστε νά λύσουµε, ὑπάρχει µία σταθερή προτεραιότητα πού πρέπει νά σκεφτόµαστε: εἶναι ἡ ἀληθινή φύση τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους.

Ἔχουµε συχνά τήν τάση νά θεωροῦµε πώς τό κράτος τό ὁποῖο λειτουργεῖ στήν πατρίδα µας εἶναι ἑλληνικό, ἐπειδή οἱ ὑπάλληλοί του εἶναι κάτοικοι τῆς χώρας καί ἐπειδή ἡ τελευταία αὐτοπαρουσιάζεται ὡς ἀνεξάρτητη καί αὐτόφωτη. Ἔτσι παραγνωρίζουµε τό γεγονός πώς τό ἡµέτερο κρατίδιο στήθηκε ἀπό τούς ξένους «προστάτες» (µέ τήν …κακή ἔννοια τοῦ ὅρου) ὅταν ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ὁδηγήθηκε στήν καταστροφή. Τείνουµε ἐπίσης νά ἀπωθοῦµε τό ἀποικιοκρατικό φαινόµενο καί τήν ἐν Ἑλλάδι ξενοκρατία, χάρη καί στήν (δάνεια) καταναλωτική εὐχέρεια τῶν τελευταίων δεκαετιῶν. Γιά νά µήν προχωρήσουµε καί στό ποιόν τῆς ἐγχώριας ἐλίτ – ἄρχουσας τάξης, τήν ὁποία ἀπαρτίζουν χθεσινοί κατσαπλιάδες καί σηµερινοί µαφιόζοι… Ὅµως ἦρθε ἡ ὥρα τῆς ἀλήθειας καί ὅλα τοῦτα ξεπήδησαν πάλι ὁλοζώντανα µπροστά σέ ὅσους θέλουν νά τά ξεχάσουν ἤ καί δέν τά ὑποψιάστηκαν ποτέ.

Βλέπουµε λοιπόν σήµερα πῶς ἀντιµετωπίζονται οἱ προκλήσεις σέ ζητήµατα οἰκονοµικά, πολιτικά, ἀσφάλειας κτλ. Δέν ὑπάρχει πουθενά καµµία µέριµνα γιά τήν ἐπιβίωση αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, γιά χάρη τοῦ ὁποίου ὑποτίθεται πώς στήθηκε τοῦτο τό γκουβέρνο. Δέν ὑπάρχει καµµία ἔννοια ἐθνικοῦ συµφέροντος, καµµία κρατική ἰδεολογία, καµµία ἀσφαλιστική δικλείδα, καµµία ἑλληνικότητα, τελικά, στόν µηχανισµό αὐτόν. Ὁ κάθε ρουφιάνος πού θά καταλάβει ὑπουργική θέση µπορεῖ νά ξεπουλήσει ὁποιοδήποτε νησί τῆς πατρίδας µας, νά χαρατσώσει σάν γκαουλάιτερ τόν λαό, νά ἀφήσει χωρίς µπαταρίες τά ὑποβρύχια τοῦ Πολεµικοῦ µας Ναυτικοῦ, νά χαρίσει κρατικές µας τράπεζες στούς µαφιόζους πού τόν στηρίζουν, νά διαλύσει κατά γερµανική ἐντολή τίς πιό καίριες ὑπηρεσίες τῆς χώρας, νά φέρει ἀπό τόν Καναδά ἁρπακτικά πού θά στίψουν τή γῆ µας γιά λίγο χρυσάφι… Κι ὅλα αὐτά ἐπειδή …ψηφίστηκε τό κόµµα του! Σάν νά λέµε ἀρραβωνιάζεσαι κάποιαν καί µετά τήν δέρνεις, τήν βιάζεις, τήν ἐκπορνεύεις, τήν ἐκµεταλλεύεσαι, ἐπειδή εἶχε πεῖ ἐκείνη τή µέρα «ναί»!

Εἶναι ἐπείγουσα ἀνάγκη νά σταθεῖ στά πόδια του ἕνα κράτος, ὄχι ὁποιοδήποτε ἀλλά ἑλληνικό καί δηµοκρατικό. Μέ Σύνταγµα νέο ἀλλά καί µέ θεσµούς πού θά διαφυλάσσουν τήν ἰσχύ καί τήν προτεραιότητά του. Ἕνα κράτος πού θά βασίζεται ὄχι µόνο στίς ἀρχές τοῦ δικαίου καί τῆς ἰσότητας ἀλλά πού θά µεριµνᾶ πρωτίστως γιά τό ζῆν, τό εὖ ζῆν καί τό δικαίωµα ἐκφρασης αὐτοῦ τοῦ λαοῦ πού τό ἔστησε µέ τό αἷµα του καί πού ἐξακολουθεῖ νά τό τρέφει. Πού θά φροντίζει βεβαίως γιά τήν ἀξιοπρεπή καί ἀσφαλή διαβίωση τοῦ λαοῦ ἀλλά ταυτοχρόνως καί γιά τή σηµαντικότερη γλῶσσα τοῦ κόσµου, γιά τήν ἐνδοξότερη ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, γιά τήν ὡραιότερη γωνιά τῆς ὑφηλίου, γιά τήν µοναδική πολιτιστική µας κληρονοµιά, γιά τήν ἀλήθεια τοῦ ὀρθοδόξως θρησκεύειν. Ὅσο ὅλα τοῦτα παραµένουν στή δικαιοδοσία τῶν γραφικῶν καί τῶν ἀπατεώνων, ὅσο τό κράτος περιορίζει τόν δηµόσιο λόγο στήν Οἰκονοµία, ὅσο δείχνει ἀνυποψίαστο γιά τήν παναθρώπινη σηµασία τοῦ ἐθνωνύµου του, καµµία οὐσιαστική ἀλλαγή δέν µποροῦµε νά περιµένουµε.

Οι πρόσφατες σωστικές ανασκαφές από την Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία στο ιστορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης, λόγω της κατασκευής του μετρό, αποκάλυψαν σημαντικά στοιχεία της αστικής ζωής της πόλης στο έκτο με ένατου αιώνα. Ανακαλύφθηκε μνημειακή πύλη λεωφόρου στρωμένης με μάρμαρο (περίπου 76 m σε μήκος), που πλαισιώνεται από δημόσια κτίρια, στο σταυροδρόμι με το δρόμο που οδηγεί στο λιμάνι. Αυτά τα έκτακτα ευρήματα αποτελούν ένα μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο της κοινωνικής, εμπορικής και την καθημερινή ζωή στην πρώιμη βυζαντινή Θεσσαλονίκη. Η απόφαση από το κράτος για την απομάκρυνση αυτού του σπάνιου ευρήματος της παγκόσμιας κληρονομιάς σε παλαιό στρατόπεδο υπονομεύει την ουσία του αμετακίνητου των
αρχαιολογικών μνημείων, σύμφωνα με την Ελληνική και Διεθνή Νομοθεσία.
Υπάρχουν τεχνικές λύσεις για τη διατήρησή του στην καρδιά της σύγχρονης ζωής της  Θεσσαλονίκης, που μπορεί να λειτουργεί χωρίς αυτόν τον σταθμό του μετρό.
Υπογράψτε εδώ:
http://www.avaaz.org/en/petition/Breaking_the_heart_of_Thessaloniki_through_time_Save_citys_byzantine_center_the_citys_memory_and_identity/?cBAIgeb

«…Αὐτή ἡ ἐλεεινή νοοτροπία τοῦ χαϊδεµένου ΤΣΟΓΛΑΝΟΥ, πού θέλει τό ἄτοµο νά ζητᾶ τά πάντα ἐδῶ καί τώρα, νά µισεῖ τόν τόπο του ὡς ἔχοντα «µαῦρο» παρελθόν καί νά ἀντιδρᾶ βίαια σέ ὑποθετικούς ἐχθρούς («ἀστυνοµικό κράτος», λέει, ἡ Ἑλλάδα!) καί «κινδύνους», ἔχει ἁλώσει τά πάντα, ἰδίως στήν πρωτεύουσα χαβούζα. Οὔτε ἡ (δεδοµένη) κοινωνική ἀνισότητα εἶναι δικαιολογία, οὔτε καί ἡ λαµογιά πού ἔχει καθήσει στόν σβέρκο τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ὅσο εἴµαστε ὅλοι τῆς ἴδιας λογικῆς. ὁ λιθοβολῶν εἶναι ἁπλῶς ἐκτός «παιχνιδιοῦ». Ὁ συνδυασµός λοιπόν αὐτῆς τῆς ἐγκυστωµένης ἀντικοινωνικότητας µέ τήν ἀνθελληνική ψύχωση τῆς κυρίαρχης ἰντελιγκέντσιας µᾶς ἔχει φέρει στά πρόθυρα τῆς συλλογικῆς αὐτοκαταστροφῆς: Ἕνα πανελλαδικό ἄσυλο, ὅπου καθένας πλέον τήν τρικυµία ἐν κρανίῳ τήν µετουσιώνει καί σέ πράξη στούς δρόµους.

Μόνο ἕνα θαῦµα µπορεῖ νά µᾶς σώσει ἀπό τήν πρώτη τυχούσα καταστροφή.»

Ἡ δεύτερη ἀπό τίς τρεῖς δίκες τῆς ΔΕΥΑΚ ἀναβλήθηκε γιά τίς 18/11/13, ὅµως ἡ πρώτη πού ἔγινε πρό ἡµερῶν (µέ καταδίκη γιά παράβαση καθήκοντος µόνον τοῦ Ἀλῆ Μέρτογλου) τράβηξε τήν προσοχή καί προκάλεσε τόν σχολιασµό ὅλης τῆς Κοµοτηνῆς. Ἐµεῖς δέν θά κρίνουµε φυσικά τήν ἀπόφαση τοῦ δικαστηρίου – ἡ εἰσήγηση τοῦ Εἰσαγγελέως ἦταν χαρακτηριστική – ἀλλά θά περιγράψουµε ὅσα ἀκούστηκαν καί βεβαιώθηκαν κατά τήν ἀκροαµατική διαδικασία, ἀφοῦ ἤµασταν µᾶλλον τό µοναδικό µέσο ἐνηµέρωσης πού παρακολού-θησε τόσο µεγάλο µέρος τῆς δίκης (οἱ ἄλλοι θά …βαρέθηκαν νά παρακολουθοῦν δίκες δηµάρχων, ἀντιδηµάρχων κτλ στή χώρα µας;)

Τί εἴδαµε κι ἀκούσαµε λοιπόν στό δικαστήριο; Ὅσο κι ἄν ἀκουστεῖ περίεργο, µέ δεδοµένη τήν µαζική ἀθώωση, ΟΛΕΣ οἱ καταγγελίες τῆς µηνυτήριας ἀναφορᾶς ἐπαληθεύ-τηκαν πλήρως κατά τήν ἀκροαµα- τική διαδικασία! Κι ὅταν λέµε ὅλες, ἐννοοῦµε:

Read the rest of this entry…

Μετά το κινηματογραφικό μας αφιέρωμα στο προηγούμενο φύλλο, συνεχίζουμε σήμερα με ειδικώς …διασκευασμένη ποίηση. Και μια που μας ήρθε στο μυαλό κάτι για τις κατοχι-κές κυβερνήσεις της τελευταίας τριετίας γενικά, ξεκινάμε μοιραία με Καββαδία και ολίγη από …«Χαζό του Νότου»:

  Read the rest of this entry…

Υπάρχει απουσία πολιτικής. Σε αυτό συμφωνούν οι περισσότεροι. Το αποτέλεσμα είναι να κυβερνάται η χώρα απο μια τρικομματική κυβέρνηση μόνο με τεχνικού τύπου αποφάσεις που απο τη μιά δεν επαρκούν για να εξηγήσουν στον κόσμο γιατί συμβαίνουν όλ΄αυτά, και, απο την άλλη δεν προσφέρουν καμιά προοπτική : «Κοίταξε, σήμερα κάνουμε αυτά τα επώδυνα, αλλά αυτά θα διαρκέσουν τόσο και θα οδηγήσουν εκεί». Δεν υπάρχει ούτε το «τόσο» ούτε το «εκεί», με αποτέλεσμα η πρακτική αυτού τού τύπου διακυβέρνησης να καθίσταται διαβλητή και αντιπαθής στην κοινωνία. Όχι μόνο για τη σκληρότητα των μέτρων. Αλλά κυρίως για την έλλειψη απαντήσεων στη διάρκεια και τον στόχο.

Εδω ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Τις απαντήσεις αυτές τις δίνουν η πολιτική και οι ιδέες, όχι τα τεχνοκρατικά σχήματα ανάγκης. Μέχρι τώρα παραγωγή πολιτικής έκανε κυρίως η αριστερά, η οποία όμως αντί να αποκτήσει την πολιτική ηγεμονία μέσα στην εκτεταμένη κρίση παρουσιάζει εικόνα άλλοτε παγίδευσης και άλλοτε αμηχανίας.

• Το 27 % των εκλογών του Ιουνίου 2012 μπέρδεψε τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ενώ είναι τεράστιο ποσοστό, είναι συγχρόνως ανεπαρκές για να κυβερνήσει. Βρέθηκε με ένα ποσοστό που υπόσχεται επερχόμενη εξουσία, αλλά μέχρι τότε δεν ξέρει τι να το κάνει. Πως να το διαχειριστεί. Η εσωτερική του πολυφωνία οδηγεί σχυνά σε σύγχυση για τις θέσεις του, αλλά το πιό μεγάλο πρόβλημα που έχει είναι η έλλειψη κατανοητής κυβερνητικής πρότασης : Τι θα κάνει αν κερδίσει αύριο τις εκλογές με αυτοδυναμία, τι θα κάνει αν χρειαστεί συνεργασίες για να κυβερνήσει, ποιό θα είναι το άμεσο πρόγραμμα διακυβέρνησης. Σε αυτά δεν υπάρχουν απαντήσεις. Κι επειδή δεν μπορεί να αποφύγει τα λαϊκίστικου (αλλά κυρίαρχα στον λόγο των τηλεοπτικών ΜΜΕ) τύπου ερωτήματα «που θα βρείτε τα λεφτά» και «πως θα μείνετε στο ευρώ αφού δεν θα ΄χετε να πληρώσετε μισθούς και συντάξεις» η υπέρμετρα προβαλλόμενη πολλά ΜΜΕ αδυναμία του να απαντήσει, καταγράφεται ως ανεπάρκεια.

• Το ΚΚΕ θέλει να εξηγήσει με τις δικές του αξίες και ερμηνείες την πτώση που υπέστη (4,50% στις εκλογές Ιουνίου 2012- το χαμηλότερο ποσοστό του μέσα σε είκοσι χρόνια) προσπαθώντας παράλληλα να θυμίσει ότι «είναι εδώ» μέσω πρόσφατων δυναμικών εμφανίσεων, όπως συνέβη στην κατάληψη του γραφείου του υπ. Εργασίας  απο το ΠΑΜΕ. Το μείζον πρόβλημα για το ΚΚΕ είναι ότι ο κόσμος το ενέταξε  στο σύστημα, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει την πτωτική πορεία των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Εκεί που οι απελπισμένοι άνεργοι, οι απολυμένοι, οι ακόμα εργαζόμενοι με μειωμένους μισθούς, συντάξεις και μεροκάματα, οι πανικόβλητοι για όσα έρχονται αύριο, (θα) περίμεναν να βρουν εικόνα στήριξης και εναλλακτικής πρότασης για τη χώρα απο το ιστορικό κόμμα της αριστεράς, βρήκαν την άρνηση του ΚΚΕ να συμμετέχει σε κυβέρνηση της Αριστεράς. Βρήκαν επίσης, τις εθιμοτυπικές πορείες του ΠΑΜΕ που έμοιαζαν περισσότερο με δύναμη προληπτικής καταστολής άλλων διαδηλώσεων παρά με κύμα διαμαρτυρίας που απειλούσε την εξουσία και την ασκούμενη πολιτική. Αυτά τα δύο στοιχεία έφεραν το ΚΚΕ σε θέση μουσειακού κόμματος.
• Η ΔΗΜΑΡ δεν μπορούσε να παράξει ιδέες, προτάσεις και λύσεις γιατί «δεν πρόκανε» (κατά την προσφυή έκφραση του Χ.Φλωράκη) αφού αποφάσισε να μετάσχει στην κυβέρνηση. Και όποιος μετέχει σε κυβερνήσεις δεν μπορεί να παράξει ούτε πολιτική ούτε ιδέες. Και χρόνο να έχει, δεν θα το κάνει επειδή κινδυνεύει αυτές ακριβώς οι ιδέες να υπονομεύσουν τη συμμετοχή του κόμματός του στην (δια)κυβέρνηση της χώρας. Συγχρόνως, η επιλογή αυτή καθιστά το κόμμα της «σώφρονος αριστεράς» αντικείμενο κριτικής και επιθέσεων  για τη συμμετοχή του σε σχήμα που δεν ανιχνεύει άλλη πολιτική, δεν ψάχνει άλλες λύσεις αλλά κινείται στις αποφάσεις του μνημονίου και της λογικής «ευρώ με κάθε θυσία». Ένα μεγάλο πρόβλημα που θα έχει να αντιμετωπίσει στο άμεσο μέλλον η ΔΗΜΑΡ είναι η (πειστική) απάντηση που θα κληθεί να δώσει στο εύλογο ερώτημα αν θα συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση. Εναντίον της είναι πάντα η πραγματικότητα που λέει ότι αφού δεν είχε πρόβλημα να συνεργαστεί με ταξικό και ιδεολογικό αντίπαλο, φυσιολογικά δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να συνυπάρξει σε κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. ΄Η μήπως όχι;

Πως φτάσαμε στην απουσία πολιτικής;                                                                   

Μέσω της απαξίωσής της  με ταχείς ρυθμούς ήδη απο την εκλογή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 2009. Η κυβέρνηση Καραμανλή απήλθε βλέποντας τι έρχεται. Η κυβερνητική υπόσταση του ΠΑΣΟΚ υπο τον Γ.Α.Παπανδρέου θύμιζε περισσότερο παρέα φίλων με ομοειδή, συναντώμενα ενδιαφέροντα, σχήμα που θύμιζε περισσότερο φυσιολατρικό σύλλογο και Μ.Κ.Ο. παρά κόμμα που ανέκαμψε από τη νεοφιλελεύθερη δοκιμασία εκσυγχρονιστικής ηγεσίας. Ο τρόπος διακυβέρνησης απο την ομάδα φίλων του ΓΑΠ με κορύφωση την ένταξη της χώρας σε σχέση εξάρτησης απο ποικιλώνυμα συμφέροντα και το ανώνυμο διεθνοποιημένο κεφάλαιο, μετέβαλε την πολιτική από αναξιόπιστη σε υπόλογη και σταδιακά σε κατάπτυστο ένοχο για τη σημερινή κατάσταση. Μπορεί να επανέλθει; Πρώτα πρέπει να αποενοχοποιηθεί στη συνείδηση των πολιτών. Κι αυτό παίρνει χρόνο. ΄Υστερα πρέπει να πείσει για τη χρησιμότητά της. Κι αυτό, εκτός από χρόνο προϋποθέτει (αυτο)απόρριψη σημαντικού μέρους του πρόσφατου παρελθόντος της. Και τα δύο είναι δύσκολα.

Άκης Κοσώνας