Στίς 6 Ἰανουαρίου πέθανε στά 47 της χρόνια ἡ «διοικητής Ραµὀνα», ἡ κορυφαία γυναικεία φυσιογνωµία τοῦ κινήµατος τῶν Ζαπατίστας, µετά ἀπό 10χρονη µάχη µέ τόν καρκίνο τοῦ νεφροῦ. Ἡ Ραµόνα εἶχε ἡγηθεῖ τόσο στίς στρατιωτικές ἐπιχειρήσεις τοῦ Σάν Κριστοµπάλ (1994), ὅσο καί στίς εἰρηνευτικές διαπραγµατεύσεις µέ τήν Κυβέρνηση, πολέµησε τήν ἐκµετάλλευση τῶν γυναικῶν καί ὑπῆρξε ἐκπρόσωπος τῶν Ζαπατίστας στό Μέξικο Σίτυ. Οἱ Ἀρχές προσπάθησαν νά ὑποσκάψουν τήν δηµοφιλία της µέ φηµολογίες ἀναφορικά µέ τήν ὑγεία της (εἶχαν διαδώσει µάλιστα πώς πέθανε καί τήν ἀντικαθιστᾶ κάποια ἄλλη!), µάταια ὅµως. Ἡ µεταµόσχευση νεφροῦ τῆς εἶχε χαρίσει µιά δεκαετία ζωῆς – τελευταία δηµόσια ἐµφάνισή της ἦταν τόν περασµένο Σεπτέµβρη. Ὁ Μάρκος πού ἀνακοίνωσε τόν θάνατό της, «µαζί κι ἑνός κοµµατιοῦ τῆς καρδιᾶς µας», ἀνέστειλε κάθε ἄµεση δραστηριότητα τοῦ κινήµατος εἰς ἔνδειξη θλίψης γιά τόν θάνατο «µιᾶς γυναίκας ἀπό κεῖνες πού ὁ κόσµος τόσο χρειάζεται».

Τό πῶς κατακτήθηκε ἡ πρώην σοβιετική ἐπικράτεια ἀπό τὶς πρακτοράντζες τοῦ ἀτλαντισμοῦ καί τῶν συνοδοιπόρων του λίγο πολύ εἶναι γνωστό. Ἀξίζει ὅμως ποῦ καί ποῦ νά ρίχνει κανείς μιά ματιά στήν πορεία ὁρισμένων, ὥστε νά μήν ἐκπλήσσεται ἀπό γεγονότα καί ἀποφάσεις. Μία χαρακτηριστική περίπτωση λοιπόν στήν Πολωνία (πέραν τοῦ μέχρι πρότινος ΥΠΕΞ Ἀδάμ Δανιήλ Ρότφελντ καί τοῦ διαδόχου του Στέφαν Μέλερ) εἶναι ὁ ὑπουργός Ἄμυνας Ράντεκ Σικόρσκι.
Ὁ Σικόρσκι παρουσιάζεται σήμερα ὡς ἐκ τῶν ἡγετῶν τῆς «Ἀλληλεγγύης» στή δεκαετία τοῦ 70. Λαμβανομένου δέ ὑπ’ ὄψιν ὅτι γεννήθηκε τό 1963, πρέπει νά ἦταν περίπου φαινόμενο ὥστε νά ἡγεῖται ἑνός συνδικάτου στά… 16 του. Κατά εὐτυχή συγκυρία βρισκόταν στήν Βρετανία ὅταν τό 1981 ὁ Γιαρουζέλσκι κήρυξε στρατιωτικό νόμο στήν Πολωνία κι ἔμεινε ἐκεῖ σπουδάζοντας στήν Ὀξφόρδη καί λαμβάνοντας τήν βρετανική ὑπηκοότητα, μέχρι τήν πτώση τοῦ κομμουνισμοῦ.
Στήν διάρκεια τῆς βρετανικῆς του ὀκταετίας (ξαναθυμίζουμε: ἀπό τά 18 του ὥς τά 26 του…), δέν ἔμεινε ἀδρανής. Καί νά μήν δώσει κανείς βαρύτητα στίς πολωνικές μυστικές ἀναφορές γιά στρατολόγησή του ἀπό τήν Ἀμερική τοῦ Ρήγκαν, καί τά ὑπόλοιπα δέν εἶναι λίγα: Βρέθηκε στό σοβιετοκρατούμενο Ἀφγανιστάν ὡς δημοσιογράφος (ΣΣ: νά πῶς καθίστανται δημοφιλῆ τά συνθήματα μέ τούς ἀλῆτες καί τούς ρουφιάνους…) κι ἀργότερα μέ τήν ἴδια παραλλαγή στήν Ἀγκόλα δίπλα στό ἀντάρτικο τῆς UNITA πού εἶχαν στήσει οἱ ΗΠΑνθρωποι καί οἱ ρατσιστές τῆς Νότιας Ἀφρικῆς. Ἐκεῖ συνδέθηκε καί μέ ἄτομα τῆς ὑποστάθμης τοῦ Τζάκ Ἀμπράμωφ, πού πρόσφατα καταδικάστηκε γιά ἀπάτες καί κρυφές δωρεές (ὅπλων!) πρός ἐποικισμούς φανατικῶν Ἑβραίων στήν Παλαιστίνη.
Ὁ Σικόρσκι εὐτύχησε καί στόν ἔρωτα: Παντρεύτηκε τήν ἀμερικανίδα (λέμε, τώρα…) ἀρχιδημοσιογράφο τῆς Washington  Post Ἄν Ἄπλμπαουμ, γνωστή γιά τήν νεοσυντηρητική της λάντζα: Φανατικά ὑπέρ τῶν «ἐπαναστάσεων» στήν Ἀνατολική Εὐρώπη καί σέ ἄλλα μέρη ὅπου ἡ φάρα της μεταλαμπαδεύει τήν «δημοκρατία» (π.χ. Ἰράκ). Κατά μάνα καί ὁ κύρης: Ὁ Σικόρσκι ὡς μέλος τοῦ American Enterprise Institute (AEI) διηύθυνε ἀπό τό 2002 ὥς τό 2005 τήν Νεοατλαντική Πρωτοβουλία ὅπου συναγελαζόταν μέ τό ζεῦγος Γιούσενκο: τόν νῦν Πρόεδρα τῆς Οὐκρανίας καί τήν γυναικούλα του, τήν Κατερίνα Τσουμασένκο. Ἡ κυρία Κατίνα εἶχε μεγάλη ἐμπειρία στόν ἀντικομμουνισμό καί τόν κυβερνοφασισμό τῶν ἀφεντικῶν, ἤδη ἀπό τήν ἐποχή πού ἐργαζόταν ἐπί Ρήγκαν στόν Λευκό Οἶκο καί στά ὑπουργεῖα Ἐξωτερικῶν καί Οἰκονομικῶν (!), συνεργαζόμενη μέ κουμάσια σάν ἐκεῖνα τοῦ Heritage Foundation καί τούς Φίλους τοῦ Ἀφγανιστάν (Χαλιλζάντ καί δέν συμμαζεύεται). Ὁ ἴδιος ὁ Σικόρσκι προπαγάνδιζε φανατικά τήν εἰσβολή στό Ἰράκ, ἀποκαλεῖ τήν Κούβα «Φιντελία» καί δέν ἀντιλαμβάνεται τί τή θέλουν τήν πυρηνική ἐνέργεια οἱ Πέρσες. Ἔχοντας δέ περάσει ἤδη τήν δεκαετία τοῦ 90 ἀπό ὑφυπουργικούς θώκους, πρό διμήνου τοῦ ἀνατέθηκε καί τό ὑπουργεῖο Ἄμυνας. Οὐδεμία ἔκπληξη λοιπόν ἀπό τίς πρόσφατες δηλώσεις του γιά παραμονή τῶν Πολωνῶν στρατιωτῶν στό Ἰράκ καί πέραν τοῦ 2006. Ἡ ἀφοσίωση τῆς Πολωνίας στήν (ὑπερατλαντική) Δημοκρατία ἔχει κλειδώσει.

Αὔγουστος 1953: Στόν προσφυγικό καταυλισμό El Bureig τῆς Γάζας ἐπιτίθεται ἡ Μονάδα 101 μέ διοικητή τόν Σαρόν. Κατά τήν μαρτυρία τοῦ στρατηγοῦ Vagn Bennike τοῦ ΟΗΕ «ἐρρίφθησαν βόμβες μέσα στίς καλῦβες ἐνῷ οἱ πρόσφυγες κοιμόντουσαν. Ὅσοι ξύπνησαν καί προσπάθησαν νά βγοῦν πέσαν νεκροί ἀπό πυρά αὐτόματων ὅπλων».
14 Ὀκτωβρίου 1953: Ἐπίθεση τῆς ἴδιας μονάδας στό Ἰορδανικό χωριό Qibya περιγράφεται ἀπό τόν ἰσραηλινό ἱστορικό Avi Shlaim: «Οἱ ἐντολές τοῦ Σαρόν ἦταν νά μποῦν στό χωριό, νά ἀνατινάξουν τά σπίτια καί νά προκαλέσουν ὅσο βαρύτερες ἀπώλειες μποροῦν στούς κατοίκους. 45 σπίτια ἀνατινάχτηκαν, 69 πολίτες – τά 2/3 γυναικόπαιδα – νεκροί.»
1970: Ὁ Σαρόν ὡς ἐπικεφαλῆς τῆς Νότιας Διοίκησης τοῦ ἰσραηλινοῦ Στρατοῦ στή Γάζα ἀναθέτει στούς στρατιῶτες του νά σημαδέψουν ἑκατοντάδες σπίτια στόν προσφυγικό καταυλισμό τῆς ἀκτῆς (τά εἶχε κτίσει ὁ ΟΗΕ γιά τούς πρόσφυγες τοῦ 1948) καί τό ἑπόμενο πρωί τά κατεδαφίζουν ἀφήνοντας χιλιάδες κατοίκους ἄστεγους καί στέλνοντας ἑκατοντάδες ἐξορία στό (Κατεχόμενο τότε) Σινά. Ἦταν μία πάγια τακτική του. Μόνο τόν Αὔγουστο τοῦ 1971 οἱ στρατιῶτες τοῦ Σαρόν κατέστρεψαν 2.000 σπίτια κι ἐξόρισαν ἑκατοντάδες ἀνθρώπους στίς ὅμορες χῶρες (Phil Reeves, Independent, 21-1-2001).
1982: Ὁ Σαρόν ὡς ὑπουργός Ἄμυνας τοῦ Μπέγκιν ὁδηγεῖ τόν ἰσραηλινό στρατό στόν Λίβανο προκαλώντας 20.000 θανάτους, πολιορκώντας τήν Βηρυττό καί ὀργανώνοντας τή σφαγή 2.000 ἀμάχων στούς Παλαιστινιακούς καταυλισμούς Σάμπρα καί Σατίλα (16-18 Σεπτεμβρίου) ἀπό τούς Λιβανέζους Φαλαγγίτες. Ἡ Ἐπιτροπή Καχάν πού συστήνεται ἀπό τίς ἰσραηλινές Ἀρχές γιά διερεύνηση τοῦ θέματος ἀνακοινώνει μέρος τῶν εὑρημάτων της καί ἐπιρρίπτει εὐθῦνες στόν Σαρόν πού ἀρνεῖται νά παραιτηθεῖ. Καί χάρη στίς ἀμερικανικές πιέσεις ἀφενός καί στίς δολοφονίες τριῶν μαρτύρων κατηγορίας ἀφετέρου, διέφυγε τόν κίνδυνο νά δικαστεῖ γιά ἐγκλήματα κατά τῆς ἀνθρωπότητας στό Βέλγιο).
22 Ἰουλίου 2002: Στά πλαίσια τῶν «ἐξωδικαστικῶν ἐκτελέσεων» Παλαιστινίων μαχητῶν, βόμβα ἑνός τόνου πέφτει ἀπό ἕνα F-16 σὲ σπίτια ἀμάχων καί διαμελίζει 9 παιδιά καί 8 ἐνήλικες. Μεταξύ αὐτῶν καί τόν Σαλάχ Σεχάντα, ἐκ τῶν ἡγετῶν τῆς Χαμάς. Τὸ ἀποτέλεσμα ἐπευφημεῖται ἀπό τόν πρωθυπουργό Σαρόν ὡς «μεγάλη ἐπιτυχία».
Ὡς φοιτητής ἀκόμη στό Ἑβραϊκό Πανεπιστήμιο εἶχε δολοφονήσει τρεῖς γυναῖκες ἀραβικῆς καταγωγῆς στό χωριό Κάτνα (βλ. δημόσια ὑπενθύμιση τοῦ Ἄραβοϊσραηλινοῦ βουλευτῆ Ἀζμί Μπισάρα). Μά καί σέ ὅλη του τήν πορεία ἦταν συνεπής κατά πάσης ἀπόπειρας εἰρήνευσης: Τό 1979 ψήφισε κατά τῆς συνθήκης εἰρήνης μέ τήν Αἴγυπτο. Τό 1985 ἐναντίον τῆς ἀπόσυρσης ἀπό τόν Νότιο Λίβανο. Τό 1991 ἀντέδρασε στή συμμετοχή τῆς χώρας του στό συνέδριο εἰρήνης στή Μαδρίτη. Τό 1993 καταψήφισε τίς Συμφωνίες τοῦ Ὄσλο. Τό 1994 ἀπεῖχε ἀπό τήν ψηφοφορία στήν Κνεσέτ γιά τήν εἰρήνευση μέ τήν Ἰορδανία. Τό 1997 καταψήφισε τήν συμφωνία τῆς Χεβρώνας. Τό 2000 πυροδότησε τήν δεύτερη Ἰντιφάντα μέ τήν πρόκληση στό τέμενος Ἀλ Ἄκσα. Οἱ περισσότεροι οἰκισμοί ἐποίκων εἶναι δικά του δημιουργήματα. Κατασκεύασε τό Τεῖχος κόντρα στήν παγκόσμια νομιμότητα, ἀδιαφορώντας γιά κάθε κατακραυγή καί ἠθική. Ὀργά-νωσε τό Ἀπαρτχάιντ στά Κατεχόμενα, ἐνισχύοντας, μετά τήν ἀπόσυρση ἀπό τή Γάζα (πού τήν κατέστησε μιά τεράστια, ἀνοικτή φυλακή) ἀκόμη περισσότερο τούς ἐποίκους τῆς Ἱερουσαλήμ καί τῆς Δυτικῆς Ὄχθης. Ὅλα στή γραμμή τῆς περίφημης συνέντευξής του στόν Ἄμος Ὄζ τό 1982, ὅπου ἀναλάμβανε τό κόστος νά σφάξει, νά ἐκδιώξει, νά χρησιμοποιήσει καί πυρηνικά, ἀρκεῖ νά εἶναι «ἀποτελεσματικός».
Ἔ, ἄν τά ἀνωτέρω σκιαγραφοῦν μιάν «ἀμφιλεγόμενη προσωπικότητα», ὅπως μᾶς λένε οἱ σοβαροί καί μετριοπαθεῖς λαμογιογράφοι (σάν τόν Φρήντμαν τῶν Ν.Υ.Τimes), τότε πῶς εἶναι ἕνας ὑπερναζιστής ἀρχιφασίστας;        
Κ.Κ.

http://antifonitis.gr/online/wp-content/uploads/2009/03/187.pdf

Τheme: Community studies concerning majority-minority linguistic and social inter-relations

(X ICML, Trieste)

Antonios Liapis

 In the area of Thrace (northern-eastern Greece), near the borders οf Bulgaria and Turkey, exists a Muslim minority (about 100.000 people) consisting of Turkish-speaking, Pomac-speaking and Romani-speaking populations.

The Gypsies (self-appellation Roma) have lived in Greek lands for centuries. Most historians think that the first big settlements of Gypsies on the Balkans (or Hemus peninsula), and more specifically in Thrace, can be dated back to the beginning of the 9^th century. Abundant historical evidence points to the presence of Gypsies in the Byzantine Empire and their entry into Serbia, Wallahia and Moldova in the period 11^th-14^th century.

There is a wealth of information about Gypsy presence in Thrace (Greek, Bulgarian and Turkish parts) at the time of Ottoman Empire. They were mentioned in many laws and other official documents, mostly tax registers, under the names Cengene or Kipti. Gypsies in the Ottoman Empire were actively setting in towns and villages. A new type of semi nomadic way of life was established too- the Gypsies had a permanent winter residence and an active nomadic season in the respective region. Often some Gypsies would break away from the traditional Gypsy occupations and take up farming or menial labour in the cities.

Gypsies had a special place in the overall social and administrative organization of the Ottoman Empire. They were differentiated according to the ethnic principle (some rather unusual for the Ottoman Empire), with no sharp differentiation between Muslims and Christians in social status. There were some small privileges for Muslim Gypsies of taxes payment.

The Muslim Romas of the Greek Thrace are a remarkable exception worldwide, as since 1923 judging by the religion, they have legally belonged to the homo-religious Muslim community, that has a totally different language (Turkish) and different cultural characteristics.

The education provided to the Muslim community overall, according to Greek-Turkish agreements, obliges the Gypsies to learn a foreign language (Turkish) apart from the official state language which is Greek.

The Gypsies today are roughly numbered in 20.000 people and in their vast majority they use the Turkish language and only a mere percentage of 10-15% actually uses the Gypsy language, (Romani). The two basic cores of the gypsy language in the Greek Thrace is the quarter at the end of Andrianoupoleos street in Komotini and in the village Drosero in Xanthi. In quite a big extent the gypsy language is familiar to the generation that is around forty years old, however it is less and less used in the community, whereas their children mainly speak Turkish, since they attend classes in Turkish in the schools of the minority where they are taught both Greek and Turkish.

The dwellers of the two settlements mentioned above have been permanently situated in the area during the 20^th century and still maintain many aspects of their former nomadic life. However their permanent habitation had serious social and financial consequences. All their traditional occupations gradually became extinct and together with that came the loss of the freedom they had when they had been wandering around. This decay has reflected upon the language as well. The Gypsy songs and tales were gradually replaced by the Turkish and Greek ones. Moreover they lost their self-respect, as a result of the social and financial exclusion they were subjected to, and some of them even felt shame to declare in public their own identity and found it preferable to often borrow foreign identities, such as the ones of the coreligionist Turks.

Τὸ Μουσεῖο Καλαθοπλεκτικῆς τῶν Ρωμά στὸ Θρυλόριο Κομοτηνῆς ἐπισκέφτηκε ὁ Ὑφυπουργὸς Ἐξωτερικῶν Εὐρυπίδης Στυλιανίδης τὸ ἀπόγευμα τῆς 28ης Δεκεμβρίου 2005. Στὸν χῶρο, ὑπὸ τοὺς ἤχους τοῦ  νταουλιοῦ καὶ τοῦ ζουρνᾶ, τὸν ὑποδέχθηκε πλῆθος κόσμου, μεταξὺ τῶν ὁποίων πολλοὶ Ρομὰ τῆς περιοχῆς μας. Ὁ ὑφυπουργὸς ἀφοῦ ξεναγήθηκε, προέβη σὲ δηλώσεις ὅπου ἐπεσήμανε τὸν συμβολισμὸ τοῦ Μουσείου ὡς χώρου ποὺ ἑνώνει τοὺς λαοὺς τῆς περιοχῆς, ἐνῶ παράλληλα ἀνακοίνωσε τὴν χρηματοδότηση προγράμματος ποὺ ἀφορᾶ στὴ μελέτη καὶ ἐνίσχυση τῆς Καλαθοπλεκτικῆς στὶς χῶρες τῆς Χερσονήσου τοῦ Αἵμου. Ὁ κ. Στυλιανίδης δήλωσε ὅτι «τὸ Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν διὰ τῆς Hellenic Aid ξεκινᾶ φέτος μία σειρὰ ἀπὸ προσπάθειες ποὺ σκοπὸ ἔχουν νὰ ἀναδείξουν πτυχὲς τοῦ πολιτισμοῦ μας, οἱ ὁποῖες μέχρι σήμερα ἦταν περιφρονημένες ἢ ἄγνωστες. Στὸ πλαίσιο αὐτῆς τῆς προσπάθειας ἐνισχύεται καὶ τὸ πρόγραμμα. Τὸ Μουσεῖο ἀναλαμβάνει ἕνα πρωταγωνιστικὸ ρόλο ὄχι μόνο στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς βαλκανικῆς οἰκογένειας, ὅπου ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα κάνει μία προσπάθεια νὰ βοηθήσει ὥστε καὶ οἱ γειτονικοὶ λαοὶ νὰ μπορέσουν νὰ βροῦν τὸν βηματισμὸ τους πρὸς τὴν Εὐρώπη τὴν ὁποία ἐπιθυμοῦν καὶ θέλουμε νὰ τὴ συναντήσουν σύντομα… Θέλω νὰ σᾶς ζητήσω νὰ συνεχίσετε αὐτὴ τὴν προσπάθεια, γιατί μέσα ἀπὸ αὐτὴν δὲν ἀναδεικνύετε μόνο τὴ δουλειά σας, ἀλλὰ προβάλλετε καὶ ἀναδεικνύετε ὅλη τὴν περιοχὴ ὡς κέντρο μίας πολὺ δημιουργικῆς πρωτοβουλίας ποὺ φέρνει κοντά τοὺς λαοὺς τῶν Βαλκανίων. Συγχαρητήρια!». Στὶς ὁμιλίες τους οἱ πρόεδροι τῶν σωματείων τῶν Ρομά εὐχαρίστησαν τὸν ὑφυπουργὸ γιὰ τὸ ἐνδιαφέρον του καὶ ζήτησαν τὴν ἐπίλυση διαφόρων προβλημάτων ὅπως τοῦ στεγαστικοῦ στὸ τέρμα τῆς ὁδοῦ Ἀδριανουπόλεως. Ὁ ὑπεύθυνος τοῦ Μουσείου Ἄντ. Λιάπης δήλωσε ὅτι εὐρύτερη φιλοδοξία εἶναι νὰ καταστεῖ ἡ Κομοτηνὴ πολιτισμικὴ πρωτεύουσα τῶν Ρομὰ τῆς Χερσονήσου τοῦ Αἵμου καὶ τὸ πρόγραμμα τῆς καλαθοπλεκτικῆς προσανατολίζεται πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση.
Πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι στὰ πλαίσια τοῦ προγράμματος θὰ πραγματοποιηθοῦν ὀργανωμένες ἐπιστημονικὲς ἐπιτόπιες ἔρευνες, θὰ καταρτισθεῖ Μητρῶο καλαθοπλεκτῶν τῆς Χερσονήσου τοῦ Αἵμου, θὰ μελετηθοῦν οἱ τεχνικὲς ποὺ ἐφαρμόζονται σὲ ἄλλες περιοχές, τὰ ὑλικὰ πλοκῆς ποὺ χρησιμοποιοῦνται, θὰ συλλεχθεῖ ἐπιπλέον ἐκθεσιακὸ ὑλικὸ γιὰ τὸν ἐμπλουτισμὸ τοῦ μουσείου καὶ γενικότερα μέσα ἀπὸ τὴν προβολὴ καὶ τὴ μελέτη τῆς καλαθοπλεκτικῆς θὰ ἐπιδιωχθεῖ ἡ στήριξη τῶν ἐναπομεινάντων τεχνιτῶν στὶς ὑπὸ μελέτη περιοχές.
Τὸ Μουσεῖο Καλαθοπλεκτικῆς, προκειμέ-νου νὰ στηριχθοῦν οἱ λιγοστοὶ καλαθοπλέκτες τῆς Θράκης, θὰ ὀργανώσει σύντομα τμῆμα πώλησης μικρῶν καλαθιῶν, ὥστε καὶ τὸ κοινὸ νὰ ἔρθει σὲ στενότερη ἐπαφὴ μὲ τὸ καλάθι καὶ τὶς κοινωνίες τῶν Ρομά, ἐγκαταλείποντας προκαταλήψεις καί στερεότυπα γι’ αὐτούς πού συχνά ὁδηγοῦν σέ ρατσιστική ἀντιμετώπισή τους.                           
Ν.Γ.

Ὁ Ἰρλανδός παλαίµαχος πολιτικός Τζάστιν Κήτινγκ, πρώην ὑπουργός (1973-77) καί εὐρωβουλευτής τῶν Ἐργατικῶν, µέ θητεία καί στήν Τριµερή Ἐπιτροπή (1992), φαίνεται πώς ἀποφάσισε στά 76 του χρόνια νά ρισκάρει µιά δηµόσια διαπόµπευση. Ἔτσι, δηµοσίευσε στό λάιφ στάιλ περιοδικό «Dubliner» (κυκλοφορία 10.000) ἄρθρο στό ὁποῖο ἀµφισβήτησε τό κληρονοµικό δικαίωµα πού ἐπικαλοῦνται οἱ Σιωνιστές στήν γῆ τῆς Παλαιστίνης. Ξεκίνησε µέ τίς φιλοεβραϊκές του περγαµηνές (βράβευση πρό 55 χρόνων ἀπό σιωνιστική ὀργάνωση, πρῶτος γάµος – καί 3 παιδιά – µέ Ἑβραία σύζυγο), ἐλπίζοντας ἴσως νά γλυτώσει τά χειρότερα, ἀλλά οὔτε αὐτό τόν ἔσωσε. Τό συµπέρασµά του, ὅτι οἱ Σιωνιστές δέν ἔχουν κανένα δικαίωµα στό ἀποκαλούµενο Ἰσραήλ, τό ὁποῖο τό ἔχτισαν πάνω στόν Παλαιστινιακό λαό καί ὅτι δέν µπορεῖ νά ὑπάρξει εἰρήνη µέ τή σηµερινή µορφή του, ἦταν ἐδῶ πού τά λέµε «προκλητικό». Βεβαίως ὁ ἴδιος τό θεµελίωσε στήν Παλαιοδιαθηκική µαρτυρία πώς οἱ Ἰουδαῖοι ἦρθαν στή Χαναάν ἀπό τή Μεσοποταµία (ἄρα δέν εἶναι ὁ γενέθλιος τόπος τους), στήν ἱστορική µαρτυρία – καί συνηγορία τοῦ Ἄρθουρ Καῖστλερ – γιά τήν Χαζαρική προέλευση ὅλων τῶν Ἀσκενάζι Ἑβραίων (ἄρα ποιό δικαίωµα «ἐπιστροφῆς» στήν Παλαιστίνη ἐπικαλοῦνται;), στήν ἀκυρότητα τῆς Δήλωσης Μπάλφουρ (πού ἔταζε ὀθωµανικά ἐδάφη σέ ἕναν ἰδιώτη ὅπως ὁ Ρότσιλντ), στήν ἀπόφαση τοῦ ΟΗΕ τοῦ 1947 γιά ταυτόχρονη ἵδρυση παλαιστινιακοῦ κράτους πού καταπατήθηκε βάναυσα. Ἡ κατακλείδα του γιά προδοσία τῶν ἑβραϊκῶν ἀξιῶν ἀπό τούς Σιωνιστές ἦταν τό… ἠθικό δίδαγµα τοῦ ἄρθρου.Φυσικά ἔγινε τῆς π…ας: Στό ἑπόµενο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ (Ἰαν. 2006) ὁ καηµένος ὁ διευθυντής -Ἑβραῖος καί ὁ ἴδιος! – ἔγραψε τόσο γιά τήν ἐπίθεση τοῦ ἀκολούθου Τύπου τῆς ἰσραηλινῆς Πρεσβείας Ντέιβιντ Γκόλντινγκ, ὅσο καί γιά τίς 2000 ἐπιστολές, πλήρεις ὕβρεων καί µίσους, πού ἔλαβε ἀπό ὅλη τή γῆ ἐντός 7 ἡµερῶν, ἐπιχειρώντας νά ὑπερασπιστεῖ τήν ἐλευθερία τοῦ λόγου. Τό Ἑβραϊκό Πρακτορεῖο Εἰδήσεων ζήτησε σχόλιο τῆς ἰρλανδικῆς Κυβέρνησης καί ἀφηνίασε ὅταν ὁ πρωθυπουργικός σύµβουλος Τζών Κέννεντυ ἀρνήθηκε νά τοποθετηθεῖ στό θέµα τοῦ σιωνισµοῦ, χαρακτηρίζοντάς το «θρησκευτικό». Ὁ Ραανάν Γκισίν ἀπό τό γραφεῖο τοῦ Σαρόν εἶπε πώς ἡ ἀναγνώριση τοῦ Ἰσραήλ δέν ἀρκεῖ καί µίλησε γιά τήν κουλτούρα µίσους πού ἀρνεῖται τά ἑβραϊκά δικαιώµατα στήν περιοχή, ὁ δέ ἀρχηγός τῆς Μοσάντ, Μέιρ Νταγκάν, δήλωσε πώς οἱ Ἑβραῖοι ἦταν ἐκεῖ 1600 χρόνια πρίν τούς Ἄραβες καί πρέπει νά διδάξουν σέ Ἰρλανδία καί Ἰράν τά ἴδια µαθήµατα ἱστορίας. Νά ἀναµένουµε δηλαδή καί… ἀπειλές γιά βοµβαρδισµό τοῦ Δουβλίνου;

Στά 1819 οἱ Ἄγγλοι παραχώρησαν τήν Πάργα στόν Ἀλῆ Πασά, μέ ἀντίτιμο 156.000 λίρες. Οἱ Παργινοί προτίμησαν τόν ἐκπατρισμό τους ἀπό τήν ὑποδούλωση στούς Τούρκους. Ξέθαψαν τούς νεκρούς τους, προκειμένου νά μήν πέσουν στά χέρια τῶν ἐχθρῶν, καί τούς ἔκαψαν, παρουσίᾳ τῶν Βρετανῶν, στήν πλατεία τῆς πόλης στίς 15 Ἀπριλίου τοῦ 1819, Μεγάλη Παρασκευή. Κατόπιν 5.000 ἄτομα περίπου ἀκολούθησαν τόν δρόμο τῆς ξενιτιᾶς, περνώντας μέ βάρκες στά Ἑπτάνησα. Ἡ ἱστορία ἔγινε γνωστή στήν Εὐρώπη τή δεκαετία τοῦ 1820 μέσα ἀπό ἀποσπάσματα ἐφημερίδων καί βιβλίων καί ἀποτέλεσε πηγή ἔμπνευσης μιᾶς σειρᾶς ποιημάτων. Τό ἐνδιαφέρον γιά τήν τύχη τῆς πόλης ἀναθερμάνθηκε στά 1826 – 1827 μέ ἀφορμή τήν παραπλήσια κατάσταση στήν ὁποία περιῆλθαν οἱ κάτοικοι τοῦ Μεσολογγίου μετά τήν πτώση τῆς πόλεως.
Ἡ παραπάνω ἱστορία, ἕνα μικρό μά χαρακτηριστικό στιγμιότυπο τῆς ἐπικῆς πορείας τοῦ ἔθνους μας ἀνά τούς αἰῶνες, εἶναι λίγο πολύ γνωστή. Αὐτή ὅμως ἡ λεπτομέρεια μέ τήν δημόσια καύση τῶν προγονικῶν λειψάνων – προφανῶς δέν γινόταν νά μεταφερθοῦν μέ τίς βάρκες – μᾶς κατασυγκίνησε. Ἄραγε σήμερα περνάει ποτέ ἀπό τόν νοῦ μας μιά τέτοια φροντίδα; Ποιός θά σκεφτόταν σέ ἀνάλογη συγκυρία τούς πεθαμένους του;  Ὅσο γιά τό τί σήμαινε “Τουρκοκρατία” εἶναι μᾶλλον σαφές…

«…Εἶχε ἀναλάβει τότε τήν ὑπεράσπιση τοῦ Σαδίκ, ἑνός νέου πολιτευτῆ, πού ἄν δέν ἔφευγε πρόωρα θ’ ἀκούγαμε συχνά γι’ αὐτόν. Ἄν καί ποτέ δέν φημιζόταν γιά σταθερότητα στίς πολιτικές ἀφοσιώσεις της, στήν περίπτωση τοῦ Σαδίκ ἔδειχνε νά διακατέχεται ἀπό πραγματικό πάθος.
- Τί θά γίνει μέ τόν Σαδίκ; Θά ἀναγνωρίσετε τό πτυχίο του;
Μοῦ ἔθετε τό ἐρώτημα αὐτό Δευτέρα, Τετάρτη καί Παρασκευή. Τρίτη, Πέμπτη καί Σάββατο τηλεφωνοῦσα στό ΔΙΚΑΤΣΑ. – Ἀδύνατον! Θά πεθάνει τούς πελάτες του…
- Ἐπίτηδες τό κάνεις, ἐπέμενε ἡ Μαρία. Ἐπειδή εἶναι πολιτευτής τοῦ ΣΥΝ. (Δέν θυμᾶμαι ἀκριβῶς ἄν ἦταν τότε τοῦ ΚΚΕ Ἐσωτερικοῦ, τῆς ΕΑΡ ἤ τοῦ ΣΥΝ. Θά τή ρωτοῦσα, ἀλλά μήπως θά θυμᾶται καί ἡ ἴδια; Οὔτε θυμᾶμαι πῶς τελικά πῆρε τήν ἀναγνώριση τοῦ πτυχίου του ὁ Σαδίκ. Ὑποπτεύομαι ὅμως ὅτι ἄν κάποιος Δαφέρμος σκαλίσει τήν ὑπόθεση, θά μέ καταγγείλει γιά πολιτική παρέμβαση στή λειτουργία τῆς διοίκησης.) Εἶδες τί μοῦ ἔκανες Μαρία;…» 

Τό ἀπόσπασμα προέρχεται ἀπό τό τελευταῖο βιβλίο («Ζεϊμπέκικο καί Κόκα Κόλα», σελ. 70) τοῦ Γιάννη Καψῆ, ὑφυπουργοῦ Ἐξωτερικῶν ἐπί Ἀ. Παπανδρέου. Καί ναί μέν ὁ Θεός τῆς Ἑλλάδος τόν τουρκοπράκτορα πού ἀλάλιασε τή Θράκη τόν πῆρε νωρίς κοντά του, τό… μέσον του ὅμως συνεχίζει νά προσφέρει τίς ὑψηλές ὑπηρεσίες του/της στόν ἑλληνισμό ἀπό θέση πολύ πιό ἀναβαθμισμένη ἀπό ὅ,τι κάποτε, μέ τό ἴδιο ὡστόσο πάθος (ἐναντίον του).

Ἀπελευθερώθηκαν στό Ἰράκ μετά ἀπό 2,5 χρόνια φυλάκισης οἱ δύο γυναῖκες – σύμβολα τοῦ ἰρακινοῦ πατριωτισμοῦ, πού ἔγινε προσπάθεια νά σπιλωθοῦν ὡς σύμβολα τῆς «ἐγκληματικῆς φύσεως» τοῦ μπααθικοῦ καθεστῶτος: Ἡ Χούντα Ἀμάς καί ἡ Ριχάμπ Τάχα. Στήν γκαιμπελική προσπάθεια νά τίς ἐμπλέξουν μέ τά δῆθεν βιολογικά ὅπλα τοῦ Χουσεΐν, ὅλος ὁ ἐλεγχόμενος  Τῦπος τίς ἀποκαλοῦσε «Κυρία Ἄνθραξ» καί «Δρ. Μικρόβιο», χωρίς τήν παραμικρή ἀπόδειξη  ἐμπλοκῆς τους σέ ὁποιοδήποτε σχετικό πρόγραμμα – γιαυτό κι ἀφέθηκαν τελικά ἐλεύθερες χωρίς νά τούς ἀπαγγελθεῖ ὁποιαδήποτε κατηγορία!
Ἡ Ἀμάς σπούδασε στή Βαγδάτη καί στίς ΗΠΑ, ὑπῆρξε Πρύτανης στό Πανεπιστήμιο τῆς Βαγδάτης καί ἀναμίχθηκε στήν πολιτική σκηνή, φτάνοντας στήν ἡγεσία τοῦ κόμματος Μπάαθ. Οἱ ΗΠΑνθρωποι λύσσαξαν μαζί της ὅταν ἀποκάλυψε μέ σειρά δημοσιευμάτων της τίς ἐπιπτώσεις τῆς χρήσης τοῦ ἀπεμπλουτισμένου οὐρανίου στόν πρῶτο Πόλεμο τοῦ Κόλπου  (1991).  Πρίν τήν εἰσβολή τοῦ 2003 δήλωνε πώς «εἶναι τιμή νά τερματίσει κανείς τήν καριέρα του ὑπερασπίζοντας τό Ἰράκ».
Ἡ Τάχα σπούδασε βιολογία στή Βαγδάτη καί πῆρε τό διδακτορικό της στή Βρετανία. Ὅταν ἐπέστρεψε ἐργάστηκε στήν Κτηνιατρική καί σέ ἄλλες θέσεις. Πρίν τήν εἰσβολή ρωτήθηκε ἀπό τό BBC γιά τά ὑποτιθέμενα βιολογικά ὅπλα καί ἀρνήθηκε ὁποιανδήποτε σχέση, ὑπερασπιζόμενη ταυτόχρονα τό δικαίωμα τοῦ Ἰράκ νά ἀμυνθεῖ.
Ἡ ἐμπάθεια δέν εἶναι ἡ μόνη αἰτία τῆς συκοφάντησής τους. Πρέπει νά σπιλωθεῖ μαζί τους τό Μπάαθ, πού δημιούργησε τήν πιό ἀνεπτυγμένη (ἀπό κάθε ἄποψη) ἀραβική χώρα καί νά μείνει μόνη λαϊκή ἐλπίδα ὁ βολικός γιά τήν Δύση ἰσλαμισμός. Δυό γυναῖκες ἐπιστήμονες, μέ μεταπτυχιακά στή Δύση καί πολιτικές θέσεις; Τί ἄλλο ἀπό σατανικά ὑποχείρια μποροῦν νά εἶναι;

http://antifonitis.gr/online/wp-content/uploads/2009/03/186.pdf