-
23
Oct
Israel Shamir (μετάφραση «Αντιφωνητής»)
|
Παρακολουθήσαμε την ταινία The Wall (Το Τείχος) των Pink Floyd σε έναν μικρό, γυμνό και άθλιο κινηματογράφο με το όνομα Semadar, που σημαίνει Η Ανθισμένη Κληματαριά, στη γραφική γερμανική παροικία της Ιερουσαλήμ. Το γερμανικό στοιχείο εξαλείφθηκε από τους Εβραίους το 1948, αλλά η παροικία διατηρεί ακόμη τα παλιά της σπίτια με τα κόκκινα κεραμίδια, τα αετώματα με τις εντοιχισμένες πλάκες στις οποίες παρατίθενται Ψαλμοί χαραγμένοι σε γοτθική γραφή, τον κισσό που αναρριχάται στους τοίχους και το μυστηριώδες Νεκροταφείο των Σταυροφόρων πέρα από τη βαριά πύλη. |
Το Semadar, που πήρε το όνομά του από μια έκφραση στο Άσμα Ασμάτων, ήταν αγαπημένος χώρος προβολής ταινιών στο Χαμένο μας Παράδεισο, τη νοσταλγικά μαγευτική προπολεμική Παλαιστίνη, όταν εκεί σύχναζαν ακόμη Βρετανοί αξιωματικοί και η κοσμοπολίτικη νεολαία της αφρόκρεμας της Ιερής Πόλης, Αρμένιοι, Έλληνες, Εβραίοι, Γερμανοί και αυτόχθονες Παλαιστίνιοι. Πολλοί γάμοι που αγνοούσαν τα σύνορα, τους θρησκευτικούς δεσμούς και τα πολιτικά πάθη συνάφθηκαν στη μικρή ρομαντική της αυλή: η κόρη κάποιου ραβίνου Sephardi συνάντησε έναν Σκωτσέζο αεροπόρο και κάποιος Nashashibi, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας μουσουλμάνων Αράβων, γνώρισε μια ζωηρή κοπέλα που ανήκε στην αριστερή πτέρυγα του σιωνισμού. Το Semadar δεν έχει αλλάξει, επέζησε της Πτώσης μας, της Διαίρεσης της Παλαιστίνης για να μεταβληθεί σε βιβλία του Amos Oz[1], βασισμένα στη ζωή της Ιερουσαλήμ σαν το παγωμένο απολίθωμα που διατηρείται παρά την παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας.
Το Semadar παρέμεινε ένα αξιοπρεπές, αν και παραμελημένο μέρος για οικογενειακές εξόδους κατά τη δεκαετία του ’80, τις ευλογημένες εκείνες ημέρες πριν το βίντεο, η τηλεόραση και οι υπολογιστές καταλάβουν τον ελεύθερο χρόνο μας, όπου πηγαίναμε συχνά με τα παιδιά μας για να δούμε μια ταινία. Ωστόσο η ταινία Τhe Wall ήταν ένα φιάσκο. Στη μέση της ταινίας εμφανίζεται ένα τρομακτικό πλάνο ενός στόματος που ανοίγει, σαν να καταβροχθίσει το θεατή.
Αυτό το φρικιαστικό, το χωρίς οστά αλλά γεμάτο με δόντια, στόμα κάλυψε ολόκληρη την οθόνη έτοιμο να μας χάψει. Ο επτάχρονος γιος μας δεν το άντεξε και βγήκε τρέχοντας έξω μπήζοντας τις φωνές. Αλίμονο, και έξω στο φουαγιέ υπήρχαν αφίσες κολλημένες με το ίδιο το διάπλατα ανοιχτό στόμα! Μου πήρε αρκετές ώρες να τον ηρεμήσω, και αυτό το σύμβολο της ταινίας, το τρομερό αδηφάγο στόμα, χαράχτηκε βαθιά στη μνήμη μου.
Επέστρεψε εκδικητικά σήμερα, σαν ελατήριο που το αφήνεις ελεύθερο και τινάζεται, όταν μετά από μια υπέροχη βόλτα βρέθηκα μπροστά στο Τείχος του Σαρόν. Οδηγήσαμε για πολλές ώρες και περπατήσαμε στους γαλήνιους βιβλικούς λόφους της ορεινής περιοχής, τσαλαπατήσαμε το ψηλό πράσινο χορτάρι, μαζέψαμε πορφυρά λούπινα, διασχίσαμε ένα ρυάκι γεμάτο με νερό και φιλικά κορίτσια και αγόρια με ρόδινα μάγουλα και ντυμένα από την κορυφή ως τα νύχια που πιτσιλούσαν το ένα το άλλο, και πιτσίλισαν και εμάς με τη νεανική ανεμελιά τους και συναντήσαμε και τους γονείς τους στο κοντινό χωριό Ανάτα, οι οποίο ετοίμαζαν πικνίκ και ανταλλάξαμε εγκάρδιους χαιρετισμούς. Χαιρετίσαμε έναν μοναχό που κατέβαινε από το ασκητήριό του στον Άγιο Χαρίτωνα και δεχτήκαμε τις ευλογίες του. Τρομάξαμε ένα κοπάδι με τέσσερις-πέντε ντροπαλές γαζέλες που είχαν άσπρα στίγματα στα καπούλια, ανάψαμε ένα κερί στη βυζαντινή εικόνα της Παναγίας στην εκκλησία του χωριού Taybeh, όπου σύμφωνα με την ευλαβικά διατηρημένη παράδοση του τόπου ο Χριστός πέρασε τις τελευταίες του μέρες πριν από τα Πάθη. Ήπιαμε τη φημισμένη βαρελίσια μπύρα του Taybeh στο Stones, ένα ευάερο καφέ με δύο επίπεδα στην πολιτισμένη Ραμάλα, παρέα με ένα καθηγητή της φιλοσοφίας του πανεπιστημίου Bir Zeit, ντυμένο με ένα τουΐντ κοστούμι, έναν αρχιτέκτονα με στραβό χαμόγελο, έναν ξεπεσμένο Εβραίο από την Αγγλία που είχε μια αλλόκοτη ομοιότητα με το Νόαμ Τσόμσκυ στα νιάτα του και μια γαλλόφωνη Παλαιστίνια, μια γοητευτική μελαψή καλλονή που, εξαιτίας της εξορίας, μεγάλωσε στην Τυνησία και σπούδασε στο Παρίσι. Καθώς πηγαίναμε προς το Λιβάδι των Βοσκών (Shepherds‘ Fields), συναντήσαμε το Τείχος. Παρεμβαλλόταν στην ύπαιθρο της Βηθλεέμ σαν ένα τεράστιο αδηφάγο σαρκοβόρο και η φύση εξαφανίστηκε, έλιωσε σαν να ήταν από ζάχαρη. Ντουζίνες ερπυστριοφόρα έσκαβαν τους λόφους, ξεριζώνοντας συκιές και αμπέλια, συνθλίβοντας τους βράχους σαν να τρίβουν πάγο για ένα τεράστιο κοκτέιλ Μαργαρίτα. Κατεδάφισαν παλιές αγροικίες και μεσαιωνικούς πύργους και απογύμνωσαν τις πλαγιές που περπάτησε η Παναγία. Το Τείχος έχει πλάτος ίσο με αυτό ενός αυτοκινητοδρόμου με τέσσερις λωρίδες, είναι πλαισιωμένο με διπλό συρματόπλεγμα ύψους οκτώ μέτρων, έχει στην κορυφή καλώδιο υψηλής τάσης, κάμερες τοποθετημένες σε τακτικά διαστήματα, θέσεις ελεύθερων σκοπευτών και μερικές πύλες. Ήταν η πιο απίστευτη περίμετρος στρατοπέδου συγκέντρωσης που έχω δει ποτέ και περίζωσε τα χωριατόσπιτα, όπως ο πιωμένος χορευτής του ταγκό σφίγγει τη ντάμα του.
Οι χωρικοί βλέπουν μέσα από το συρματόπλεγμα τα ελαιόδεντρά τους, να είναι πάντα εκεί, στην εποχή της πλήρους, της συνηθισμένης άνθισης, αλλά από δω και πέρα απόμακρα, απρόσιτα, αδιάθετα. Οι χωρικοί φυλακίστηκαν πίσω από αυτό το Τείχος, με τα μέτρα ασφάλειας που ισχύουν σε μια τυπική φυλακή. Αποκόπηκαν από τα χωράφια τους, τους αγρούς τους, τις πηγές νερού. Μια πύλη φυλασσόμενη από έναν Ισραηλινό στρατιώτη, αυτή που τους συνδέει με τα προς το ζην, τη γη τους, την ελευθερία τους, ανοίγει ή κλείνει με απόφαση του στρατού. Πάντα στο κυνήγι του κέρδους, ο στρατός επέβαλλε διόδια δύο δολαρίων ανά άτομο κάθε φορά που η πύλη ανοίγει. Εάν αυτοί, οι Παλαιστίνιοι επιθυμούν να χάνουν το χρόνο τους διασκεδάζοντας με τα ελαιόδεντρά τους, δεν έχουν παρά να πληρώσουν, γιατί η ψυχαγωγία δεν παρέχεται δωρεάν.
Σε ορισμένα μέρη το Τείχος ήταν μια τεράστια τσιμεντένια κατασκευή, που κάλυπτε το τοπίο, έκρυβε τη θέα και φυλάκιζε τους χωρικούς στο προαύλιο μιας γιγάντιας φυλακής. Το συρματόπλεγμα όμως ήταν ακόμη χειρότερο καθώς πρόσφερε τη βασανιστική θέα της γης που μέχρι χθες έλεγαν ότι ήταν δική τους. Το Τείχος απλώνεται σε απόσταση πολλών εκατοντάδων μιλίων, περιτριγυρίζοντας χωριά, χωρίζοντας τα από τη γη τους και καταστρέφοντας την πανέμορφη φύση της Παλαιστίνης.
Αυτό το Τείχος δεν είναι νέα εφεύρεση. Το έχω ξαναδεί στο παρελθόν. Σε μικρή απόσταση από το ιερό Όρος Καρμέλ υπήρχε ένα αρμένικο χωριό. Φτιάχτηκε από Αρμένιους πρόσφυγες που κατέφυγαν εκεί για να γλιτώσουν από τη μανία των Κούρδων το 1915. Οι πάντα φιλόξενοι Παλαιστίνιοι τους βοήθησαν να χτίσουν τα σπίτια τους και τους νοίκιασαν γη, καθώς αυτοί οι Αρμένιοι ήταν αγρότες που ζούσαν στις όχθες της λίμνης Βαν. Το 1948 το χωριό τους προσαρτήθηκε στο ισραηλινό κράτος. Οι Εβραίοι δεν τους σκότωσαν, ούτε τους εξόρισαν. Περικύκλωσαν απλά το χωριό με ένα Τείχος που τους στραγγάλισε. Το ζωντανό αυτό χωριό έχασε τη γη του και μετατράπηκε σε μια φυλακή με μία και μοναδική –πάντα φυλασσόμενη από τον ισραηλινό στρατό- πύλη. Οι Αρμένιοι άντεξαν δέκα χρόνια. Ο τελευταίος Αρμένιος πούλησε το σπίτι σχεδόν τσάμπα σε έναν Εβραίο τη δεκαετία του πενήντα και έφυγε κακήν κακώς.
Το Τείχος είχε έναν πρόγονο: το οδικό σύστημα «μόνο για Εβραίους». Ενώ ακόμη και στη Χάιφα ή την Αφούλα δεν υπάρχει παράκαμψη, κάθε αραβικό χωριό έχει μια παρακαμπτήριο οδό, έναν φαρδύ αυτοκινητόδρομο που περικυκλώνει και περιορίζει την ανάπτυξή του. Κατά την κατασκευή του δικτύου των παρακαμπτηρίων οδών εκατοντάδες παλαιστινιακά σπίτια κατεδαφίστηκαν και χιλιάδες εκτάρια γης ερημώθηκαν, ακολουθώντας μια συνταγή προφανώς δανεισμένη από το βιβλίο επιστημονικής φαντασίας Ο Γαλαξιακός Οδηγός του Ταξιδιώτη (Hitchhiker‘s Guide to Galaxy)[2].Δεν έγινε για κάποιον προφανή λόγο, καθώς οι μικροσκοπικοί εβραϊκοί οικισμοί δεν χρειάζονταν μια τέτοια επένδυση πολλών δισεκατομμυρίων για «λόγους ασφαλείας». Περαιτέρω, στους νεοκατασκευασμένους δρόμους υπήρχαν συνήθως μπλόκα του στρατού. Τώρα, με το Τείχος να ορθώνεται όλο και ψηλότερα, η κατασκευή του οδικού δικτύου έχει αρχίσει να βγάζει νόημα.: ήταν το Πρώτο Στάδιο της καταστροφής και της φυλάκισης.
Το Τείχος θα αφήσει τους ελαιώνες στα χέρια των εποίκων, έγραψε ο πάντα τόσο ορθολογιστής Uri Avneri[3]. Αλλά οι έποικοι δεν έχουν ανάγκη τις ελιές και ούτε σκοπεύουν να καλλιεργήσουν τη γη. Προτιμούν να κάψουν τα δέντρα. Οι έποικοι δεν είναι η αιτία, αλλά η εκλογίκευση της αιτίας, της επιθυμίας δηλαδή να ερημώσουν την Παλαιστίνη και να καταστρέψουν τη φύση της.
Θα μπορούσε η κατάσταση να ήταν διαφορετική; Η υλοποίηση του παρόντος προγράμματος επικράτησης του Σιωνισμού περιγράφηκε κατά τη δεκαετία του τριάντα στη μελέτη Το Σιδηρούν Τείχος (The Iron Wal) του Vladimir Zhabotinsky[4]. Αλλά οι ρίζες είναι βαθύτερες, καθώς το Τείχος αποτελεί κατεξοχήν εκδήλωση του εβραϊκού πνεύματος και αρμόζει στις πρακτικές του εβραϊκού κράτους. Η εβραϊκή γλώσσα έχει τόσες λέξεις για ην απόδοση της λέξης «τείχος» όσες και οι Εσκιμώοι για το «χιόνι». Το ιερό σύμβολο των Εβραίων είναι το Τείχος των Στεναγμών και ο αγαπημένος τους δρόμος η Wall Street (ΣτΜ: Οδός του Τείχους στη Νέα Υόρκη, γνωστή για το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, το Ναό της Παγκόσμιας Οικονομίας). Οι Αιγύπτιοι, οι Βαβυλώνιοι, οι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι έχτισαν κάθετες πυραμίδες, πύργους, καθεδρικούς ναούς για συνδέσουν τον Παράδεισο με τη Γη, αλλά οι Εβραίοι, που δεν εμπιστεύονται ούτε καν τον ίδιο τους τον εαυτό, δεν χρειάζονται Παράδεισο και Γη. Το πρώτο πράγμα που χτίζουν –από το Λονδίνο μέχρι τη Μινεσότα- είναι ένα eruv, ένα συμβολικό Τείχος που τους διαχωρίζει από τους μη-Εβραίους. Η μόνη επιγραφή που έχει διασωθεί από την Συναγωγή (η οποία καταστράφηκε σαράντα χρόνια μετά από τη δίκη του Χριστού μέσα στα Τείχη της) δεν είναι ο Δεκάλογος ή οι Δέκα Εντολές, ή κάποιες ηθικές διδασκαλίες, αλλά ένα τμήμα του Τείχους πάνω στο οποίο είναι χαραγμένη η προειδοποίηση: «Ειδωλολάτρη, αν διασχίσεις αυτό το Τείχος, θα είσαι ο μόνος υπεύθυνος για τον οδυνηρό θάνατό σου».
Το πιο σημαντικό μέρος της εβραϊκής διδασκαλίας είναι το απόφθεγμα «ύψωσε ένα Τείχος γύρω από την Τορά». Εντείνει κάθε απαγόρευση που τίθεται από το Νόμο με δεκάδες άλλες απαγορεύσεις. Ο Εβραίος απαγορεύεται να μαζεύει φρούτα το εβραϊκό Σάββατο, αλλά «το Τείχος» απαγορεύει επίσης και την ανάβαση σε δέντρο, από το φόβο μήπως κάποιος μπει στον πειρασμό να μαζέψει φρούτα. Ισχύει το ίδιο για τα μη καρποφόρα έλατα ή σημύδες; Η απαγόρευση είναι δεσμευτική για τον ίδιο λόγο: αυτό το Σάββατο θα σκαρφαλώσεις σε ένα έλατο, το επόμενο όμως θα ανεβείς σε μια μηλιά, και σε ένα μήνα θα μαζέψεις ένα μήλο και θα διαπράξεις ένα σοβαρό αμάρτημα.
Το Τείχος του Σαρόν είναι ένα Τείχος γύρω από την Τορά, διότι αν αφήσεις έναν ειδωλολάτρη να περιφέρεται ελεύθερα, αργά ή γρήγορα, θα κατορθώσει να σκοτώσει έναν Εβραίο. Το Τείχος του Σαρόν είναι το Τείχος της Συναγωγής, διότι ο ειδωλολάτρης που θα διασχίσει τις πύλες του δεν θα πρέπει να κατηγορήσει παρά μόνο τον εαυτό του αν δεχτεί τη σφαίρα του ελεύθερου σκοπευτή. Το Τείχος του Σαρόν είναι το Τείχος των Στεναγμών των Παλαιστινίων καθώς και η Wall Street των Εβραίων εργολάβων. Η φωνή που προστάζει είναι του Ιακώβ αλλά τα χέρια που χτίζουν είναι του Ησαύ: το Τείχος χτίστηκε με το μόχθο των ενδεών Παλαιστινίων, υπό τη φρούρηση των Ρώσων, των πληρωμένων από τους Αμερικανούς για να φυλακίζουν τα αδέρφια τους.
Οι εργολάβοι ζουν το Ελντοράντο τους, σε μια νέα εκδοχή της προηγούμενης προσπάθειάς τους, δηλαδή του Τείχος Bar Lev ύψους είκοσι μέτρων, που κατασκευάστηκε στις ακτές του Καναλιού του Σουέζ τη δεκαετία του εβδομήντα και ανατινάχτηκε από τα σοβιετικής προέλευσης κανόνια της Τρίτης Αιγυπτιακής Στρατιάς του Στρατάρχη Σαντάντ στις 6 Οκτωβρίου 1973. Το μόνο τμήμα του Τείχους που διασώθηκε από τον πόλεμο του 1973 ήταν οι βίλες των εργολάβων.
Το Τείχος αυτό αποτελεί τον πραγματικό Οδικό Χάρτη των Σιωνιστών, καθώς όταν ολοκληρωθεί, η Παλαιστίνη θα έχει καταστραφεί και κάτοικοί της θα έχουν μετατραπεί σε πρόσφυγες. Αλλά ούτε και η μοίρα των Εβραίων είναι αξιοζήλευτη, γιατί το Τείχος είναι παντού. Κάθε κατάστημα, κάθε εστιατόριο, κάθε παμπ στο εύθυμο κάποτε Τελ Αβίβ έχει το δικό του ζωντανό Τείχος: έναν Ρώσο ή έναν Ουκρανό να το φυλάει. Για τέσσερα δολάρια την ώρα σταματούν τους καμικάζι με τα σώματά τους για να θαφτούν μετά από κάθε επίθεση αυτοκτονίας σ’ αυτό το νεκροταφείο, πέρα από το Τείχος. Εμείς, οι Ισραηλινοί υποβαλλόμαστε σε σωματική έρευνα δέκα φορές την ημέρα, όταν πάμε στην αγορά, στο γραφείο, για δουλειά, για διασκέδαση. Απαγορεύεται η είσοδος σε οποιοδήποτε κτίριο χωρίς έρευνα. Η Ιερή Γη έχει μετατραπεί λοιπόν σε φυλακή υψίστης ασφαλείας για όλους τους κατοίκους της αδιακρίτως, Εβραίους και μη-Εβραίους.
Ήταν προβλεπόμενο. Οι Εβραίοι δεν φυλακίστηκαν από μοχθηρούς ξένους εντός των τειχών των γκέτο, έγραψε ο Vladimir Zhabotinsky, το επέλεξαν όπως οι ξένοι στην Κίνα επιλέγουν να ζήσουν σε ξεχωριστούς οικισμούς. Πενήντα χρόνια μετά, ο Israel Shahak[5] έκανε άλλη μια έγκυρη παρατήρηση: τα τείχη των γκέτο παραβιάστηκαν από εξωτερικούς παράγοντες, από το κράτος, ενώ οι Εβραίοι δεν ήταν πρόθυμοι να αποχωρήσουν. Τα ορατά τείχη παραβιάστηκαν, άλλα τα αόρατα παρέμειναν. Το εβραϊκό κράτος ενσαρκώνει τον παρανοϊκό φόβο και την απέχθεια των Εβραίων για τους αλλόφυλους, ενώ η πολιτική της εβραϊκής φράξιας του Πενταγώνου αντανακλά τον ίδιο φόβο και απέχθεια σε παγκόσμια κλίμακα.
Η παραφροσύνη δεν αποτελεί «προνόμιο» των ατόμων, αλλά και των κοινωνιών και των πολιτισμών. Τη σημαντική αυτή ανακάλυψη έκανε η κοινωνιολόγος Ruth Benedict, στενή και αγαπημένη φίλη των Margaret Mead[6] και Franz Boas. Το έργο της, Η Τυπολογία των Πολιτισμών (Patterns of Culture, 1934) παραμένει ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία που έχουν ποτέ γραφτεί. Στο έργο αυτό η Ruth Benedict περιέγραψε διαφορετικούς πολιτισμούς ιθαγενών Αμερικανών και χαρακτήρισε την ινδιάνικη φυλή Pueblo ως «ειρηνική και αρμονική».
Ο Εβραίος κοινωνιολόγος Franz Boas της παρείχε στοιχεία που αποκάλυπταν «τον υπεροπτικό και μεγαλομανή χαρακτήρα των Kwakiutl», ενώ ο Reo Fortune[7] απέδειξε ότι οι κάτοικοι του νησιού Ντομπού ήταν «παρανοϊκοί και κακεντρεχείς».
Ο τελευταίος αυτός ορισμός ταιριάζει γάντι στην κουλτούρα των Εβραίων. Τι άλλο ήταν αυτή η υποκινούμενη από δόλο εμμονή για έρευνα για όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ αν όχι παροξυσμός παραφροσύνης και φόβου προς έναν εξαπατημένο ειδωλολάτρη οπλισμένο με πέλεκυ; Το Ισραήλ του σήμερα, το κράτος που βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση εδαφικής υπόστασης, αποτελεί την απόλυτη παρανοϊκή κοινωνία, σύμφωνα με τη Ruth Benedict. Αν οι ΗΠΑ, κάτω από τη διακυβέρνηση της παρούσας κλίκας των οπαδών του Leo Strauss[8], υποκύπτουν στην ίδια ασθένεια χτίζοντας τείχη και αφοπλίζοντας μακρινούς τόπους, ακόμη και τους ίδιους τους πολίτες τους, αυτό συμβαίνει επειδή η παράνοια των Εβραίων είναι εξαιρετικά μεταδοτική.
Είναι ανώφελο να πολεμάς το Τείχος, όπως εξίσου ανώφελο ήταν να πολεμάς τους παράνομους εποικισμούς, όσο παραβλέπεις τα βαθύτερα αίτια. «Το Τείχος είναι στην ψυχή μας», ubeliba homa, τραγούδησαν οι Εβραίοι όταν εισέβαλλαν στην Ιερουσαλήμ το 1967. Το Τείχος βρίσκεται στην καρδιά του προβλήματος, και αυτό είναι το εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη. Νέοι και όχι τόσο νέοι ειρηνιστές στις κορυφές των λόφων κατά μήκος του Τείχους ανεμίζουν στις μπουλντόζες πανό με το σύνθημα «Δύο Κράτη», αν και οι μπουλντόζες δίνουν σάρκα και οστά στο όνειρο –και εφιάλτη μου- για Δύο Κράτη: ένα εβραϊκό κράτος και μια σειρά απαγορεύσεων για το Goyim, το «Παλαιστινιακό Κράτος». Όποιος μιλάει για τη δημιουργία «ενός Ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους, ξεχωριστού από το Εβραϊκό κράτος» εθελοτυφλεί στην ύπαρξη του Τείχους. Το Τείχος είναι μια εγχείριση διαχωρισμού σιαμαίων κατά την οποία μόνο το ισχυρότερο θα επιβιώσει. Οι συζητήσεις για το Τείχος στο Ισραήλ είναι ανώφελες: η μεγάλη πλειοψηφία των Ισραηλινών από το Εργατικό Κόμμα έως το Λικούντ, υποστηρίζουν την ύπαρξή του, ενώ οι «ειρηνόφιλοι» Ισραηλινοί είναι οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές αυτού «Αχόρταγου Σαρκοβόρου».
Το Τείχος αποτελεί εμπαιγμό για τις αθώες εκείνες ψυχές που εξοργίζονται από τον Οδικό Χάρτη, άλλο ένα καταδικασμένο σχέδιο για το διαχωρισμό των σιαμαίων. Ο Σαρόν δεν ανησυχεί γιατί το σχέδιο αυτό του παρέχει τον απαιτούμενο χρόνο για να ολοκληρώσει το Τείχος και να μεταθέσει το βάρος της διατήρησης της ειρήνης στη παλαιστινιακή πλευρά. Του δίνει πλήρη ελευθερία δράσης σε αντάλλαγμα με κάποιες κενές υποσχέσεις.
Οι ακτιβιστές ελπίζουν να αλλάξουν την πορεία του Τείχους, εδώ και εκεί. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό, καθώς το Τείχος πάντα θα χωρίζει τους ανθρώπους από τη γη τους. Όπου και αν κατασκευαστεί θα χωρίζει τους πρόσφυγες του προσφυγικού καταυλισμού στο Deheishe από τα σπίτια που βρίσκονται δέκα μίλια μακριά στο Deir a-Sheik. Θα χωρίζει τους χριστιανούς του Taybeh από τον Πανάγιο Τάφο και τους μουσουλμάνους του Yassouf από το Αλ-Ακσά[9]. Θα χωρίζει και τους Εβραίους από τα ιερά τους μέρη. Θα χωρίζει τους αγρότες της ορεινής περιοχής από τους τόπους εργασίας τους στο Τελ Αβίβ και τη Χάιφα.
Το Τείχος του Σαρόν, αυτή η πλήρης καταστροφή, παρέχει μια σπάνια ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την πραγματική φύση του εβραϊκού κράτους και να απαιτήσουμε την εκθεμελίωσή του. Όχι του Τείχους άμυαλοι, του Εβραϊκού Κράτους!
[1] Amos Oz. Γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ το 1939. Φιλόσοφος, λογοτέχνης, έγραψε μυθιστορήματα για παιδιά και ενήλικες. Τα έργα του βασίζονται στην ταραχώδη ιστορία της γενέτειράς του.
[2] Το Hitchhiker‘s Guide to Galaxy ξεκίνησε ως ραδιοφωνική σειρά στο BBC το Μάρτιο του 1978, έγινε βιβλίο, τηλεοπτική σειρά, δίσκος, ηλεκτρονικό παιχνίδι. Δημιουργός των διαφόρων εκδοχών του είναι ο Βρετανός Douglas Adams (1952).
[3] O Uri Avneri είναι ένας από τους επιφανέστερους Ισραηλινούς δημοσιογράφους, πρώην βουλευτής, βετεράνος του κινήματος ειρήνης στο Ισραήλ, στενός συνεργάτης του Amos Oz, από τον οποίο όμως διαχώρισε τη θέση όταν ο τελευταίος είχε υποστηρίξει επιχειρήσεις του Ισραήλ στα κατεχόμενα.
[4] Vladimir Zhabotinsky. Σημαντικός Εβραίος επιστήμονας και συγγραφέας.
[5] Israel Shahak. Καθηγητης χημείας στο Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, ένθερμος αντι-σιωνιστής και υποστηρικτής του Παλαιστινιακού Κράτους.
[6] Margaret Mead. Η πιο διάσημη ανθρωπολόγος στον κόσμο. Γεννήθηκε το 1901 στη Φιλαδέλφεια και πέθανε το 1978.
[7] Reo Fortune. Ανθρωπολόγος, γνωστός για τις εθνογραφικές μελέτες του στις φυλές των νησιών Ντομπού και Μανού.
[8] Leo Strauss. Γερμανοεβραϊκής καταγωγής, νεοσυντηρητικός φιλόσοφος.
[9] Αl-Aqsa. Ο τρίτος ιερότερος τόπος του Ισλάμ μετά τη Μέκκα και τη Μεδίνα.
Αποτελέσματα Διεθνούς Συνεδρίου (Βόλος, 21-23/10/2004)
