Διακόσια χρόνια φέτος ἀπό τήν ἑλληνική Ἐπανάσταση, ἑκατό χρόνια πέρυσι ἀπό τήν ἀπελευθέρωση τῆς Θράκης καί τήν συνακόλουθη ἐνσωμάτωση τοῦ νοτιοδυτικοῦ της τμήματος στόν ἐθνικό κορμό. Δύο ἐπέτειοι σπουδαῖες – ἡ πρώτη μάλιστα παγκοσμίου σημασίας – πού ἀμφότερες (σχεδόν) πέρασαν χωρίς νά τό ἀντιληφθεῖ κανένας.

Βεβαίως ἡ πρώτη δικαιολογία εἶναι τά μέτρα κατά τῆς τρέχουσας «πανδημίας» πού ἐκ τῶν πραγμάτων ἀκύρωσαν μεταξύ τόσων ἄλλων καί κάθε πανηγυρική ἐκδήλωση. Μία δεύτερη, ἐξίσου εὔλογη, αἰτία εἶναι τό ἐθνομηδενιστικό προφίλ τῆς πλειοψηφίας ὅσων ἀνέλαβαν (μέ ἀνάθεση ἀπό τήν τελοσπάντων πολιτική ἡγεσία) νά βγάλουν τήν ὑποχρέωση τῶν ἐπετειακῶν διοργανώσεων. Πράγματι, δέν εἶναι εὔκολο σέ ἕναν ἄθεο νά γράψει …ἀπολυτίκια ἁγίων καί τελικά ὁ κορωνοϊός μᾶλλον ἔκατσε γάντι σέ ὁρισμένους. Μιά τρίτη πρόφαση εἶναι αὐτή τῆς οἰκονομικῆς στενότητας πού δέν ἐπέτρεψε τίς κρατικές σπατάλες πού συνήθως καλύπτουν τήν ἀπουσία ἀληθινοῦ ἐνδιαφέροντος ἀπό πλευρᾶς κυβερνώντων. Τέλος, δέν ἦταν λίγοι ὅσοι, βολεμένοι στίς παρυφές τῆς ἐξουσίας, «ἀνησυχοῦσαν» γιά τήν ἐθνικιστική τροπή πού θά μποροῦσαν ἐνδεχομένως νά πάρουν οἱ ἑορτασμοί, πυροδοτώντας ἕνα κλῖμα «σωβινισμοῦ» ἀνεπίτρεπτου γιά ἕναν πληθυσμό ἀναλώσιμο.

Read the rest of this entry…