-
30
Nov
Philip Weiss, November 14, 2009
When people ask why Obama has capitulated to the prime minister of a tiny state– Bibi Netanyahu– various theories are offered about Health care first, or the economy, or Afghanistan, or oil. Few say directly: Netanyahu feels invulnerable because of the Israel lobby in the U.S. As readers of this site know, I am a bull on this issue: I think the lobby has a tremendous amount of power. And all efforts to poohpooh its influence strike me as foolish until such time as the media address it openly and vigorously, as they do, say, the gun lobby. Once there’s information and sunshine, we can argue about its magnitude.
Είναι βεβαίως γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε άλλο ένα επεισόδιο στο μακραίωνο σήριαλ της απόπειρας των Φραγκολατίνων να επιτύχουν τη λεγόμενη Ένωση με την Ορθόδοξη Εκκλησία (με τη λέξη «ένωση» φυσικά να υπονοεί πάντοτε την υποταγή υπό τους δικούς τους όρους). Και επειδή ασφαλώς το πράγμα έχει προ πολλού προσλάβει και άλλες διαστάσεις, βλέπουμε ταυτόχρονα και ένα ακόμη άθλιο επεισόδιο σ’ ένα ακόμη ευρύτερο σήριαλ: εκείνο του γενικότερου θρησκευτικού συγκρητισμού, που έχει ως άμεσους στόχους του την άμβλυνση της θρησκευτικής συνείδησης των λαών, τη σταδιακή ισοπέδωση (μέσα από τη μιθριδατική εξοικείωση με τις συνεχείς επαφές, τους «διαλόγους» και τις συμπροσευχές) των θρησκευτικών τους ιδιαιτεροτήτων και την ψυχολογική τους προετοιμασία για το σερβίρισμα της νεοεποχίτικης πανθρησκειακής σαλάτας, της οποίας η παρασκευή βρίσκεται ήδη εν πλήρη εξελίξει. Βεβαίως εννοείται ότι βλέπουμε και προφανή πολιτικά παιχνίδια, δεδομένης της καθ’ όλα ύποπτης εδώ και καιρό υιοθεσίας (ή, για την ακρίβεια, άλωσης) του Φαναρίου από τα όργανα της Νέας Τάξης. Τα πολιτικά δρώμενα όμως, όσο κι αν διαπλέκονται άμεσα με τα θρησκευτικά μέσα σ’ αυτό το νεοεποχο-ταξίτικο γαϊτανάκι, δεν είναι ούτως ή άλλως τα πρωτεύοντα. Για τον γράφοντα, το παιχνίδι που αυτή τη στιγμή παίζεται πάνω στον πλανήτη, είναι πρωτίστως πνευματικό και θρησκευτικό και δευτερευόντως πολιτικό και οικονομικό. Σε πείσμα όλων των προσεγγίσεων που εδράζονται στο (ενίοτε χρήσιμο μεν, αλλά βεβαίως και απελπιστικά) απλοϊκό μαρξιστικό μοντέλο, θεωρώ ότι η οικονομική και πολιτική υποταγή των λαών αποτελεί στην πραγματικότητα το μέσο για την πνευματική τους άλωση – και όχι το αντίστροφο.
noneΑστρικόν έτος 1 μ.Χ. (σ.σ. μετά Χαζόν). Η θερμοκρασία στους 16ο C, ο Ερμής στον Τοξότη, ο Υπερνούς στο Μαξίμου, η Ντόρα με πολιορκητικούς κριούς έξω απ’ τη Ρηγίλλης κι εμείς οι υπόλοιποι φυσικά με τις…σαμπάνιες στο χέρι! Δεν χρειάζονται ασφαλώς περαιτέρω επεξηγήσεις, αλλά άντε, ας το κάνουμε και πιο νιανιά. Έτοιμοι; (Όπως θα ’λεγε κι ο Υπερνούς), πάμε!!!
Θα διευκρινίσω βεβαίως κατ’ αρχάς ότι ουδόλως προτίθεμαι σήμερα να σχολιάσω τα τεκταινόμενα μέσα στο απίστευτο γαλάζιο τσίρκο της απερχόμενης αυτόχειρος φυσιογνωμίας που επί 5 χρόνια υποδυόταν τον πρωθυπουργό του προτεκτοράτου. Εκεί το παιχνίδι είναι πολύ χοντρό, ανείπωτα βρωμερό και βεβαίως εν πλήρει εξελίξει. Θα περιμένουμε λοιπόν να μπουν κάποιες ακόμη ψηφίδες στο εν λόγω ελεεινό παζλ, πριν προβούμε στην οποιαδήποτε εκτίμηση…
none
Στίς 10 Ὀκτωβρίου στή Ζυρίχη ἔπεσαν οἱ ἱστορικές ὑπογραφές: Ἀρµενία καί Τουρκία ὑπέγραψαν δύο πρωτόκολλα γιά ἀποκατάσταση διπλωµατικῶν σχέ-σεων καί ἀνάπτυξη διµερῶν σχέσεων, µετά ἀπό 16 χρόνια ἀντιπαράθεσης τῶν δύο κρατῶν (καί µετά ἀπό 8 αἰῶνες σύγκρουσης τῶν δύο λαῶν). Τό προξενειό κανόνισε µετά ἀπό 10 χρόνια προσπάθειας τό International Crisis Group, µέ τίς εὐλογίες Ἀµερικανῶν (καί Ρώσων). Τά δύο πρωτόκολλα πρέπει νά ἐπικυρωθοῦν τώρα ἀπό τά Κοινοβούλια τῶν δύο χωρῶν.
Ἐπειδή πολύς λόγος ἔγινε προεκλογικά ἀπό τόν ΓΑΠ περί πράσινης ἀνάπτυξης καί πολλοί μας φίλοι ἀναρωτιοῦνται ἄν ὑπάρχει τίποτε πραγματικό πίσω ἀπό τό σύνθημα αὐτό, σᾶς προσφέρουμε σήμερα ἕνα δεῖγμα πράσινης ἀνάπτυξης, ἔτσι ὅπως αὐτή ἔγινε πράξη ἀκόμη ἐπί σημιτικοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ».
Ὡς γνωστόν οἱ Ἀνανεώσιμες Πηγές Ἐνέργειας (ΑΠΕ) καί δή οἱ σχετικές μέ τήν αἰολική ἐνέργεια εἶναι μία ἀπό τίς τελευταῖες μόδες πού κονομᾶνε τά ἁρπακτικά καί χαίρονται οἱ ἀφελεῖς ἀπό κάτω γιά τήν «προστασία τοῦ περιβάλλοντος» πού δῆθεν ἐπιτυγχάνεται. Δέν θά σταθοῦμε τώρα στό κατά πόσον τό φύτεμα γιγαντιαίων ἀνεμογεννητριῶν σέ ὄρη καί βουνά, μαζί μέ τό σύστημα μεταφορᾶς τῆς παραγόμενης ἐνέργειας, εἶναι οἰκολογικός τρόπος παραγωγῆς ἐνέργειας. Οὔτε θά ψάξουμε τό πῶς καί γιατί οἱ κολοσσοί, ντόπιοι (Μπόμπολας, Κοπελοῦζος, Ρόκας…) καί ξένοι (Ἰσπανοί, Γάλλοι…), εἶναι στό παιχνίδι, μέ ἐξασφαλισμένα κέρδη ἀπό τή ΔΕΗ καί τό ἑλληνικό Δημόσιο πού εἶναι ὑποχρεωμένοι νά ἀγοράζουν ἀπό τούς «πράσινους» ἐπενδυτές πανάκριβα τό ρεῦμα τους. Θά ἀναφερθοῦμε μόνο στήν παραγωγή …ἀδειῶν παραγωγῆς ἠλεκτρικῆς ἐνέργειας ἀπό αἰολικά πάρκα, μιά λαμογιά τυπικά ἑλληνική καί …πασοκική (τούς ἄλλους δέν τούς κόβει μέχρι ἐκεῖ).