Χθές λοιπόν ἡ χώρα μας τά βρῆκε μέ τή Γαλλία καί ὁ Μητσοτάκης ὑπέγραψε τήν ἀμυντική Συμφωνία ἀμοιβαίας συνδρομῆς πού συνοδεύει τήν παραγγελία τῶν 3+1 γαλλικῶν φρεγατῶν Μπελαρά γιά τό Πολεμικό μας Ναυτικό. Μέ δεδομένο ὅτι θά ἀγοράσουμε τά καλύτερα πλοῖα τοῦ κόσμου μέ ὑπερσύγχρονο ἐξοπλισμό, ἔχουμε λόγους νά αἰσιοδοξοῦμε γιά τήν ἀσφάλεια ἔναντι τῆς Τουρκίας, ἰδίως σέ συνδυασμό καί μέ τά Ραφάλ πού ἤδη ἀρχίσαμε νά παραλαμβάνουμε. Μποροῦμε ὅμως νά προσδοκοῦμε βάσιμα κάτι σέ χειροπιαστό ὄφελος;

Κατανοῶ τήν ψυχολογική ἀνάγκη καθενός γιά καλές εἰδήσεις καί κάποιαν αἰσιοδοξία. Κατανοῶ καί τήν ἀνάγκη τῶν τσάτσων τῆς Κυβέρνησης νά γλείψουν τά ἀφεντικά τους. Δέν θά ἀμφισβητήσω τήν θετικότητα τῆς εἴδησης, ὅμως ἄς τήν βάλουμε στό σωστό πλαίσιο ἑρμηνείας.

Πρῶτα πρῶτα τήν ἐπιλογή τῆς γαλλικῆς πρότασης τήν εἶχαν ἀναφανδόν προκρίνει οἱ στρατιωτικοί πέρυσι, μά φρέναραν ὅλα ἀπό τήν Κυβέρνηση, προφανῶς μετά ἀπό ἀμερικανική ἄρνηση. Καί μέχρι τόν περασμένο Ἰούλιο τό καρναβάλι πού κάνει τόν ὑπουργό Ἀνάπτυξης δήλωνε πώς συζητᾶ μέ τόν Πάιατ τή ναυπήγηση φρεγατῶν σέ ἑλληνικά ναυπηγεῖα, προφανῶς τῶν ἀμερικανικῶν, πλήρως ἀκατάλληλων, φρεγατῶν! Ἤρθε ὅμως ἡ συμφωνία AUKUS καί μᾶς βόλεψε, καθώς οἱ ΗΠΑ μᾶς ἐκχώρησαν στή γαλλική σφαῖρα συμφερόντων, ὡς ἀντάλλαγμα γιά τό αὐστραλιανό ναυάγιο τοῦ Παρισιοῦ. Κανένας ἔπαινος λοιπόν δέν ἀνήκει στούς δικούς μας ἰθύνοντες, οἱ ὁποῖοι ἁπλῶς στάθηκαν τυχεροί – μαζί τους κι ἐμεῖς ὅλοι.

Βεβαίως τό ἀποτέλεσμα μετράει, θά ἔλεγε κάποιος, καί εἶναι γεγονός ὅτι ἐπί ἡμερῶν Μητσοτάκη ὑπογράφεται ἡ συγκεκριμένη συμφωνία καί παραγγέλλονται τά συγκεκριμένα πλοῖα. Δεκτόν ἀλλά ἄς δοῦμε τί ἀκριβῶς κερδίζουμε. Ἀναφορικά μέ τή συμφωνία φαίνεται νά προδιαγράφεται μιά εὐρύτερη σύμπλευση τῶν ἑλληνικῶν συμφερόντων μέ τά γαλλικά, περισσότερο ἐξειδικευμένη ἀπό τό εὐρωπαϊκό πλαίσιο (τό θυμᾶστε;) πού ἤδη ἀποδείχθηκε μούφα. Μπορεῖ ὡστόσο νά κληθεῖ ποτέ ἡ Γαλλία νά συνδράμει τή χώρα μας ἐπειδή ἡ Ἄγκυρα ἀπειλεῖ τήν κυριαρχία μας; Μιλᾶμε δηλαδή γιά τήν ἀδιανόητη περίπτωση ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου; Εἶναι γνωστό πώς ἡ Τουρκία περπατάει προσεκτικά βῆμα βῆμα στό ροκάνισμα τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων, μή ἀποτολμώντας οὔτε θερμό ἐπεισόδιο, ὁπότε δέν βλέπω τίς συνθῆκες κάτω ἀπό τίς ὁποῖες θά καλεῖτο ἡ Γαλλία στό πλευρό μας. Μόνοι μας καί πάλι θά κληθοῦμε νά διαχειριστοῦμε τίς λαθροεποικιστικές ροές, τήν παράνομη ἁλιεία/κατασκοπεία, τό παζάρι στήν Κύπρο, τίς παρεμβάσεις στή Θράκη κτλ κτλ. Ἐκτός κι ἄν μιλᾶμε γιά τήν ἐπέκταση τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων στά 12 μίλια, ὁπότε θεωρητικά θά ὑπῆρχε τό ἐνδεχόμενο μιᾶς Ε/Τ σύρραξης. Αὐτό θά σήμαινε καί μιά συνολική στροφή τῆς ἑλλαδικῆς πολιτικῆς πρός τήν γεωπολιτική σοβαρότητα καί τήν ὑπεράσπιση τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων, στροφή πού σήμερα τίποτε δέν τήν προοιωνίζει. Ὁμοίως καί στά ὑπόλοιπα πεδία συνεργασίας (διπλωματικό, ἀμυντικῆς βιομηχανίας…) πρέπει πρῶτα νά ὑπάρξουμε μέ ἐπάρκεια καί μετά θά βρεθεῖ χῶρος γιά ἀποκόμιση ὀφέλους. Μιά τζίφρα στά Παρίσια δέν μεταμορφώνει τόν γελωτοποιό σέ ἀρχιστράτηγο.

Κι ὅσον ἀφορᾶ τό καθαρά ἐπιχειρησιακό κομμάτι: ναί, μιλᾶμε γιά τεράστιες δυνατότητες πού διανοίγονται ἀλλά κι αὐτές δέν ἀποτελοῦν ἱκανή συνθήκη γιά τήν ἀποτροπή. Μιλᾶμε πάντα γιά μιά χώρα σέ διαρκή ὑπαρξιακό κίνδυνο πού δέν ἔχει συγκροτήσει οὔτε Συμβούλιο Ἐθνικῆς Ἀσφάλειας, ἐνῶ ἔχει ἀπό δεκαετίας πετάξει στά σκουπίδια τό μοναδικό ἄξιο λόγου στρατηγικό της κείμενο, τό Δόγμα τοῦ Ἑνιαίου Ἀμυντικοῦ Χώρου μέ τήν Κύπρο! Ποῦ εἶναι ἡ πολιτική βούληση γιά τά στοιχειώδη; Βεβαίως καί μᾶς ἔλειπαν τά μέσα τά τελευταῖα χρόνια, καί εἶναι κατάπτυστοι ὅσοι ἀνέχθηκαν τόν μονομερή ἀφοπλισμό μας ἐπί Μνημονίων, ὅμως στό μέλλον θά δοῦμε κάτι διαφορετικό, ἔστω καί μετά τό 2025 πού ἡ ὑπεροπλία μας θά εἶναι δεδομένη; Καί τό 1974 εἴχαμε ποιοτική ὑπεροπλία ἔναντι τῆς Τουρκίας, ὅμως τό σενάριο κατέληξε στό γνωστό unhappy end… Ἀλλά ναί, συγγνώμη, ξέχασα πώς τότε εἴχαμε χούντα ἐνῶ τώρα ἔχουμε …δημοκρατία.