Σε όλη μου τη ζωή ειλικρινά δεν θυμάμαι πιο ενδιαφέρον εκλογικό αποτέλεσμα απ’ ότι το προχτεσινό. Δεν θυμάμαι αποτέλεσμα πιο δίκαιο, πιο σοφό και πιο μεστό από πολιτικά μηνύματα.- κυρίως προς τους δύο βασικούς πόλους του πολιτικού παιχνιδιού. Αναλυτικότερα:
Αφ’ ενός, οι μεν. Δίκαια επανεξελέγησαν και βεβαίως όχι για τους καρπούς του δικού τους έργου (στην πραγματικότητα και με ελάχιστες εξαιρέσεις ήταν μία πολύ κακή κυβέρνηση), αλλά απλούστατα επειδή αν έβγαιναν οι άλλοι, θα ήταν η απόλυτη καταστροφή. Ο λαός προς τιμήν του δεν ξέχασε ακόμη τις δύο τετραετίες του εβραιοαμερικανοτζουτζέ που καταλήστεψαν και διέλυσαν τα πάντα. Επίσης προς τιμήν του δεν μάσησε με τις απεγνωσμένες προσπάθειες κάποιων να τον πείσουν ότι αυτή η συμμωρία μεταλλάχτηκε σε κάτι διαφορετικό και ακόμη να του φορέσουν ως ηγετική προσωπικότητα τον ορισμό της ανεπάρκειας. Τίποτα (για να επιβεβαιωθεί για μια φορά ακόμη ότι, όσο κι αν την πασπαλίσεις με άχνη ζάχαρη, η κουράδα κουραμπιές δεν γίνεται). Ήταν όμως σοφή και δίκαιη η επιλογή του να τιμωρήσει και την κυβέρνηση με πτώση των ποσοστών της και να την ξαναστείλει με… ιδρωμένη αυτοδυναμία στη Βουλή. Γιατί το εκλογικό ποσοστό της ΝΔ ήταν μεν θριαμβευτικό, αλλά κυρίως σε σύγκριση με το αντίστοιχο του ΠΑΣΟΚ και όχι τόσο σε απόλυτα μεγέθη. Εμείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι αν ο Καραμανλής δεν έκανε λόγω ενδοκομματικών ισορροπιών κάποιες χοντρές πατάτες τύπου βιβλίου ΣΤ΄ Δημοτικού και πιο άνετη αυτοδυναμία θα είχε, ενώ δεν αποκλείεται και το κόμμα του Καρατζαφέρη να έμενε εκτός βουλής. Ελπίζουμε το μήνυμα να ελήφθη…
Αφ’ ετέρου, οι δε. Το Βατερλώ που υπέστησαν, αυτός ο απόλυτος εκλογικός διασυρμός, ήταν επίσης ότι πιο σοφό και δίκαιο μπορούσαμε να δούμε. Ένα κόμμα που εδώ και πολλά χρόνια έχει εξολοκλήρου μεταλλαχθεί σε συναγελασμό οργανωμένων συμφερόντων και μηχανισμών νομής χρήματος και που δείχνει ότι δεν μπορεί πλέον να πείσει (τουτέστιν να εξαπατήσει) κανέναν. Έχω την αίσθηση ότι η εκλογική συντριβή οφείλεται και σ’ αυτό και δεν είναι μόνο απόρροια συγκυριών, όπως λ.χ. η …χαρισματική προσωπικότητα του νυν αρχηγού του (περί του οποίου αλήθεια ακόμη αναρωτιέμαι αν κατάλαβε ότι έχασε, γιατί από τις δηλώσεις του δεν πολυφάνηκε τέτοιο πράμα – και ως εκ τούτου καθόλου μην το αποκλείετε να πάει αύριο στον Παπούλια για να ορκιστεί…πρωθυπουργός). Άρα δεν νομίζω ότι το πρόβλημα για το ΠΑΣΟΚ θα λυθεί μόνο με τις αυτονόητες κινήσεις ανάγκης (π.χ. άμεση επιστροφή του προαναφερθέντος στο ίδρυμα, εκλογή κάποιου που να διαθέτει IQ πάνω από – 50, κλπ). Απαιτούνται πολύ δραστικότερες και βαθύτερες αλλαγές, τις οποίες ωστόσο επί του παρόντος αδυνατούμε να δούμε ακόμη και για τον ευφυέστερο (νέο) αρχηγό πώς (και κυρίως με ποιους) θα μπορούσε να τις κάνει. Το βέβαιο πάντως είναι ότι ετούτο το εκσυγχρονιστικό έκτρωμα, με την τωρινή του τουλάχιστο μορφή, δείχνει να έχει πλέον κλείσει τον κύκλο του και ο προχτεσινός του εξευτελισμός ήταν ένα έργο πραγματικά θείας δικαιοσύνης…
Τρίτον, αμφότεροι. Για τους λόγους που ήδη αναφέραμε έλαβαν για πρώτη φορά και οι δύο μαζί τα επίχειρα (τραγικά για τους δεύτερους, πιο ανώδυνα για τους πρώτους) των επιλογών τους και τα χαμένα τους ποσοστά δεν ξαναμοιράστηκαν, αλλά διέρρευσαν εξολοκλήρου εκτός του δικομματικού παιχνιδιού. Ενισχύθηκαν εντυπωσιακά τα μικρότερα κόμματα και όσο κι αν εμείς βεβαίως επιχαίρουμε κυρίως για την άνοδο του ΚΚΕ (ενώ μας χάλασε φυσικά το αντίστοιχο για τα συνασπιστήρια), θεωρούμε το συνολικό γεγονός ως πολύ θετική πολιτική εξέλιξη και για μια ακόμη φορά ως απόρροια μεγάλης πολιτικής λαϊκής σοφίας. Γιατί επιτέλους ο δικομματισμός έφαγε την πρώτη του χαρακτηριστική σφαλιάρα. Δεν κατέρρευσε βέβαια (κι ούτε θα καταρρεύσει), αλλά του εστάλη ένα πολύ ηχηρό μήνυμα, που καλά θα κάνει στο εξής να το λάβει πολύ σοβαρά υπόψη…
Τέταρτον, οι επιμέρους εκκωφαντικές σφαλιάρες. Δεδομένου ότι στην πολιτική παίζουν και τα πρόσωπα τον ρόλο τους, ο εκλογικός καταποντισμός κάποιων από τα επιφανέστερα και προκλητικότερα μέλη του εκσυγχρονιστικού ανθυποντενεκεδαριού (ενίοτε δε και της εκσυγχρονιστικής… παραοικονομίας) δεν ήταν μόνο εξόχως απολαυστικός, αλλά και απολύτως διδακτικός (στέλνει δηλαδή επίσης κάποια μηνύματα στα δύο μεγάλα κόμματα). Μαρι(ον)έττες, Γεωργιάδηδες, Μπίστηδες (ειδικά γι’ αυτόν, που του έχω και διαχρονική αδυναμία, τριπλή εκσπερμάτιση, άμα τω ακούσματι, από την ηδονή), Άκηδες και Λάκηδες μάς άφησαν χρόνους. Ιδιαίτερα μάλιστα η εκλογική καταβαράθρωση της πρώην υπουργάρας μας, στέλνει ένα σαφές μήνυμα προς τον Καραμανλή και στηρίζει επιπλέον την εκτίμηση που κάναμε προηγουμένως σχετικά με το πόση ζημιά έκανε και στον ίδιο όλη αυτή η θλιβερή ιστορία με τις ψευτοεπιστημονικές ιστορικές βλενόρροιες των τζουτζέδων της Νέας Τάξης. Μακάρι στο μέλλον να είναι πιο προσεκτικός…
Για όλους αυτούς τους λόγους, θα επαναλάβω εν κατακλείδι ότι το αποτέλεσμα των εκλογών της 16ης Σεπτέμβρη ήταν πραγματικά και δίκαιο και σοφό (τηρουμένων εννοείται πάντα των αναλογιών, βάσει των υπαρχόντων δεδομένων, αλλά και σε σχέση με τη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος κατά το παρελθόν). Όχι πως δεν θα μπορούσε να είναι και ακόμη καλύτερο, αλλά ας μη ζητούμε και υπερβολικά πράγματα. Η ουσία είναι πως για πρώτη φορά ο ελληνικός λαός θεωρώ ότι επιδεικνύει τέτοια πολιτική ωριμότητα και απονέμει σε τέτοιο βαθμό εκλογική δικαιοσύνη. Φυσικά όμως – για να μην αιθεροβατούμε κιόλας – κανείς δεν μπορεί ακόμη να πει με σιγουριά ότι οι προχτεσινές επιλογές του οφείλονται κυρίως σε πραγματική ωρίμανση (έστω και πρώιμης μορφής) και δεν είναι απλά καρπός κάποιας παρορμητικής του αντίδρασης κατά τη συγκεκριμένη χρονική και πολιτική συγκυρία. Αυτό στην πραγματικότητα είναι κάτι που μόνο ο χρόνος θα το δείξει…
Ο ΕΞ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ
none