Φαντάζεστε συνέδριο της Χρυσής Αυγής για τη «σκλαβωμένη Μικρασία», με συμμετοχή Τούρκων «αριστερών» ομιλητών; Απίθανο, θα μου πείτε. Ε, αυτό που έτσι διατυπωμένο ακούγεται αδιανόητο, είναι απολύτως πραγματικό αν αντιστραφούν οι ρόλοι (και πολλαπλασιαστούν τα εισαγωγικά στη λέξη «αριστερών»)!

Στις 23-24 Οκτωβρίου στην Κωνσταντινούπολη διοργανώνεται  συνέδριο με τίτλο «Η Δυτική Θράκη από το χθες στο σήμερα». Πρόκειται για συνδιοργάνωση από το «Ινστιτούτο Αρχών και μεταρρυθμίσεων του Ατατούρκ» (του πανεπιστημίου της Πόλης) και από τις «Τουρκικές Εστίες», οι οποίες είναι πιο γνωστές στην Ελλάδα ως «Γκρίζοι Λύκοι». Στην οργανωτική επιτροπή λοιπόν βλέπουμε τον Τσεζμί Ερασλάν (καθηγητή πανεπιστημίου με θητεία στο Υπουργείο Εξωτερικών και σε άλλες κρατικές θέσεις), τον Τσεζμί Μπαϊράμ, πρόεδρο της οργάνωσης των Γκρίζων Λύκων (Türk Ocakları) στην Κωνσταντινούπολη κ.ά.

Μεταξύ των ομιλητών περιλαμβάνονται ο καθηγητής Μουσταφά Μπουντάκ, διευθυντής των Κρατικών Αρχείων της Πρωθυπουργίας (!), κάποιος Σαβάς Ατσίκαγια από το προαναφερθέν Ινστιτούτο, που έκρινε σκόπιμο να γράψει στο βιογραφικό του ότι γεννήθηκε «τη μέρα της ειρηνευτικής επιχείρησης στην Κύπρο το 1974», η μόνιμη κατήγορος – συκοφάντρια της χώρας μας στα διεθνή φόρα Περβίν Χαϊρουλάχ, καθηγητές από τη Βουλγαρία κτλ. Παράλληλα οργανώνεται έκθεση με το ίδιο θέμα από τον παρακρατικό – αλυτρωτικό «Σύλλογο Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης».

Και ποια είναι η …ελληνική παρουσία μέσα σε όλο αυτό το φαιοκόκκινο συναπάντημα; Οι προοδευτικές επιστημόνισσες Θ. Δραγώνα και Α. Φραγκουδάκη! Μάλιστα, οι υπεύθυνες του χρυσοτόκου Προγράμματος Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων θα μεταδώσουν τα φώτα τους και στην Τουρκία. Βεβαίως κάποιος μπορεί να προτάξει το σκεπτικό «ας ακουστεί και η ελληνική θέση για τη Θράκη». Σωστά, ποιος θα περιέγραφε καλύτερα «το άσχημο και μπάσταρδο εθνικό μας πρόσωπο», όπως «ξέρασε» η μία από τις δύο θαμώνες του ψηφοδελτίου Επικρατείας του Πασόκ; Φαντάζομαι τους δολοφόνους του Ισαάκ και του Σολωμού να μετανοούν συντετριμμένοι, μετά την ομιλία – καταπέλτη της Φραγκουδάκη…

Tις πταίει;

Σήμερα πέρασα όλο το πρωινό στο περιβόλι, κλαδεύοντας, σκάβοντας, ποτίζοντας. Τι θα γινόμουν αν δεν υπήρχαν αυτά τα λίγα τετραγωνικά μέτρα γης, για να μπορώ που και που ν’ ανασαίνω το χώμα; Το χώμα η μόνη αλήθεια στη ζωή…

Το απόγευμα άνοιξα το παλιό σεντούκι του παππού και χάθηκα πάλι μέσα του: Όλα είναι πάντα εκεί• όπως άλλοτε: Προικοσύμφωνα απ’ το 1840, διαθήκες, συμβόλαια, πιστοποιητικά, πληρεξούσια, απολυτήρια, αποκόμματα εφημερίδων, προκηρύξεις, ψηφοδέλτια, λογαριασμοί, δούναι, λαβείν… Πόλεμοι, πείνες, καταστροφές, προδοσίες, δεν κατάφεραν να καταστρέψουν τα πράματ’ αυτά που μιλούν ακόμα τη δικιά τους λαλιά• ζώντας εκεί, κρυφά, τη δική τους ζωή. Ένας ολόκληρος κόσμος, αυτά τα παλιά χαρτιά• απ’ τα μισά του προπερασμένου αιώνα.

Read the rest of this entry…

ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

Πανεθνικό Παλλαϊκό Κίνημα

Εκδόσεις ΓΟΡΔΙΟΣ

Συχνά πυκνά προκύπτει τό ἀφελές ἐρώτημα στήν μακάρια χώρα μας γιά τό πῶς καί δέν γνωρίζουν τήν ἑλληνική ἱστορία οἱ νεότερες γενιές. Πέρα ἀπό τίς ἄλλες ἀπαντήσεις, πού ἀναφέρονται στό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας καί σέ γενικῶς ἰσχύοντες παράγοντες, θά ἐπιχειρήσουμε νά δώσουμε ἐδῶ καί μία ἀκόμη: τήν προδοσία τῶν Ἑλλήνων ἱστορικῶν.

Πρίν λίγο καιρό λοιπόν δέχθηκα τό ἐρώτημα νέου ἀνθρώπου πού ἔψαχνε νά διαβάσει μιά συνοπτική Ἱστορία τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας: ὑπάρχει κάποια κατάλληλη ἔκδοση; Δέν ἦταν ἡ πρώτη φορά πού ἔγινα ἀποδέκτης τοῦ ἐρωτήματος καί προσπάθησα νά ψάξω τήν ἀγορά, μέσῳ φίλου βιβλιοπώλη στήν Ἀθήνα. Ἡ ἀπάντηση ἦταν πώς στή μορφή πού ἤθελα ὑπῆρχε μόνο τοῦ «ἐκσυγχρονιστῆ» Β. Κρεμμυδᾶ μέ τίς «γνωστές» ἀπόψεις. Εἶπα λοιπόν νά προμηθευτῶ τήν ἔκδοση γιά νά δῶ περί τίνος πρόκειται – «πόση ἰδεοληψία μπορεῖ νά χωρέσει σέ 180 σελίδες γιά 200 χρόνια;», σκέφτηκα. «Ἄπειρη», ἦταν ἡ ἀπάντηση πού πῆρα μέ τήν ἀνάγνωση ἤδη ἀπό τήν εἰσαγωγική «εἰδοποίηση» τοῦ συγγραφέα πού προειδοποιεῖ γιά τή «ματιά τοῦ ἱστορικοῦ στήν ὕλη».

Ὁλο τό βιβλίο διαρρέεται ἀπό μία οἰκονομίστικη ἀντίληψη μαρξικῆς προέλευσης, κάτι πού δέν θά ἐνοχλοῦσε ἄν περιοριζόταν σέ λογικά πλαίσια. Ταυτόχρονα ὅμως γίνεται μία ἐμπαθής πολεμική κατά τῆς ἐθνικῆς  πραγματικότητας, κατά τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί κατά τῆς Ρωσίας. ἐκεῖνοι πού κυρίως μένουν στό ἀπυρόβλητο εἶναι οἱ Ἄγγλοι καί οἱ Τοῦρκοι.

Πρῶτα πρῶτα σέ μιά ἱστορία τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, τό 1/8 τοῦ βιβλίου ἀφιερώνεται στά …προεπαναστατικά χρόνια. Γιατί; Μά γιατί πρέπει νά ἀποδοθεῖ ἡ ἵδρυσή του ΜΟΝΟ σέ οἰκονομικούς καί εὐρωπαϊκούς παράγοντες. Ὁ Διαφωτισμός, πού «εἶχε καλή ἀποδοχή στήν πλειονότητα τῶν Ἑλλήνων διανοουμένων (…) τόν πολέμησε ὅμως μέ φανατισμό τό Πατριαρχεῖο» (σ. 19) καί ἡ Γαλλική Ἐπανάσταση πού ὁδήγησε στή γένεση τῆς ἐθνικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων (σ. 27)! Τό γεγονός ὅτι τόσοι ἐπιφανεῖς Ἕλληνες διανοούμενοι ἦταν κληρικοί καί ὅτι ἡ ἐθνογένεση τῶν Ἑλλήνων μαρτυρεῖται πολλαπλῶς τουλάχιστον 600 χρόνια πρίν δέν σκοτίζει τόν συγγραφέα. Ὁ Β.Κ. ἐπίσης δέν ἔχει πουθενά οὔτε μία λέξη γιά τίς συνθῆκες ζωῆς τῶν ὑπόδουλων Ἑλλήνων, μία μομφή γιά τήν βάρβαρη Αὐτοκρατορία τῶν Ὀθωμανῶν (ἀκόμα καί οἱ σφαγές τῆς Χίου παρακάτω – σ. 53 – μπαίνουν σέ …εἰσαγωγικά!). Προφανῶς θεωρεῖ τήν ἐπιρροή τοῦ Βολταίρου στή Γραβιά ἰσχυρότερο κίνητρο γιά ἐπανάσταση ἀπό τό παιδομάζωμα…

Ὅσον ἀφορᾶ τήν κήρυξη τῆς Ἐπανάστασης, ἀκολουθεῖ τή γνωστή τακτική «ὑπονόμευσης τῶν ἐθνικῶν μύθων» δηλαδή τῆς συσκότισης τῆς ἀλήθειας. Γράφει ὁ Β.Κ.: «σύμφωνα μέ τό σχέδιο τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας, στίς 23 Μαρτίου 1821 …» (σ. 35, παρόμοια ἀναφορά στή σ. 37). Εἶναι τό γνωστό κόμπλεξ τῶν ἐθνομηδενιστῶν πού ἀγνοοῦν τίς ἱστορικές πηγές γιά τήν 25η Μαρτίου πού εἶχε ὁριστεῖ ἀπό τή Φιλική Ἑταιρεία γιά τόν σηκωμό. Πῶς νά χωνέψουν ὅτι ὅλοι οἱ πρωταγωνιστές τῆς Ἐθνεγερσίας ταύτισαν (καί μαρτυροῦν!) τήν ἀπαρχή τῆς δράσης τους μέ μιά θρησκευτική ἑορτή; Προδίδει λοιπόν κι ὁ Β.Κ. τήν ἀλήθεια καί τό ἔργο τοῦ ἱστορικοῦ καί ξεφτιλίζεται στά μάτια κάθε ἐπαρκοῦς ἀναγνώστη, γιά νά μή δεχτεῖ τό ἀπολύτως ἀποδεδειγμένο!

Πᾶμε παρακάτω. Τί πέτυχε ἡ Ἐπανάσταση; Ἀντιγράφω: «Τό ἐρώτημα εἶναι ἄν ἡ Ἐπανάσταση μπόρεσε νά δώσει λύση σέ αὐτά τά δύο πιεστικά προβλήματα τοῦ νότιου ὑπόδουλου ἑλληνισμοῦ. Ἡ ἀπάντηση εἶναι καταφατική. Καί τά ἀνενεργά κεφάλαια ἀπορρόφησε καί τήν ἀνεργία» (σ. 36)!!! Αὐτά ἦταν τά πιεστικά προβλήματα πρίν τό 1821! Παραπέρα σειρά παίρνει ὁ Κ. Παπαρηγόπουλος «πού ἐπιχείρησε νά παρεμβάλει τή βυζαντινή περίοδο ὡς κομμάτι τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, γιά νά ἀποδείξει τή συνέχεια τοῦ ἔθνους (…), πρόκειται γιά τήν ἱστορία τοῦ ἰδεαλισμοῦ, τῶν ἰδεολογημάτων, τῆς περιφρόνησης τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας» (σ. 71)! Φυσικά δέν τοῦ ξεφεύγει ἡ «Μεγάλη Ἰδέα» πού τήν διακρίνει στήν ἀλυτρωτική της ἐκδοχή (τήν ὁποία ὑπηρετοῦν ἡ ποίηση καί ἡ Ἐκκλησία) καί στήν «ἄλλη»: «μόνο μέσῳ τῆς ἀνάπτυξης καί τῆς διπλωματικῆς ὁδοῦ θά ἐπιτύγχανε ἡ χώρα τή διεύρυνση τῶν συνόρων της, ὄχι μέ ἰαχές πολέμου» (σ. 72). Ἐπανέρχεται πάλι στούς «ἐθνικούς μύθους» (Κρυφό Σχολειό, Ἁγία Λαύρα…) καί ἐπιτίθεται κατά τοῦ Καποδίστρια, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ε΄, τοῦ Ρήγα Φεραίου, δίνοντας καί …μαθήματα ἱστοριογραφίας! Θράσος;

Ἐξυμνεῖ ἐπί μακρόν τόν Χ. Τρικούπη ἀλλά ἀποσιωπᾶ πλήρως (!) τήν πτώχευση τοῦ 1893. Τήν ἀγγλική κηδεμονία δέν τήν εἶδε, μήτε
τήν ἀπάντησε, οὔτε λέξη. Ἡ ἐπέκταση τοῦ κράτους στά χρόνια τοῦ Βενιζέλου δείχνει ἰμπεριαλιστική ἀφοῦ οὐδόλως ἀναφέρεται ὁ ὑπόδουλος ἑλληνισμός (πού ἦταν καί περισσότερος ἀπό τόν ἐλεύθερο). Θετικές νύξεις γιά τόν τεκτονισμό, εἰρωνικές ἐκφράσεις γιά τόν «προαιώνιο ἐθνικό ἐχθρό» μας (σ. 92), ἀλλά οὔτε μία μομφή γιά τό γενοκτονικό Κομιτᾶτο τῶν Νεότουρκων. Σέ μιάμιση σελίδα – ξεπέτα ἡ Μικρασιατική Καταστροφή, ὅσο καί ἡ …ἁγιογραφία τοῦ Σημίτη (!), ἐνῶ σέ δυό παραγράφους ξεμπερδεύει καί μέ τό ἔπος τοῦ ‘40. Πῶς ἐξηγεῖ τόν «δυσερμήνευτο» ἐνθουσιασμό τῶν τότε Ἑλλήνων; Μέ τήν «ἀνάγκη τοῦ λαοῦ νά ἀπελευθερωθεῖ ἀπό ποικίλες πιέσεις, πολεμικές καί ἰδεολογικές» (σ. 124)! Φιλοπατρία καί περηφάνεια πάντως δέν παίζουν… Ποιός ἦταν ὁ ρόλος τῶν Ἄγγλων στά Δεκεμβριανά τοῦ ‘44; Εἶχαν μιά …«ἀδέξια ἐπιμονή στίς ἀπόψεις τους» (σ. 140)!!! Τά Σεπτεμβριανά τοῦ ‘55 πού διέλυσαν τόν Ἑλληνισμό στήν Πόλη τά ἔκαναν «ἐθνικιστικά στοιχεῖα» (Τοῦρκοι; μπά…)

Αὐτό εἶναι τό ἀπόσταγμα τῆς σοφίας τῶν 90 χρόνων ἑνός φιρμάτου καθηγητῆ Ἱστορίας στή σημερινή Ἑλλάδα – διακρίνετε μήπως τήν γραμμή παραγωγῆς ἐπιστημόνων τύπου «Ρεπούση»; Δέν μιλᾶμε πιά γιά προκρούστειες τακτικές ἤ ἰδεολογικές προτιμήσεις ἀλλά γιά συνειδητή προδοσία τῆς ἱστορικῆς ἐπιστήμης. Ὅταν ψάχνεις μέ τό κερί νά βρεῖς ἕναν ἱστορικό ἔξω ἀπό τήν πεμπτοφαλαγγίτικη μόδα τῆς πατριδοφαγίας καί τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, περιμένουμε νά ἔχει ἱστορική συνείδηση καί μόρφωση ἡ νέα γενιά τῶν Ἑλλήνων; Ποῦ νά στραφεῖ ὁ πολίτης, ποιόν νά πιστέψει, ὅταν ὅλος ὁ καθεστωτικός λόγος προβάλλει ΜΟΝΟ τά «ἀπομυθοποιητικά» καί «ἀποδομητικά» περιττώματα;

Κάνουμε ἔκκληση στόν Γιῶργο Καραμπελιά, νά καλύψει (καί) αὐτό τό μεῖζον ἐκδοτικό κενό, καταλληλότερο πρόσωπο δέν ὑπάρχει.

Τρεῖς εἰδήσεις ἐκπαιδευτικοῦ περιεχομένου ἀπό τό διαδίκτυο καί τό τουρκοφωνο περιοδικό «Ροντόπ Ρουζγκαρί» (21/8/14) τῆς Κομοτηνῆς
μᾶς προκάλεσαν ποικίλες σκέψεις πού εἴπαμε νά μοιραστοῦμε μαζί σας.
Ἡ πρώτη εἴδηση ἀφοροῦσε τό πρῶτο ταξίδι τοῦ «Τραίνου τῶν Νέων Ἐξερευνητῶν» πού δρομολογεῖ τό τουρκικό ὑπουργεῖο Νεότητας καί Ἀθλητισμοῦ. Τό πρόγραμμα θά μεταφέρει σιδηροδρομικῶς χιλιάδες νέων Τούρκων (19-25 ἐτῶν) στά χνάρια τῶν Ὀθωμανῶν. Διαβάζουμε:
«τό ὑπουργεῖο στοχεύει στήν τόνωση τῆς ἱστορικῆς συνείδησης τῶν νέων, περιλαμβάνει ἐκδηλώσεις πού θά δημιουργήσουν περιβάλλον
ἀλληλογνωριμίας μεταξύ τῶν νέων, ἐνῶ μέ διαγωνισμούς πού θά γίνουν θά ἐξωθηθοῦν οἱ νέοι στό διάβασμα». Τό ταξίδι ξεκίνησε ἀπό τήν Ἀδριανούπολη, διαρκεῖ 12 μέρες, διοργανώνεται χωριστά γιά ἄντρες καί γυναῖκες καί περιλαμβάνει 9 χῶρες τῆς «ὀθωμανικῆς περιοχῆς», δηλαδή Βαλκάνια καί κεντρική Εὐρώπη (μέχρι Αὐστρία – Οὑγγαρία).
Τήν δεύτερη εἴδηση ἁλίευσα στό Facebook καί ἦταν ἀνακοίνωση τοῦ τουρκικοῦ Προξενείου τῆς Ρόδου (20-8-2014, φωτό). Ἀφοροῦσε τό πρόγραμμα μέ τήν ἐπωνυμία «Γέφυρες Νεολαίας», τό ὁποῖο ἀπευθύνεται σέ νέους 16-22 ἐτῶν πού διαμένουν στό ἐξωτερικό. Τό πρόγραμμα ἀποσκοπεῖ στήν ἐνδυνάμωση τῶν δεσμῶν τους μέ τήν Τουρκία, στήν ἐπιτόπια γνωριμία μέ τήν δική τους κουλτούρα καί στήν διασφάλιση τῆς γνωριμίας τους μέ τά ἱστορικά καί πολιτιστικά μνημεῖα τῆς Τουρκίας (βλ. καί πρόσφατη ἐπίσκεψη τῶν παδιῶν ἀπό τή Ρόδο στήν γείτονα).
Ἡ τρίτη εἴδηση ἀφοροῦσε τήν «πολιτιστική» ἐκδρομή 50 νέων Πομάκων πού στέλνει ἀπό τήν Ξάνθη στήν Πόλη ἡ «Τουρκική Ἕνωση Ξάνθης» (ἡ …ἀπαγορευμένη, ξέρετε). Ὁ …πολιτισμός τῆς ἐκδρομῆς περιλαμβάνει
τό πολεμικό μουσεῖο τῆς Πόλης, τήν ἔκθεση «Πανόραμα 1453», τά στρατιωτικά μνημεῖα τοῦ Τσανάκαλε, τίς συναντήσεις μέ Τούρκους
ἀξιωματούχους κτλ. Ἡ γνωστή χακί κουλτούρα τῶν γειτόνων.
Τό ζήτημα δέν εἶναι νά καταγγείλουμε ὅσα κάνει ἡ γείτων ἐκτός τῆς ἐπικράτειάς της. εἶναι πάντα στό τί κάνουμε ἐμεῖς ἀντίστοιχα. Κι ὄχι
μόνο στό τί κάνουμε γιά τά πομακόπουλα καί τά τσιγγανάκια (ἀλλά καί γιά τά τουρκόπουλα) τῆς μειονότητας, πόσους λόγους τούς δίνουμε ὥστε νά νιώσουν περηφάνεια γιά τή χώρα πού ζοῦνε ἀλλά καί στό τί κάνουμε ὡς κοινωνία - κράτος – ὑπουργεῖο Παιδείας γιά ΟΛΑ τά παιδιά τῆς Ἑλλάδας. Δέν λέμε γιά μεγαλεπήβολες διοργανώσεις ἀλλά γιά τά στοιχειώδη: νά ἔχουν
ἕνα οὐσιῶδες νόημα οἱ ἐθνικές γιορτές, νά μήν διαγράφεται ὁ μορφωτικός χαρακτήρας τῶν σχολικῶν ἐκδρομῶν, νά ὀργανώνονται ὁμιλίες, ἐκδηλώσεις, διαγωνισμοί μέ κατεύθυνση ὅσα προβλέπει ὁ ἐπίσημος σκοπός τῆς παρεχόμενης ἐκπαίδευσης κι ὄχι ἡ καθεστωτική ἀτζέντα…
Ἀλλά τί νά περιμένεις ἀπό ἕνα ὑπουργεῖο πού ξορκίζει ἤδη ἀπό τόν τίτλο του τήν ἐθνική παιδεία; Ἄν παρατᾶς τά ἑλληνόπουλα στό ἔλεος τῶν ΜΜΕ καί τῆς διάχυτης ὑποκουλτούρας, θα νοιαστεῖς γιά τά …παιδιά τῆς μειονότητας;

Μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος σχεδόν μόνος του νά ἀλλάξει τό κλῖμα στό μειονοτικό θέμα τῆς Θράκης καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον κινοῦνται οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἄγκυρας; Ὅπως ἀποδεικνύεται, ναί! Ὁ Σελήμ Ἰσά, μέ τόν ἔμφυτο ἐνθουσιασμό του, τήν ἐντιμότητα τῶν ἀπόψεων καί μέ τήν ἄδολη ἀγάπη του γιά τήν Ἑλλάδα, ἔχει καταφέρει μέσα ἀπό τήν συμμετοχή του στήν Διαχειριστική Ἐπιτροπή τῆς βακουφικῆς περιουσίας στήν Κομοτηνή νά φέρει πραγματικά τά πάνω, κάτω.
Εἶναι γνωστό στούς παροικοῦντες τήν μειονοτική Ἱερουσαλήμ ὅτι οἱ Ἐπιτροπές αὐτές ἐπί πολλά χρόνια ΔΕΝ εἶχαν τήν διαφάνεια προμετωπίδα τους, γιά νά τό ποῦμε μέ ἕνα σχῆμα λιτότητας. Ἀπό τόν τρόπο ὁρισμοῦ τους ξεκινώντας ἀλλά καί – κυρίως – στόν τρόπο διαχείρισης. Βεβαίως ἦταν ἄλλες ἐποχές καί ἄλλες συνθῆκες, ὅπου πολλοί ἐπωφελοῦνταν κι ἀπό τίς δύο πλευρές, συχνά ἐν ὀνόματι τοῦ «ἐθνικοῦ συμφέροντος». Ἐδῶ καί μερικά χρόνια πλέον, πού ἡ ἑλληνική Πολιτεία ἀποφάσισε πώς κανείς δέν μπορεῖ νά διαχειρίζεται ἑκατομμύρια κατά τό δοκοῦν, οἱ Ἐπιτροπές αὐτές ἐλέγχονται ἀνά ἑξάμηνο ἀπό Εἰσαγγελέα καί δημοσιεύουν στόν Τῦπο τά οἰκονομικά τους στοιχεῖα.
Πέραν ὅμως τῶν ζητημάτων τῆς διαχείρισης, ὑπάρχουν καί πολλά βαρίδια τοῦ παρελθόντος πού ἔπρεπε νά ἐξαφανιστοῦν. Καί ὁ ΜΟΝΟΣ κατάλληλος ἄνθρωπος στή Θράκη γιά τή δουλειά αὐτή ἦταν ὁ γαμπρός τοῦ μουφτῆ, ὁ Σελήμ Ἰσά (βλ. φωτό, στό κέντρο). Πράγματι, δέν εἶναι τυχαῖο πώς μετά τήν εἴσοδό του στήν Ἐπιτροπή οἱ ἀποφάσεις τῆς τελευταίας βγαίνουν μόνο στά ἑλληνικά, ὅπως δηλαδή προβλέπεται. Δέν εἶναι τυχαῖο πώς συζητιέται ἡ συμφερότερη καί ἀμεσότερη λύση γιά ἐπέκταση τοῦ σχολείου στό Μάστανλι (κι ὄχι ἡ ἀνέγερση νέου μειονοτικοῦ σχολείου). Ὅλοι ἔχουν πάρει τό μήνυμα πώς θά τηρεῖται πλέον ἀπαρεκκλίτως ἡ νομιμότητα καί ἡ λογική κι ὄχι οἱ «ἰσορροπίες» μεταξύ Ἀθηνῶν καί Ἄγκυρας ἤ τό ἀλισβερίσι γιά ἴδια ὀφέλη.
Κάποιος πού τό κατάλαβε προσφάτως ἦταν ὁ τουρκομουφτής Κομοτηνῆς, Ἰμπράμ Σερήφ, ὁ ὁποῖος χρησιμοποιοῦσε μέχρι τώρα ἀκίνητο τῆς ἐπίσημης μουφτείας γιά νά τήν …ὑπονομεύει! Ἤδη ἔλαβε ἔγκαιρη εἰδοποίηση πώς τό συμβόλαιο (πού δέν ἦταν κἄν στό ὄνομά του!) λήγει καί στό τέλος τοῦ ἔτους θά πρέπει νά τά μαζέψει. Βεβαίως ἡ ψευτομουφτεία διαμήνυσε πώς θά προσφύγει στά δικαστήρια ἀλλά δέν φαίνεται νά τήν εὐνοεῖ κάτι τέτοιο.
Σειρά παίρνει τώρα ἡ παράνομη «Τουρκική Νεολαία Κομοτηνῆς» (πού ἤδη ἄρχισε νά πλη-ρώνει τούς λογαριασμούς τοῦ νεροῦ στόν Δῆμο καί ἔπαψε νά λειτουργεῖ παρανόμως τό κυλικεῖο της…) καί ἡ ὁποία ὀφείλει ἐνοίκια …22 χρόνων! Σέ προηγούμενη ἀπόπειρα τῆς Διαχειριστικῆς γιά πληρωμή κάποιου ἐνοικίου δέν δόθηκε οὔτε ἀπάντηση. Τώρα ὅμως μέ τόν Σελήμ μέσα – καί μέ τό κράτος κάπως σοβαρότερο – δέν τούς βλέπω καλά ἄν συνεχίσουν νά κάνουν τούς Κινέζους. Καί «οἱ μεταρρυθμίσεις θά συνεχιστοῦν», ὅπως λέει ὁ Σελήμ ἀστειευόμενος…

Γράφαμε γιά τήν ἐπίσκεψη τοῦ FUEN στήν Κομοτηνή καί γιά τήν θηριώδη
προπαγάνδα τῶν Τούρκων στήν Εὐρώπη πού μένει ἀναπάντητη. Τώρα μᾶς
στέλνουν (ἀπό τό DΕB) καί μεταφράσεις δημοσιευμάτων ξένων δημοσιογράφων πού ἦρθαν στή Θράκη καί «ἔμαθαν» γιά τήν περιοχή. Προσέξτε λοιπόν τί δημοσιεύεται στήν Serbske Nowiny τῆς Γερμανίας ἀπό κάποιαν Cordula Ratajczak, μέλος τῆς σορβικῆς μειονότητας στά ἀνατολικά τῆς χώρας: ὅτι ὁ Ἐχῖνος εἶναι (σήμερα!) ἀπαγορευμένη περιοχή ὅπου ἡ εἴσοδος ἐπιτρέπεται μέχρι τίς 8 τό βράδυ, ὅτι ἔτσι μιά ἔγγυος ἔχασε τή ζωή της, ὅτι οἱ κάτοικοι ἐξαναγκάζονται νά στέλνουν τά παιδιά τους στά κρατικά νηπιαγωγεῖα (!) καί μεταφέρει τήν μαρτυρία μιᾶς Ρεϊχάν Μπεκίρ πού διαμαρτύρεται πώς «μᾶς ἀναγκάζουννά μιλᾶμε ἑλληνικά στό σπίτι στά παιδιά μας»!!! Τέλος, παραθέτει δήλωση τοῦ ἀρχιπράκτορα Χαλίτ
Χαμπίπογλου, τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ὁμοσπονδίας Τούρκων Δ. Θράκης – ABTTF (αὐτός πού τούς ἔφερε στήν περιοχή), πώς «θέλουν νά μᾶς ἀφομοιώσουν ἤ νά μᾶς διώξουν ἀπό τή χώρα»! Δέν φταίει ὅμως αὐτός, φταίει τό (δῆθεν ἑλληνικό) κράτος πού δέν τοῦ βγάζει ἐρυθρό δελτίο καί νά μήν ξαναπατήσει ποτέ στήν Ἑλλάδα.
Σέ μία ἄλλη πρωτοβουλία τους οἱ πράκτορες τῆς Ἄγκυρας ἔστειλαν ἐπιστολή
(30/6/14) στό ἑλληνικό γραφεῖο τῆς Διεθνοῦς Ἀμνηστείας, ἐγκαλώντας τους γιατί δέν ἀσχολοῦνται μέ «τίς παραβιάσεις δικαιωμάτων τῆς τουρκικῆς μειονότητας κατά τήν τελευταία περίοδο». Ποῦ τίς εἶδαν αὐτές; Στό θέμα τῶν μουφτήδων, στόν νόμο τῶν 240 ἰμάμηδων, στό θέμα τῶν βακουφίων, στήν Ἐκπαίδευση, στήν ἐλευθεροτυπία τοῦ μειονοτικοῦ Τύπου, στήν ἐλευθερία ἔκφρασης, στό ἄρθρο 19 τοῦ ΚΕΙ, στά θέματα τῶν Τούρκων Ρόδου καί Κῶ… Αὐτά τά ὀλίγα (πρός τό παρόν).
Τήν ἴδια στιγμή ὁ βουλευτής Ροδόπης Ἀχμέτ Χατζηοσμάν, μετεῖχε στό ἰφτάρ
(δεῖπνο) πού διοργάνωσε στή Σόφια ὁ (Τοῦρκος) ἀρχιμουφτής τῆς Βουλγαρίας Χατζή Μουσταφά Ἀλίς. Δίπλα του Τοῦρκοι διπλωμάτες, βουλευτές, δήμαρχοι, ὁ Χαλίτ Ἐρέν τοῦ IRCICA καί ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς κυβέρνησης Ἐρνοτγάν, Ἐμρουλλάχ Ἰσλέρ (ἡ οἰκοδέσποινα χώρα ἐκπροσωπεῖτο ἀπό τόν ὑπουργό Ὑγείας).

Ἀπό τή μιά δηλαδή δουλεύουν γιά τόν ἐξοθωμανισμό ὅλης τῆς περιοχῆς καί ἀπό τήν ἄλλη δουλεύουν ὅποια κορόιδα βρίσκουν μέ μποῦρδες καί ψέμματα.

Τα τελευταία 20 -25 χρόνια έχει παγιοποιηθεί ένα γραμματειακό είδος που το συναντάμε μόνο σε μαθητικά γραπτά και μάλιστα στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου: η Έκθεση ιδεών ή, όπως λέγεται τα τελευταία χρόνια, η Παραγωγή Λόγου. Το ιδιόμορφο αυτό είδος σταδιακά διαμόρφωσε τα δικά του χαρακτηριστικά μέσα στην εξεταστική αναγκαιότητα και στον κρίσιμο ρόλο που παίζει ο βαθμός στο μάθημα για την εισαγωγή του μαθητή στο Πανεπιστήμιο. Με τη συμβολή πολλών καθηγητών («εκθεσάδων» όπως λέγονται αγοραία) ο μαθητής έπρεπε να γράφει ήπια και ουδέτερα, πολιτικώς ορθά, να γράφει «όχι αυτά που πιστεύει, αλλά αυτά που πρέπει». Ως ένα βαθμό αυτό που συμβουλεύαν οι εν λόγω καθηγητές ήταν αποτελεσματικό. Σε έναν διορθωτή που το κεφάλι του είναι γεμάτο στερεότυπα πώς να υποστηρίξεις ότι οι αντιραστριστές ή οι υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων το έχουν παρακάνει; «Άσε, αυτά τα γράφεις για άλλη περίσταση. Όταν γράφεις εξετάσεις, κυνηγάς τον μέγιστο υψηλό βαθμό», λέει η φωνή του ρεαλισμού.

Read the rest of this entry…