Οἱ μέρες πού ζοῦμε μοῦ φέρνουν στόν νοῦ τίς τελευταῖες μέρες τοῦ καθεστῶτος Ἰωαννίδη. Ὄχι μόνο γιατί ὅλα γύρω μας μυρίζουν καί σήμερα μπαρούτι, ὄχι μόνο γιατί εἴμαστε πάλι ὁ ἀποδιοπομπαῖος τράγος τῆς Εὐρώπης, ὄχι μόνο γιατί ἡ Ἀθήνα θαρρεῖ πώς πορεύεται μέ τό πράσινο φῶς τοῦ θείου Σάμ… Ἀλλά καί γιατί μιά ἐθνική τραγωδία λαμβάνει χώρα μπροστά στά μάτια ὅλων μας καί τήν ἴδια στιγμή ἐμεῖς – ἡγεσία καί λαός – προσποιούμεθα πώς δέν εἶναι αὐτό πού φαίνεται!
Τά παρανηπιαγωγεῖα πού ἔστησε στή Θράκη ὁ προξενικός μηχανισμός διά τοῦ Συλλόγου Ἐπιστημόνων Μειονότητας κάποια στιγμή εἶχε φανεῖ ὅτι θά ἐκλείψουν. Δυστυχῶς αὐτό δέν συνέβη καί σήμερα ζοῦν καί βασιλεύουν, ἀγγίζοντας τόν ἀριθμό 14 μόνο γιά τή Ροδόπη (τά 4 μέσα στήν Κομοτηνή). Παράδειγμα αὐτό στή φωτογραφία τῆς ὁδοῦ Ἴωνος Δραγούμη 82, στό ἰσόγειο νεόκτιστης οἰκοδομῆς, τό ὁποῖο ὅταν πήγαμε νά τό φωτογραφήσουμε πετύχαμε μπροστά του καί τό βανάκι τοῦ …τουρκικοῦ Προξενείου Κομοτηνῆς (βλ. φωτό μέ τό μπλέ VW). Ὁ συνοδηγός μπαινόβγαινε στό κτίσμα κι ὁ ὁδηγός περίμενε στό ὄχημα, μάλιστα μᾶς ζήτησε καί τόν λόγο νομίζοντας πώς αὐτόν φωτογραφήσαμε (καί τί εἶναι, κάποιος πράκτορας τῆς ΜΙΤ;).
Πρίν ἕναν μήνα τό συμβάν στή Γενισέα τῆς Ξάνθης ἔδειξε πώς ἡ Τουρκία ἀνησυχεῖ μέ τίς ἐξελίξεις στά βακούφια τῆς Θράκης καί δυστυχῶς ἡ ἑλληνική ἀπάντηση δέν ἦταν στό ὕψος τῶν περιστάσεων. Μιλῶ γιά τήν “πρωτοβουλία” τοῦ κυβερνητικοῦ βουλευτῆ Χουσεΐν Ζεϊμπέκ (γνωστοῦ καί ὡς …ἀκόλουθου τοῦ κάθε Τούρκου Προξένου) νά ἀντικαταστήσει τόν μουτεβελή στό τέμενος τῆς Γενισέας. Ὁ Ζεϊμπέκ (φωτό) προσῆλθε ἐπικεφαλῆς ὁμάδας κατοίκων τοῦ χωριοῦ στό γραφεῖο τοῦ νόμιμου μουφτῆ Ξάνθης Σινίκογλου καί ζήτησε τήν ἀλλαγή ὡς αἴτημα τοῦ κόσμου. Κάπου ἐκεῖ οἱ δικοί μας μᾶλλον τό χάσανε: πρότειναν ἐφαρμογή τοῦ Ν. 3647/2008 γιά ἐκλογή βακουφικῶν καί διαχειριστικῶν ἐπιτροπῶν, ἑνός νόμου πού ἔγινε μέ βάση τίς τότε ὑποχωρήσεις τῆς Ντόρας Μπακογιάννη στά τουρκικά αἰτήματα καί πού ποτέ δέν ἐφαρμόστηκε, ἀφοῦ οἱ τουρκόφρονες δέν θέλανε πουθενά ἐμπλοκή τοῦ (νόμιμου) μουφτῆ. Ὁ Ζεϊμπέκ ἔστησε λοιπόν κάποιες πρόχειρες ἐκλογικές διαδικασίες, ἀπό τίς ὁποῖες ἀπέκλεισε ὡς ἐκπρόθεσμο τόν μέχρι τοῦδε μουτεβελή, καί ἀνέδειξε τόν δικό του εὐνοούμενο. Τώρα ὁ πρώην μουτεβελής προσφεύγει κατά τοῦ κύρους τῆς διαδικασίας (πού ἔγινε χωρίς ἐφορευτική ἐπιτροπή, χωρίς ἐκλογικούς καταλόγους κτλ) ἀλλά ἤδη τό πρᾶγμα μπῆκε σέ νέα ρότα: κάποιοι στό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν δείχνουν ἀποφασισμένοι νά ἐφαρμόσουν τόν νόμο Μπακογιάννη – Ντεντέ.
Μπορεῖ κάθε Μουσεῖο σέ μιά χώρα νά λειτουργεῖ διαφορετικά, παρά τήν κείμενη νομοθεσία; Ὅπως φαίνεται ναί, ἄν μιλᾶμε γιά τήν Ἑλλάδα. Τό Μουσεῖο τῆς Ἀκροπόλεως λοιπόν (ΝΠΔΔ ἐποπτευόμενο ἀπό τό Ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ) ἀρνεῖται νά συμμορφωθεῖ μέ τίς διατάξεις τῆς σχετικῆς ΚΥΑ (15-6-2012) καί δέν ἀπαλλάσ-σει ἀπό τήν καταβολή εἰσιτηρίου τά μέλη Ἑταιριῶν καί Συλλόγων Φίλων Μουσείων καί Ἀρχαιολογικῶν Χώρων, παρά μόνο τῆς Ἕνωσης Φίλων Ἀκρόπολης (σημειωτέον ὅτι τά μέλη τῶν ἀνωτέρω συλλόγων στηρίζουν ἀποφασιστικά τό ἔργο τῶν Μουσείων καί ὡς μόνη ἀνταμοιβή λαμβά-νουν ἐκ τοῦ νόμου τήν ἐλεύθερη εἴσοδο σέ αὐτά).
Ὅταν πρίν 2,5 χρόνια ὁ κ. Νικόλαος Διακίδης διαπίστωσε τήν κατάσταση, προσπάθησε νά τήν ἀλλάξει. Κι ὅμως, παρά τίς τρεῖς ἐπιστολές τοῦ Συνήγορου τοῦ Πολίτη πού τόν δικαίωσαν, παρά τήν ἐπίσης θετική γνωμάτευση τῆς νομικῆς ὑπηρεσίας τοῦ ΥΠΠΟ, καί παρά τήν παραδοχή τοῦ προβλήματος ἀπό πλευρᾶς προέδρου τοῦ Μουσείου Δ. Παντερμαλῆ (14-2-14), τίποτε δέν ἔγινε. Καί νά πεῖς ὅτι εἶναι οἰκονομικό τό θέμα; Δεκάδες κατηγορίες πολιτῶν μπαίνουν δωρεάν (βουλευτές, ΑΜεΑ, νέοι ἀπό τήν ΕΕ, ἐκπαιδευτικοί, στρατιῶτες, ὑπάλληλοι ΥΠΠΟ, δημοσιογράφοι…) ἤ μέ μειωμένο τίμημα (ἄνεργοι, ἡλικιωμένοι, ὑπηρετοῦντες στά Σώματα Ἀσφαλείας καί οἱ …συνοδοί τους) ἀλλά ὄχι καί οἱ φίλοι τῶν Μουσείων! Καί ἐν πάσῃ περιπτώσει, τόσο δύσκολο εἶναι νά συντονιστεῖ ἡ βιωσιμότητα τῶν Μουσείων μέ τή νομοθεσία; Ἤ μήπως τό συγκεκριμένο Μουσεῖο τυγχάνει ἄλλης μεταχείρισης ὡς νά εἶναι ἄλλης κατηγορίας ἀπό τά ὑπόλοιπα, τά …κοινά;
Comments Off
Μετά τό ὁμόφωνο OK τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου Κομοτηνῆς, ξεκινᾶνε οἱ ἐργασίες ἀνακαίνισης στό ὀθωμανικό τέμενος Ταμπακχανέ (φωτό), κοντά στό κέντρο τῆς πόλης. Μετά ἀπό τίς μικροεπεμβάσεις πού γινόντουσαν – στά ὅρια τῆς νομιμότητας – ἐπί χρόνια, ἡ σημερινή Διαχειριστική Ἐπιτροπή Μουσουλμανικῆς Περιουσίας ὑπό τόν Σελήμ Ἰσά ξεκινάει τήν ὁλοκληρωμένη ἀνακαίνιση τοῦ τεμένους. Ἡ στέγη, τό ταβάνι, τά παράθυρα, ὁ κῶνος τοῦ μιναρέ, οἱ ἠλεκτρολογικές ἐγκαταστάσεις θά ἀντικατασταθοῦν καί ὅλη ἡ ἐξωτερική ὄψη θά ἀλλάξει (σοβάδες, χρωματισμός), ὥστε νά ἀναδειχθεῖ τό τρίτο κεντρικό τζαμί τῆς Κομοτηνῆς, τό μόνο πού εἶχε μείνει ἀφρόντιστο. Σημειωτέον ὅτι ὁ Δῆμος συναίνεσε γιά λόγους δημόσιας ἀσφάλειας καί ὑγιεινῆς, παρότι διεκδικεῖ δικαστικά μέρος τοῦ αὔλειου χώρου ὡς δημοτική ἔκταση. Οἱ ἐργασίες θά ἀρχίσουν στά τέλη τῆς Ἄνοιξης.
Τοῦτες τίς ἴδιες μέρες πληροφορηθήκαμε πώς πρόκειται νά ἀποκατασταθεῖ ὁ ἀλευρόμυλος πού βρίσκεται πίσω ἀπό τό πολυλειτουργικό κέντρο τοῦ δήμου Κομοτηνῆς. Ἔχει χαρακτηρισθεῖ “μνημεῖο” τῆς πόλης καί σήμερα ἀνήκει στόν κ. Ὀσμάν Ἀληοσμάν, γαμπρό τοῦ πρώτου ἰδιοκτήτη Ἰσμαήλ Ὀγλού Μεχμέτ Μπετζερέν, πού εἶχε ἔρθει ἀπό τήν Φιλιππούπολη τῆς Βουλγαρίας καί τόν ἔκτισε τό 1903. Ὁ χῶρος εἶναι ἀπό 30ετίας κλειστός καί ὁ Ἀληοσμάν πού ξεκαθάρισε τά κληρονομικά του ἔχει 12 χρόνια πού σχεδιάζει νά τόν ἀποκαταστήσει ὡς δεῖγμα ἀρχιτεκτονικῆς κληρονομιᾶς τῆς περιόδου. Σύμφωνα μέ τήν ἀρχιτεκτονική μελέτη τόν προορίζει γιά ἐκθεσιακό χῶρο, χῶρο γιά πολιτιστικές ἐκδηλώσεις, ἐπισκέψιμο γιά φοιτητές τῆς Ἀρχιτεκτονικῆς κτλ.
Τώρα πῶς ἕνας συνταξιοῦχος ἱεροδιδάσκαλος ἀναλαμβάνει ἕνα τέτοιο ἔργο σέ τέτοιες ἐποχές, πού ἀκόμη κι ἄν βρεῖ εὐρωπαϊκό πρόγραμμα γιά τήν κατασκευή του, ἡ διατήρηση θά εἶναι οἰκονομικά ἀδύνατη, αὐτό εἶναι κάτι πού Προξενεῖ μιά μεγάλη ἀπορία, δέν Προξενεῖ;
Ζώντας σήμερα τόν ἐπιθανάτιο ρόγχο τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους, ἡ ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας γύρω ἀπό τήν γέννηση, τήν φυσιογνωμία καί τήν ἀναπηρία του μᾶς ὁδηγεῖ στίς ἀπαρχές του. Στήν κατεύθυνση αὐτή ὁ Δημήτρης Μάρτος μᾶς προσφέρει ἕνα πρωτότυπο, ἐπεξεργασμένο καί ὁλοκληρωμένο μοντέλο ἑρμηνείας, τόν ἀθηναϊσμό.
Πρόκειται γιά μιά εἰσαγόμενη – κατεψυγμένη κουλτούρα, ἕνα πακέτο ἰδεῶν πού ἐθνικοποιεῖ ἕναν λαό ἐξεγερμένο, τοῦ ὁποίου ὅμως ἡ Ἐπανάσταση ἀπέτυχε καί βρίσκει σανίδα σωτηρίας τό μοντέλο πού τοῦ ἑτοίμασαν οἱ ἰμπεριαλιστικές δυνάμεις τῆς Εὐρώπης (Βαυαροί, Ἄγγλοι, Γάλλοι). Μέ τήν ἐπιβολή τῆς Ἀθήνας ὡς πρωτεύουσας τοῦ νέου κράτους, ὁ ἑλληνικός λαός σιγά σιγά ἀποκόπτεται ἀπό τήν ἀληθινή του πρωτεύουσα, τήν Κωνσταντινούπολη καί ἀπό τήν φυσική του σύμμαχο, τή Ρωσία. Ταυτόχρονα ἡ ἰδεολογική γέφυρα πρός τό “κλασικό”, τό ἀνώδυνο γιά τή Δύση, ἀπώτερο παρελθόν πού ἐκπροσωπεῖ ἡ Ἀθήνα, διαγράφει τό βυζαντινό, πρόσφατο καί ζωντανό, παρελθόν τῶν Ἑλλήνων καί τούς δημιουργεῖ μεῖζον πρόβλημα ταυτότητας πού ἐκδηλώνεται στήν πολιτική, στήν κοινωνία, στήν οἰκονομία, στήν αἰσθητική. Προάγονται ἀκόμη τρόποι κατοίκησης, δομές αἰσθήσεων καί ἀντανακλαστικῶν, μέ τούς ὅρους πού θέτει ἡ ἰμπεριαλιστική σχέση, σέ μία μακρόχρονη ἀποδόμηση καί ἀπώθηση τῶν ἐγχώριων στοιχείων πού δομοῦν διαφορετικά τίς ἐθνικές αἰσθήσεις καί τά ἀντανακλαστικά ἑνός ἱστορικοῦ λαοῦ.
Comments Off
Ὅπως γνωρίζετε, τό διεθνές καθεστώς ἐπιβάλλεται παντοῦ μέ τό νά ἐξουσιάζει τά μυαλά τῶν ἀνθρώπων. Μέ τό νά τούς φυτεύει φόβους, ἐλπίδες, ἀνησυχίες καί ἔγνοιες γιά ἀνύπαρκτα ἤ ἀσήμαντα πράγματα, ἐνῶ ταυτόχρονα ἐκμηδενίζει ὅ,τι θά ἔπρεπε πραγματικά νά μᾶς ἀπασχολεῖ. Ἄλλοτε παρουσιάζει τά ἐφιαλτικά του σχέδια ὡς “εὐλογία” γιά τό μέλλον μας κι ἄλλοτε ἀναδεικνύει ὡς “κινδύνους” τά δευτερεύοντα ἤ τριτεύοντα προβλήματα πού μπορεῖ νά διαχειριστεῖ χωρίς δυσκολίες. Ἕνα τέτοιο εἶναι καί τό “μπούλινγκ” ἤ ὁ σχολικός ἐκφοβισμός. Ἕνα ζήτημα σχεδόν ἀνύπαρκτο στά ἑλληνικά σχολεῖα, πού ὅμως προσφέρεται τόσο γιά τήν παπαρολογία τῶν κρατούντων πού δῆθεν νοιάζονται, ὅσο καί γιά τήν προώθηση τῆς γενικότερης ἀτζέντας (μειονότητες, “ὁμοφοβία”, ρατσισμός, διακρίσεις…).
Μέσα στή θύελλα τοῦ καθεστωτικοῦ φιλομεταναστευτικοῦ λόγου, μέ τίς ὑποκριτικές προτροπές, τίς ξεδιάντροπες ἀπειλές, τίς κωμικές ἠθικολογίες καί τά κλαψομούνικα ρεπορτάζ, εἶναι περίπου ἀδύνατον νά πεῖς κάτι λογικό καί εἰλικρινές, ὡστόσο θά τό ἐπιχειρήσουμε. Ἐπειδή πρέπει νά ἀκουστεῖ καί κάποια φωνή πού νά ἀναπαράγει πιστά τήν πραγματικότητα καί νά διασώζει τό κοινό συμφέρον, αὐτό πού τό ἔχουν ἐγκαταλείψει οἱ πάντες, τελευταία κι αὐτή ἡ ἑλλαδική Ἐκκλησία. Ἡ ταύτιση τῆς διοίκησής της μέ τά κυβερνητικά τρύκ καί μέ τήν ἀργυρώνητη δράση τῶν ΜΚΟ εἶναι ἀκριβῶς ἡ αἰτία γιά τό παρακάτω σημείωμα.
Τό σήριαλ τῶν τελευταίων ἡμερῶν, μέ τίς τέσσερεις ἀποκαλυφθεῖσες κατ’ ἰδίαν συναντήσεις Ψυχάρη – Τσίπρα δέν ἐξέπληξε κανέναν. Ποιός πίστευε ὅτι ἕνας μέλλων πρωθυπουργός μπορεῖ νά ἀγνοεῖ τά παραδοσιακά Μέσα ἐνημέρωσης – διαπλοκῆς; Ὡστόσο δόθηκε μιά μεγάλη ἔκταση στό γεγονός, παράλληλα βέβαια μέ τήν δίωξη τοῦ ἐκδότη, μέ σκοπό νά ἀναδείξει τόν ριζοσπαστισμό τῆς Κυβέρνησης πού προχωράει σέ μετωπική σύγκρουση μέ τήν διαπλοκή καί ἄρα τήν διαφορά της ἀπό τούς ὑποταγμένους προκατόχους της.
Μία ανερχόμενη τάση στη βιομηχανία μόδας παγκοσμίως είναι η χρήση οικολογικών βαμβακερών υφασμάτων. Οι εφαρμογές τους στην καθημερινότητα (ρούχα αθλητικά, γυναικεία, παιδικά, μωρουδιακά, εσώρουχα, σεντόνια…) γίνονται όλο και δημοφιλέστερες, κυρίως στην Ευρώπη, λόγω της οικολογικής ευαισθητοποίησης των καταναλωτών. Η τάση αυτή έχει αυξήσει κατακόρυφα την ζήτηση για οργανικό βαμβάκι και συνακόλουθα για οικολογικά βαμβακερά υφάσματα κάτι που θα μπορούσε να δώσει διέξοδο τόσο στους αγρότες όσο και κλωστοϋφαντουργική αλυσίδα παραγωγής (εκκοκιστήρια, κλωστήρια, πλεκτήρια και βιομηχανίες – βιοτεχνίες μεταποίησης και παραγωγής βοηθητικών υλών) της πατρίδας μας.
