(ἤ πῶς Σλαβοματσεντόνες, Τσίπρας, Εὐρωπαῖοι καί Εὐρωαμερικανοί μᾶς δουλεύουν ψιλό γαζί)
Ὁ R. G. A. de Bray, Guide to the Slavonic languages, London: J. M. Dent & Sons Ltd, 1951, στήν ἀναφορά του στήν σλαβική γλῶσσα τῶν Σλαβοματσεντόνων (σ. 243 κ.ἑ.) ἐπισημαίνει ὅτι ἡ οὐράνωση (ἤ, ἄν προτιμᾶτε, προκειμένου περί τοῦ κάππα, ὁ τσιτακισμός) πρό τῶν e, i, εἶναι ἕνα καθολικό χαρακτηριστικό τῆς σλαβοματσεντονικῆς: реков (= εἶπα) – рече (= εἶπε) | сок (= χυμός) – сочен (= χυμώδης) | волк (= λύκος) – πληθ. волци (= λύκοι) | рака (= χέρι) – πληθ. раце (= χέρια).
Ἑπομένως, βάσει τῆς φωνητικῆς συμπεριφορᾶς τῆς σλαβοματσεντονικῆς, ἡ «αὐθεντική» ὀνομασία τῆς χώρας τους, ἀκόμα κι ἄν ἐπέμεναν στήν ἀρχαιομακεδονική τους ἰδεοληψία, θά ἔπρεπε νά εἶναι «Ματσεντόνια», καί πράγματι τέτοια ἦταν στό παρελθόν. Μόνο πού γιά νά στηριχθῇ ἡ «Μεγάλη Ἰδέα» πού ἔχουν γιά τόν ἑαυτό τους καί νά ὑποστασιοποιηθῇ ὀνοματολογικῶς ἡ ἀπόλυτη σύνδεση μέ τήν ἀρχαία Μακεδονία ἔπρεπε νά ἀντικατασταθῇ τό ἔνοχο «τσ» μέ τό ἀλυτρωτικό, μεγαλοϊδεάτικο «κ», καί νά ξαμολυθοῦν στό διαδίκτυο ξεπατώνοντας τά ὅποια ἴχνη τῆς σλαβοματσεντόνικης «ντροπῆς» (ἀλήθεια, πόσο μακριά μπορεῖ νά πάῃ ἕνας λαός πού ντρέπεται γιά τόν αὐθεντικό του ἑαυτό;)
Ἄν σήμερα οἱ Σκοπιανοί λένε και γράφουν «Македонија», αὐτό εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη ὅτι ὁ ὅρος εἶναι ἐπείσακτος, ἀφοῦ δέν ἀκολουθεῖ τούς φωνητικούς κανόνες τῆς σλαβοματσεντονικῆς.
Ἐκ τῶν πραγμάτων, λοιπόν, προκύπτει ὅτι τό ἐπείσακτο «κ» εἶναι ὄχημα μεγαλοϊδεάτικων, ἀλυτρωτικῶν διεκδικήσεων, καί δέν πρόκειται νά μᾶς πείσουν οἱ Σλαβοματσεντόνες, ὅσες προσημειώσεις κι ἄν βάλουν στό σύνταγμά τους γιά τήν τιμιότητα τῶν προθέσεών τους, οὔτε βεβαίως ὁ κ. Κίπρας, ὁ ὁποῖος ἐπί τοῦ θέματος δέν βγάζει κιμουδιά.
Μάλιστα, ὁ ἐν λόγῳ πολιτικός εἶχε δηλώσει στό πρόσφατο παρελθόν ὅτι ἐμεῖς θά συνεχίσουμε νά τούς λέμε ὅπως τούς λέγαμε, δηλ. «Σλαβομακεδόνες», ἔκτοτε ὅμως δέν τόν ἀκούσαμε νά τούς λέῃ ἔτσι οὔτε μία φορά, σέ ἀντίθεση μέ τόν δραστήριο κ. Ζάεφ ὁ ὁποῖος φροντίζει νά ἀκυρώνῃ στήν πράξη τίς ὅποιες «ὑποχωρήσεις» του.
Ὅσο γιά τό «Σλαβομακεδόνες» (καλλίτερα: «Σλαβοματσεντόνες»), λέγεται κατά κόρον ὅτι στόν ὅρο ἀντιδροῦν οἱ Ἀλβανοί τῶν Σκοπίων, καί κανείς δέν προβληματίζεται γιατί οἱ Ἀλβανοί δέν ἀντιδροῦν καί στόν ὅρο «Μακεδονία», ἀφοῦ «Μακεδόνες» δέν εἶναι.
Ἤ, μήπως, ὁ ἀνερχόμενος ἀλβανικός ἐθνικισμός, ἐλπίζοντας πώς θά ἐπικρατήσῃ δημογραφικά στό ἀπώτερο μέλλον, σκέφτεται νά ἀξιοποιήσῃ δεόντως τό ὄνομα, ὡς ὄχημα ψευδεπίγραφων ἀλυτρωτικῶν διεκδικήσεων;
Ἀλλά τί νά πῇ κανείς καί γιά τήν ἔλλειψη πολιτικῆς διορατικότητας ἐκ μέρους Εὐρωπαίων καί Εὐρωαμερικανῶν,[1] οἱ ὁποῖοι, προκειμένου νά ἐξυπηρετήσουν βραχυπρόθεσμες πολιτικές σκοπιμότητες, ἀδυνατοῦν νά διαβλέψουν ὅτι προετοιμάζουν τό ὄχημα μελλοντικῶν πανσλαβικῶν διεκδικήσεων;
Ὅσο γιά τήν λαθροχειρική παραποίηση τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας, πού φαντασιώνεται σλαβικές ἐκστρατεῖες στά βάθη τῆς Ἀσίας, ἔ, ποιός περιμένει εὐαισθησίες γιά τέτοια ψιλά γράμματα ἀπό ἀνθρώπους πού δέν ξέρουν τί εἶναι τό ρύζι, ἀλλά ξέρουν τήν τιμή του μονάχα;
Χρίστος Δάλκος
[1] Τί ρατσισμός, ἀλήθεια, κι αὐτός, οἱ μέν ἀφρικανικῆς καταγωγῆς Ἀμερικανοί νά ὀνομάζωνται «Ἀφροαμερικανοί», οἱ δέ εὐρωπαϊκῆς καταγωγῆς σκέτοι «Ἀμερικανοί», καί ὄχι κατά τό «πολιτικῶς ὀρθόν» «Εὐρωαμερικανοί»; Τς, τς, τς, ἀπαράδεκτο!
Comments Off
Διαβάζοντας ἄρθρα καί σχόλια σχετικά μέ τήν Προδοσία τῆς Μακεδονίας, βλέπω συχνά μιά μονομέρεια ἤ καί τύφλωση σχετικά μέ τό βάθος τοῦ ζητήματος. Πολλοί ρίχνουν τό ἀνάθεμα στούς “μπολσεβίκους” καί τούς “ἀπόγονους τῶν κομμουνιστῶν” τῆς περιόδου 1946-49, θεωρώντας ὅτι τό πρόβλημα πηγάζει ἀπό τήν “ἰδεολογία” τῶν συριζέων. Ἄλλοι πάλι πιστεύουν ὅτι φταίει ἡ διαχειριστική ἀνεπάρκεια πού ὁδήγησε τούς τελευταίους σέ πλήρη ὑποχώρηση ἔναντι τῶν ἀμερικανογερμανικῶν ἀπαιτήσεων γιά ἕνα τέλος στή σκοπιανή ἐκκρεμότητα.
