Τό ἐρώτηµα δέν εἶναι ρητορικό καί τό ἔχουµε θέσει δηµοσίως κι ἄλλοτε: Ποιόν θά χαρακτηρίζαµε πράκτορα ξένης, ἐχθρικῆς χώρας στόν τόπο µας; Μόνο ἐκεῖνον πού θά ἀνακαλύπταµε τά …ἔνσηµά του λ.χ. στήν ΜΙΤ; Ἤ µήπως νοµίζουµε ὅτι αὐτά πλέον ἔχουν ἐκλείψει καί παίζουν µόνο σέ ταινίες τύπου Τζέιµς Μπόντ; Μία ἀπάντηση στό ἀνωτέρω ἐρώτηµα ἦρθε νά µᾶς δώσει ἕνα πρόσφατο συµβάν: Ἡ φανατική τουρκοφυλλάδα ΜΙΛΕΤ, πού ἐκδίδεται στήν Ξάνθη, βραβεύτηκε ἀπό τήν Διεύθυνση Τύπου καί Ἐνηµέρωσης (BYEGM) τῆς τουρκικῆς πρωθυπουργίας µέ τό καινοφανές βραβεῖο «Προώθησης τῆς Τουρκίας στό ἐξωτερικό»! Τό ἀνωτέρω εἰκονιζόµενο βραβεῖο (ἄραγε νά συνοδευόταν κι ἀπό χρήµατα;) ἀπονεµήθηκε στά πλαίσια σχετικῆς τελετῆς γιά τόν «διαγωνισµό ἐνθάρρυνσης Τύπου τῆς Ἀνατολίας» στήν Προύσσα, στίς 7 Ἰουνίου καί ἦταν παρών καί ὁ Τοῦρκος ἀντιπρόεδρος Μπουλέντ Ἀρίντς!

Τό ἐν λόγῳ βραβεῖο δέν κατάφερε νά τό παραλάβει ὁ ἰδιοκτήτης καί ἀρχισυντάκτης τῆς «Μιλλέτ», Τζενγκίζ Ὀµέρ γιατί εἶχε προβλήµατα ὑγείας καί δέν µπόρεσε νά µεταβεῖ στήν Προύσσα. Τό παρέλαβε λοιπόν γιά λογαριασµό του ὁ πρώην ἰδιοκτήτης καί νῦν συντάκτης της, Φεϊζουλλάχ Χασάνκαγια, ἐνῶ παραβρέθηκε καί ὁ ἕτερος παράγοντάς της, Μπιλάλ Μπουντούρ.

Τίς πληροφορίες τίς δίνει ἀφειδῶς ἡ ἴδια ἡ φυλλάδα (στίς 14 Ἰουνίου 2012), ἡ ὁποία µεταφέρει καί τά χαιρετίσµατα τοῦ Μπουλέντ Ἀρίντς ἀπό τή «Μάνα – πατρίδα» πρός τούς Τούρκους τῆς Κοµοτηνῆς, τῆς Ξάνθης καί τοῦ Ἐχίνου (θυµίζουµε ἐδῶ τήν πανηγυρική ὑποδοχή τοῦ Ἀρίντς στήν ἑλληνική Θράκη). Στίς ἄλλες τους ἐπαφές µέ τήν εὐκαιρία τῆς βράβευσής τους οἱ δύο συντάκτες τῆς «Μιλλέτ» σηµειώνουν αὐτές µέ τόν δήµαρχο Ὀσµάνγκαζι Μουσταφά Ντουντάρ καί τόν ἀντιδήµαρχο τοῦ γειτονικοῦ δήµου Γιλντιρίµ Ρεµζί Γεπρέµ. Καί οἱ δύο δῆµοι εἶναι πολύ δραστήριοι στά θρακικοῦ ἐνδιαφέροντος ζητήµατα, λόγῳ τοῦ σηµαντικοῦ πληθυσµοῦ τους πού κατάγεται ἀπό τήν ἑλληνική Θράκη.

Ποιά εἶναι ὅµως ἡ ἑβδοµαδιαία τουρκόφωνη «Μιλλέτ» καί τί εἴδους µαρτυρία ἔχει καταθέσει στήν περιοχή µας; Εἶναι ἁπλῶς µία ἔκφραση τῶν µειονοτικῶν ἐκείνων πού δηλώνουν «Τοῦρκοι», µιά νόµιµη δηλαδή φωνή στά πλαίσια τῆς τοπικῆς κοινωνίας; Κάθε ἄλλο. Οἱ σελίδες της ξεχειλίζουν µῖσος καί προκατάληψη κατά τῆς Ἑλλάδος καί τῶν Ἑλλήνων ἀλλά καί οἱουδήποτε δείχνει νά µήν τούς ἐχθρεύεται. Χαρακτηριστικές ἀθλιότητες τῆς «Μ» ἦταν

1) οἱ προγραφές σέ βάρος τῶν ἐνσυνείδητων Ποµάκων πού ἵδρυσαν τόν Σύλλογό τους στήν Ξάνθη καί εἶδαν µετά τά πλήρη ὀνοµατεπώνυµά τους ἀνηρτηµένα στίς σελίδες τῆς έν λόγῳ φασιστοφυλλάδας καί στά τεµένη τῆς περιοχῆς

2) τά κατά καιρούς «ἱστορικοῦ» περιεχοµένου γραφτά τῆς «Μ» πού χαρακτηρίζουν τούς σφαγιασθέντες ἀπό τούς Ὀθωµανούς προγόνους µας «κλέφτες καί φονιάδες» καί ἄλλα τέτοια

3) ἡ δικαστική τους διαµάχη µέ τή δασκάλα Χαρά Νικοπούλου, ὅπου παρότι ἀναπαρήγαγαν µία βαρειά συκοφαντία σέ βάρος της ἀρνοῦνται νά ζητήσουν συγγνώµη καί παριστάνουν τούς «διωκόµενους δηµοσιογράφους». Νοµίζουµε πώς εἶναι καιρός νά πληρώσουν τήν ψευτοµαγκιά τους, καί πολύ τούς ἀνέχθηκε ἡ Χαρά…

Αὐτήν τήν τουρκόφωνη πατσαβούρα λοιπόν βράβευσε ἡ Τουρκία µέ τόν ἐπισηµότερο τρόπο. Θέλουµε κι ἄλλα δείγµατα τῆς …ἑλληνοτουρκικῆς συνύπαρξης πού ὀνειρεύεται;

Read the rest of this entry…

Βρισκόμαστε στή συνοικία Καλιντίγια τῆς πόλης Χόμς στή Συρία. Οἱ ἀντικαθεστωτικοί ἀντάρτες μαζεύουν σ’ ἕνα κτίριο Χριστιανούς καί Ἀλεβίτες ὁμήρους καί τό ἀνατινάζουν μέ δυναμίτη. Μετά χρεώνουν τό ἔγκλημα στόν συριακό Στρατό, περιφρονώντας καί τίς καταθέσεις τόσων αὐτοπτῶν μαρτύρων. Ποιός τά γράφει αὐτά; Κάποιος ἄνθρωπος τοῦ Ἄσαντ; Ὄχι. Εἶναι ἡ μαρτυρία μιᾶς μοναχῆς, τά καταθέτει ἡ μητέρα Ἁγνή – Μαρία τοῦ Σταυροῦ, στήν γαλλόγλωσση ἱστοσελίδα τοῦ γειτονικοῦ μοναστηριοῦ St. James. Κανείς ὅμως δέν τά «ἀνακάλυψε»…

Read the rest of this entry…

Πρό τριῶν ἑβδομάδων ὁ Ἀχμέτ Νταβούτογλου ἦταν στό Σικᾶγο γιά τή Σύνοδο τοῦ ΝΑΤΟ. Οἱ δηλώσεις του τότε ὑπέρ τῶν Ψευτομακεδόνων («δέν εἶμαι μόνο μεγάλος καί εἰλικρινής φίλος τῆς Μακεδονίας ἀλλά ἐπίσης Μακεδόνας», «ἡ φιλία τῶν δύο χωρῶν θά συνεχιστεῖ γιά πάντα») σέ ἐκδήλωσή τους ἔπαιξαν πολύ στόν ἑλληνικό Τῦπο, ἀφοῦ ἀποκάλυψαν τό ἀνοιχτό παιχνίδι τῆς Τουρκίας μέ τά Σκόπια. Ὅμως δέν ἀκούστηκε καθόλου ἡ ἐπίσκεψή του στήν τοπική ἑλληνορθόδοξη Μητρόπολη καί ὅσα συζήτησε ἐκεῖ.
Ὁ Τοῦρκος ΥΠΕΞ λοιπόν πῆρε τό προσωπικό τοῦ τουρκικοῦ Προξενείου τῆς πόλης καί πῆγε στόν Μητροπολίτη Ἰάκωβο, μέ τόν ὁποῖο συνομίλησαν γιά 45 λεπτά. Τό σκεπτικό τῆς βίζιτας ἦταν πώς ἐφόσον ἡ Μητρόπολη ἀνήκει στήν Ἀρχιεπισκοπή τῆς Ἀμερικῆς, πού ὑπάγεται στό Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινούπολης, κι αὐτό εἶναι τουρκικό θρησκευτικό ἵδρυμα, ἡ Τουρκία ἔχει λόγο καί ρόλο. Ἄλλωστε ὅπως δήλωσε ὁ πονηρός Ἀχμέτ, ἔδωσε ἐντολή στούς ἁπανταχοῦ Τούρκους διπλωμάτες νά καλωσορίζουν ἐπίσημα τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη ὅταν αὐτός ταξιδεύει σέ διάφορες χῶρες. Ἡ συζήτηση λοιπόν, πέρα ἀπό τά ἀναμενόμενα (σχολή τῆς Χάλκης, Ὀρφανοτροφεῖο τῆς Πριγκήπου…), πῆγε καί σέ ἄλλα θέματα, ὅπως τῆς …Θράκης!   

Read the rest of this entry…

Η νέα προεκλογική περίοδος βρίσκει τον καταρρακωμένο και απογοητευμένο ελληνικό λαό να βιώνει εκ νέου μία επαίσχυντη και ανήθικη επιχείρηση ψυχονοητικού εκβιασμού και εκφοβισμού, τόσο από τους εκτός συνόρων πράκτορες της ομογενοποιητικής παγκοσμιοποιήσεως, όσο και από τα εγχώρια μίσθαρνα όργανα τους. Ο στόχος τους είναι απλός και δεδομένος: Η εξάπλωσις της απόλυτης τρικυμίας εν τω κρανίω των Ελλήνων ψηφοφόρων που θα μας εξωθήσει να επαναπροσδιορίσουμε τις προτιμήσεις μας και να διαμορφώσουμε ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα συμπλέει με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των αποδομητών της πολύπαθης πατρίδος μας.

Ὁ φόβος μνήμην ἐκπλήττει (Θουκυδίδης) καὶ τὸν νοῦν ἀπείργει μὴ λέγειν ἃ βούλεται (Πλάτων) [Ο φόβος κάνει τον άνθρωπο να χάνει την μνήμη του και εμποδίζει την σκέψη του από το να εκφράζει αυτά που σκέφτεται] κι αυτό είναι κάτι που γνωρίζουν άριστα όσοι απεργάζονται την οικονομική και πνευματική κατάρρευση της Ελλάδος. Οι κλασσικές πομφόλυγες που τονίζουν τον κίνδυνο: ακυβερνησίας, εξόδου της Ελλάδος από την Ευρωζώνη, παγώματος της επόμενης δόσεως, άτακτης χρεοκοπίας κλπ. συνοψίζονται στο μεγάλο ψευτοδίλημμα της έποχής μας: Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο, ευρώ ή δραχμή. Θα πρέπει λοιπόν να αποσαφηνιστούν κάποια θέματα, από μία ευρύτερη σκοπιά με γεωπολιτικές προεκτάσεις, που είναι μονίμως και σκοπίμως απούσα από κάθε ανάλυση, ώστε κανείς να μην επιτρέψει στο έαυτό του να αποπροσανατολιστεί από αυτό το ανήθικο ψευτοδίλημμα:

1. Η χώρα μας είναι απολύτως απαραίτητη σε όρους τοποστρατηγικής και ασκήσεως της γεωστρατηγικής της Ε.Ε.  Ας αναλογιστούμε λίγο την ευλογημένη και στρατηγική γεωγραφική θέση της Ελλάδος και ας κατανοήσουμε επιτέλους πως με την οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ και την ένωση αυτής με την κυπριακή κλείνει σε μεγάλο βαθμό η Μεσόγειος Θάλασσα – «η υγρή μοίρα της Ελλάδος και της Ευρώπης» κατά τον δάσκαλό μας Σ. Καργάκο (εξαιρουμένων βεβαίως των τμημάτων της που ανήκουν στα κράτη της Βορείου Αφρικής, στην Τουρκία, στην Συρία, στον Λίβανο και στο Ισραήλ). Κατά αυτόν τον τρόπο η Ε.Ε. αποκτά και τυπικά την μεγαλύτερη ΑΟΖ στον πλανήτη.
2. Είναι επίσης αναγκαία η παράμονή της στην Ευρωζώνη, τόσο γιατί διαιωνιζομένης της παρούσης καταστάσεως επωφελείται σε πολλά επίπεδα η Γερμανία, όσο γιατί η πολιτική ολοκλήρωσις της Ε.Ε. περνά από την οικονομική ολοκλήρωση και την ενιαία νομισματική πολιτική, η οποία εξασφαλίζεται από την ύπαρξη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος.

Θα ήταν λοιπόν παρανοϊκοί αυτοί που οραματίζονται την αναβίωση της «Αγίας» Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την ανασύσταση του Mare Nostrum, αν επέτρεπαν ή επιδίωκαν την αποβολή της Ελλάδος είτε από την Ευρωζώνη, είτε από την Ε.Ε. γενικώς. Εξ άλλου ένα τέτοιο γεγονός θα αποτελούσε την πιο ξεκάθαρη ομολογία αποτυχίας του ευρώ, το οποίο, στο πλαίσιο αυτού του εικονικού και κερδοσκοπικού νομισματικού πολέμου με το δολάριο, προσπαθεί να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία του αμερικανικού νομίσματος.

Ποιός είναι τότε ο λόγος που η πατρίδα μας διέρχεται αυτή την πάνω απ’ όλα εθνική κρίση και ποιο είναι το πραγματικό εθνικό δίλημμα; Δυστυχώς η προσήλωσίς μας αποκλειστικώς στην οικονομική διάσταση του προβλήματος, η αδιαφορία για τα εθνικά ζητήματα και το πνεύμα ραγιαδισμού που εμποτίζει ομολογουμένως μία μεγάλη μερίδα του λαού μας, μάς εμποδίζουν να αντιληφθούμε πως η πατρίδα μας είναι στο επίκεντρο των διεθνών εξελίξεων. Μέσα σε αυτό το κλίμα αναθεωρητισμού και επαναπροσδιορισμού των στρατηγικών των μεγάλων δυνάμεων, με τα γεγονότα να εκτυλίσσονται ταχύτατα στην γειτονιά μας, η Ελλάδα θα κληθεί να διατελέσει έναν συγκεκριμένο ρόλο στην υποβόσκουσα ανάφλεξη της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής. Επομένως, μία ανίσχυρη και υπό καθεστώς μακροχρόνιας κρίσεως Ελλάς είναι πολύ πιο «υπάκουη» από μία Ελλάδα ελεύθερη, ανεξάρτητη και με συναίσθηση της ιστορικής της ταυτότητος και της πνευματικής της ευθύνης απέναντι στο σύνολο της οικουμένης. Ένας εξαθλιωμένος λαός, που πληρώνει ούτως ή άλλως την τιμή της μωρίας του, καθώς εθελουσίως είχε επιλέξει την «εφιαλτική» οδό της αμνησίας, της ιστορικής ανυπαρξίας, της αποστροφής του προς το «ελληνικόν ιδεώδες», και του αυτοεγκλωβισμού στο «μεγάλο όραμα» της επίπλαστης υλικής ευδαιμονίας, είναι απολύτως χειραγωγίσιμος και εύπλαστος, σε σχέση με έναν «όλβιο» λαό που θα γνώριζε πως τὰ δάνεια δούλους τοὺς ἐλευθέρους ποιεῖ (Μ. Χρυσολωράς) και πως βαρβάρων Ἓλληνας ἂρχειν εἰκός, ἀλλ’ οὐ βαρβάρους Ἐλλήνων· τὸ μὲν γὰρ δοῦλον, οἱ δ’ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ (Ευριπίδης).

Οι εχθροί μας λοιπόν, που ήρθαν ακόμη μία φορά ντυμένοι φίλοι (Ο. Ελύτης), χρειάζονται την ιερά γη της πατρίδος μας, αλλά δεν θέλουν εμάς. Εμείς είμαστε «επικίνδυνοι» και αναξιόπιστοι, γι’ αυτό και πρέπει να αντικατασταθούμε από τους εξ Ανατολών βαρβάρους, που συμβάλλουν καθημερινά σε μία χωρίς ιστορικό προηγούμενο εθνοκτονία. Προφανώς, αυτή η πρακτική θα εφαρμοστεί σε κάθε ατίθασο ευρωπαϊκό έθνος, το οποίο προασπίζεται ακόμη το όραμα της ενώσεως των ευρωπαϊκών εθνών και λαών, με την ξεχωριστή εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα εναντίον αυτού του εκσυγχρονισμένου νεοναζιστικού οράματος, στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιητικού ολοκληρωτισμού, που βασίζεται στην ομογενοποίηση, στην εξαφάνιση των εθνών, στην υποδούλωση των λαών στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και στην δημογραφική αλλοίωση της Ευρώπης από την εισβολή στρατιών φανατικών Ισλαμιστών.

Το πραγματικό εθνικό δίλημμα λοιπόν είναι το εξής: Ή θα διασφαλίσουμε από κοινού όλοι οι Έλληνες μία όντως ελεύθερη και ανεξάρτητη Ελλάδα, με εθνική και θρησκευτική ομοιογένεια, με εθνική κυριαρχία και με συναίσθηση των ουρανίων κατάβολών της και της απόστολής της ή θα αφήσουμε την ιερά πατρίδα μας να καταλήξει σε ένα αφελληνισμένο και κατακερματισμένο προτεκτοράτο, μία «τουρκομπαρόκ» (Μ. Χαραλαμπίδης) περιφέρεια της Ε.Ε. που θα γίνει βορά στις ορέξεις των υπερμάχων του ευρωνεοφιλελευθερισμού, των παγκοσμίων αγορών και των εθνικών της εχθρών.

Ποιες είναι όμως οι επιλογές μας εν όψει των εθνικών εκλογών της 17^ης Ιουνίου; Παρ’ ότι ως Έλληνες θα έπρεπε να αναζητούμε την επίτευξη του αρίστου, η ωμή πραγματικότητα μάς προσγειώνει ανώμαλα σε αυτόν τον χαώδη κυκεώνα της παρανοϊκής πολώσεως και της δυσβουλίας και μάς οδηγεί αναγκαστικά σε μία επιλογή της λογικής «του μη χείρον βέλτιστον». Τόσο τα κόμματα που στηρίζουν την εθνοκτόνο μνημονιακή πολιτική, όσο και τα αυτοαποκαλούμενα αντιμνημονιακά κόμματα, στελεχώνονται από άτομα με ασαφείς εθνικές θέσεις έως απολύτως αντεθνικές. Προτεραιότητά τους, δυστυχώς, είναι η διασφάλισις της θέσεως μας στην Ευρωζώνη και όχι η ανεξαρτητοποίησις και η επιβίωσις του ελληνικού έθνους. Σαφέστατα, είναι επιβεβλημένο κάθε μνημονιακή δύναμις να καταψηφιστεί και να τιμωρηθεί παραδειγματικά και να επιλεγούν δυνάμεις που θα αγωνιστούν σκληρά για να εφαρμόσουν μία ανεξάρτητη οικονομική και κοινωνική πολιτική, που θα δίνει προτεραιότητα στην ανάπτυξη, στην οικοδόμηση κλίματος ευημερίας και ευδαιμονίας και στην εξασφάλιση των εργατικών δικαιωμάτων, ενώ ταυτοχρόνως θα έχουν ως απόλυτη προτεραιότητα το εθνικό συμφέρον και την διασφάλιση της εθνικής μας κυριαρχίας και συνοχής.

Η αγαθή συνείδησις, δίχως ηθική διάβρωση, είναι σύμφωνα με τον Περίανδρο, ο ορισμός της ελευθερίας. Προσερχόμενοι, λοιπόν, στις κάλπες την 17^η Ιουνίου, οφείλουμε να έχουμε επιτέλους κατανοήσει την ουσία του εθνικού διλήμματος και να δώσουμε προτεραιότητα στο εὐ ζῆν και όχι στὸ ζῆν περὶ πλείστου (Πλάτων), εισακούοντας και την σοφή συμβουλή του μακαριστού γέροντος Παΐσίου να μην ψηφίσουμε ιδιοτελώς. Γνώμονας μας θα πρέπει να είναι η φιλοσοφική σκέψις του Πιττακού που όριζε πως «ισχυροτάτη είναι η δημοκρατία εκείνη στην οποία στους μεν πονηρούς δεν επιτρέπεται να κυβερνούν, στους δε καλούς δεν επιτρέπεται να μην κυβερνούν». Μέχρι τις εκλογές έχουμε το χρονικό περιθώριο να ενσκύψουμε στον έαυτό μας και με απόλυτη συναίσθηση της ιστορικής μας ευθύνης να καταλήξουμε σε μία επιλογή που δεν θα μας καταστήσει υπόλογους τόσο απέναντι στους προγόνους μας, όσο και απέναντι στους απογόνους μας. Το πιθανότερο είναι η πολιτική ανωμαλία να συνεχιστεί και μετά τις νέες εκλογές. Εμείς θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο και να πράττουμε το εθνικό μας καθήκον, όποτε η Ειμαρμένη της Ελλάδος μάς καλεί να το πράξουμε.

Ἂνω σχῶμεν τὰς καρδίας καὶ ἒσω στρέψωμεν τὰ ὂμματα!

Τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος!

Ιωάννης Σ. Φριτζαλάς

Γεωπολιτικός-Ιστορικός ερευνητής

f_john542@hotmail.com

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του Αντιφωνητή την 01-06-2012)

     Ομιλία του Νεκτάριου Δαπέργολα (Δρ Βυζαντινής Ιστορίας του Α.Π.Θ.) στην Ημερίδα “Το Βυζάντιο άλλοτε και τώρα και η συμβολή του στην οικοδόμηση του νεότερου Ελληνισμού” που πραγματοποιήθηκε στον Πειραιά στις 26 Μαΐου 2012  (διοργάνωση: Δήμος Πειραιά και Σωματείο “Ενωμένη Ρωμηοσύνη”) 

      Πλησιάζει και πάλι η επέτειος μιας ημέρας κατά την οποία κλείνει με τον πλέον τραγικό τρόπο το πιο θεμελιώδες ίσως κεφάλαιο της Ιστορίας μας. Μία εκπληκτική περίοδος 11 αιώνων, κατά την οποία ο παρηκμασμένος Ελληνισμός της Ύστερης Αρχαιότητας αποκτά νέα πνοή, αναδιαμορφώνεται, αναβαπτίζεται μέσα στην ορθόδοξη καινή κτίση, αναβαπτίζοντας ταυτόχρονα και ωθώντας σε πρωτόγνωρα ύψη και τη σοφία των προγόνων του. Όλα αυτά μέσα σε μια Αυτοκρατορία, που ξεκινά τον 4^ο αι. ως απλή συνέχεια της Ρώμης και 4 αιώνες αργότερα είναι πια ένα κράτος εξολοκλήρου ελληνικό.

     Ο λόγος για την αποκαλούμενη «Βυζαντινή Αυτοκρατορία». Και θα διευκρινίσω εξαρχής ότι αυτός ο όρος δεν έχει φυσικά καμία σχέση με την ιστορική πραγματικότητα, αλλά αποτελεί επιστημονικό νεολογισμό, που εμφανίστηκε με προφανώς υποτιμητικό πρόσημο τον 18^ο αι. στη Γερμανία και καθιερώθηκε έκτοτε διεθνώς, ως διακριτικός της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έναντι κυρίως του κράτους του Καρλομάγνου που σφετερίστηκε την πολιτική κληρονομιά της Ρώμης. Οι κάτοικοι όμως της Αυτοκρατορίας ποτέ δεν ονόμασαν τους εαυτούς τους Βυζαντινούς. Μέχρι το τέλος αυτοαποκαλούνταν Ρωμαίοι – και τελικά επί το λαϊκότερον Ρωμηοί – ενώ το κράτος τους το αποκαλούσαν Βασιλεία των Ρωμαίων ή Ρωμανία. Επειδή όμως ο όρος δυστυχώς χρησιμοποιείται ακόμη κατά κόρον, θα μου επιτρέψετε κατά παραχώρησιν να τον χρησιμοποιήσω κι εγώ σήμερα κάποιες φορές – μόνο και μόνο για να αποφύγουμε κάποιες ασυνεννοησίες.

Read the rest of this entry…