Αὐτά γράφαµε, µεταξύ ἄλλων, τόν Δεκέµβρη τοῦ 2008 γιά τά τροµερά ἐπεισόδια στήν Ἀθήνα, µετά τόν θάνατο τοῦ 16χρονου Ἀλέξη. Ἀπό τότε (µά καί πολύ πιό πρίν) βιώναµε τήν βαθειά ἑλληνική κρίση ἀλλά οἱ πολλοί ἄκουγαν µόνο τήν κοιλιακή τους χώρα καί λίγο παρακάτω. Οἱ ἐξελίξεις ἔφεραν τήν ἀναµενόµενη καταστροφή ὡς προίκα ἑνός ἠλιθίου πού ἀνέλαβε τό τιµόνι τοῦ «Τιτανικοῦ», κάµποσοι συνῆλθαν ἀπό τόν λήθαργο καί τό κλῖµα στήν καθηµαγµένη χώρα δειλά δειλά ἀνατάσσεται. Ὡστόσο τά συµπλέγµατα τῆς αὐτοµισούµενης «ἄρχουσας τάξης» δέν ἐξαφανίστηκαν, καί ἐξακολουθεῖ νά µᾶς κυβερνάει τό ἴδιο πρόστυχο σκυλολόι: οἱ ἐθνικοί µαφιόζοι, τά λαµόγια τοῦ κοµµατικοῦ σωλήνα, οἱ κατσαπλιάδες πού ξάφνου βρέθηκαν πλούσιοι καί οἱ ἀκόµη πιό ἄθλιοι γόνοι τους, πού θέλουν νά τό παίζουν καί ἀντικοµφορµιστές ἤ …ἀναρχικοί, µή χέσω! Ἐνδεικτικότατη ἡ περίπτωση τοῦ συλληφθέντος κανακάρη τῆς Νάσιουτζικ στό Βελβεντό, φωτίζει ἀποκαλυπτικά ὅσα γράφαµε πρίν 5 χρόνια γιά τήν µηδενιστική τσογλαναρία πού ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς παρίστανε τήν ἀντιεξουσιαστική πρωτοπορία.

Ποῦ µπορεῖ νά σταθεῖ ἕνας κανονικός πολίτης στήν Ἑλλάδα σήµερα; Νά ἐπαινέσει τήν καταστολή τοῦ Δένδια ὅταν ἡ πατρίδα ξεπουλιέται κι ὁ λαός πένεται χωρίς νά ἀνοίγει µύτη; Νά ὑπερασπιστεῖ τά – πραγµατικά, ἔστω – θύµατα τῆς κρατικῆς βίας, ὅταν αὐτά δέν τρέφουν παρά µονάχα µῖσος γιά τή συλλογική µας ὕπαρξη; Πῶς νά ἐκφραστεῖ ἕνας Ἕλληνας (τά «δηµοκράτης» καί «πατριώτης» εἶναι πλεονασµοί) πού ἀγαπάει τό µέτρο καί τήν ἀλήθεια;