Στήν πρόσκληση τοῦ Δικτύου Ἑλληνισμοῦ νά πῶ λίγα λόγια γιά τήν ἑνότητα τοῦ εὐρύτερου “χώρου” μας, εἶπα ἀπόψε (13-2-22) τά παρακάτω:

Ἀγαπητοί φίλοι,

Ἀντιπαρέρχομαι τήν περιγραφή ὅσων ζοῦμε, ἀφοῦ πιστεύω ὅτι οἱ παρόντες μοιραζόμαστε μιά κοινή ἀντίληψη γι΄ αὐτά. Θά προσπαθήσω νά πῶ ἐν συντομίᾳ τί σκέφτομαι γιά τό πολιτικό αὔριο τοῦ ἑλληνισμοῦ σέ σχέση μέ ὅλες αὐτές τίς ὁμάδες πού δείχνουν νά κινητοποιοῦνται κόντρα στήν τρέχουσα παράνοια καί ἐν ὄψει τῶν ἐπικείμενων ἐκλογῶν. Δέν ξέρω βέβαια ἄν ἐνδιαφέρει ἡ γνώμη μου ἀλλά ἀφοῦ μοῦ ζητήθηκε ἀπό τόν ἀγαπητό Γιῶργο Παῦλο θά τήν ἐκθέσω.

Κανένας λογικός καί ἔντιμος Ἕλληνας δέν ἀμφισβητεῖ τήν ἀναγκαιότητα νά ἐκφραστεῖ πολιτικά τό καλύτερο κομμάτι τοῦ λαοῦ μας. Αὐτό δηλαδή πού δέν γλείφει κατουρημένες κομματικές ἤ μασωνικές ποδιές, πού δέν περιορίζει τά ὄνειρά του στίς τσέπες του καί στήν πλησίον σωματική του περιοχή, πού δέν φέρει ὡς ἄχθος τήν ἐθνοθρησκευτική του ρίζα ἤ τίς ψυχοπνευματικές του λειτουργίες. Κι αὐτή τή στιγμή ἔχουν προκύψει δεκάδες ὁμαδώσεις μέ ἀναφορά καί στόχο τήν κοινωνική μειοψηφία πού ἁδρομερῶς μόλις περιέγραψα. Ποιές εἶναι ὅμως οἱ φυγόκεντρες δυνάμεις πού ἐμποδίζουν τήν συγκρότηση μιᾶς συμπαράταξης μέ ὑπολογίσιμη δυναμική;

Στό ἐπίπεδο τῆς πολιτικῆς σύμπραξης εἰλικρινά δέν καταλαβαίνω τήν πολύχρονη καρκινοβασία. Εἶναι, λέει, κάποιοι ἐκ τῶν πρωταγωνιστῶν ἀρχομανεῖς, κάποιοι ὑστερόβουλοι, κάποιοι δυσλειτουργικοί, κάποιοι ἴσως καί βαλτοί ἀκόμη. Ἄς εἶναι, καί λοιπόν; Εἶναι τόσο δύσκολο νά διεξαχθεῖ ἕνας δημόσιος διάλογος χωρίς κανέναν ἀπολύτως ἀποκλεισμό καί νά συμφωνηθοῦν ὁρισμένα στοιχειώδη πράγματα; Πρῶτα πρῶτα ἕνας ὑπό διαμόρφωση κατάλογος μέ βασικές θέσεις καί ἐπιμέρους στόχους, στόν ὁποῖον θά κληθοῦν ὅλοι νά συμφωνήσουν. Εἴμαστε 12 χρόνια μετά τό πρῶτο (πασοκικό) Μνημόνιο, 4 χρόνια μετά τήν Προδοσία τῆς Μακεδονίας καί 2 χρόνια μετά τήν ἐμφάνιση τῆς πανδημικῆς χούντας, πόσες ψευδαισθήσεις μποροῦν ἀκόμα νά ἐπιβιώνουν στόν συνειδητό Ἕλληνα; Ἐφόσον λοιπόν συνταχθοῦν καί μετρηθοῦν οἱ διαθέσιμες δυνάμεις μας, προχωρᾶμε στό ὀργανωτικό ὅπου ἡ καλή προαίρεση καί ἡ κοινή λογική μποροῦν νά βροῦνε τίς ἐνδεδειγμένες λύσεις. Κι ὅποιος τελικά διαφωνήσει, προφανῶς ἀποχωρεῖ. Θέλω νά πιστεύω πώς ὅσοι σήμερα δραστηριοποιοῦνται μοναχικά, τό κάνουν γιά νά πάρουν τελικά καλύτερη θέση σέ ἕνα τέτοιο εὐρύ σχῆμα ὡς συγκροτημένες δυνάμεις κι ὄχι ὡς μεμονωμένα πρόσωπα. Δέν μπορῶ νά φανταστῶ κάτι ἄλλο, πώς ὑπάρχει τόση τύφλωση σέ ἀνθρώπους κατά τεκμήριο σοβαρούς καί καθαρούς. Μιά Ἐφορευτική Ἐπιτροπή, πού θά ἀπαρτίζεται ἀπό δυό τρία κοινῶς ἀποδεκτά πρόσωπα, τά ὁποῖα δέν θά ἐμπλακοῦν περαιτέρω σέ τίποτε ἄλλο, θά μποροῦσε νά συντονίσει μιά τέτοιαν διαδικασία.

Ἄλλα εἶναι τά σοβαρά προβλήματα κατ΄ ἐμέ, πολύ μεγαλύτερα ἀπό τήν εἴσοδο στή Βουλή. Ἕνα εἶναι ἡ ἀπουσία μελετημένης τακτικῆς γιά τήν ἑπόμενη μέρα κι ἕνα ἄλλο τό πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπινου δυναμικοῦ. Ποιά θά εἶναι ἡ ἑπόμενη μέρα μιᾶς ὑποτιθέμενης ἐκλογικῆς ἐπιτυχίας; Τί κάνει κάποιος γιά νά μήν ἀπορροφηθεῖ ἀπό τό σύστημα, γιά νά μήν ἀποτελεῖ τό ἄλλοθί του ἤ στοιχεῖο διακοσμητικό; Δυστυχῶς οἱ ἀπαντήσεις πού συνήθως δίνονται ἠχοῦν ὡς εὐχολόγια ἤ θυμίζουν τήν «λύση» τῶν ποντικῶν μέ τό κουδούνι στήν οὐρά τῆς γάτας. Χωρίς ἕνα σχέδιο γιά τά περαιτέρω, κανέναν σοβαρό ἄνθρωπο δέν πείθουμε καί γιά τήν ἀπαιτούμενη ἀρχικά ψῆφο. Δυσχερές ἔργο μέν, ἀναγκαῖο δέ.

Στό δέ ἀνθρώπινο δυναμικό χρειάζονται ὄχι μόνο ἠθική, καλές προθέσεις ἤ ἔστω καί πνεῦμα αὐτοθυσίας ἀλλά καί γνώσεις, ἐμπειρία, κοινωνική ἐπιφάνεια καί, φυσικά, χρήματα. Καμμία τύχη δέν μπορεῖ νά ἔχει ἕνα ἐγχείρημα πού θά ἔχει ἀπέναντί του τό σύνολο τῆς τελοσπάντων ἐλίτ τῆς χώρας μας. Δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε πώς τό πολιτικομηντιακό σύστημα εἶναι ὁ μπροστινός συνεργάτης ἑνός βαθέως συστήματος ἐξουσίας, πού συμπεριλαμβάνει τόν μεγαλοεπιχειρηματικό κόσμο, τό τραπεζικό σύστημα, τό ἐφοπλιστικό κεφάλαιο… Ἔχοντας φτάσει ὡς ἑλληνικό ἔθνος καί κράτος στό κατώφλι τῆς ἱστορικῆς ἐξαφάνισης, κάποιοι (λίγοι, ἔστω) ἄνθρωποι μέ ἰσχύ δείχνουν νά τό ἀντιλαμβάνονται καί πιστεύω πώς μιά σοβαρή πολιτική προσπάθεια δέν θά τούς ἄφηνε ἀσυγκίνητους. Δέν μιλῶ γιά ἐξαγορά ἤ γιά ἰδιοκτησία ἀλλά γιά συμφωνία καζάν – καζάν, πού λέει κι ὁ ἀγαπημένος μας γείτονας. Ἤ ἀλλάζουμε ἤ βουλιάζουμε, πού ἔλεγε κι ὁ βλακοεφιάλτης, καί τό κοινό μας σκάφος μπάζει ἤδη ἀπό παντοῦ νερά.