Η αποκάλυψη των λεπτομερειών γύρω από την υπόθεση των κυπριακών S-300, είκοσι χρόνια μετά την τραγική εκείνη εξέλιξη, είναι πολύ σημαντική, διδακτική θα έλεγα. Ο Γιαννάκης Ομήρου, υπουργός Άμυνας τότε της Κύπρου, έδωσε στην κρίση της Ιστορίας (μα και όλων ημών) τους ένοχους για κείνην την προδοσία του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και των προοπτικών του ελληνισμού.

Μια προδοσία που αποθήκευσε το κορυφαίο αμυντικό μας όπλο στην …Κρήτη και άφησε την ελληνική Μεγαλόνησο στο έλεος των διεθνών νταβατζήδων. Στους μυστικούς διαλόγους Ελλαδιτών και Κυπραίων ιθυνόντων αποτυπώθηκε εναργώς ο ρόλος της τότε κυβέρνησης των Αθηνών, ρόλος μεταφοράς απειλών και εκβιασμών σε βάρος της πολύ πιο σοβαρής, αξιοπρεπούς και αποφασισμένης Λευκωσίας. Χαρακτηριστικά ήταν τα κωμικά επιχειρήματα του Σημίτη που διαλύθηκαν από την κυπριακή ηγεσία αλλά και η έκπληξη του λεγάμενου μπροστά στο απίθανο ενδεχόμενο πολέμου (το άτομο ήταν Πρωθυπουργός και αγνοούσε την παρουσία Ελλαδιτών στρατιωτικών στην Κύπρο, τι να περιμένεις!…). Τόσο άθλιοι, τόσο δειλοί, τόσο ανύπαρκτοι οι ψευτοεκσυγχρονιστές πασόκοι που ήδη είχαν προλάβει να υπονομεύσουν την κυριαρχία μας στο Αιγαίο (Ίμια, Μαδρίτη) και που σύντομα θα πουλούσαν και τον Κούρδο ηγέτη Α. Οτζαλάν στην Τουρκία.

Έλα όμως που οι Έλληνες ψηφοφόροι το 2000 επιδοκίμασαν το πρώτο εκείνο γεωπολιτικό Μνημόνιο, αφού το Χρηματιστήριο άκμαζε, η αεροανάπτυξη πετούσε και το ευρώ πλησίαζε! Πώς να μην ελπίζει και ο σημερινός Ιούδας ότι ίσως επιβιώσει στις επόμενες κάλπες; Άραγε έχουμε έκτοτε εμείς αλλάξει ή η επικέντρωσή μας σε συγκεκριμένο σημείο δικαιολογεί ακόμα τον σαββοπούλειο όρο των “κωλοελλήνων”;