Η επικαιρότητα, έτσι όπως παρουσιάζεται από τα βοθροκάναλα και τον πολιτικό – δημοσιογραφικό υπόκοσμο, επιβάλλει δυστυχώς πάντα και μιαν ατζέντα. Καθώς λοιπόν η χώρα κινδυνεύει από Ανατολή και Δύση, είναι ανάγκη να υπερασπιστεί κανείς στην δημόσια σφαίρα το ανθρώπινο κεφάλαιο που της έχει απομείνει. Κάπως έτσι γράφω δυό λόγια σχετικά με τον Ιβάν Σαββίδη, του οποίου η ένοπλη είσοδος στον αγωνιστικό χώρο της Τούμπας κυριαρχεί αρνητικά από την περασμένη Κυριακή.

Με δεδομένη την απέχθειά μου για το ποδόσφαιρο (πόσο μάλλον για το ελλαδικό) δεν θα ασχοληθώ με τις λεπτομέρειες της συγκεκριμένης σκηνής. Καρφί δεν μου καίγεται για το πρωτάθλημα, το οφσάιντ κτλ. Έχω περάσει παλαιόθεν την παιδική ασθένεια του οπαδισμού – κι όχι μόνο στον αθλητισμό – για να νιώθω κόλλημα με χρωματιστές φανέλες. Αυτό όμως που γίνεται σε βάρος του Σαββίδη, αυτή η αποδόμηση για ένα καταδικαστέο οπωσδήποτε συμβάν έχει άλλα κίνητρα και συνδέεται με την οικονομική του παρουσία και την ενδεχόμενη πολιτική του βαρύτητα στην πατρίδα μας. Πρώτα πρώτα αν δεν έχει ο Ιβάν άδεια οπλοφορίας, ποιος θα έχει; Και δεύτερον ζώντας στην Ελλάδα, μας ξενίζει η είσοδος στον αγωνιστικό χώρο ενός προέδρου ή άλλου παράγοντα; Άλλο πράγμα η αποδοκιμασία μιας εν θερμώ ενέργειας κι άλλο η διαρκής αρνητική της προβολή. Να απαριθμήσουμε τις επενδύσεις που έκανε στη Βόρεια Ελλάδα αγοράζοντας επιχειρήσεις με τεράστια συμβολική και όχι μόνο αξία; Να πούμε για τη ΣΕΚΑΠ στην Ξάνθη και τον πόλεμο που ακόμη δέχεται; Να θυμήσουμε άλλες του ενέργειες / πρωτοβουλίες που δεν πολυακούγονται αλλά στηρίζουν την φιλοπατρία των Ελλήνων;
Φτάνει με την υποκρισία των σοβαροφανών λούστρων! Ας τιμωρήσουν τον ΠΑΟΚ, ας καταργήσουν το πρωτάθλημα, ό,τι θέλει ας γίνει στον ποδοσφαιρικό τομέα. Επειδή όμως υπάρχουν και σημαντικότερα πράγματα στη ζωή και πιο επείγουσες υποθέσεις στη σημερινή Ελλάδα, κάτω τα χέρια από τον Σαββίδη!