Ὅπως τό ἔχετε ὅλοι καταλάβει, τό ποδόσφαιρο δέν ἐμπίπτει στή σφαῖρα τῶν ἐνδιαφερόντων μας. Ὅμως μέ ἀφορμή τόν τελευταῖο διασυρμό τῆς Ἐθνικῆς μας ὁμάδας ἀπό τίς Φερόες Νήσους (!) νομίζουμε ὅτι πρέπει νά γράψουμε κάποιες βασικές πολιτικές ἀλήθειες πού κανένας δέν τολμάει νά πεῖ, γιά τόν (ἐν Ἑλλάδι ὁλόγυμνο) βασιλιά τῶν σπόρ.

Τό ἐπαγγελματικό ποδόσφαιρο στή χώρα μας εἶναι μία βαρειά παθολογική κατάσταση, ἀπολύτως συνδεδεμένη μέ τήν ὅλη μας ἐθνική κατάντια. Ἀναρωτιέσαι, ποιός ἀκόμη πάει στό γήπεδο γιά νά δεῖ παιχνίδια πού χαρακτηρίζονται στημένα ἀπό τήν – ἄκουσον, ἄκουσον – FIFA; Ποιός δέν ἔχει ἀκούσει τήν παράγκα καί τίς ποινικές δικογραφίες γιά διαιτητές, προέδρους, παράγοντες κτλ; Ποιός ἐνδιαφέρεται γιά μιά ὁμάδα ξένου προπονητῆ μέ 11 ξένους παῖκτες, πού τοῦ χρόνου θά ἔχουν ἀντικατασταθεῖ μέ ἄλλους 11 λεγεωνάριους; Προφανῶς ὅσοι ἀποβλέπουν σέ ἴδια ὀφέλη, νόμιμα καί παράνομα: ἐργολαβίες, συμβάσεις, συμβόλαια, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, παράνομο στοίχημα…
Σκεφτεῖτε ἕνα Ἑλληνόπουλο πού θέλει νά παίξει μπάλλα καί νά διακριθεῖ. Σέ ποιάν ἀκαδημία θά μάθει ποδόσφαιρο, σέ ποιάν ἑνδεκάδα θά καθιερωθεῖ, σέ ποιό μέλλον νά προσβλέψει; Ἡ τελευταία σοβαρή ἀκαδημία ποδοσφαίρου, ἐκείνη τῆς Παιανίας, θριάμβευσε ὡς κορμός τῆς Ἐθνικῆς μας στό EURO 2004 ἀλλά τελικά ἀπέτυχε στήν Ἑλλάδα ὅπου ὅλα τά σάρωνε ὁ Ὀλυμπιακός, μέ τόν ἕναν ἤ τόν ἄλλο τρόπο. Ποιός λογικός ἄνθρωπος βλέπει ποδοσφαιρικό μέλλον μέσῳ ἑνός πρωταθλήματος προαποφασισμένου στά παρασκήνια, ὅπου ὁ προπονητής κάνει τόν τακτικό σχεδιασμό του καί βγάζει τήν ἑνδεκάδα μέ βάση ποιός …διαιτητής κληρώθηκε;! Πῶς νά μήν ἀποκτήσει ὁ 20χρονος ποδοσφαιριστής μας νοοτροπία δημοσίου ὑπαλλήλου, ὅταν ξέρει ἀπό τόν Σεπτέμβριο ποιές ὁμάδες μπορεῖ νά κερδίσει καί ποῦ θά χάσει;
Ἔχουμε ὑποτίθεται καί σχολές προπονητῶν. Ποῦ εἴδαμε ἕναν Ἕλληνα προπονητή, ἔστω καί σέ δευτεροκλασάτο εὐρωπαϊκό πρωτάθλημα; Ποιοί εἶναι οἱ Ἕλληνες προπονητές πού θά μποροῦσαν νά συστήσουν μιάν ἑλληνική ποδοσφαιρική σχολή, κατά τά πρότυπα τῆς γερμανικῆς, τῆς ἰταλικῆς κτλ;
Στό ἐξωτερικό, ὅπου ἐπίσης ὑπάρχει διαφθορά καί παρασκήνιο, ὁ κανόνας εἶναι ἄλλος. Τά στημένα ὑποβίβασαν τίς μεγαλύτερες ὁμάδες στά τάρταρα. Οἱ ξένοι παῖκτες εἶναι λίγοι καί ἐντάσσονται στό πνεῦμα τῆς ὁμάδας. Οἱ πρόεδροι – ἀκόμα καί τῆς Μπαρτσελόνα – ἄν κατηγορηθοῦν ἀποπέμπονται, βάσει λαϊκῆς ψήφου.
Γιατί ὅμως ὅλα αὐτά συμβαίνουν στό ποδόσφαιρο καί ὄχι στό μπάσκετ, στό πόλο, στό βόλεϊ ἤ στόν στίβο; Γιατί στό μπάσκετ λ.χ. ἔχουμε τέτοιαν πρόοδο καί ἀνάπτυξη; Ἡ ἀπάντηση εἶναι – νομίζουμε – πολιτική. Τό ποδόσφαιρο, λόγῳ τῆς δημοφιλίας του, προσφέρεται στόν κάθε ἀπατεώνα τῆς πολιτικῆς καί ἐπιχειρηματικῆς ζωῆς ὡς πεδίο ἐκμετάλλευσης τῶν λαϊκῶν μαζῶν. Κεφαλαιοποιεῖ τήν ἀγάπη τοῦ φιλάθλου πρός τήν ὁμάδα του δηλώνοντας φίλος ἤ παράγοντας τοῦ σωματείου γιά νά προσποριστεῖ ψήφους, χρῆμα, ἐπιρροή ἤ πολιτική κάλυψη. Ἔτσι ἔχουμε ὑπουργούς Παιδείας νά δηλώνουν Ὀλυμπιακοί ὡς τό κόκκαλο (Λοβέρδος) ἤ καί νά δίνουν συνέντευξη στόν …«Γαῦρο» (Ἀρβανιτόπουλος)!!! Εἶναι τυχαῖο ὅτι γιά τό μεῖζον θέμα Μαρινάκη δέν ἔχει ἀκουστεῖ κίχ στή Βουλή τά 4 τελευταῖα χρόνια;
Κόψτε ΤΩΡΑ ὅλες τίς κρατικές ἐπιχορηγήσεις στίς ὁμάδες, ἐπανεκκίνηση ἀπό τό μηδέν!