Παρακολουθώντας τίς ἐξελίξεις στό μέτωπο τῆς ἑλληνικῆς διεκδίκησης ἔναντι τῶν Εὐρωπαίων ἑταίρων μας, νιώθουμε πώς ἡ Κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου ἔχει μέχρι τώρα τιμήσει τόν λόγο της. Ἄσχετα μέ τίς ὑποχωρήσεις της στό θέμα τοῦ κουρέματος καί τῶν «θετικῶν» μέτρων τοῦ Μνημονίου, ὑποχωρήσεις πού ἐμεῖς τοὐλάχιστον θεωρούσαμε ἐξ ἀρχῆς ἀναμενόμενες στά πλαίσια μιᾶς δυσχεροῦς διεκδίκησης, νομίζουμε πώς ἡ ἀνάδειξη τοῦ προβλήματος σέ πανευρωπαϊκό ἐπίπεδο καί ἡ ἀναζήτηση μιᾶς ἀνεκτῆς διευθέτησης πάει καλά. Γιά ὅποιους περίμεναν θαύματα θά λέγαμε ὅτι ἡ πολιτική δέν εἶναι πρόσφορος χῶρος, ἄς στραφοῦν στό πεδίο τῆς μεταφυσικῆς. συμπαθής ὁ Βαρουφάκης, μέ τόν πατέρα Παΐσιο ὅμως καμμία σχέση.

Τό πεδίο ὅπου θά κριθεῖ ἡ Κυβέρνηση εἶναι κυρίως τό ἐσωτερικό. Ὅπως καί προεκλογικά τό γράφαμε (βλ. ἀνακοίνωση «Σπάρτακου» 23/1/2015) ἐκεῖ θά δοῦμε τίς προθέσεις καί τίς δυνατότητές της. Ἄλλωστε τό ἐξωτερικό δημόσιο χρέος εἶναι τό ἀποτέλεσμα, ποιά εἶναι ἡ πηγή τοῦ ἑλληνικοῦ προβλήματος; Εἶναι ἡ κυριαρχία μιᾶς ἄθλιας ὀλιγαρχίας πού μέ τήν συνενοχή τοῦ πολιτικοῦ προσωπικοῦ καταληστεύει τόν τόπο μας. Εἶναι ἡ ἀνυπαρξία κρατικῆς δομῆς (στήν Διοίκηση, στήν Δικαιοσύνη κτλ) στοιχειωδῶς λειτουργικῆς, ἀξιοκρατούμενης καί ἀξιόπιστης. Εἶναι, τέλος, ἐπίσης ἡ μετάδοση τοῦ παρασιτικοῦ πνεύματος («ὅ,τι ἁρπάξουμε…») ἀπό πάνω πρός τά κάτω σέ ὅλο τό κοινωνικό σῶμα. Ὅσο κι ἄν μποροῦμε νά βροῦμε τά ἴχνη τῆς ἀποικιοκρατίας στίς ἑλληνικές παθολογίες, τήν κύρια εὐθύνη δέν μποροῦμε νά τήν ἀποποιηθοῦμε. Περιμένουμε λοιπόν ἀπό τόν πρωθυπουργό καί τούς ὑπουργούς σαφές δεῖγμα γραφῆς στούς τρεῖς προαναφερθέντες τομεῖς. Θά θέσει π.χ. ἕνα τέρμα στή χούντα τῶν ἰδιωτικῶν καναλιῶν, ὅπως ἤδη τό ἐξήγγειλε; Θά ξαναβάλει μπροστά τήν παραγωγή – τοὐλάχιστον τοῦ πρωτογενοῦς καί δευτερογενοῦς τομέα – σέ ὑγιεῖς βάσεις; Θά κινητοποιήσει τήν κοινωνική ὑπευθυνότητα καί τό ἑλληνικό φιλότιμο πού βρίσκονται ἀπό χρόνια σέ ἀφασία; Ποιά τρόικα καί ποιό ΔΝΤ θά ἐναντιωνόταν σέ μιά τέτοια προοπτική;
Μέχρι σήμερα, τρεῖς ἑβδομάδες μετά τήν ἐκλογική ἐπικράτηση, τό πεδίο εἶναι ἀκόμη ὁμιχλῶδες. Ὑπάρχει ἕνα περίσσευμα θετικῶν ἐξαγγελιῶν, στίς ὁποῖες ὅμως τό φιλολαϊκό στοιχεῖο ἠχεῖ ἐνίοτε καί λαϊκίστικα, σέ τόνους πασοκικούς. Ἡ ἱστορική εὐθύνη αὐτῆς τῆς Κυβέρνησης, πού ἀνέλαβε τήν συλλογική μας σωτηρία, εἶναι τεράστια, εὐχόμαστε νά ἀνταπεξέλθει καί ἐννοεῖται ὅτι εἴμαστε στό πλευρό της γιά ὅ,τι χρειαστεῖ.