Δέν κάνουμε, εἶναι ἀλήθεια, συχνά ἀναφορές στό γενικό πολιτικό πλαίσιο τῆς χώρας. Πρῶτον γιατί δέν περιμένετε φυσικά ἀπό ἐμᾶς νά σᾶς ποῦμε τί συμβαίνει γύρω σας καί δεύτερον γιατί δέν θέλουμε νά ἀκολουθοῦμε κατά πόδας τήν ἐπιβεβλημένη ἀτζέντα τοῦ δημοσίου διαλόγου. 

Ὅμως δέν γίνεται καί νά μήν κάνεις μιάν ἀναφορά στή συνεχιζόμενη οἰκονομική καταστροφή, στήν πολιτική ἀπελπισία καί στήν ἀναπτυξιακή ἀνυδρία πού ὅλοι βιώνουμε. Ὁσο κι ἄν ἐκτιμοῦμε πώς ὁρισμένοι στήν Κυβέρνηση ἔχουν καλές προθέσεις καί ἐνδεχομένως κάτι σάν σχεδιασμό στόν νοῦ τους, δέν μποροῦμε νά δοῦμε τί ἀλλάζει αὐτό στό πεδίο τῆς πραγματικότητας. Ἡ πορεία μας συνεχίζει στίς ἴδιες ράγες πού μᾶς ἔβαλε ὁ ἄθλιος βλακοπράκτορας, πρός τόν γκρεμό. Κι αὐτό πιά δέν τό λένε μόνο οἱ Κασσάνδρες τῆς Ἀριστερᾶς ἀλλά καί οἱ καθεστωτικότερες γραφῖδες τῶν ΜΜΕ.
Ποιάν ἄλλη ἐπιλογή διαθέτει λοιπόν ὁ Ἕλληνας ψηφοφόρος ἀπό τό νά μαυρίσει ἄγρια τούς νῦν κυβερνῶντες; Ὅσο κι ἄν δέν ἀρέσει σέ κάποιους, οἱ μισές ψῆφοι θά πᾶνε σέ ΣΥΡΙΖΑ – Χρυσή Αὐγή, ὅποτε καί νά γίνουν ἐκλογές, χωρίς φυσικά αὐτό νά σημαίνει στροφή τοῦ λαοῦ στόν ἀριστερισμό ἤ στόν νεοναζισμό. Τό πρόβλημα εἶναι τό τί θά γίνει μετά. Κάθε λογικός ἄνθρωπος ἐλπίζει σέ δημιουργία οἰκουμενικῆς Κυβέρνησης μέ βάση -ἀναγκαστικά- τόν ΣΥΡΙΖΑ καί μέ προσωπικότητες ἀπό ἄλλους (πολιτικούς καί μή) χώρους. Ἕνα κυβερνητικό σχῆμα πού θά ἀνταποκρίνεται στήν κρισιμότητα τῶν στιγμῶν καί στήν ἐπείγουσα ἀνάγκη νά ἑνωθεῖ καί νά ἐμπνευσθεῖ ὁ ἑλληνικός λαός. Μόνο μέ αὐτή τήν προϋπόθεση μπορεῖ νά ἐπιχειρηθεῖ κάτι σοβαρό ἐντός κι ἐκτός Ἑλλάδος.
Πόσο πιθανό εἶναι αὐτό τό σενάριο; Τί προοπτικές ἐπιτυχίας ἔχει μέσα σέ ἕνα εὐρωπαϊκό περιβάλλον ὅλο καί πιό αὐταρχικό, ὅλο καί πιό σκοτεινό; Οἱ ἀπαντήσεις δέν εἶναι σήμερα ἐνθαρρυντικές ἀλλά σύντομα θά τίς λάβουμε. Οἱ τριπλές ἐκλογές τόν ἐρχόμενο Μάιο δείχνουν πιά πολύ πιθανές καί …κοντός ψαλμός ἀλληλούια.