(Ή η επιτακτική ανάγκη ενός νέου ανένδοτου απέναντι  στις συμμωρίες των ανικάνων και των ηλιθίων)

      Σε όποια σχόλια και αν αναλωθεί κάποιος σε σχέση με τις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, σε όποιες ερμηνείες ή αναλύσεις και αν προβεί, ένα είναι το βέβαιο. Ότι τόσο στις 7, όσο και στις 14 του Νοέμβρη, υπήρξε μία αρίδηλη αποδοκιμασία του άθλιου κομματικού σκηνικού της τελευταίας τριακονταετίας – έστω και δια της αποχής (την οποία φυσικά δεν είναι δίκαιο να τη μεταφράζουμε πάντοτε σε απάθεια και απολιτίκ ιδιωτεία, ειδικά στις περιπτώσεις που δεν υπάρχει απολύτως τίποτε πλέον που να σε εκφράζει, ώστε να το ψηφίσεις). Ήταν μια αποδοκιμασία όλης της εν σαρκί περιπολούσας διαφθοράς που κατ’ ευφημισμόν ονομάστηκε Μεταπολίτευση και που βεβαίως δεν κατέστρεψε απλώς οικονομικά τη χώρα, αλλά στην πραγματικότητα διέλυσε, ξεχαρβάλωσε, λήστεψε, απομύζησε, λεηλάτησε, κατασυκοφάντησε και εξευτέλισε οτιδήποτε αυθεντικό είχε να επιδείξει πνευματικά, πολιτικά και κοινωνικά αυτός ο τόπος. Μια αποδοκιμασία και απέναντι στον σοσιαληστρικό προδοτικό συρφετό των φαιοπράσινων Κουίσλινγκς και απέναντι στη χυδαία, συνένοχη, εξίσου ληστρική και ηλιθίως επικίνδυνη Νέα Δημοκρατία, αλλά τελικά και απέναντι στα μικρότερα κόμματα, που δεν μπόρεσαν ουσιαστικά να εισπράξουν σε ψήφους τη διαμαρτυρία. Και δικαίως δεν μπόρεσαν, θα προσθέταμε εμείς, γιατί είναι ηλίου φαιδρότερο ότι καμμία λύση δεν έχει κανείς να αναμένει ούτε από τη θυμηδία μιας ομάδας που διατηρώντας όλα τα νευροπαθολογικά χαρακτηριστικά παραθρησκευτικής χιλιαστικής σέχτας, παραμένει ακόμη εγκλωβισμένη στον μεταφυσικό απόπατο της πλέον κωμικής παλαιομαρξιστικής ιδεοληπτικής εμμονής, ούτε από τη γνωστή σχιζοφρενικά εθνομηδενιστική αυτοϊκανοποιούμενη ασυναρτησία των αριστερόσχημων ελληνοφοβικών, αλλά ούτε βεβαίως και από το χυδαίο συνονθύλευμα των περιπτωσιακών σαλτιμπάγκων πατριδοκάπηλων του θλιβερού αριβίστα συνοδοιπόρου της Ντόρας και του κατοχικού delivery boy – πρωθυπουργίσκου του Μνημονίου.

      Παρ’ όλα αυτά βεβαίως θα μπορούσε κανείς να πει ότι ακόμη και αυτή η – έστω δια της αποχής – αποδοκιμασία δεν υπήρξε τόσο ικανοποιητική, από τη στιγμή που το 60% του ελλαδικού πληθυσμού ψήφισε πάλι μία από τα (θλιβερά) ίδια. Την ώρα που όλα γύρω μας καταρρέουν μέσα στον εκκωφαντικό κουρνιαχτό των κραυγαλέων ανομιών αυτού του τριακονταετούς εσμού των πρασινοκυανέρυθρων κομματοσυμμοριτών, το ότι οι 6 στους 10 συνέλληνές μας εξακολουθούν να πιστεύουν στα εν λόγω καθ’ ολοκληρίαν διεφθαρμένα πολιτικά καρκινώματα (ή εν πάση περιπτώσει να αδυνατούν – επί του παρόντος – να απεγκλωβιστούν από τα δήθεν ιδεολογικά ψευτοδιλήμματα, που με απύθμενο θράσος εκείνα εξακολουθούν να θέτουν), είναι απλά τραγικό και αποδεικνύει ακόμη απλούστερα ότι σε περίπτωση πυρηνικού ολοκαυτώματος το μόνο πράγμα που τελικά θα επιζούσε επί της γης δεν θα ήταν βεβαίως οι κατσαρίδες, αλλά προφανώς η ανθρώπινη βλακεία. Και τυγχάνει βαθύτατα καταθλιπτική η γνώση ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας δεν θα ανανήψουν ποτέ από το…κώμ(μ)α και θα παραμείνουν τελικά για πάντα χαμένοι μέσα στη συγκεκριμένη πλάνη τους (είναι μέχρι και δια ψυχιατρικών αναλύσεων βέβαιο αυτό), ακόμη και μετά την πλήρη καταστροφή που επέρχεται δρομαίως. Η ίδια καταστροφή ωστόσο, η δυσπραγία, η παράλυση, η χρεοκοπία, η άγρια φτώχεια και η (κυριολεκτικά) ανελέητη πείνα που επίκεινται – σε ένα βάθος τουλάχιστον τριακονταετίας – θα αφυπνίσουν αναμφίβολα πολλούς ακόμη. Και αυτό είναι θέμα μηνών ή και εβδομάδων, για να συμβεί…

     Τι απομένει όμως τώρα μετά απ’ όλα αυτά; Μα τι άλλο άραγε από την ανάγκη να υπάρξει επιτέλους κάτι διαφορετικό; Κάτι που δεν θα διοχετεύει την αγανάκτηση στην απλή αποχή, αλλά θα τη μετουσιώνει σε ενεργητική πράξη. Κάτι που θα χτυπήσει επιτέλους επί της ουσίας όλο αυτό το πανάθλιο σκηνικό, μια πολιτική κίνηση εξίσου θεωρητική όσο και ακτιβιστική, μια μαζική συναλληλία συνοδοιπόρων, που θα συγκρουστεί μετωπικά με την ανθιστάμενη εισέτι όζουσα υστερία των κομματικών ανικάνων, των κλεφτών, των χυδαίων και των ηλιθίων. Μια κίνηση που δεν θα είναι απλώς υπερκομματική (όρος που ούτως ή άλλως τείνει να χάσει κάθε σημασία πλέον, κάτι σαν τον «σοσιαλισμό» της γελοίας πασοκοσύναξης δηλαδή ή σαν τα…«ανεξάρτητα» κομματόσκυλα του «Καλλικράτη»), αλλά θα καταγγείλει αναφανδόν και θα κηρύξει με τον πλέον ηχηρό τρόπο ορκισμένο ανένδοτο απέναντι σε όλο αυτό το σκυλολόι και τα κομματοληστρικά του απόνερα. Στην κίνηση αυτή αναμφίβολα θα πρωτοστατήσουν και πολλές από τις εγκλωβισμένες έως τώρα δυνάμεις του υγιούς και προβληματισμένου πάλαι ποτέ αριστερού χώρου – και λόγω δεδομένης αγωνιστικότητας και εξαιτίας (ε, πώς να το κάνουμε τώρα) ανώτερης πολιτικής ευφυΐας και ευρύτερης αντιληπτικής ικανότητας των πραγμάτων, αλλά και επειδή βεβαίως κανείς άλλος δεν θα μπορέσει ποτέ – πρακτικά και φραστικά – να χτυπήσει επί της ουσίας τους εθνομηδενιστές που εξακολουθούν να λυμαίνονται τα πάντα, αλλά και να τραβήξει επαρκώς τις απαιτούμενες διαχωριστικές γραμμές και απέναντι στη δήθεν Αριστερά των πλεγματικών σταλινικών αγκυλώσεων ή της εθνοφοβικής καφρίλας, αλλά και απέναντι στα τυπικώς ελληνόκαυλα (αλλά επί της ουσίας εξοργιστικώς ανελλήνιστα) φασιστόμουτρα ή τους καιροσκόπους εθνοκάπηλους της απερίγραπτης καρατζαφέρειας απάτης. Αρκεί να μπορέσει βεβαίως αυτός ο χώρος που προανέφερα να υπερκεράσει το παρελθόν του (προσοχή: όχι να το απεμπολήσει, αλλά απλούστατα να το υπερβεί), να ξεπεράσει τις παιδικές ασθένειες της Αριστεράς (με πρώτη βεβαίως την παροιμιώδη αυτο-ευνουχιστική της ομφαλοσκοπική μυωπία) και να αναχθεί επιτέλους προς το Όλον, αφήνοντας πίσω του την αδιέξοδη λογική των Μερών (φραξιών τε και γκρουπουσκούλων και αποκομμάτων). Για να το πετύχει, ο δρόμος είναι θεωρητικά πολύ απλός: δεν έχει παρά να αφεθεί επιτέλους και να εμβαθύνει πραγματικά σε αυτά που στο κάτω-κάτω ήδη πιστεύει – και τα οποία στην πραγματικότητα είναι απολύτως ενωτικά και ουδαμώς διασπαστικά. Ιδού λοιπόν η Ρόδος. Ο κόσμος μας είναι πολύς, πολλές οι παρέες μας ανά το πανελλήνιον, πολλοί οι αποκαρδιωμένοι ομόφρονες δίχως οδό πολιτικής έκφρασης, πολλά και τα ομόδοξα διεστώτα. Ήρθε επιτέλους ο καιρός να γίνει μια προσπάθεια, ώστε τα διεστώτα να ενωθούν. Στην Κομοτηνή μόλις κάναμε το πρώτο μεγάλο (και απολύτως μπαρουτοκαπνισμένο πλέον) πολιτικό πείραμα με τον «Σπάρτακο». Καιρός να ακολουθήσουν και άλλα. Είναι τόσο απίστευτα αποπνικτική και τόσο απίστευτα επικίνδυνη όλη αυτή η αθλιότητα ολόγυρά μας, που δεν υπάρχει πια χρόνος για άλλες μακράς…πνοής συζητήσεις και ζυμώσεις. Αρκετά ομφαλοσκοπήσαμε. Είναι απολύτως βέβαιο ότι κάθε αδράνεια από δω και στο εξής θα είναι εντελώς ασυγχώρητη πλέον…

                                                                                                                                                                                                                                           Ν.Δαπέργολας