Πετάξτε στα σκουπίδια τώρα αναλύσεις και κριτικές! Δεν έχουν κανένα νόημα, γιατί δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να ερμηνεύσει ΑΥΤΟ που συνέβη. Τουλάχιστον όχι αυτές τις παρανοϊκές στιγμές! Τριάντα περίπου χρόνια βλέπουμε μπάλα κι ήτανε και τα τριάντα όμοια κι απαράλλαχτα. Τριάντα χρόνια θλίψης και ντροπής, τσαπατσουλιάς και καφρίλας. Τριάντα χρόνια γεμάτα από λαμόγια και ανίκανους αεριτζήδες, πρεζόνια και βανδάλους, τριάντα χρόνια ξεφτίλας και αηδίας, τριάντα χρόνια που έβγαινες από τα σύνορα κι έπεσε σύννεφο η σφαλιάρα κι ο διασυρμός! Και ξαφνικά τώρα ΑΥΤΟ, αυτό το απίστευτο! Το λέμε εμείς που, πριν αρχίσει το παραμύθι, λέγαμε πως θα ήμασταν υπερευχαριστημένοι αν κάναμε μία έστω νίκη, για να φύγουμε μετά από τον πρώτο γύρο με το κεφάλι ψηλά (κι αν οποιοσδήποτε που βλέπει και ξέρει μπάλα, πει ότι περίμενε κάτι περισσότερο από αυτό, θα είναι απλούστατα ο μεγαλύτερος ψεύτης του κόσμου)! Μα σαν άρχισε το παραμύθι, το ζήσαμε και το ρουφήξαμε με ηδονή και έκσταση! Μέχρι τέλος! Κι όταν έφτασε το τέλος, το είχαμε πια από καιρό αποδεχτεί! Αρχίσαμε σιγά-σιγά να το ζούμε και να το πιστεύουμε, βλέποντας τους ισχυρούς της γης να φεύγουν ο ένας μετά τον άλλον νικημένοι και ταπεινωμένοι. Παραδοθήκαμε σιγά-σιγά σ’ αυτό το παρά λόγον και υπέρ λόγον ανίκητο παραλήρημα, σ’ αυτό το ντελιριακό μεθύσι της νίκης, σ’ αυτό το σουρεαλιστικό ποίημα που μας σκάρωσε ετούτη η παρέα! Κι όταν ήρθε η στιγμή που το κύπελλο υψώθηκε ψηλά στον ουρανό, είχαμε συνηθίσει πια, είχαμε ήδη συμφιλιωθεί με την ιδέα και το όλο πράγμα μας φαινόταν πλέον φυσιολογικό μέσα στον παραλογισμό του!  Όταν ηρεμήσουμε βεβαίως και το ξανασκεφτούμε, όταν το μυαλό μας επιστρέψει στη θέση του, είναι σίγουρο ότι θα πάψουμε και πάλι να το πιστεύουμε! Θα λέμε ότι ΑΥΤΟ δεν μπορεί να συνέβη ποτέ! Μα τη στιγμή εκείνη ήταν φυσιολογικό! Το κύπελλο σηκωμένο ψηλά στον αέρα! Ένα θέαμα ζεστό και οικείο! Τόσο απίστευτα οικείο, που λες και είχαμε γεννηθεί μαζί του…

                                                                                 Ο ΕΞ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ