Φεύγει λοιπόν κι αυτή η κυβέρνηση, δύο ολόκληρα χρόνια πριν από την κανονική της αποχώρηση και βεβαίως δίχως κανέναν άλλο ορατό λόγο. Αφήνουμε φυσικά κατά μέρος τις απύθμενες αστειότητες του – προφανέστατα εμπαίζοντος την νοημοσύνην μας – επικεφαλής της περί της δήθεν ανάγκης για…νωπές εντολές, αφήνουμε στην άκρη και τον…άκρως γαργαλιστικό πειρασμό να προσφύγουμε σε συνωμοσιολογικά σενάρια για να ερμηνεύσουμε την πασιφανέστατη απόφασή του να ηττηθεί και να παραδώσει τη μεν χώρα στη Σκύλα, το δε κόμμα του στη Χάρυβδη. Ένα σχόλιο απλώς θα καταθέσουμε σήμερα για τη συγκεκριμένη κυβέρνηση, αλλά βέβαια και για τις δύσκολες μέρες που ανοίγονται πλέον μπροστά μας…

     Θα ξεκαθαρίσουμε βέβαια για μια ακόμη φορά το προφανές: ότι δηλαδή ουδείς εχέφρων (με τόσο χαρακτηριστικά αρίδηλη την ανεπάρκεια προσώπων και ιδεών) θα μπορούσε ήδη εξαρχής να περιμένει από την κυβέρνηση Καραμανλή κάτι το ιδιαίτερα αξιοσημείωτο και ουσιαστικό. Ουδέποτε λοιπόν και εμείς το περιμέναμε. Και φυσικά εξαρχής καγχάζαμε απέναντι σ’ όλες εκείνες τις λεξιλαγνες αστειότητες περί σεμνότητας και ταπεινότητας, περί πατάξεως της διαφθοράς, περί επανιδρύσεως του κράτους. Άρα επί της ουσίας είναι φανερό ότι δεν επιθυμούμε να κρίνουμε αυτήν την κυβέρνηση ως προς το κατά πόσον…υλοποίησε τις παραπάνω λεκτικές πομφόλυγες. Ποιος διανοητικά καθυστερημένος θα περίμενε δηλαδή να μην υπάρξει νέα επέλαση λωποδυτών σε μια χώρα που παράγει μόνο λωποδύτες ή να υπάρξει έννοια κράτους σε μια χώρα που ο τελευταίος που νομίζω ότι προσπάθησε να την εφαρμόσει, εν τω ιδίω αίματι ετελεύτησεν κατά το σωτήριον 1831; Εμείς συνεπώς θα κρίνουμε την απερχόμενη κυβέρνηση μόνο σε σχέση μ’ εκείνο που θεωρούσαμε πραγματικά εφικτό: ένα μικρό και στοιχειώδες τουτέστιν νοικοκύρεμα του απολύτως παρακμιακού χάους που άφησε πίσω της η οκταετής σοσιαληστρική λαίλαπα του θλιβερού ελληνοφοβικού τζουτζέ των αφεντάδων, η ανεκδιήγητη εκείνη λαίλαπα που προσπάθησε συνειδητά (και φυσικά σε μεγάλο βαθμό το πέτυχε) να καθημάξει οικονομία, παιδεία, θρησκευτικές ευαισθησίες και εθνικές αξιοπρέπειες, να σαρώσει ανηλεώς τσέπες, σώματα και ψυχές. Για τούτο το απειροελάχιστο στοιχειώδες είχαμε γράψει πριν από χρόνια (και εξακολουθούμε να επιμένουμε πεισματικά σ’ αυτή την εκτίμηση) ότι θα ήταν αρκετό ώστε να εξασφαλίσει σ’ αυτήν την κυβέρνηση τουλάχιστον τρεις τετραετίες, γιατί όση κι αν ήταν η ανεπάρκεια, όση κι αν ήταν η κυβερνητική φθορά, δεν θα μπορούσαν να υπερνικηθούν από την ανάμνηση του Μάρτη του 2004, την ανάμνηση της πανσθενούς οργής και αγανάκτησης για κείνο το ελεεινό καθεστώς που κατέρρεε. Αυτή όμως η κυβέρνηση απέτυχε και σ’ αυτό. Παρασυρμένη από την σε κωμικό βαθμό πρωτοφανή ανικανότητα και από την άγαρμπα αδηφάγο μανία των πασιφανών ηλιθίων που την απάρτιζαν ή την περιτριγύριζαν, κατόρθωσε το πραγματικά απολύτως απίστευτο: να εξαλείψει (όχι σε επτά δεκαετίες, αλλά) μέσα σε πέντε μόλις χρόνια το εκτρωματικό πασοκικό όνειδος από την ασταθή ούτως ή άλλως μνήμη (όχι βεβαίως ημών, αλλά) εκείνης της κρίσιμης μάζας του 5% που κρίνει εδώ και 90 χρόνια την ελλαδική εκλογική παρωδία, μετακινούμενη – με την άκρως αξιόπιστη περιοδικότητα εμμηνόροιας – μεταξύ των δύο πόλων του αείποτε ζώντος δικομματισμού. Και πάνω απ’ όλα βέβαια απέτυχε και ο προεξάρχων αυτής της κυβέρνησης, ο οποίος άλλωστε προέβαλλε (και θεωρητικά τουλάχιστον πράγματι ήταν) ως το μεγάλο ατού της. Παρασυρμένος από τη δική του ανεπάρκεια, νικημένος από την αδιαφορία και τη δειλία του, υποταγμένος (προδήλως) και σε πιέσεις, εκβιασμούς και ψευδεπίγραφες ανάγκες ισορροπίας με το δικό του ενδοκομματικό «εκσυγχρονιστικό» σκυλολόι. Αυτή ήταν βασικά η πραγματική αποτυχία, που αναδεικνύει την κυβέρνηση Καραμανλή όχι φυσικά στη χειρότερη όλων των εποχών (καθότι λυπούμαστε, αλλά εξακολουθούμε αναφανδόν να την προτιμούμε από την πανάθλια προηγούμενη), αλλά πάντως σίγουρα στην πλέον απογοητευτική. Απογοητευτική, ακριβώς για τους λόγους που προανέφερα. Και για την παλινόρθωση (έργο δικό της και μόνο) της χυδαίας σύναξης, που αντί να βρίσκεται τώρα στη φυλακή ή έστω οριστικά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, ετοιμάζεται αντ’ αυτού να επιστρέψει για μια ακόμη φορά στον έλεγχο των κονδυλίων και των μιζών…

     Και βέβαια το μέλλον είναι πλέον πιο σκοτεινό από κάθε άλλη φορά. Θα μπορούσε ίσως να φανεί και υπερβολικό, αλλά προσωπικά έχω την αίσθηση ότι βρισκόμαστε – από πολιτικής άποψης – μπροστά στη χειρότερη στιγμή της ούτως ή άλλως άθλιας ιστορίας του γελοίου ελλαδικού ψευδοκράτους από την (υποτιθέμενη) ίδρυσή του – μετά την αποτυχημένη επανάσταση του 1821 – και εξής. Και για πρώτη φορά ακόμη και η λογική της πολιτικής επιλογής του μη χείρονος έχει πλέον επικίνδυνα ξεθωριάσει (καθότι πόσο ανίκητη να είναι άραγε πλέον αυτή η μιθριδατική άμβλυνση, που να σε κάνει να επιλέγεις κάθε φορά το μη…χείρον ανάμεσα στον ηλίθιο, τον ανύπαρκτο, τον γελοίο, τον απατεώνα και τον ντενεκέ;). Ίσως όμως τελικά και να μην έχει σβήσει ακόμη εντελώς αυτή η λογική. Βρισκόμαστε λίγες μόλις μέρες πριν από την παλινόρθωση του πλέον ελεεινού και δυσώνυμου πολιτικού συρφετού που πέρασε ποτέ από αυτόν τον τόπο, ενός συρφετού μάλιστα που υπό τις εντολές (;) του συγκεκριμένου αστείου προεδρεύοντος και εμπλουτισμένος από τη γνωστή φασίζουσα αριστερογενή ελληνοφοβική συμμωρία, θα είναι πολύ χειρότερος ακόμη και από τις τραγικές μέρες της σημιτικής καταισχύνης. Και ταυτόχρονα βρισκόμαστε επίσης λίγο πριν την έλευση στα νεοδημοκρατικά πράγματα του ετέρου συρφετού, που θα μπορούσε να αποβεί μια μέρα (απίστευτο, αλλά αληθινό) πιο εμετικά εθνομηδενιστικός και επικίνδυνος ακόμη κι από τον πρώτο. Η ανατριχιαστική αυτή προοπτική είναι σήμερα μπροστά μας, όχι απλώς ορατή και απτή, αλλά σχεδόν βέβαιη και ειλικρινά δεν ξέρω ποιο θαύμα μπορεί πλέον να την αποτρέψει. Και δεν ξέρω τι μπορεί πλέον να μας αποτρέψει κι εμάς από το να μην πάρουμε τα βουνά, κηρύσσοντας όχι απλώς αντάρτικο, αλλά ανένδοτη και μέχρις εσχάτων μετωπική σύγκρουση απέναντι στον εφιάλτη αυτής της συγκερασμένης αθλιότητας.

     Μετωπική σύγκρουση λοιπόν. Γιατί όχι; Λίγο είναι να φτάνεις δηλαδή τόσο κοντά στην κατάμαυρη απελπισία της εξόδου από τον πάτο, για να εισέλθεις στον…απόπατο; Ή μήπως είναι τόσο εύκολο να ξεπεράσεις – δίχως εννοείται ψυχοφάρμακα – την τρομερή ιδέα του να εξεγείρεσαι βλέποντας τα έργα και τις ημέρες αυτής της δήθεν κυβέρνησης του θλιβερού Καραμανλή, ταυτόχρονα όμως να είσαι και απολύτως βέβαιος ότι θα έρθει πολύ σύντομα η μέρα που ακόμη κι αυτήν θα την αναπολείς με νοσταλγία; Κυρίες και κύριοι, ο εφιάλτης είναι εδώ. Καλώς ήρθατε…

                                                                                               Ο ΕΞ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ