Χσστ!!! Ἄαααααααα!!! Φσστ!!! Ὤωωωωωωχ!!! Χσστ!!! Ἄααααααααχ!!!!*

        * [ Ἠχητικὰ ἐφὲ ἀντὶ προλόγου, μεταφραζόμενα – πρὸς διευκόλυνσιν τοῦ ἐμφανῶς ἀποσβολωμένου καλωσυνάτου ἀναγνώστου – ὡς ἑξῆς: α) ἦχοι μαστιγίου (ποὺ τὸ κρατᾶ βλοσυρὸς καὶ ἀνελεήμων ὁ Ἕλλην ΥΠΕΞ) καὶ β) τουρκικὲς κραυγὲς ἀνειπώτου πόνου (ὅπως κατεγράφησαν κατὰ τὸν νέο ἐν Λουξεμβούργῳ τηλαυγή διπλωματικὸ μας θρίαμβο)]…

     Γιὰ νὰ μήν τὰ πολυλογοῦμε λοιπόν, ἤδη καταλάβατε ποῦ θὰ εἶναι ἀφιερωμένα τὰ σημερινὰ «Τοξικά». Ἔ, καὶ λογικὸ εἶναι, αὐτὸ εἶναι τὸ σπουδαῖο γεγονὸς τῶν ἡμερῶν. Ἡ ἔναρξη δηλαδὴ τῶν ἐνταξιακῶν διαπραγματεύσεων γιὰ τὴν Τουρκία, μέ μία Ε.Ε. ποὺ πραγματικὰ ἀφηνίασε μέχρι νὰ τὸ καταφέρει, καὶ μία ἑλληνικὴ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ ποὺ ἐπίσης ἀφηνίασε γιὰ νὰ φανεῖ ἀντάξια τοῦ ἄμεσου καὶ τοῦ ἀπώτερου ἐνδόξου παρελθόντος της. Καὶ ἔκανε τόσες φιλότιμες καὶ ἀπεγνωσμένες προσπάθειες, ποὺ τελικὰ πράγματι τὰ κατάφερε: γιὰ μία ἀκόμη φορά εἶχε πάει γιὰ βροῦβες…

     Καὶ καλά, γιὰ τὴν (ἔτι καὶ νῦν αὐτοαποκαλούμενη) Ἑνωμένη Εὐρώπη, τί νὰ πεῖ πλέον κανείς! Ὅσο τουλάχιστον τὴν ἀποτελοῦσαν 12 ἢ 15 κράτη, τὸ ὅλο ἐγχείρημα εἶχε μία λογική. Μπορεῖ καὶ τότε νὰ ἦταν λογικὴ σκληροῦ καπιταλισμοῦ καὶ ποδηγέτησης τοῦ Εὐρωπαίου πολίτη, ἔστω καὶ ἔτσι ὅμως ὑπῆρχε λογική! Ὑπῆρχε καὶ ἕνα κοινὸ πολιτειακὸ πρόσωπο (αὐτῆς ἔστω τῆς κολοβῆς ἀστικῆς δημοκρατίας), ὑπῆρχε καὶ ἕνα σχετικὰ παρόμοιο οἰκονομικὸ ἐπίπεδο (ἢ ἔστω προοπτικὴ ἐπίτευξής του, μέσα ἀπὸ τὰ προγράμματα σύγκλισης) καὶ ὑπῆρχε φυσικὰ καὶ μία πολιτισμικὴ ταυτότητα (δεδομένη βεβαίως καὶ γιὰ τὸ νεοελλαδικὸ μόρφωμα – μπορεῖ πρὶν ἀπὸ πάρα πολλὰ χρόνια κι ἐγὼ νὰ πίστευα ὅτι πολιτισμικὰ εἴμαστε ξένο σῶμα μές στὴ Δύση, ἀλλὰ τότε ἤμουν ἀκόμη ἀνίδεον αἰθεροβάμον μειράκιον, ποὺ διάβαζε Φιλοκαλία καὶ Κόντογλου καὶ ἔλεγε κοτσάνες περὶ τῆς Καθ’ Ἡμᾶς Ἀνατολῆς – δὲν εἶχα ἀκόμη, ὡς ἔπος εἰπεῖν, ἀπολύτως συνειδητοποιήσει σὲ τί εἴδους βλακῶδες, ἐκφραγκισμένο Μπανανιστάν ζοῦσα). Τώρα ὅμως ποιὸς θὰ εἶναι πλέον ὁ ἔστω καὶ θεωρητικὸς πολιτισμικὸς ἁρμὸς τῆς Ἕνωσης, πέρα ἀπ’ τὸ τουρλουμπούκι καὶ τὸν πολυπολιτισμικὸ ἀχταρμά; Ποιὸς θὰ εἶναι ὁ οὐσιαστικὸς πολιτικὸς της ἁρμός, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ μπαίνει σὲ τέτοιο ἐπίσημο ἀλισβερίσι μέ ἕνα φασιστικὸ καθεστὼς ἀπολύτως συνώνυμο τῶν βασανιστηρίων καὶ τῆς γενοκτονίας, μέ ἕναν στρατοκράτη ἀρχινταβατζὴ ποὺ παραβιάζει ἑβδομηκοντάκις τῆς ἡμέρας ξένους ἐναέριους χώρους, ἀπειλεῖ συνεχῶς μέ πόλεμο καὶ – κυρίως – κατέχει μέ τὰ ὅπλα τμήμα εὐρωπαϊκοῦ (πλέον) ἐδάφους; Ἀλλὰ καὶ ποιὸς θὰ εἶναι, τέλος, ὁ οἰκονομικὸς της ἁρμός, καθὼς ἐνδέχεται νὰ εἰσαγάγει μία ἀπειράριθμη λαοθάλασσα πού ταλανίζεται μέσα στὴν ἀπόλυτη οἰκονομικὴ ἀθλιότητα; Ποῦ εἶναι λοιπὸν πλέον, ἐν κατακλεῖδι, ἡ ἑνιαία, ἰσχυρὴ καὶ εὔρρωστη Εὐρώπη; Πουθενὰ ἀσφαλῶς! Κι ἂν τὸ πρᾶγμα εἶχε ἤδη καταντήσει ἀηδία μέ τὴν τελευταία διεύρυνση, ὅταν σ’ ἕναν πολιτικὸ ὀργανισμὸ (ποὺ ἤδη ἀδυνατοῦσε νὰ χωρίσει δυὸ γαϊδάρων ἄχυρα) χώθηκαν καὶ οἱ ἐξ Ἀνατολικῆς Εὐρώπης ξεβράκωτοι καφετζῆδες τῶν ΗΠΑ, τώρα πιὰ πάει νὰ μπεῖ καὶ ἡ ὁριστικὴ ταφόπλακα. Ἐτοῦτο τὸ γελοῖο ἀνεμομάζωμα δὲν ἔχει πιὰ οὔτε λογική, οὔτε σχέδιο, οὔτε σκοπό. Τὸ πότε ἀκριβῶς βεβαίως τὸ ἀνεμομάζωμα θὰ γίνει καὶ ἐπισήμως διαβολοσκόρπισμα, κανεὶς δὲν τὸ γνωρίζει. Κατ’ οὐσίαν ὅμως, αὐτὸ ἔχει ἤδη σχεδὸν συντελεστεῖ…

     Καὶ φυσικὰ ὅλα αὐτὰ ἰσχύουν, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἂν τελικὰ θὰ μπεῖ ἡ Τουρκία στὴν ΕΕ. Καὶ μόνο τὸ ὅτι φτάσαμε μέχρι ἐδῶ, τὸ νὰ θεωρεῖται δηλαδὴ ἐντάξιμη καὶ νὰ παίρνει ἡμερομηνία μία χώρα μέ τέτοια ἀνυπέρβλητα χάλια, ἀποτελεῖ ντροπὴ γιὰ τὴν πολιτικὴ ἱστορία τῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ δείχνει πολλὰ καὶ γιὰ τὸ πολιτικὸ παρὸν καὶ μέλλον της. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως, μήν εἶστε καὶ τόσο σίγουροι ὅτι ἡ Τουρκία τελικὰ δὲν θὰ μπεῖ. Τὸ ὅτι φυσικὰ ἡ γειτονικὴ πάμπτωχη φαιοχίτων θὰ μπορέσει μέσα σὲ 10 ἢ καὶ 20 χρόνια νὰ ἐκπληρώσει τοὺς ἐνταξιακοὺς ὅρους, εἶναι κάτι ποὺ δὲν στέκει οὔτε ὡς σενάριο τῆς πλέον ἀρρωστημένης ἐπιστημονικῆς φαντασίας. Τὸ ἀπολύτως βέβαιο ὅμως, ἀπὸ τὴν ἄλλη, εἶναι ὅτι κάποιοι θέλουν πάρα πολὺ νὰ τὴ βάλουνε (ἀλλιῶς δὲν θὰ φτάναμε ποτὲ ὡς ἐδῶ, σὲ μία τόσο ἐπίσημη διαδικασία, μέσῳ τῆς ὁποίας μάλιστα οὐδεπώποτε κανεὶς τελικὰ δὲν ἀποπέμφθηκε). Καὶ ἀφοῦ τὸ θέλουν, θὰ κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιὰ νὰ τὸ πετύχουν, ἀμβλύνοντας τὶς ἀντιδράσεις τῶν λαῶν τους (αὐτὸ εἶναι κατὰ τὴ γνώμη μου καὶ τὸ μόνο βασικὸ ἀγκάθι στὸ ὅλο σχέδιο – καθότι, βλέπετε, ὑπάρχουν ἀκόμη χῶρες μέ στοιχειώδη δημοκρατικὴ λειτουργία, ὅπου πότε- πότε γίνεται κι ἀπὸ κανένα δημοψήφισμα, δὲν εἶναι ὅλοι σὰν τὴν ἡμετέρα Καφρομπανανία). Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα βεβαίως, ἐκεῖνα τὰ περὶ ἐκπληρώσεως τῶν ὅρων, ἐγὼ τ’ ἀκούω βερεσέ! Τί μᾶς ἐγγυᾶται δηλαδὴ ὅτι αὐτὸ τὸ περίφημο «κόσκινο» μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο θά… κοσκινίζεται ἀπὸ τοῦδε ἡ τουρκικὴ «πρόοδος», δὲν θὰ ἔχει στὴν πραγματικότητα κάτι τρυπάρες νὰ (μετά συγχωρήσεως); Τί μᾶς ἐγγυᾶται ὅτι δὲν θὰ γίνουν παραδίπλα πέντε πράγματα βιτρίνας, στὰ ὁποῖα ἡ βαθύτερη οὐσία θὰ θυσιαστεῖ καὶ ἐν τέλει θὰ παρακαμφθεῖ; Λὲς καὶ δὲν ξέρουμε δηλαδὴ μέ πόσα διαφορετικὰ μέτρα καὶ σταθμὰ ἀποφασίζει ἡ γιάφκα τῶν Βρυξελλῶν (καὶ τοῦ ὑπερατλαντικοῦ της ἐπιβήτορα) ἢ μέ πόση εὐκολία τὸ κρέας τὸ βαφτίζει ψάρι! Κι ἂν αὐτοὶ σὲ 10-20 χρόνια ἀποφανθοῦν ὅτι «οἱ βασικότεροι ὅροι τείνουν νὰ ἐκπληρωθοῦν, ὁπότε μποροῦμε νὰ προχωρήσουμε», ποιὸς θὰ βρεθεῖ δηλαδὴ νὰ τοὺς πεῖ ὄχι καὶ νὰ ἀσκήσει βέτο; Μήπως οἱ ἡμέτεροι πολιτικοὶ νάνοι;

     Ἀρκετὰ ὅμως εἴπαμε γιὰ τοὺς Εὐρωπαίους. Καιρὸς νὰ περάσουμε πιὰ καὶ στὸν ρόλο ποὺ παίξαμε ἐμεῖς σ’ ὅλα αὐτά, πράγμα ἄλλωστε ποὺ ἀποτελεῖ – μεταξὺ μας – καὶ τὸ κύριο ζήτημα. Γιατί οἱ ἄλλοι τουλάχιστον παίζουν τὸ ὅποιο παιχνίδι τους, ἀπ’ τὸ ὁποῖο προσδοκοῦν κάποια ὀφέλη, πράγμα ποὺ ἰσχύει ἀσφαλῶς καὶ γιὰ τὴν γνωστὴ καὶ μή ἐξαιρετέα… μυστηριώδη νῆσο τῆς ἀντρικῆς ζαρτιέρας (τῆς ὁποίας στὸ κάτω – κάτω ἡ θυελλώδης ἐρωτικὴ σχέση μέ τοὺς Τούρκους χρονολογεῖται ἀπὸ τὸν 17ο αἰώνα). Ἐμεῖς ὅμως, ὡς ἄπνουν καὶ ἄνουν διπλωματικὸν βουστάσιον, ποιὸ ἀκριβῶς παιχνίδι παίζουμε; Τοῦ χαμερποῦς σφουγγοκωλάριου τζουτζέ, τοῦ κοιμισμένου κρετίνου ἢ μήπως καὶ τὰ δυό; Καὶ ἐφόσον τὸ παίζουμε, ὅπως τὸ παίζουμε, ποιὰ ἀκριβῶς ὀφέλη ἐμεῖς προσδοκοῦμε; Προφανῶς ὄχι τὸ νὰ ἀναγνωρίσουν τὰ κεμαλικὰ φασιστοειδῆ τὴν Κύπρο, οὔτε τὸ νὰ ξεκουμπιστοῦν ἐπιτέλους ἀπ’ τὸν ἐναέριο χῶρο μας – γιατί κάτι τέτοιο ΔΕΝ τὸ θέσαμε ὡς ὅρο προκειμένου νὰ δώσουμε τὸ πράσινο φῶς. Ἐκτὸς κι ἄν, ἐπειδὴ εἴμαστε καλὰ παιδάκια καὶ λίγο ντροπαλούληδες, εἴπαμε νὰ τοὺς βάλουμε πρῶτα μέσα κι ἔπειτα νὰ τοὺς τὸ ζητήσουμε σιγά-σιγὰ καὶ μ’ εὐγενικὰ παρακάλια (ἔ, νὰ μή μᾶς κακοχαρακτηρίσουν κιόλας). Αὐτὰ εἶναι, σέ… ἁδρὲς γραμμές, τὰ ἐρωτήματα ποὺ χρήζουν ἀπαντήσεως, κάπου ἐκεῖ πιθανῶς πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε καὶ τὴν οὐσία. Τὴν ὁποία οὐσία πάντως ἀποκλείεται νὰ τὴ βροῦμε στὶς ἀπίστευτες φληναφηματικὲς μποῦρδες ποὺ μᾶς ἀραδιάζουν ὅλες αὐτὲς τὶς μέρες οἱ διάφοροι Κουμουτσακοβαληνάκηδες…

     Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ὅμως, βλέπετε τώρα πάλι τί γίνεται! Τὸ γνωστὸ βεβαίως θέατρο τοῦ παραλόγου. Βγαίνει δηλαδὴ τὸ ἕνα γιουσουφάκι καὶ κατηγορεῖ τὸ ἄλλο. Ὁ εἷς ἀμερικανοτσολιᾶς τὸν ἕτερον. Βγαίνουν τώρα καὶ ἀλληλοκατηγοροῦνται γιὰ ἐνδοτισμὸ οἱ ἀμφοτέρωθεν προσκυνημένοι, ὑποτιμώντας τὴ νοημοσύνη μας καὶ παίζοντας μέ τὰ ἔσχατα ὅρια τῆς ἀνοχῆς καὶ τῆς ἀντοχῆς μας. Μία θλιβερὴ πασαρέλα μιζέριας, ραγιαδισμοῦ καὶ ἀνικανότητας. Ὅλοι οἱ Πιπινέληδες ἐπὶ σκηνῆς. Ὅλα τὰ μωρὰ στὴν πίστα…

     Ὄχι ὅμως βέβαια ὅτι αὐτὴ τὴ στιγμὴ φταῖνε κι ὅλοι τὸ ἴδιο, ἔτσι; Τὰ ὅσα λέει κανεὶς ἐναντίον τῆς ἑκάστοτε ἀντιπολίτευσης αὐτοῦ τοῦ ἄπαιχτου νεοελλαδικοῦ καραγκιόζ-μπερντέ, πρέπει νὰ τὰ λέει, γιὰ νὰ θυμᾶται ἁπλούστατα τὸ προφανές: ὅτι ΔΕΝ δικαιοῦνται νὰ ἐξαπολύουν μύδρους ὅσοι (ἀνεξαρτήτως ἀποχρώσεως) ἀεὶ ταυτὰ ποιοῦσιν, ὅποτε ξαναπαίρνουν τὰ ἡνία. Ἔχουν δηλαδὴ μοῦτρα νὰ φωνάζουν τώρα γιὰ τὴν οἰκονομία, τὴν παιδεία ἢ τὴν ὑγεία ὅλοι οἱ θλιβεροὶ ντενεκέδες, πού τόσα χρόνια μὲ τὸ ληστρικό τους «ἐκσυγχρονιστικὸ ὅραμα» εἶχαν βαλθεῖ νὰ ἐκμηδενίσουν τὰ πάντα σ’ ὅλους αὐτοὺς τοὺς τομεῖς; Ἔχει μοῦτρα νὰ ἐγκαλεῖ τὸν Καραμανλὴ γιὰ παχυδερμίαση τὸ κατεξοχὴν παχύδερμο τῆς πολιτικῆς ζωῆς, ὁ θλιβερὸς ὑπουργός τῶν Ὑμίων καὶ μεταπράτης τοῦ Ὀτσαλάν; Ἔχουν μοῦτρα καὶ νὰ μιλοῦν γιὰ ὑπερήφανη ἐξωτερικὴ πολιτικὴ οἱ γκράν μέτρ τοῦ γιουσουφακισμοῦ, αὐτοὶ ποὺ de facto ἀναγνώρισαν γκρίζες ζῶνες στὸ Αἰγαῖο καὶ «συνοριακὲς διαφορές» μὲ τὴ φασιστογείτονα, οἱ γονυκλινεῖς ἀρχιναιναῖκοι τοῦ Ἀνανοκοπρίσματος; Νισάφι μωρέ! Δὲν μᾶς τοὺς ἔχει καταστρέψει (ἀκόμα) τὸ Ἀλτζχάιμερ ὁλωνῶν τοὺς ἐγκεφάλους σ’ αὐτὸν τὸν γελοῖο τόπο!

     Αὐτὰ ὅμως, ἐπαναλαμβάνω, τὰ λέμε μόνο γιὰ νὰ μὴν ξεχνιόμαστε. Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα, εἶναι φανερὸ ὅτι τὰ βέλη τῆς κριτικῆς πρωτίστως ὀφείλουν νὰ ἀπευθύνονται σὲ ἐκείνους ποὺ ἔχουν τὸ βάρος τῆς διακυβέρνησης κατὰ τὴ δεδομένη στιγμή. Καὶ αὐτὴν τὴ δεδομένη στιγμή, ἁπαξάπασα ἡ εὐθύνη ἀνήκει βεβαίως στοὺς κυανοὺς τυραννόσαυρους, καθότι αὐτοὶ κυβερνοῦν. Δὲν ξέρω φυσικὰ ἂν καὶ οἱ ἴδιοι τὸ ἔχουν καταλάβει ὅτι κυβερνοῦν (ἐννοῶ ὡς πρὸς τὶς εὐθύνες καὶ ὄχι ὡς πρὸς τὴν ἁρπαχτὴ – ἐκεῖ μᾶλλον τὸ κατάλαβαν ἀπὸ τὴν πρώτη μέρα), ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια εἶναι αὐτή. Καὶ καιρὸς εἶναι σιγά- σιγὰ κι ὁ ἀξιότιμος πρωθυπουργός μας, καθὼς πλησιάζει νὰ κλείσει δυὸ χρόνια στὴν ἐξουσία, νὰ τὸ κόψει τὸ προσφιλές του τροπάρι καὶ νὰ πάψει νὰ τὰ ρίχνει ΟΛΑ στοὺς προηγούμενους, ὅποτε κάποιος τοῦ ἀσκεῖ κριτική. Καθότι, ἐντάξει, τὰ ἀπόνερα τῶν ἀλλωνῶν πράγματι τὰ λουζόμαστε ἀκόμα. Τὶς δικές του ὅμως εὐθύνες πότε ἀκριβῶς θὰ ἀρχίσει νὰ τὶς ἀναλογίζεται; Ὅταν θὰ πάει τὸ πετρέλαιο στὰ 2 εὐρὼ τὸ λίτρο; Ὅταν θὰ κοντεύουμε νὰ βγοῦμε στὴ σύνταξη (περὶ τὸ ἔτος 2137, ἔτσι ὅπως πάει τὸ ἀσφαλιστικό); Ὅταν θὰ ὁλοκληρωθεῖ τὸ νέο «μεταρρυθμιστικό» ἐκπαιδευτικὸ (ἄνευ φράγκου) πείραμα στοῦ κασίδη τὸ κεφάλι; Ὅταν οἱ Τοῦρκοι πιλότοι θὰ φτάσουν μέχρι τὴ Μύκονο (καὶ θ’ ἀρχίσουν καὶ νὰ προσγειώνονται καὶ γιὰ φραπέ); Πότε ἀκριβῶς; Καὶ ρωτᾶμε ἐντελῶς καλοπροαίρετα, ἔ; Ἄς μᾶς πεῖ ἐπιτέλους κι ἐμᾶς, γιὰ νὰ ξέρουμε!

     Πέρα ὅμως ἀπὸ τὶς πλάκες, ἡ ἀλήθεια εἶναι ἤδη ἀπολύτως ὁρατὴ καὶ εἶναι δυστυχῶς ἀδυσώπητη. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ΚΑΙ αὐτὴ ἡ κυβέρνηση τυγχάνει ΠΑΝΤΕΛΩΣ ἀνάξια τῶν περιστάσεων. Τὸ γεγονὸς βεβαίως γενικῶς δὲν μᾶς αἰφνιδιάζει – τὸ γνωρίζαμε δὰ καὶ προεκλογικῶς ὅτι ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἐπρόκειτο περὶ συμφύρματος ἀσχέτων, ἀταλάντων καὶ ἐλαχίστων. Εἴχαμε ὅμως δυὸ τουλάχιστον πολὺ μικρὲς καὶ συγκεκριμένες ἐλπίδες, γιά: α) κάποιες μικρὲς διορθωτικὲς κινήσεις ἀπέναντι στὸ ἀπόλυτο χάος πολιτικῆς ἀλαζονείας καὶ οἰκονομικῆς ἀσυδοσίας ποὺ ἄφησε πίσω του τὸ πρότερον μοναρχικὸν καθεστὼς καὶ β) κάποιους σχετικὰ ἀξιοπρεπέστερους χειρισμοὺς τῶν θεμάτων ἐξωτερικῆς πολιτικῆς (ἢ ἔστω πιὸ τελεσφόρους – ἤτοι, στηνόμαστε ποὺ στηνόμαστε, τοὐλάχιστον νὰ παίρνουμε πότε-πότε καὶ κανένα ἀντάλλαγμα). Εἶναι ὅμως πιὰ φανερὸ ὅτι κι αὐτὲς οἱ ἐλπίδες μας ἀφήνουνε σιγά-σιγὰ χρόνους. Εἶναι τέτοιο τὸ συνεχῶς ἐπιδεινούμενο οἰκονομικὸ μπάχαλο, εἶναι τέτοια τὰ κρούσματα κυβερνητικῆς ἀνικανότητας καὶ ἐνίοτε ἀθλιότητας, μοιάζει τόσο ἀνερμάτιστος καὶ ὁ χειρισμὸς τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων, ποὺ πλέον τίποτε ἄλλο δὲν μπορεῖς νὰ πεῖς…

     Καὶ εἰδικὰ ὡς πρὸς τὸ τελευταῖο – ποὺ εἶναι προκειμένου καὶ τὸ κυρίως θέμα μας – ἡ ἀπογοήτευση εἶναι πραγματικὰ καταλυτική, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι ἐνῶ μὲ τὰ σημιτογιωργάκια εἴχαμε συνηθίσει στὴν ἀπόλυτη παροχὴ γῆς καὶ ὕδατος καὶ δὲν περιμέναμε πλέον τίποτε περισσότερο, ἦρθε μετὰ ἡ νῦν κυβέρνηση καὶ κατὰ τοὺς πρώτους μῆνες τῆς παρουσίας της καλλιέργησε ὄντως κάποιες ἀμυδρὲς ἐλπίδες (κυρίως μὲ τὴ στάση της ἀπέναντι στὸ κατάπτυστο Ἀνανοκόπρισμα). Στὴ συνέχεια ὅμως ἡ προσγείωση ὑπῆρξε πραγματικὰ ἀνώμαλη. Ἴδιες παλινωδίες μὲ τοὺς προηγούμενους, ἴδιος ἐνδοτισμός, ἀπαράλλαχτη (νὰ μὴν πῶ καὶ πιὸ ἀπροκάλυπτη) ἄνευ ὅρων πρόσδεση στὸ ἀμερικάνικο ἅρμα. Νὰ μὴν παρεξηγηθοῦμε βεβαίως: ἀλλαγὴ ἐπὶ τῆς οὐσίας τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς εἶναι προφανὲς ὅτι οὐδεπώποτε ἀναμέναμε, καθότι τὶς δυνατότητες ποὺ ἔχει τὸ ἑλλαδικὸ προτεκτορᾶτο ἐδῶ καὶ ἀκριβῶς 175 χρόνια τὶς γνωρίζουμε πολὺ καλὰ – δὲν εἴμαστε δὰ ἀνιστόρητοι κι αἰθεροβάμονες βλάκες. Ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτὸ ὅμως μέχρι τὸ ἀπόλυτο γιουσουφακικὸ δόγμα «τὰ δίνω ὅλα καὶ δὲν διεκδικῶ οὔτε κὰν τὰ αὐτονόητα» ἡ ἀπόσταση εἶναι τεράστια, δὲν νομίζετε; Ὑπάρχουν δίπλα μας κράτη μικρότερα καὶ πιὸ ἀνίσχυρα ἀπὸ ἐμᾶς (κάτι Ἀλβανίες, κάτι Σκόπια – ἐκεῖ κι ἂν μιλᾶμε δηλαδὴ γιὰ προτεκτοράτα), ποὺ ὅμως κατορθώνουν τὴν ὑποταγή τους νὰ τὴν ἐξαργυρώνουν μὲ ἁπτὰ κέρδη. Οἱ ἡμέτεροι ἑκάστοτε κυβερνητικοὶ χάσκακες ἕως πότε δηλαδὴ θὰ ἐξαργυρώνουν τὴ δική μας ὑποταγὴ μὲ ἀέρα κοπανιστό;

     Καὶ φυσικὰ δὲν εἶναι μόνο αὐτό! Εἶναι καὶ τὸ ὅτι ΚΑΙ αὐτοί, ὅπως φαίνεται, δὲν θέλουν καὶ νὰ μιλᾶμε κι ἀπὸ πάνω! Πᾶς νὰ τοὺς πεῖς κάτι, ρὲ παιδί μου, κι ἀμέσως τσιτώνονται! Τὸν εἴδατε γιὰ παράδειγμα τὸν πρωθυπουργό μας πῶς τὰ πῆρε στὸ κρανίο, τότε πού τόλμησε νὰ πεῖ δυὸ κουβέντες παραπάνω ὁ Ἄνθιμος; Λιοντάρι ἀνήμερο, βρέ, μύγα στὸ σπαθί του δὲν σηκώνει τὸ θεριὸ (ἔ, μὴ βλέπετε τώρα ποὺ πῆγε μετὰ καὶ τὴν κατάπιε ἀμάσητη τὴν Τουρκοένταξη χωρὶς νὰ βγάλει κὶχ – δηλαδὴ ἐκεῖ «σφάξε με ὑπερατλαντικὲ ἀγά μου ν’ ἁγιάσω», κατὰ τὰ ἄλλα ὅμως ὑποδείξεις δὲν δεχόμαστε). Ἴδιοι δηλαδὴ μὲ τοὺς προηγούμενους πᾶνε νὰ μᾶς βγοῦν σιγά-σιγὰ κι αὐτοί; Παρομοίως ἀκριβοὶ στὰ πίτουρα καὶ φτηνοὶ στ’ ἀλεύρι; Μὲ ἀνάλογα συμπτώματα ἀλαζονείας καὶ νεοπλουτίστικου συνδρόμου Luis XIV, μὲ ἀνάλογες ἀντιλήψεις περὶ δημοκρατίας («ἐσεῖς ἁπλὰ κάθε τέσσερα χρόνια θὰ ψηφίζετε καὶ μετὰ τουμπεκὶ ψιλοκομμένο», «τώρα ὑπάρχει πλέον ἁρμόδια κυβέρνηση» καὶ ἄλλες παρόμοιες κρετίνικες καφροθεωρίες γιὰ τριτοκοσμικοὺς χαχόλους ποῦ ζοῦν ἀκόμα πάνω στὰ δέντρα); Κατὰ κεῖ δυστυχῶς δείχνει νὰ πηγαίνει τὸ πρᾶγμα – καὶ αὐτὸ εἶναι ἀσφαλῶς ἕνα ἀκόμη ἐπιπλέον πολὺ ἀνησυχητικὸ φαινόμενο …

     Βεβαίως, γιὰ νὰ εἴμαστε ἀπολύτως εἰλικρινεῖς (καὶ δίκαιοι), ὀφείλουμε νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι αὐτὴ ἡ κυβέρνηση δὲν εἶναι (ἀκόμη) ἡ χειρότερη ὅλων τῶν ἐποχῶν (εὐτυχῶς τὸ ρεκὸρ τῆς προηγούμενης φαντάζει ἀκόμη ἀπόλυτο καὶ ἀπλησίαστο). Πρόκειται ὅμως γιὰ μία διαπίστωση ποὺ δὲν ξέρω πόσο παρήγορη μπορεῖ τελικὰ νὰ θεωρηθεῖ. Στὸ κάτω-κάτω, διάολε, δὲν βρίσκονται στὴν ἐξουσία παρὰ μόλις ἑνάμισυ ἔτος, πότε δηλαδὴ νὰ προλάβουν νὰ τὸ σπάσουν τὸ ρεκόρ; Μὲ ἄλλα λόγια, τίποτε δὲν μᾶς λέει ὅτι τελικὰ δὲν θὰ προλάβουν. Καὶ χρόνο ἔχουν καὶ – πολὺ φοβᾶμαι – ὅλες τὶς προδιαγραφές…

                                                                                                                        Ο ΕΞ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ