Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ὁ Κοπρώνυμος Ὑπερατλαντικὸς Μεγαλοφασίστας (σὲ σύμπνοια ἀγαστὴ μὲ τὸ ὑλακτοῦν μεσανατολικὸ φαιοπράσινο Βδέλυγμα τῆς Ἐρημώσεως), χωρὶς νὰ τηρεῖ πιὰ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια οὔτε κἄν τὰ προσχήματα, σπεύδει ἐμμανῶς νὰ ἰσοπεδώσει ὁλόκληρη τή Γῆ, βυσσοδομώντας μέσα στὰ ἐκμαυλισμένα οἰκονομικὰ του ὑπερῶα καὶ στὰ ὑπόγεια σιωνιστικά του χαμαιτυπεῖα τὰ σχέδια γιὰ τὴ σύνθλιψη πάντων τῶν ἐθνῶν μέσα σ’ ἐκεῖνο τὸ βρωμερὸ ξερατό, ποὺ ἀποκαλεῖ Νέα Τάξη Πραγμάτων…

     Σὲ μία ἐποχὴ πού, πλὴν τοῦ Μεγάλου Ἐπιβήτορα, ἀνάλογο ρόλο ἀναζητοῦν καὶ οἱ ὑστερικὲς ξεπεσμένες Μεγαλοκοπέλες τῆς Ἐγγὺς Ἑσπερίας (ὡς ἑκάστη ἀσφαλῶς δύναται), μὲ πλέον ὁρατὴ φυσικὰ ἀνάμεσά τους τὴν πάλαι ποτὲ παροιμιωδῶς ἀδίστακτη καὶ αἱμοσταγὴ ἀποικιακὴ αὐτοκρατορία, μπροστὰ στὴν ὁποία βεβαίως ἀκόμη καὶ τὸ Τρίτο Ράιχ ὠχριᾶ (ἐκεῖνο ἄλλωστε μία πενταετία μόνο κράτησε, ἐνῶ ἐτούτη ἀπ’ τὴ Μεσόγειο μέχρι τὴν Αὐστραλία βίασε καὶ ματοκύλισε ἐπὶ αἰῶνες λαοὺς καὶ λαούς)…

     Αὐτὴ λοιπὸν τὴν ἐποχὴ – στὴν πιὸ σκληρὴ φάση τοῦ Καιροῦ τῶν Φονιάδων καὶ μέσα στὸν σκοτεινότερο πολιτικὸ καὶ πνευματικὸ Μεσαίωνα ποὺ γνώρισε ποτὲ ὁ πλανήτης – κάθε μεμονωμένη πράξη ἀντίστασης, ἀκόμη κι ἡ πιὸ μικρὴ ἄρνηση ὑποταγῆς, ἀποτελεῖ τηλαυγὴ ἡλιαχτίδα ποὺ παρηγορεῖ καὶ ζεσταίνει. Ὁ κάθε φτωχοδιάβολος ποὺ ἀντιστέκεται στὸ Ἰρὰκ ἢ ζώνει τὸ κορμὶ του μ’ ἐκρηκτικὰ στὴν Παλαιστίνη, ἀποτελεῖ φάος φαῖνον φαεινῶς (κι ἄς μᾶς συγχωρήσει ὁ Θεὸς γιὰ τὴν ἡδονὴ ποὺ αἰσθανόμαστε κάθε φορὰ ποὺ τὰ αἱμοχαρῆ ζόμπι στοιβάζουν οἰκεῖα πτώματα στὶς νεκρόκασσές τους – καθὼς σ’ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο διαστροφῆς δυστυχῶς μᾶς κατάντησαν)! Ἀποτελεῖ μαρτυρία περὶ τοῦ ὅτι οἱ Μῆδοι τελικὰ ἴσως καὶ νὰ διαβοῦνε – ἀλλὰ πάντως ὄχι μὲ τὸν ὑγιεινὸ περίπατο ποὺ ὀνειρεύονταν…

     Τέτοια μαρτυρία ὑπῆρξε βεβαίως τὸν προπέρσινο Ἀπρίλη καὶ τὸ ΟΧΙ τοῦ εὐαρίθμου λαοῦ στὸ χυδαῖο Ἀνανοκόπρισμα. Σφαλιάρα ὀνειρικὴ στὰ μοῦτρα τοῦ καλομαθημένου Ἡγεμόνα, τῶν σφουγγοκωλαρίων ἰθαγενῶν τοποτηρητῶν του καὶ τῶν γελοίων ἐγχρώμων θεραπαινίδων του. Μαρτυρία τιμῆς καὶ φάρος τηλέφωτος, ὁδηγῶν τοὺς ἐν σκότει.

Τί κι ἂν εἶχε παρουσιαστεῖ ὡς Διέξοδος τὸ Ἀποφώλιον; Τί κι ἂν διαφημίστηκε ἡ Κατάλυσις ὡς Λύσις; Τί κι ἂν ὅλα τὰ ὄρνια εἶχαν πετάξει πάλι χαμηλὰ κύκλωθεν κύκλω, ἀπειλώντας καὶ ἐκβιάζοντας; Τί κι ἂν αἱ ἡμέτεραι ἀνθυποπαλλακίδες εἶχαν σπεύσει παντὶ τῷ τρόπῳ παρέχοντες ὕδωρ καὶ γῆν; Τί κι ἂν γιουσουφάκια ροδαλὰ καὶ Χατζηαβάτηδες χαμαιπετεῖς ἔγιναν ξανὰ ἕνα μεταξύ τους καὶ μὲ τὸ χῶμα; Καὶ τί κι ἂν ἁπαξάπαντες οἱ ἀγελαῖοι κονδυλοφόροι τοῦ «ρεαλισμοῦ» καὶ τῆς θυμηδίας ἐξέμεσαν καὶ πάλιν ὄξος καὶ χολήν, ἐμπαίζοντες ἐμμανῶς καὶ ἀπηνῶς ἐκμυκτηρίζοντες θύμησες κι αἰσθήματα καὶ δάκρυα; Οὐδὲν ἐποίησαν ἐν τέλει! Γιατί ἡ Ἄρνηση ὑπῆρξε συντριπτικὴ καὶ τὸ ράπισμα ἀνελέητο…

     Καὶ δὲν ἔχει ἀσφαλῶς τόση σημασία ποιοὶ ἦταν οἱ λόγοι ποὺ τοὺς ὁδήγησαν ἐκεῖ. Εἴτε ἦταν ὁ φόβος τους γιὰ τὸ ἀβέβαιο μέλλον ποὺ κατοχύρωνε τὸ Ἔκτρωμα, εἴτε ἦταν ἡ αἴσθηση τοῦ Χρέους ἀπέναντι στὴν Ἱστορία τους καὶ τοὺς Νεκρούς τους, εἴτε ἦταν κι ἡ ἀπροθυμία τους νὰ ξεβολευτοῦν ἀπὸ τὴν οἰκονομική τους εὐμάρεια (ὅπως εἶχαν σπεύσει βεβαίως νὰ προκαταλάβουν δυσφημίζοντες τὴν Ἀπόφασιν – καὶ γιὰ μία ἀκόμη φορὰ μὴ βουλόμενοι συνιέναι – οἱ «ἔγκυροι» κατουρογλεῖφτες «ἀναλυτές» τῶν 8.30), εἴτε κι ὅλα αὐτὰ μαζί, μικρὴ σημασία ἔχει! Δεκτὰ ὅλα τὰ ἐλατήρια, ἀπὸ τὰ πιὸ ὑψηλὰ ὡς καὶ τὰ πιὸ ταπεινά, κατὰ πῶς ὁρίζει ἐξάλλου καὶ τὸ ζοφοπυριγενὲς ἀμφίδυμον τοῦ καθ’ ἡμᾶς Ἔθους…

     (Καὶ – νὰ σᾶς πῶ τὴν ἀλήθεια – γιὰ μένα δὲν ἔχει τελικὰ τόση σημασία οὔτε καὶ τὸ ἀναμφίβολο γεγονὸς ὅτι ἡ Ἄρνηση ΔΕΝ ὁδήγησε στὴν καταστροφὴ ποὺ προανήγγελλον σάκῳ καὶ σποδῶ οἱ ἀφασικὲς Κασσάνδρες τῆς ἐκσυγχρονιστικῆς ἀγέλης, ἀλλὰ ἀντιθέτως δικαιώθηκε ἀπὸ τὴ μετέπειτα ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων. Ἀκόμη καὶ στὴν καταστροφὴ νὰ ὁδηγοῦσε, τὸ συμπέρασμα ταυτὸν ἂν εἴη. Καθότι βεβαίως ὁ ὑποφαινόμενος δὲν προβαίνει σὲ πολιτικὲς ἀναλύσεις τούτη τὴ στιγμή. Τὶς πολιτικὲς ἀναλύσεις τὶς ἔχει καθ’ ὁλοκληρίαν χεσμένες. Δυὸ λόγια ἁπλῶς ἐπεπόθησε νὰ γράψει γιὰ τὴν ἀχθοστάλακτον χαρμονὴν τοῦ «στῶμεν καλῶς». Γιὰ τὴν ζήδωρον σχιζοφρένειαν τοῦ «ἐλευθερία ἢ θάνατος». Γιὰ τὴν πυρίδακνον μωρίαν τοῦ «ζῶ πεθαίνοντας, θανάτω θάνατον πατήσας». Καὶ ὡς ἐκ τούτου, γιὰ τὸ τηλαυγὲς «διὰ τοῦ θανάτου τὴν ζωὴν κατέσχον – κι ἐσᾶς τοὺς ραγιάδες μὲ τὴ real politik σας, σᾶς γράφω ὅλους στὰ παπάρια μου». Σφόδρα γε τε καὶ ἀνυπερθέτως)…

Ἐκεῖνο λοιπὸν ποὺ κυρίως ἔχει σημασία εἶναι τελικὰ ἡ ἴδια ἡ λέξη ποὺ ἀκούστηκε τότε ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ εὐαρίθμου λαοῦ. Ἡ λέξη καθ’ ἑαυτήν. Μία λέξη ποὺ κοντεύαμε πιὰ νὰ τὴν ξεχάσουμε καὶ γι’ αὐτό, ὅταν τὴν ξανακούσαμε, ἀναθαρρήσαμε, τὴ ρουφήξαμε ὡς ζήδωρον πνοήν, ἦρθε καὶ χάιδεψε τρυφερὰ τ’ αὐτιά μας. Καὶ ἔτσι, καῖπερ λαὸς ἐκπεσῶν, καῖπερ λαὸς ἀσυστόλων καὶ πεσμένων κώλων, σίγουρα ξανανοιώσαμε πολλὰ μέσα μας τὴν ὥρα ποὺ οἱ ἕτεροι Συνέλληνες ἔστρεφαν γυμνὰ τὰ δικά τους ὀπίσθια, ὑψώνοντάς τα στὸν ἀέρα εἰς χαιρετισμὸν ὑπερήφανον ἀριστοφανείου εἰδῆς καὶ περιπαικτικὰ κουνώντας τα μπρὸς στὰ ἔκπληκτα βλέμματα τοῦ ἐνεοῦ ἀγελαίου συρφετοῦ τῆς Νέας Τάξης. Κι ἦταν ἀλήθεια πανσθενὴς ἡ λαγνεία τοῦ καθορᾶν κατ’ ἐκείνη τὴ στιγμὴ ραπιζομένους τοὺς Ἀφέντες, εἴτα δὲ καὶ τὶς σπασμωδικὲς ἀντιδράσεις τους ἀπὸ τὸν κόλαφο ποὺ δέχτηκε ἡ πολύπλαγκτος ἑωσφορική τους ἔπαρση…

     Ἦταν ἀληθινὰ ἕνα πραγματικὸ πανηγύρι! Κι ἂς μὴ λύθηκε ἀκόμη τὸ Κυπριακό, γιὰ τὸ ὁποῖο ὡστόσο οὕτως ἢ ἄλλως τὸ ξέρουμε ὅτι ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωὴν – ἂν ὑπάρξει ποτὲ – θὰ εἶναι στενὴ καὶ τεθλιμμένη. Τουλάχιστον ὅμως ἔκλεισε ἡ ἑτέρα ὁδός: ἡ εὐρεία – καὶ ἀπάγουσα συνεπῶς εἰς τὴν ἀπώλειαν…

     Εἰς πολλὰ ἔτη λοιπόν, ἀδελφοί! Καλά σας γενέθλια! Καὶ καλὸ δρόμο…

                                                                                                                   Ο ΕΞ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ