Τώρα πο σιγά – σιγ ρχίζει ν καταλαγιάζει σκόνη πο σήκωσαν ο σεξουαλικς παρεκτροπς μέσα σ κάποια δημόσια σχολεα κα τ λο θέμα δη κολουθε τν κ τν προτέρων γνωστ (κα φυσικ προκαθορισμένη π τος νερυθρίαστους γύρτες τς τηλεοπτικς μας χωματερς) μοίρα τς στυμμένης κα πεταμένης λεμονόκουπας, ρθε φυσιολογικ καιρς ν πομε κα ρισμένα πράγματα πραγματικ πλέον μ τ νομά τους. Καμμία ννοεται διάθεση γι βαθυστόχαστες ναλύσεις κα βαρύγδουπες προτάσεις περ τς ντιμετωπίσεως το προβλήματος. Κάποιες πισημάνσεις μόνο θ καταθέσω δ, κυρίως γι σους πιμένουν κόμη ν κπλήσσονται κα ν ργίζονται μ φαινόμενα, πως ατά. Γιατί στν πραγματικότητα, πρόκειται γι ντιδράσεις τν ποίων ατία ελικρινά μο διαφεύγει…

     γ θ πρότεινα ντιθέτως ν πιχειρήσουμε πλς ν ναλογιστομε σ ποιν κριβς χώρα βρισκόμαστε. Δν ζομε δηλαδ σ μία κοινωνία πο τ βασικά της ράματα εναι τ σξ κα ρπαχτ κα μ’ ατ τ εγεν ράματα νατρέφει τς νέες γενιές, ετε προβάλλοντάς τα προκάλυπτα, ετε περνώντας τ ποσυνείδητα; Δν βρισκόμαστε σ’ ναν τόπο, που τ κυνήγι τς κονόμας ντιμετωπίζεται περίπου ς θέσφατο κα που ν μιλήσεις γι πνευματικς κα θικς ξίες, ο πι πολλο σ βλέπουν ς διανοητικ καθυστερημένο; μήπως δν ζομε σ μία χώρα, τς ποίας μέσος κάτοικος δν προβληματίζεται σχεδν γι τίποτε, πέρα ννοεται π τ πολύτως δεδομένα μεγάλα του παρξιακ προβλήματα (δηλαδ τ πορτοφόλι του, τ μάξι του κα τ πουλί του);

     Κα δν χει πίσης σημασία τ τι ο βασικο γενεσιουργο παράγοντες νατροφς τν νέων βρίσκονται χι πλς σ κρίση, λλ σ κατάσταση ποσύνθεσης; π τ μία οκογένεια, πο ν δν εναι διαλυμένη, χαρακτηρίζεται συνήθως πλέον π σχέσεις πρόσωπες κα συμβατικς κα ποτελε χρο νακύκλησης εδαιμονιστικν νειρώξε-ων, κπορευομένων π τ σύνδρομα κα τν νοησία γονιν νεπαρκν κα παιδεύτων. π τν λλη τ δημόσιο σχολεο, νας χρος δίχως κανένα προσανατολισμό, μόνιμο πειραματόζωο λων νεξαιρέτως τν κυβερνήσεων, πο ρες-ρες χω τν ντύπωση τι μόνη του πραγματικ προγραμματισμένη νωθεν ποστολ εναι ν προετοιμάσει (μ τ βλακώδη ννοεται νοχ κα συνέργεια μν τν…λειτουργν, πο νεπάρκειά μας εναι συνήθως πίσης σκανδαλιστική) πανστρατις παραζαλισμένων κα π τς οσίας ναλφάβητων πλασμάτων, ο ποες θ ποτελέσουν τς αριανς νερμάτιστες, πρόσωπες κα συνεπς εκολα χειραγωγήσιμες μάζες «πολιτν», βολεμένων κα ποχαυνωμένων μέσα στν λίθια διωτεία τους. Κα νάμεσα στος δυ ατος θεσμος (λλ πλέον πολ σχυρότερος κα τν δυ ς παράγων διαμόρφωσης συνειδήσεων) τηλεόραση. νας χρος πόλυτης βλακείας, στερίας κα παραπληροφόρησης, τν ποο λυμαίνονται ριβίστες, τσαρλατάνοι κα ξέκωλα μ IQ λοβοτομημένης μοιβάδας, νας χρος πο προβάλλει λους ατος ς πρότυπα παρέχει καθημεριν γωγ μέσω το φαεινο τριπτύχου «αμα-ψέμμα-σπέρμα» κα τοιουτοτρόπως ποτελε τ κυριότερο δεκανίκι το συστήματος γι τν ναπαραγωγ πολυπληθν μαζν π ζόμπι, πο τ διο πιτακτικ χρειάζεται γι ν διαιωνιστε.

     Μετ π’ λα ατά, τί περιμένετε, κυρίες κα κύριοι, π τ παιδιά μας; Κα πάλι μία χαρ γ τ βρίσκω, ν συνυπολογίσω λα τ παραπάνω δεδομέ-να. Στν πραγματικότητα, θ μποροσαν ν εναι σ πολ χειρότερη κατάσταση. Τ παιδι πο ξέρω γώ, π σα σχολεα χω περάσει, δν εναι οτε ψυχοπαθες, οτε βιαστές, οτε κκολαπτόμενοι serial killers, πως περίπου μς λένε ατς τς μέρες τ κμαυλισμένα θηναϊκ βοθροκάναλα τς διαπλεκόμενης καταισχύνης. Εναι μως παιδι ζαλισμένα κα μπερδεμένα, πο κροβατον νάμεσα στ σύγχυση κα στν πάθεια κα πο τ κύριο χαρακτηριστικό τους εναι τ παράξενο βλέμμα τους. να βλέμμα πο δν εναι φυσικ γκληματικό. Εναι πλς δειο. Κα μέσα σ’ ατ τ δειο βλέμμα βεβαίως τ ποψιάζεσαι πολλς φορς πς πάρχουν βαθι θαμμένοι κάποιοι σπινθρες πο τρεμοπαίζουν. Ποις μως μπορε πλέον ν δώσει τ ρέθισμα γι ν βγον στν πιφάνεια ατο ο σπινθρες; οκογένεια κα τ σχολεο, ο διοι δηλαδ παράγοντες πο γέννησαν κα διαιωνίζουν τ πρόβλημα; μήπως θ τ πράξει τηλεόραση;

     Τ πργμα εναι συνεπς πλό. Εμαστε πλέον δ κα δεκαετίες διακεκριμένοι κωλοέλληνες κα ς τέτοιοι πολύτως φυσιολογικ τοιμάζουμε στ πρόσωπα τν παιδιν μας τος αθεντικούς μας πιγόνους, κατ’ εκόνα κα καθ’ μοίωσιν μν. Κα φυσικ εναι δύνατο ν πομε τι κατάσταση ατ εναι ναστρέψιμη, π τ στιγμ πο ο διοι παραμένουμε πάντοτε κύμβαλα λαλάζοντα κα περιφερόμενα δεια σαρκία. Πέρα συνεπς π μία συνεχόμενη κατρακύλα σ’ να γκρεμό, δν φαίνεται τούτη τ στιγμ λλη πραγματικότητα. Κα πολ φοβμαι μάλιστα τι ατς εναι νας γκρεμς πο τ τέλος του χι μόνο δν τ εδαμε, λλ οτε κν τ χουμε ποψιαστε κόμη…

 

                                                                                                                         Ο ΕΞ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ