Τώρα ποὺ σιγά – σιγὰ ἀρχίζει νὰ καταλαγιάζει ἡ σκόνη ποὺ σήκωσαν οἱ σεξουαλικὲς παρεκτροπὲς μέσα σὲ κάποια δημόσια σχολεῖα καὶ τὸ ὅλο θέμα ἤδη ἀκολουθεῖ τὴν ἐκ τῶν προτέρων γνωστὴ (καὶ φυσικὰ προκαθορισμένη ἀπὸ τοὺς ἀνερυθρίαστους ἀγύρτες τῆς τηλεοπτικῆς μας χωματερῆς) μοίρα τῆς στυμμένης καὶ πεταμένης λεμονόκουπας, ἦρθε φυσιολογικὰ ὁ καιρὸς νὰ ποῦμε καὶ ὁρισμένα πράγματα πραγματικὰ πλέον μὲ τὸ ὄνομά τους. Καμμία ἐννοεῖται διάθεση γιὰ βαθυστόχαστες ἀναλύσεις καὶ βαρύγδουπες προτάσεις περὶ τῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ προβλήματος. Κάποιες ἐπισημάνσεις μόνο θὰ καταθέσω ἐδῶ, κυρίως γιὰ ὅσους ἐπιμένουν ἀκόμη νὰ ἐκπλήσσονται ἢ καὶ νὰ ὀργίζονται μὲ φαινόμενα, ὅπως αὐτά. Γιατί στὴν πραγματικότητα, πρόκειται γιὰ ἀντιδράσεις τῶν ὁποίων ἡ αἰτία εἰλικρινά μοῦ διαφεύγει…

     Ἐγὼ θὰ πρότεινα ἀντιθέτως νὰ ἐπιχειρήσουμε ἁπλῶς νὰ ἀναλογιστοῦμε σὲ ποιὰν ἀκριβῶς χώρα βρισκόμαστε. Δὲν ζοῦμε δηλαδὴ σὲ μία κοινωνία ποὺ τὰ βασικά της ὁράματα εἶναι τὸ σὲξ καὶ ἡ ἁρπαχτὴ καὶ μ’ αὐτὰ τὰ εὐγενῆ ὁράματα ἀνατρέφει τὶς νέες γενιές, εἴτε προβάλλοντάς τα ἀπροκάλυπτα, εἴτε περνώντας τὰ ὑποσυνείδητα; Δὲν βρισκόμαστε σ’ ἕναν τόπο, ὅπου τὸ κυνήγι τῆς κονόμας ἀντιμετωπίζεται περίπου ὡς θέσφατο καὶ ὅπου ἂν μιλήσεις γιὰ πνευματικὲς καὶ ἠθικὲς ἀξίες, οἱ πιὸ πολλοὶ σὲ βλέπουν ὡς διανοητικὰ καθυστερημένο; Ἢ μήπως δὲν ζοῦμε σὲ μία χώρα, τῆς ὁποίας ὁ μέσος κάτοικος δὲν προβληματίζεται σχεδὸν γιὰ τίποτε, πέρα ἐννοεῖται ἀπὸ τὰ ἀπολύτως δεδομένα μεγάλα του ὑπαρξιακὰ προβλήματα (δηλαδὴ τὸ πορτοφόλι του, τὸ ἁμάξι του καὶ τὸ πουλί του);

     Καὶ δὲν ἔχει ἐπίσης σημασία τὸ ὅτι οἱ βασικοὶ γενεσιουργοὶ παράγοντες ἀνατροφῆς τῶν νέων βρίσκονται ὄχι ἁπλῶς σὲ κρίση, ἀλλὰ σὲ κατάσταση ἀποσύνθεσης; Ἀπὸ τὴ μία ἡ οἰκογένεια, ποὺ ἂν δὲν εἶναι διαλυμένη, χαρακτηρίζεται συνήθως πλέον ἀπὸ σχέσεις ἀπρόσωπες καὶ συμβατικὲς καὶ ἀποτελεῖ χῶρο ἀνακύκλησης εὐδαιμονιστικῶν ὀνειρώξε-ων, ἐκπορευομένων ἀπὸ τὰ σύνδρομα καὶ τὴν ἀνοησία γονιῶν ἀνεπαρκῶν καὶ ἀπαιδεύτων. Ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ δημόσιο σχολεῖο, ἕνας χῶρος δίχως κανένα προσανατολισμό, μόνιμο πειραματόζωο ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν κυβερνήσεων, ποὺ ὧρες-ὧρες ἔχω τὴν ἐντύπωση ὅτι ἡ μόνη του πραγματικὰ προγραμματισμένη ἄνωθεν ἀποστολὴ εἶναι νὰ προετοιμάσει (μὲ τὴ βλακώδη ἐννοεῖται ἀνοχὴ καὶ συνέργεια ἡμῶν τῶν…λειτουργῶν, ποὺ ἡ ἀνεπάρκειά μας εἶναι συνήθως ἐπίσης σκανδαλιστική) πανστρατιὲς παραζαλισμένων καὶ ἐπὶ τῆς οὐσίας ἀναλφάβητων πλασμάτων, οἱ ὁποῖες θὰ ἀποτελέσουν τὶς αὐριανὲς ἀνερμάτιστες, ἀπρόσωπες καὶ συνεπῶς εὔκολα χειραγωγήσιμες μάζες «πολιτῶν», βολεμένων καὶ ἀποχαυνωμένων μέσα στὴν ἠλίθια ἰδιωτεία τους. Καὶ ἀνάμεσα στοὺς δυὸ αὐτοὺς θεσμοὺς (ἀλλὰ πλέον πολὺ ἰσχυρότερος καὶ τῶν δυὸ ὡς παράγων διαμόρφωσης συνειδήσεων) ἡ τηλεόραση. Ἕνας χῶρος ἀπόλυτης βλακείας, ὑστερίας καὶ παραπληροφόρησης, τὸν ὁποῖο λυμαίνονται ἀριβίστες, τσαρλατάνοι καὶ ξέκωλα μὲ IQ λοβοτομημένης ἀμοιβάδας, ἕνας χῶρος ποὺ προβάλλει ὅλους αὐτοὺς ὡς πρότυπα ἢ παρέχει καθημερινὰ ἀγωγὴ μέσω τοῦ φαεινοῦ τριπτύχου «αἷμα-ψέμμα-σπέρμα» καὶ τοιουτοτρόπως ἀποτελεῖ τὸ κυριότερο δεκανίκι τοῦ συστήματος γιὰ τὴν ἀναπαραγωγὴ πολυπληθῶν μαζῶν ἀπὸ ζόμπι, ποὺ τὸ ἴδιο ἐπιτακτικὰ χρειάζεται γιὰ νὰ διαιωνιστεῖ.

     Μετὰ ἀπ’ ὅλα αὐτά, τί περιμένετε, κυρίες καὶ κύριοι, ἀπὸ τὰ παιδιά μας; Καὶ πάλι μία χαρὰ ἐγὼ τὰ βρίσκω, ἂν συνυπολογίσω ὅλα τὰ παραπάνω δεδομέ-να. Στὴν πραγματικότητα, θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι σὲ πολὺ χειρότερη κατάσταση. Τὰ παιδιὰ ποὺ ξέρω ἐγώ, ἀπὸ ὅσα σχολεῖα ἔχω περάσει, δὲν εἶναι οὔτε ψυχοπαθεῖς, οὔτε βιαστές, οὔτε ἐκκολαπτόμενοι serial killers, ὅπως περίπου μᾶς λένε αὐτὲς τὶς μέρες τὰ ἐκμαυλισμένα ἀθηναϊκὰ βοθροκάναλα τῆς διαπλεκόμενης καταισχύνης. Εἶναι ὅμως παιδιὰ ζαλισμένα καὶ μπερδεμένα, ποὺ ἀκροβατοῦν ἀνάμεσα στὴ σύγχυση καὶ στὴν ἀπάθεια καὶ ποὺ τὸ κύριο χαρακτηριστικό τους εἶναι τὸ παράξενο βλέμμα τους. Ἕνα βλέμμα ποὺ δὲν εἶναι φυσικὰ ἐγκληματικό. Εἶναι ἁπλῶς ἄδειο. Καὶ μέσα σ’ αὐτὸ τὸ ἄδειο βλέμμα βεβαίως τὸ ὑποψιάζεσαι πολλὲς φορὲς πὼς ὑπάρχουν βαθιὰ θαμμένοι κάποιοι σπινθῆρες ποὺ τρεμοπαίζουν. Ποιὸς ὅμως μπορεῖ πλέον νὰ δώσει τὸ ἐρέθισμα γιὰ νὰ βγοῦν στὴν ἐπιφάνεια αὐτοὶ οἱ σπινθῆρες; Ἡ οἰκογένεια καὶ τὸ σχολεῖο, οἱ ἴδιοι δηλαδὴ παράγοντες ποὺ γέννησαν καὶ διαιωνίζουν τὸ πρόβλημα; Ἢ μήπως θὰ τὸ πράξει ἡ τηλεόραση;

     Τὸ πρᾶγμα εἶναι συνεπῶς ἁπλό. Εἴμαστε πλέον ἐδῶ καὶ δεκαετίες διακεκριμένοι κωλοέλληνες καὶ ὡς τέτοιοι ἀπολύτως φυσιολογικὰ ἑτοιμάζουμε στὰ πρόσωπα τῶν παιδιῶν μας τοὺς αὐθεντικούς μας ἐπιγόνους, κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν ἡμῶν. Καὶ φυσικὰ εἶναι ἀδύνατο νὰ ποῦμε ὅτι ἡ κατάσταση αὐτὴ εἶναι ἀναστρέψιμη, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ ἴδιοι παραμένουμε πάντοτε κύμβαλα ἀλαλάζοντα καὶ περιφερόμενα ἄδεια σαρκία. Πέρα συνεπῶς ἀπὸ μία συνεχόμενη κατρακύλα σ’ ἕνα γκρεμό, δὲν φαίνεται τούτη τὴ στιγμὴ ἄλλη πραγματικότητα. Καὶ πολὺ φοβᾶμαι μάλιστα ὅτι αὐτὸς εἶναι ἕνας γκρεμὸς ποὺ τὸ τέλος του ὄχι μόνο δὲν τὸ εἴδαμε, ἀλλὰ οὔτε κὰν τὸ ἔχουμε ὑποψιαστεῖ ἀκόμη…

                                                                                                                         Ο ΕΞ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ