Μια δεύτερη ματιά σήμερα στα μηνύματα που άφησαν οι πρόσφατες Ευρωεκλογές. Και δεν εννοώ τα μηνύματα που θεώρησαν ότι είδαν οι πολλοί ή ακόμη κι εκείνο το απειροελάχιστο που αρνήθηκε να δει (μέσα στο εξωφρενικό Luis XIV σύνδρομό του) το άβουλο υποπόδιο της πολιτικής θυμηδίας. Τα άλλα μηνύματα εννοώ. Από τις εξελίξεις που εμείς είδαμε την επομένη της 7^ης Ιουνίου…

     1. Είδαμε λοιπόν κατ’ αρχάς την επιστροφή βεβαίως της σοσιαληστρικής απάτης, μέσα σ’ αυτήν την καθιερωμένη πλέον εδώ και τριάντα χρόνια ανακύκληση των δύο αντιπάλων (;) πόλων του στημένου και καλά βολεμένου δικομματικού παιχνιδιού – και δεν έχει καμία σημασία το ότι η επιστροφή δεν οφείλεται σε δική τους αυτενέργεια (ποιαν αυτόφωτη πνοή άλλωστε και ποια προοπτική να έχουν οι εξ απαλών ονύχων επαγγελματίες της διασπάθισης), αλλά στην απίστευτη (τόσο απίστευτη, που μέχρι και υποψίες θα μπορούσε να γεννήσει) ανικανότητα των άλλων, που υπερκέρασε τελικά μέχρι και την παροιμιώδη πολιτικονοητική ανεπάρκεια του αστείου προεδρεύοντος…

     2. Είδαμε συνάμα – μέσα στα πλαίσια της ίδιας ανακύκλησης – την άλλη επιστροφή, της ανεκδιήγητης εμβληματικής εκπροσώπου της εκσυγχρονιστικής υπομάζωξης του αστείου κόμματος που (υποκρίνεται ότι) κυβερνά το εξίσου αστείο ψευδοκράτος. Και αμέσως μετά την επιστροφή της, είδαμε και τις αποκαλύψεις για τις κουμπαριές της, πλήρως συγκεκαλυμμένες έως τούδε από το συνολικό δυσώδες αλληλοπεριχωρούμενο πασοκονεοδημοκρατικό σκατομιζοσύστημα. Και λυπάμαι πολύ βεβαίως αν κάποιοι εξακολουθούν να βλέπουν πολιτικοϊδεολογικές διαφορές μεταξύ των δύο μεγαλοσυστημάτων νομής, κλοπής και διασπάθισης κονδυλίων – και λέω ότι λυπάμαι, επειδή το θεωρώ απλούστατα εμφανές τεκμήριο νοητικής υστέρησης. Ζούμε νομίζω σε μέρες που το ομόσαρκον, ομογάλακτον και ομο(μιζο)δίαιτον των δύο υποτιθέμενων μονομάχων της ευτέλειας αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο (και δεν εννοώ φυσικά σ’ εκείνους που ούτε ώτα ακούειν έχουσιν, ούτε οφθαλμούς οράν). Ο Θεός να δώσει να δούμε κι άλλα…

     3. Είδαμε επίσης (για μια ακόμη φορά) ότι ο θλιβερός (αυτοφερόμενος ως) πρωθυπουργός του ψευδοκράτους έχει τελειώσει πλέον οριστικά. Και όταν λέω ότι τελείωσε, δεν εννοώ κατ’ ανάγκην ως πρωθυπουργός, καθότι πολλά…πολιτικά τερτίπια θα μπορούσαν να γίνουν στο μέλλον μέσα στο δυσώδες σκατομιζοσύστημα που προανέφερα (και ειδικά από τη στιγμή που κάποιοι διαφαινόμενοι τη στιγμή αυτοί κίνδυνοι θα ενεργοποιήσουν νομοτελειακά το μόνο πλέον χαρακτηριστικό αυτού του συστήματος, δηλαδή το ένστικτο της επιβίωσης). Εννοώ σημειολογικά, ως πρόσωπο όχι απλώς ελάχιστο, αλλά παντελώς ανύπαρκτο, μια θλιβερή φύρα, από την οποία ουδείς εχέφρων μπορεί πια να ελπίζει και να περιμένει το παραμικρό. Ακόμη και στην εποχή της θεωρητικής παντοδυναμίας του (2004-2006) ήταν αιχμάλωτος (υποψιαζόμαστε τη μία τουλάχιστον αιτία), τώρα πλέον είναι πρηνηδόν σιδηροδέσμιος ομάδων και γκρουπουσκούλων, απαθής θεατής του παντός, θλιβερός κλαυσίγελως των πάντων. Χους εστίν και εις χουν απελεύσηται, μαζί και με το παραμύθι ότι ίσως θα μπορούσε να ελέγξει την εβραιοαμερικανόφιλη εθνομειοδοτική πλέμπα του αστείου κόμματός του. ΚΑΙ ετούτο το παραμύθι μάς έχει πλέον τελειώσει οριστικά…

     4. Το τρίτο κόμμα ομολογώ ότι ΔΕΝ το είδαμε, γιατί προδήλως δεν υπήρχε και λόγος, μια και ήταν a priori δεδομένη βεβαίως η σταθερή διατήρηση των κλασσικών ποσοστών του (προφανώς οι ταριχευτές εξακολουθούν να κάνουν καλή δουλειά). Περισσότερο όμως λέω να μην ασχοληθώ, γιατί απλούστατα μου τη σπάνε οι ανέραστες, αρτηριοσκληρωτικές και νευρωτικές κομματοθεούσες με μετεμμηνοπαυσιακά σύνδρομα και εγώ πάλι ως αυθεντικός κομμουνιστής (ήτοι ως αριστοκράτης μαθητής του Γρηγορίου Νύσσης, του Μάξιμου Ομολογητή και του Μακρυγιάννη), απαξιώ – εδώ και μία τουλάχιστον εικοσαετία – να ξοδεύω φαιάν ουσίαν, σχολιάζοντας χριστιανικές αιρέσεις του κώλου. Πάμε παρακάτω…

     5. Είδαμε μετ’ ανυποκρίτου ηδονής την καθίζηση της γνωστής εθνομηδενιστικής αυτοϊκανοποιούμενης ασυναρτησίας, τώρα που επιτέλους ξεφούσκωσε και η «χρηματιστηριακή» φούσκα του χάσκοντος ανθυπομειρακίου των βορείων (προ)αστείων. Ουδείς εχέφρων όμως δικαιούται να επαναπαύεται. Η χυδαιότητά τους είναι πάντα εδώ και πάντα κυρίαρχη, αναφανδόν κυρίαρχη μέσα στις εκσυγχρονιστικές πλέμπες του δικομματισμού, μέσα στην αναπηρία του συνολικού πολιτικού παιχνιδιού, μέσα στην εξουθενωτική ιδεολογική τρομοκρατία των Λαζόπουλων και των Μεγκαλφαντένων. Και επιζεί βεβαίως πανσθενής και μέσα στο έτερον γελοίον σχήμα της οικωλογικής καφρίλας, που ως…πολιτική παρέμβαση, εξέμεσε απλώς επί 4 μήνες ό,τι μισελληνικό μπόρεσε να συγκεντρώσει, και αφού ολοκλήρωσε το έργον του, δεν μας είπε – απλούστατα – ΤΙΠΟΤΕ άλλο. Ποιος ξέρει, τόσο μόνο μπορεί να έφτανε η αντιληπτική τους ικανότητα και η ιδεολογική τους ψυχοπάθεια, τόσο μόνο μπορεί και να τους δασκάλεψαν τα αφεντικά. Ίσως μας το πει κάποτε ο ιστορικός του μέλλοντος (αν μπορέσει τώρα να μελετήσει και κανένα από τα αρχεία του State Department, ακόμη καλύτερα)…

     6. Τελευταία άφησα – σκόπιμα βεβαίως – την περίεργη μάζωξη, που σχεδόν διπλασίασε τα ποσοστά της, πράγμα φυσικά όχι άδικο (ουδείς μπορεί να παραγνωρίσει ότι μέσα στο ελεεινό Κυνοβούλιο είναι οι μόνοι που αναδεικνύουν αυτή τη στιγμή και άλλα θέματα, πλην της απόλυτης κενοδοξοπραξίας των ετέρων φαιδρών μιζοτζουτζέδων), αλλά ταυτόχρονα και ανησυχητικό. Γιατί ανησυχητικό; Μα σας είπα, εγώ είμαι αυθεντικός κομμουνιστής του Γρηγορίου Νύσσης και του Μακρυγιάννη, και ως εκ τούτου με κάνουν να βγάζω φλύκταινες οι εθνοθρησκειοκαπηλευτικοί σαλτιμπαγκισμοί ενός ανθυποπροϊόντος της αλήστου (και φυσικά αμετανόητης) Δεξιάς. Της ίδιας Δεξιάς που εξέμεσε κάποτε (από το ’50 και εξής) όλες εκείνες τις απίστευτες μαλακίες περί πατριδο-θρησκειο-οικογένειας και περί Ελλάδων Ελλήνων Χριστιανών (χεσμένες τις έχω, ω γελοίοι κάφροι, και τις Ελλάδες σας και τους Χριστιανούς σας) και που κατάντησε την περιϊπτάμενη και αχώρητον παντί Ρωμηοσύνη ΜΟΥ χαμερπή ομφαλοσκοπικό εθνοκεντρισμό του ψευδοκράτους της Μελούνας και την απόλυτη αν θρώσκουσα αναρχία της Ορθοδοξίας ΜΟΥ ένα ευνουχισμένο παραθρησκειακό προτεστάντικο δεκανίκι της, για να μπορούν να εκτονώνουν επί χάρτου τώρα τις διαταραγμένες ονειρώξεις τους οι Ανδρουλάκηδες και τα ιώδη πρακτοροφασιστομαζώματα κυριακάτικων μεγαλοχαρτοπολτών! Πότε θα το καταλάβετε επιτέλους, βρε αριστοκράτες μου Ρωμηοί (όσοι τέλος πάντων απομείνατε), ότι ετούτο το προσωποπαγές ανεμομάζωμα από μυστήριους, γραφικούς, λαφρήδες και «σταγονίδια» κάνει επί της ουσίας σχεδόν ΤΟΣΟ κακό στην πατρίδα, όσο και η φρικώδης εθνορθοδοξοκαπηλεία της πάλαι Δεξιάς; Πότε θα το καταλάβετε ότι όσο ετούτο το συνονθύλευμα θα γιγαντώνεται, όλο και περισσότερο θα καπελώνει τις ιδέες μας και θα λύνει τα χέρια στους εθνομηδενιστές, για να “μπορούν” να μας τσουβαλιάζουν όλους μας σε ένα τσουβάλι με εθνικο-ακροδεξιά ετικέτα; Και ως πότε θ’ αφήνετε το αριστοκρατικόν ομόδοξον και ομοδίαιτον του Καθ’ ημάς Τρόπου βορά στους πέντε ανέμους, για να το ευνουχίζουν και να το «εκπροσωπούν» μονοπωλιακά φαιδρότυποι και περιστασιακοί σαλτιμπάγκοι;

     Τι απομένει τώρα μετά απ’ όλα αυτά; Μα τι άλλο άραγε από την ανάγκη να υπάρξει επιτέλους κάτι διαφορετικό; Κάτι που θα χτυπήσει επιτέλους επί της ουσίας όλο αυτό το πανάθλιο σκηνικό, μια κίνηση εξίσου θεωρητική όσο και ακτιβιστική, μια μαζική συναλληλία συνοδοιπόρων, που θα κηρύξει ανένδοτο απέναντι στην κυριαρχούσα όζουσα εκσυγχρονιστική υστερία των δικομματικών ηλιθίων και απάντων των καθυστερημένων ουραγών τους; Μια κίνηση που μπορεί βεβαίως να προέλθει μόνο από τον αριστερό χώρο, γιατί απλούστατα κανείς άλλος δεν θα μπορέσει ποτέ – πρακτικά και φραστικά – να χτυπήσει επί της ουσίας τους εθνομηδενιστές που αυτή τη στιγμή λυμαίνονται τα πάντα, και που θα τραβήξει επαρκείς και προσεκτικά σχεδιασμένες διαχωριστικές γραμμές και απέναντι στη δήθεν Αριστερά των πλεγματικών αγκυλώσεων και των μιζοκυκλωμάτων, αλλά και απέναντι στους καιροσκόπους εθνοκάπηλους. Αρκεί να μπορέσει βεβαίως αυτός ο χώρος που προανέφερα να υπερκεράσει το παρελθόν του (προσοχή: όχι να το απεμπολήσει, αλλά απλούστατα να το υπερβεί), να ξεπεράσει τις παιδικές ασθένειες της Αριστεράς (με πρώτη βεβαίως την παροιμιώδη αυτο-ευνουχιστική της ομφαλοσκοπική μυωπία) και να αναχθεί επιτέλους προς το Όλον, αφήνοντας πίσω του την αδιέξοδη λογική των Μερών (φραξιών τε και γκρουπουσκούλων και αποκομμάτων). Για να το πετύχει, ο δρόμος είναι θεωρητικά πολύ απλός: δεν έχει παρά να αφεθεί επιτέλους και να εμβαθύνει πραγματικά σε αυτά που στο κάτω-κάτω ήδη πιστεύει – και τα οποία στην πραγματικότητα είναι απολύτως ενωτικά και ουδαμώς διασπαστικά. Ιδού λοιπόν η Ρόδος. Ο κόσμος μας είναι πολύς, πολλές οι παρέες μας ανά το πανελλήνιον, πολλοί οι αποκαρδιωμένοι ομόφρονες δίχως οδό πολιτικής έκφρασης, πολλά και τα ομόδοξα διεστώτα. Ήρθε επιτέλους ο καιρός να γίνει μια προσπάθεια, ώστε τα διεστώτα να ενωθούν. Είναι τόσο απίστευτα αποπνικτική και τόσο απίστευτα επικίνδυνη όλη αυτή η αθλιότητα ολόγυρά μας, που δεν υπάρχει πια χρόνος για άλλες μακράς…πνοής συζητήσεις και ζυμώσεις. Αρκετά ομφαλοσκοπήσαμε. Πολύ φοβάμαι ότι κάθε αδράνεια από δω και στο εξής θα είναι πλέον ασυγχώρητη…

                                                                                                                                         Ο ΕΞ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ