Πάει πια ο απόηχος των ευρωεκλογών, σβήνει και η πρόσκαιρη ευφορία µας από την µεγάλη αποχή και επιστρέφουµε λίγο λίγο στη γνωστή µιζέρια αυτού που ονοµάζεται “πολιτική ζωή” στην Ελλάδα. Με τις εθνικές εκλογές µάλιστα σε απόσταση µερικών µηνών, το ξαµόλυµα των δύο µεγάλων κοµµάτων σίγουρα θα ξαναφέρει πλήθος αποχιτών πίσω στη λογική της κάλπης και της χαµένης δηµοκρατίας.

Μέχρι όµως να συµβούν όλα αυτά, δικαιούµαστε να ονειρευτούµε λιγάκι. Ονειρευόµαστε λοιπόν ότι δύο κορυφαίοι Έλληνες, πνευµατικές και πολιτικές προσωπικότητες διεθνούς διαµετρήµατος, ο Μίκης Θεοδωράκης στην Ελλάδα και ο Βάσος Λυσσαρίδης στην Κύπρο, τίθενται επικεφαλής µιας ενιαίας πολιτικής παράταξης, που καλεί σε συνένωση όλους τους έντιµους Έλληνες για τη σωτηρία της δηµοκρατίας και της χώρας. Με σηµαία τα ανεξίτηλα ιδανικά που προέταξαν σε καιρούς αλλοτινούς µα όχι και τόσο διαφορετικούς από τους σηµερινούς, οι δύο αυτοί µεγάλοι Έλληνες, ίσως οι σπουδαιότεροι εν ζωή, µπορούν να λειτουργήσουν ως σύµβολα για µιαν ενότητα που θα την σφυρηλατούσαν άλλοι, νεώτεροι, από κάτω. Πραγµατικά, αδυνατούµε να κατανοήσουµε τι το τόσο αβυσσαλέο χωρίζει το Μιχάλη Χαραλαµπίδη από τον Χρήστο Γιανναρά, τόν Γιώργο Καραµπελιά από τον Μανώλη Γλέζο, τον Λουκά Αξελό από τον Κώστα Ζουράρι και θεωρούµε ότι µε µέντορες τους Θεοδωράκη-Λυσσαρίδη όλοι οι µικροεγωισµοί θα υποχωρούσαν. Κι ακόµα τα µικρά, έντιµα µα ανέλπιδα κόµµατα τύπου ΑΣΚΕ, ΠΑΜΜΕ, Κοινωνία, Κίνηµα Άµεσης Δηµοκρατίας κτλ κτλ, τι είδους ενδοιασµούς θα είχαν να ενταχθούν µέσα σε ένα τέτοιο σχέδιο για το αύριο της χώρας µας; Πλήθος µικρών εκδοτικών προσπαθειών θα µπορούσαν να στηρίξουν το εγχείρηµα, δεν είναι ανάγκη να τα απαριθµήσουµε. Αλλά και από τα κατεστηµένα ΜΜΕ, ποια θα µπορούσαν να αγνοήσουν µια τέτοιαν απόπειρα; Ποιοι θα τολµούσαν να συκοφαντήσουν, να λοιδωρήσουν, να αποσιωπήσουν ονόµατα µπροστά στα οποία όλο το πολιτικό δυναµικό των κοµµάτων εξουσίας δείχνει (και είναι) νηπιακού επιπέδου;

Μα γίνεται άνθρωποι που βρίσκονται στα 85-90 να ηγηθούν µιας τέτοιας πρωτοβουλίας; “Μόνον αυτοί το µπορούν”, είναι η απάντησή µας. Μόνο πίσω από αυτούς θα µπορούσε να συνταχθεί χωρίς ενδοιασµούς ο δηµοκρατικός κόσµος της πατρίδας µας. Ο Μίκης και ο “γιατρός” θα λειτουργήσουν ως σύµβολα ενότητας και δηµοκρατίας και θα το πράξουν γιατί συµµερίζονται την αγωνία όλων µας για το πού πορεύεται ο Ελληνισµός. Μας το οφείλουν, και οι άλλοι προαναφερθέντες οφείλουν να τους το προτείνουν!