Σάββατο, 6/7/09: Αύριο είναι οι ευρωεκλογές. Μια «γιορτή της δημοκρατίας», σύμφωνα με τα λαμόγια των ΜΜΕ και της κυβερνώσας ολιγαρχίας. Το λεγόμενο «δημοψήφισμα» κατά την αξιωματική αντιπολίτευση, που δεν βλέπει την ώρα να ξαναγυρίσει στην εξουσία για να ολοκληρώσει το (γνωστό) έργο της. Η ευκαιρία «διαμαρτυρίας κατά της κυβερνητικής πολιτικής», σύμφωνα με τους κομπάρσους του 5%. Βεβαίως έχω προγραμματίσει όλες μου τις δουλειές για κείνη τη μέρα, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρυά από την εκλογική μου περιφέρεια, εμένα συνεργό τους δεν θα με κάνουν οι λεχρίτες. Είχα μόνο έναν ενδοιασμό, λόγω των φίλων μου στο «Μακεδονικό Μέτωπο», αλλά τον ξεπέρασα εύκολα με ρεαλισμό που θα τον ζήλευε και εν ενεργεία υπουργός, με το συμπάθειο.

Κυριακή, 7/6/09: Κάποια στιγμή ανοίγω την τηλεόραση, λίγο πριν την έκδοση των δημοσκοπήσεων που ονομάζονται έξιτ πόλς (σίγμα θέλει;). Θεέ μου, όλο το συνάφι είναι ήδη εδώ και χαριεντίζεται! Η Όλγα Πρετεντέρη, ο Άδωνις Πάγκαλος, η Κατερίνα Διαμαντοπούλου, η Μαριέτα Ευαγγελάτου… Κλείνω τη φωνή μπας και αντέξω να δω μέχρι να βγουν τα νούμερα και προσπαθώ να σκεφτώ κάτι πιο ευχάριστο από το πλάνο της οθόνης (έναν επιθετικό καρκίνο τελικού σταδίου, μία πλαγιομετωπική στην Κορίνθου – Πατρών, τέτοια). Κάποια στιγμή εμφανίζεται ένα πίνακας με χρώματα και αριθμούς, που ανακοινώνει νίκη του ΓΑΠ με …7 μονάδες διαφορά! Γυρνάω στα άλλα βοθροκάναλα, τα ίδια! Όχι ρε, ομοφυλόφιλε, δεν είναι δυνατόν! Υπάρχει τόσος κόσμος που βρίσκει καλύτερο το φίδ’ απ’ το γαϊδούρ’ στο γνωστό κλασικό δίλημμα; Τόσος κόσμος που θεωρεί το μέσο ΙQ αχρείαστο για έναν πρωθυπουργό; Τι να πεις; Κλείνω το χαζοκούτι συλλογιζόμενος «στα τέτοια μου, άλλωστε η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».

Δευτέρα, 8/6/09: Έχω μόλις πληροφορηθεί ότι τελικά ο ελληνικός λαός ψήφισε και πάλι σοφά: Λελογισμένη διαφορά υπέρ ΠαΣοΚ και ικανοποιητική ψήφος στους «μικρούς». Ανοίγω να δω τα τελικά αποτελέσματα και να ακούσω κανένα σχόλιο των «ειδικών» – και τι ακούω; Κάτι γραβατωμένες κουράδες τα έχουν μαζί μου, με βρίζουν κανονικά! Λένε ότι εφόσον απείχα δεν έχω πια δικαίωμα να μιλάω για τίποτε, ότι σύμφωνα με τον Θουκυδίδη είμαι ηλίθιος, ότι είμαι ένα απόβρασμα της κοινωνίας! Γιατί; Γιατί δεν συμμετείχα στο πάρτυ που στήνει αυτό το κοπριταριό κάθε τόσο για να νομιμοποιείται ως «δημοκρατικά εκλεγμένο»! Ρε γ… το κέρατό σας τσόγλανοι, τι συμμετοχή ζητάτε; Όταν μοιράζεστε τα φράγκα μας ζητάτε τη συμμετοχή μας; Όταν επιδαψιλεύετε στο σκυλολόι σας θέσεις που ο κόσμος ούτε καν γνωρίζει την ύπαρξή τους (και την εξωφρενική «αντιμισθία» τους) ζητάτε τη συμμετοχή μας; Εσύ ρε τενεκέ υπουργέ, όταν τσεπώνεις τις μίζες ζητάς τη συμμετοχή μας; Εσύ ρε τομάρι κομματάρχη, όταν διαβουλεύεσαι για να υιοθετήσεις τελικά κάθε ύβρη κατά της πατρίδας μας ζητάς τη συμμετοχή μας; Εσύ ρε «αλήτη, ρουφιάνε, δημ…» όταν χρυσοπληρώνεσαι (και βγάζεις σε μια βδομάδα όσα βγάζω εγώ σε πέντε χρόνια) για να γράφεις / μιλάς έτσι ώστε να συντηρείται το ελεεινό σύστημα των εργολάβων και των συνεργών τους, ζητάς τη συμμετοχή μας; Όλοι εσείς ρε κοπροστελέχη των κομμάτων εξουσίας, που αποκτάτε υπόσταση ως φιλιππινέζες κάποιου άλλου μηδενικού, ανώτερης κομματικής τάξης, όλοι εσείς που διαγκωνίζεστε σε διαδρόμους και γραφεία για ένα ακόμη ψήγμα «ανέλιξης», που λυμαίνεστε το κράτος και την κοινωνία πετώντας ψίχουλα στο πόπολο, αντί να ανοίξετε μια τρύπα στη γη και να μπείτε μέσα να μην σας βλέπουμε, έχετε και μούτρα να μας εγκαλείτε για …«μη συμμετοχή»; Μετά από τα όργια μιας τετραετίας (αυτής της τελευταίας ή της προηγούμενης, δεν έχει σημασία) απαιτείτε τώρα και το συγχωροχάρτι μας;

Τρίτη, 9/6/09: Μόλις προ ολίγου έφυγε από το μαγαζί μου η ΥΠΕΔΑ. Όντας αισιόδοξος θεωρώ ότι υπάρχει και μία περίπτωση να τη σκαπουλάρω. Και κοίτα να δεις, τώρα που ξανασκέφτομαι τα προχθεσινά πιο ψύχραιμα, νομίζω ότι οι χθεσινοί πανελίστες της τηλεόρασης είχαν δίκιο. Άλλωστε τα ίδια ειπώθηκαν και σε όλη την Ευρώπη, αυτή είναι η πορεία του κόσμου σήμερα. Τι νόημα έχει να κάθεσαι μια ζωή στη γωνία και να παρακολουθείς ως θεατής; Από σήμερα αλλάζω πλεύση. Θα γραφτώ σε ένα μεγάλο κόμμα, δείχνοντας έμπρακτα την μεταμέλειά μου. Θα αγωνιστώ για να ανοίξει μία νέα προοπτική για τον τόπο, για την ελπίδα για ένα νέο αύριο για την Ελλάδα που θέλουμε, για την Ελλάδα που αξίζουμε. Άλλωστε, ως γνωστόν, η πολιτική της ευθύνης αποτελεί αδιαπραγμάτευτη επιλογή. Α, επιπλέον θα κάνω και μία μικρή μετατροπή στον τίτλο του ανά χείρας εντύπου και στο εξής θα λέγεται «Συμφωνητής». Καιρός να γίνω κι εγώ ένας κανονικός, σύγχρονος και υπεύθυνος άνθρωπος.