Μού είναι λίγο δύσκολο να φανταστώ τις ερμηνείες των καθεστωτικών διεθνοπολιτικών αναλυτών στις τρέχουσες (ευλογημένες) μέρες του Τραμπ στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τους οποίους η λεγόμενη συλλογική Δύση είναι ο κήπος του πλανήτη Γη, ενώ όλοι οι άλλοι είναι μία άναρχη ζούγκλα. Κι αυτή η Δύση, όπως μας λένε, εξανέστη κατά της απρόκλητης εισβολής του αυταρχικού Ρώσου ηγεμόνα στην αθώα Ουκρανία, και τρία χρόνια τώρα παλεύει με κάθε μέσον να υπερασπιστεί τις ευρωατλαντικές “αξίες”.
Η Αλειβαθώ, η Αμαθώ και Ημιμαθώ
τρεις μοίρες πλάθουνε στ΄ αδράχτι τους
τη μοίρα μας.
Κι εμείς ενεοί στα παραμύθια τους.
Ανδρέας Παστελλάς
Σε εποχές παρακμής και ήττας, και όταν ακόμα τα πράγματα φτάσουν να τρίζουν και να απειλούνται με κατάρρευση, όπως συμβαίνει αυτή την στιγμή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πολλοί δημοσιολόγοι, πολιτευτές και άλλοι παραμένουν αγκιστρωμένοι στα παραμύθια τους. Αυτό, πέραν του γεγονότος ότι τους βοηθά να κτίζουν την πολιτική ή πνευματική τους καριέρα διαδίδοντας ψευδαισθήσεις, αποβαίνει άκρως επικίνδυνο για το σύνολο διότι η ρεαλιστική θέαση των πραγμάτων θολώνεται επικίνδυνα από ψευτοϊδεαλισμούς και ιδεολογήματα.
Σε πολλά κυπριακά μυαλά αβγάτισε ιδιαίτερα το ιδεαλιστικό αφήγημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θεωρήθηκε ως η καταγωγική βάση για την ίδρυση και την σταδιακή της «ενοποίηση». Το αφήγημα αυτό λέει περίπου τα εξής: ότι μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι λαοί και οι ηγεσίες επιτέλους κατανόησαν και πείστηκαν για τα αγαθά της ειρήνης και αποφάσισαν να προχωρήσουν βήμα – βήμα προς μια ενωμένη και ειρηνική ήπειρο προκειμένου να μην υπάρξει νέα σύγκρουση. Η αρχή έγινε με την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας (ΕΚΑΕ) oι οποίες οδήγησαν στην Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά (ΕΟΚ) και αργότερα στην βήμα – βήμα ενοποίηση. Έτσι, συνεχίζει το αφήγημα, το εγχείρημα πέτυχε μιας και η βούληση για ειρηνική συνύπαρξη υπερίσχυσε έναντι άλλων τυχόν μειοψηφικών απόψεων. Αποκορύφωμα αυτής της ειρηνιστικής έξαρσης ήταν το τέλος της ιστορικής γαλλο – γερμανικής διαμάχης με αποτέλεσμα τα δύο κράτη μαζί να αποτελούν τους βασικούς πυλώνες της Ε.Ε.
Ποῦ βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα, μετά τήν τετράμηνη παράταση πού πῆρε στίς Βρυξέλλες ἡ Κυβέρνηση; Κάναμε κάποιο βῆμα μπροστά, πέρα ἀπό τόν χῶρο τῶν ἐντυπώσεων; Δημιουργήσαμε τίς προϋποθέσεις γιά τήν οἰκονομική μας ἐπιβίωση ὡς χώρα; Μήπως γυρίσαμε στά ἴδια καί χειρότερα; Αὐτά τά ἐρωτήματα ἀπασχολοῦν ὅλους τούς συνειδητούς πολίτες καί θά παραθέσουμε κι ἐμεῖς τήν ἄποψή μας, τόσο γιά τό τρέχον πρόβλημα ὅσο καί γιά τό εὐρύτερο τοπίο.
Από τον Οργανισμό Ελέγχου και Πιστοποίησης Βιολογικών Προϊόντων – ΔΗΩ πληροφορηθήκαμε τη συμφωνία του Συμβουλίου των Υπουργών Γεωργίας (Λουξεμβούργο, 22/6/09) με την οποία ανοίγει ο δρόμος για την έγκριση του κρέατος και των παραγώγων κρέατος από κλωνοποιημένα ζώα.
one
Εγκρίθηκε με συντριπτική πλειοψηφία από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το ψήφισμα για την «Ευρωπαϊκή Συνείδηση και τον Ολοκληρωτισμό» που ταυτίζει τον φασισμό με τον κομμουνισμό και το ναζιστικό καθεστώς με τις σοσιαλιστικές χώρες. Το κοινό ψήφισμα των πολιτικών ομάδων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Φιλελευθέρων, της Ενωσης για την Ευρώπη των Εθνών και των Πρασίνων, με τη θετική ψήφο και των Σοσιαλιστών, πέρασε με 553 ψήφους υπέρ, 44 κατά και 33 αποχές, κλιμακώνοντας την εκστρατεία που ξεκίνησε το σχετικό Μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, τον Γενάρη του 2006. Είναι προφανές ότι το ξαναγράψιμο της Ιστορίας δεν σκοπεύει μόνο στην ανατροπή του εθνοσυναισθήματος των λαών αλλά και την ποινικοποίηση κάθε κοινωνικού οράματος, με βάση την αποτυχία του κομμουνιστικού εγχειρήματος.
Το ψήφισμα δηλώνει ξεκάθαρα ότι στόχος είναι το ξαναγράψιμο της Ιστορίας: «η Ευρώπη δε θα ενωθεί ποτέ αν δεν μπορέσει να καταλήξει σε κοινή θεώρηση της Ιστορίας της, να αναγνωρίσει το ναζισμό, το σταλινισμό και τα φασιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα ως μέρος της κοινής Ιστορίας της και αν δεν διεξαγάγει τίμιο και ουσιαστικό διάλογο για τα εγκλήματα των καθεστώτων αυτών κατά τον περασμένο αιώνα». Επίσης καλεί την Κομισιόν και τα κράτη – μέλη «να καταβάλουν περαιτέρω προσπάθειες, για να ενισχυθεί η διδασκαλία της ευρωπαϊκής Ιστορίας και να τονιστούν το ιστορικό επίτευγμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και η έντονη αντίθεση, μεταξύ του τραγικού παρελθόντος και της ειρηνικής και δημοκρατικής κοινωνικής τάξης στη σημερινή ΕΕ». Ζητά την πολιτική στήριξη και οικονομική ενίσχυση των ΜΚΟ «που δραστηριοποιούνται στην έρευνα και τη συλλογή εγγράφων σχετικά με εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της σταλινικής περιόδου», καθώς και «την καθιέρωση βήματος Ευρωπαϊκής Μνήμης και Συνείδησης που να στηρίζει τη δικτύωση και τη συνεργασία των εθνικών ερευνητικών ιδρυμάτων που ειδικεύονται στον τομέα της ιστορίας του ολοκληρωτισμού, και τη δημιουργία πανευρωπαϊκού κέντρου/μνημείου τεκμηρίωσης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων» και την «ενίσχυση των υπαρχόντων σχετικών χρηματοοικονομικών μέσων, ώστε να υποστηριχτεί η επαγγελματική ιστορική έρευνα για τα ανωτέρω θέματα». Τέλος, καλεί σε καθιέρωση της 23ης Αυγούστου «ως Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων». Η ημερομηνία επιλέχτηκε ως η επέτειος της υπογραφής του γερμανοσοβιετικού συμφώνου μη επίθεσης Ρίμπεντροπ – Μολότοφ.
Πάντως αξιοπρόσεκτη ήταν η στάση στην ψηφοφορία των Ελλήνων ευρωβουλευτών. ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΟΣ δεν συμμετείχαν καν στη διαδικασία, η ΝΔ «απήχε», το ΠΑΣΟΚ καταψήφισε το ψήφισμα σημειώνοντας ότι «ο ναζισμός και ο σταλινισμός ως δύο μοναδικά φαινόμενα είχαν ουσιαστικές διαφορές» και «θεωρεί ότι η καθιέρωση κοινής ημέρας μνήμης εξομοιώνει κατά απαράδεκτο τρόπο δύο ανόμοια κομμάτια της Ιστορίας, που το καθένα είχε διαφορετική αφετηρία και που για διαφορετικούς λόγους έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του πολίτη», ενώ το ΚΚΕ, φυσικά, καταψήφισε και καταδίκασε το ψήφισμα και την «αντικομμουνιστική υστερία που λαμβάνει χώρα στην ΕΕ».
Πάντως έχει πράγματι ενδιαφέρον αυτή η εμμονή της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά του κομμουνιστικού παρελθόντος των ανατολικών χωρών. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι αυτές οι νομοθετικές πρωτοβουλίες έχουν απλώς ψυχοθεραπευτικό χαρακτήρα για τα θύματα – με ή χωρίς εισαγωγικά – της Σοβιετίας, είκοσι χρόνια μετά την οριστική κατάρρευση της τελευταίας. Ένας στόχος ίσως είναι η απάλειψη κάθε νοσταλγίας, ελπίδας και διεξόδου, στο μυαλό των ευρωπαίων πολιτών, από το σημερινό και αυριανό αδιέξοδο της κρίσης. Ένας άλλος είναι ενδεχομένως η απαξίωση όλων των (επικίνδυνων) κοινωνικών συνομαδώσεων έξω από τη λογική του κρατούντος συστήματος. Ένας τρίτος μπορεί να είναι το ρήγμα που ανομολόγητα θέλει να διατηρήσει ζωντανό μεταξύ των χωρών αυτών και της σημερινής Ρωσίας που διεκδικεί τη θέση που της αρμόζει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Πάντως και από μόνη της αυτή η συντριπτική πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δείχνει ότι πρόκειται για κάτι εξόχως …ύποπτο.
Όσον αφορά εμάς, κομμουνιστές δεν είμαστε, όμως ούτε και αντικομμουνιστές. Δεν θεωρούμε ότι όλες οι ιδέες του κομμουνισμού είναι για πέταμα, ούτε και το ιστορικό του παράδειγμα (άραγε ο Στάλιν ήταν χειρότερος για την ανθρωπότητα ή ο Μπους;). Επίσης η θυσία τόσων έντιμων ανθρώπων για χάρη κάποιων ιδεών αξίζει αν μη τι άλλο τουλάχιστον τον σεβασμό μας σήμερα. Και πολύ περισσότερο δεν είμαστε υπέρ της ποινικοποίησης ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ιδέας! Εδώ ανεχόμαστε τις κυρίαρχες του καζινοκαπιταλισμού, της σιωνιστικής απανθρωπίας, του θρησκειοποιημένου «Ολοκαυτώματος», του πρόστυχου εθνομηδενισμού, την αλητεία που καθημερινά βρίζει και προσβάλλει την ελληνικότητά μας, το παρελθόν μας, τα ιερά και τα όσια του τόπου μας, η …ΕΣΣΔ μας πείραξε;
none
καὶ ὁ Χατζηαβάτης στὴ βαλκανική του ἀποµόνωση
Δὲν χρειάστηκε νὰ περάσουν περισσότεροι ἀπὸ δεκαοκτὼ µῆνες γιὰ νὰ δείξει καὶ αὐτὴ ἡ κυβέρνηση τοῦ προτεκτοράτου τὰ ὅριά της. Τὴν ἀνακούφιση ἀπὸ τὴν – προσωρινὴ ὅπως ὅλα δείχνουν – ἀπαλλαγὴ τοῦ τόπου ἀπὸ τὴ σηµιτογιωργακικὴ λαίλαπα διαδέχθηκε γιὰ µία ἀκόµη φορά ἡ ἀπογοήτευση, ἂν ὄχι ἡ ἀπελπισία ἀπὸ τὴν ἐπαναλαµβανόµενη ὅλο καὶ συχνότερα διαπίστωση: δὲν ὑπάρχει καµµία ἐλπίδα.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δὲν περιµέναµε καὶ πολλά. Ἡ σήψη εἶχε διαποτίσει τὰ πάντα, ἐνῶ τὰ θέµατα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς µόνο µὲ χαρακτηρισµοὺς ποὺ ἐπισύρουν εἰσαγγελικὴ παρέµβαση θὰ µποροῦσαν νὰ περιγραφοῦν. Μία λίγο καλύτερη διεκπεραίωση τῆς καθηµερινότητας, ἕνα σχετικὸ περιορισµὸ τῆς φαυλότητας, µία προσπάθεια ψιλοβελτίωσης στὴν Παιδεία καὶ µία διαχείριση τῶν ἐθνικῶν θεµάτων µὲ τρόπο ποὺ νὰ µὴ παραπέµπει εὐθέως σὲ ὑπαλλήλους ποὺ ἐξυπηρετοῦν τὰ συµφέροντα ὅλων τῶν ἄλλων ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἑλληνικά. Ἡ ὑπόγεια ἀλλὰ προφανὴς – παρὰ τὰ περὶ τοῦ ἀντιθέτου µισόλογα – στήριξη τῶν Κυπρίων νὰ καταψηφίσουν ὁλοκληρωτικὰ τὸ ἔµεσµα Ἀνάν, ἦταν ἀπὸ µόνος του ἕνας ἱκανὸς λόγος νὰ θεωρήσει κανεὶς ἐπιτυχή ὁλόκληρη τὴν τετραετία. Ἡ συνέχεια ὅµως ἦρθε νὰ διαψεύσει µὲ κραυγαλέο τρόπο τὸ σύνολο τῶν προσδοκιῶν.
Προσῆλθε περιδεὴς στὴν κορυφαία ἐδῶ καὶ δεκαετίες γιὰ τὰ ἑλληνικὰ συµφέροντα διαπραγµάτευση, µὲ µία περίπου ψυχοπαθολογικὴ ἐµµονὴ (τὴν ἄνευ ὅρων καὶ παντὶ τρόπῳ πρόσδεση τῆς Τουρκίας στὴν ΕΕ, στὴν ὁποία ὅµως ἐντασσόµενη οὐσιαστικὰ τήν διαλύει), εὑρισκόµενη ἐκτὸς τῶν ἄλλων σὲ ἀπόλυτη ἀναντιστοιχία µὲ τὴ θέληση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ τὸν ὁποῖο ὑποτίθεται ὅτι ἐκπροσώπησε, καὶ κατάφερε τὸ ἀπόλυτο τίποτε.
Δὲν ἔθεσε κἄν θέµατα ποὺ γιὰ λόγους τιµῆς καὶ ἀξιοπρέπειας θὰ ἔθεταν ἀκόµα καὶ νησίδες ποὺ παριστάνουν τὰ κράτη στὰ βάθη τοῦ Εἰρηνικοῦ (casus belli, γκρίζες ζῶνες, παραβιάσεις, στρατὸς Κατοχῆς, Χάλκη κοκ). Οὔτε ἕνα!!! Τὴ στιγµὴ ποὺ δὲν ἔχουµε διαβάσει πουθενὰ τὸν ἀντίλογο στὴν ἀνάλυση ποὺ λέει ὅτι ἡ ΕΕ µὲ τὴν ἐνδεχόµενη εἴσοδο τῆς φασιστογείτονος µπαίνει σὲ τροχιὰ διάλυσης ἢ τὸ λιγότερο ὅτι µετατρέπεται σὲ µία ζώνη ἐλεύθερου ἐµπορίου χωρὶς καµµία πολιτικὴ συνοχή, οἱ δικοί µας παρίσταναν τοὺς Κινέζους βαυκαλιζόµενοι ὅτι δῆθεν ἔτσι θὰ ἐξηµερωθεῖ τὸ θηρίο.
Τρανὴ ἀπόδειξη ὅτι δὲν θὰ συµβεῖ αὐτὸ εἶναι ὅτι ἀκόµη καὶ τὴν περίοδο ποὺ ὑποτίθεται ὅτι τὸ θηρίο καιγόταν νὰ ξεκινήσει διαπραγµατεύσεις οὐδόλως ἄλλαξε τὴν σχεδὸν αὐτοκρατορικὴ συµπεριφορὰ τοῦ πρὸς κάθε κατεύθυνση συνεπικουρούµενο ἀπὸ τὸν ἀµερικανοβρετανικὸ ἄξονα.
Γιὰ µαύρη σελίδα γιὰ τὸ µέλλον τῆς Εὐρώπης κάνουνε λόγο οἱ γνησιότεροι εὐρωπαϊστές, ὅσοι ἐν πάσῃ περιπτώσει εἴχανε κάποτε πιστέψει σὲ µία πολιτικὰ ἑνοποιηµένη ὀντότητα, τὴν ὁποία βλέπουνε µαθηµατικὰ πλέον νὰ ἐκφυλίζεται περίπου σὲ ἕναν χῶρο ἐλεύθερου ἐµπορίου, ἄθυρµα στὰ χέρια τῶν γελαδάρηδων. Ἡ ἀπόσταση ἀνάµεσα στὶς προσδοκίες τόσο αὐτῶν ὅσο καὶ τῶν εὐρωπαίων πολιτῶν καὶ τὴν προσφάτως διαµορφωθεῖσα κατάσταση ἔχει προσλάβει χαώδεις διαστάσεις. Ἡ ἀνάλυση τοῦ ΚΚΕ περὶ εὐρωπαϊκοῦ µεγάλου κεφαλαίου ποὺ ἀναζητάει στὰ πλαίσια τῆς παγκοσµιοποίησης νέες ἀγορὲς καὶ σφαῖρες ἐπιρροῆς, φθηνὰ ἐργατικὰ χέρια χωρὶς ἐργασιακὰ δικαιώµατα κοκ, παρὰ τὶς ἐγγενεῖς της καθηλώσεις µοιάζει κοντύτερα ἀπὸ ποτὲ στὴν πραγµατικότητα.
Ἕνα ἐρώτηµα ἐπανέρχεται ἐπιτακτικότερο: τί µέλλει γενέσθαι µετὰ καὶ τὶς τελευταῖες ἐξελίξεις στὴ χώρα τῆς φαιδρᾶς πορτοκαλέας µὲ αὐτὸ τὸ ἐξαιρετικὰ χαµηλῆς ποιότητας πολιτικὸ προσωπικό; Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν αὐτονόητη ὑποστήριξη τῆς πρότασης γιὰ δηµοψήφισµα µὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἀποφασίσει τελικὰ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς γιὰ τὴν τύχη τῆς ἔνταξης τῶν κουµπάρων τους, ἕνα ἀκόµη µεῖζον ζήτηµα ἀπαιτεῖ ξεκάθαρη θέση ἐδῶ καὶ τώρα. Νὰ διαλέξουνε ἐπιτέλους ἀφεντικά. Ἡ ἐξευτελιστική / ταπεινωτικὴ συµπεριφορὰ τῶν σηµερινῶν, διὰ τῶν νέων προτάσεων Νίµιτς, γιὰ πολλοστὴ φορά ἀκόµη καὶ γιὰ ἕνα ἥσσονος διεθνοῦς σηµασίας θέµα (µὲ τὶς γνωστές του προεκτάσεις, βέβαια) δείχνει τὸν δρόµο. Ἡ ὁλοκληρωτικὴ προσχώρηση στὸ πρόγραµµα καὶ οἱ µαζικὲς παραγγελίες Eurofighter θὰ ἦταν µία πολὺ ἐνδιαφέρουσα καὶ σαφὴς πρώτη κίνηση.
Δ. Ν.
Δὲν χρειάστηκε νὰ περάσουν περισσότεροι ἀπὸ δεκαοκτὼ µῆνες γιὰ νὰ δείξει καὶ αὐτὴ ἡ κυβέρνηση τοῦ προτεκτοράτου τὰ ὅριά της. Τὴν ἀνακούφιση ἀπὸ τὴν – προσωρινὴ ὅπως ὅλα δείχνουν – ἀπαλλαγὴ τοῦ τόπου ἀπὸ τὴ σηµιτογιωργακικὴ λαίλαπα διαδέχθηκε γιὰ µία ἀκόµη φορά ἡ ἀπογοήτευση, ἂν ὄχι ἡ ἀπελπισία ἀπὸ τὴν ἐπαναλαµβανόµενη ὅλο καὶ συχνότερα διαπίστωση: δὲν ὑπάρχει καµµία ἐλπίδα.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δὲν περιµέναµε καὶ πολλά. Ἡ σήψη εἶχε διαποτίσει τὰ πάντα, ἐνῶ τὰ θέµατα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς µόνο µὲ χαρακτηρισµοὺς ποὺ ἐπισύρουν εἰσαγγελικὴ παρέµβαση θὰ µποροῦσαν νὰ περιγραφοῦν. Μία λίγο καλύτερη διεκπεραίωση τῆς καθηµερινότητας, ἕνα σχετικὸ περιορισµὸ τῆς φαυλότητας, µία προσπάθεια ψιλοβελτίωσης στὴν Παιδεία καὶ µία διαχείριση τῶν ἐθνικῶν θεµάτων µὲ τρόπο ποὺ νὰ µὴ παραπέµπει εὐθέως σὲ ὑπαλλήλους ποὺ ἐξυπηρετοῦν τὰ συµφέροντα ὅλων τῶν ἄλλων ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἑλληνικά. Ἡ ὑπόγεια ἀλλὰ προφανὴς – παρὰ τὰ περὶ τοῦ ἀντιθέτου µισόλογα – στήριξη τῶν Κυπρίων νὰ καταψηφίσουν ὁλοκληρωτικὰ τὸ ἔµεσµα Ἀνάν, ἦταν ἀπὸ µόνος του ἕνας ἱκανὸς λόγος νὰ θεωρήσει κανεὶς ἐπιτυχή ὁλόκληρη τὴν τετραετία. Ἡ συνέχεια ὅµως ἦρθε νὰ διαψεύσει µὲ κραυγαλέο τρόπο τὸ σύνολο τῶν προσδοκιῶν.
Προσῆλθε περιδεὴς στὴν κορυφαία ἐδῶ καὶ δεκαετίες γιὰ τὰ ἑλληνικὰ συµφέροντα διαπραγµάτευση, µὲ µία περίπου ψυχοπαθολογικὴ ἐµµονὴ (τὴν ἄνευ ὅρων καὶ παντὶ τρόπῳ πρόσδεση τῆς Τουρκίας στὴν ΕΕ, στὴν ὁποία ὅµως ἐντασσόµενη οὐσιαστικὰ τήν διαλύει), εὑρισκόµενη ἐκτὸς τῶν ἄλλων σὲ ἀπόλυτη ἀναντιστοιχία µὲ τὴ θέληση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ τὸν ὁποῖο ὑποτίθεται ὅτι ἐκπροσώπησε, καὶ κατάφερε τὸ ἀπόλυτο τίποτε.
Δὲν ἔθεσε κἄν θέµατα ποὺ γιὰ λόγους τιµῆς καὶ ἀξιοπρέπειας θὰ ἔθεταν ἀκόµα καὶ νησίδες ποὺ παριστάνουν τὰ κράτη στὰ βάθη τοῦ Εἰρηνικοῦ (casus belli, γκρίζες ζῶνες, παραβιάσεις, στρατὸς Κατοχῆς, Χάλκη κοκ). Οὔτε ἕνα!!! Τὴ στιγµὴ ποὺ δὲν ἔχουµε διαβάσει πουθενὰ τὸν ἀντίλογο στὴν ἀνάλυση ποὺ λέει ὅτι ἡ ΕΕ µὲ τὴν ἐνδεχόµενη εἴσοδο τῆς φασιστογείτονος µπαίνει σὲ τροχιὰ διάλυσης ἢ τὸ λιγότερο ὅτι µετατρέπεται σὲ µία ζώνη ἐλεύθερου ἐµπορίου χωρὶς καµµία πολιτικὴ συνοχή, οἱ δικοί µας παρίσταναν τοὺς Κινέζους βαυκαλιζόµενοι ὅτι δῆθεν ἔτσι θὰ ἐξηµερωθεῖ τὸ θηρίο.
Τρανὴ ἀπόδειξη ὅτι δὲν θὰ συµβεῖ αὐτὸ εἶναι ὅτι ἀκόµη καὶ τὴν περίοδο ποὺ ὑποτίθεται ὅτι τὸ θηρίο καιγόταν νὰ ξεκινήσει διαπραγµατεύσεις οὐδόλως ἄλλαξε τὴν σχεδὸν αὐτοκρατορικὴ συµπεριφορὰ τοῦ πρὸς κάθε κατεύθυνση συνεπικουρούµενο ἀπὸ τὸν ἀµερικανοβρετανικὸ ἄξονα.
Γιὰ µαύρη σελίδα γιὰ τὸ µέλλον τῆς Εὐρώπης κάνουνε λόγο οἱ γνησιότεροι εὐρωπαϊστές, ὅσοι ἐν πάσῃ περιπτώσει εἴχανε κάποτε πιστέψει σὲ µία πολιτικὰ ἑνοποιηµένη ὀντότητα, τὴν ὁποία βλέπουνε µαθηµατικὰ πλέον νὰ ἐκφυλίζεται περίπου σὲ ἕναν χῶρο ἐλεύθερου ἐµπορίου, ἄθυρµα στὰ χέρια τῶν γελαδάρηδων. Ἡ ἀπόσταση ἀνάµεσα στὶς προσδοκίες τόσο αὐτῶν ὅσο καὶ τῶν εὐρωπαίων πολιτῶν καὶ τὴν προσφάτως διαµορφωθεῖσα κατάσταση ἔχει προσλάβει χαώδεις διαστάσεις. Ἡ ἀνάλυση τοῦ ΚΚΕ περὶ εὐρωπαϊκοῦ µεγάλου κεφαλαίου ποὺ ἀναζητάει στὰ πλαίσια τῆς παγκοσµιοποίησης νέες ἀγορὲς καὶ σφαῖρες ἐπιρροῆς, φθηνὰ ἐργατικὰ χέρια χωρὶς ἐργασιακὰ δικαιώµατα κοκ, παρὰ τὶς ἐγγενεῖς της καθηλώσεις µοιάζει κοντύτερα ἀπὸ ποτὲ στὴν πραγµατικότητα.
Ἕνα ἐρώτηµα ἐπανέρχεται ἐπιτακτικότερο: τί µέλλει γενέσθαι µετὰ καὶ τὶς τελευταῖες ἐξελίξεις στὴ χώρα τῆς φαιδρᾶς πορτοκαλέας µὲ αὐτὸ τὸ ἐξαιρετικὰ χαµηλῆς ποιότητας πολιτικὸ προσωπικό; Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν αὐτονόητη ὑποστήριξη τῆς πρότασης γιὰ δηµοψήφισµα µὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἀποφασίσει τελικὰ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς γιὰ τὴν τύχη τῆς ἔνταξης τῶν κουµπάρων τους, ἕνα ἀκόµη µεῖζον ζήτηµα ἀπαιτεῖ ξεκάθαρη θέση ἐδῶ καὶ τώρα. Νὰ διαλέξουνε ἐπιτέλους ἀφεντικά. Ἡ ἐξευτελιστική / ταπεινωτικὴ συµπεριφορὰ τῶν σηµερινῶν, διὰ τῶν νέων προτάσεων Νίµιτς, γιὰ πολλοστὴ φορά ἀκόµη καὶ γιὰ ἕνα ἥσσονος διεθνοῦς σηµασίας θέµα (µὲ τὶς γνωστές του προεκτάσεις, βέβαια) δείχνει τὸν δρόµο. Ἡ ὁλοκληρωτικὴ προσχώρηση στὸ πρόγραµµα καὶ οἱ µαζικὲς παραγγελίες Eurofighter θὰ ἦταν µία πολὺ ἐνδιαφέρουσα καὶ σαφὴς πρώτη κίνηση.
Δ. Ν.
none
