Ποῦ βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα, μετά τήν τετράμηνη παράταση πού πῆρε στίς Βρυξέλλες ἡ Κυβέρνηση; Κάναμε κάποιο βῆμα μπροστά, πέρα ἀπό τόν χῶρο τῶν ἐντυπώσεων; Δημιουργήσαμε τίς προϋποθέσεις γιά τήν οἰκονομική μας ἐπιβίωση ὡς χώρα; Μήπως γυρίσαμε στά ἴδια καί χειρότερα; Αὐτά τά ἐρωτήματα ἀπασχολοῦν ὅλους τούς συνειδητούς πολίτες καί θά παραθέσουμε κι ἐμεῖς τήν ἄποψή μας, τόσο γιά τό τρέχον πρόβλημα ὅσο καί γιά τό εὐρύτερο τοπίο. 

Ἀναμφίβολα ἔγιναν κάποιες προσπάθειες . στό διεθνές πεδίο τό ἑλληνικό ὄνομα ὄντως ξαναταυτίστηκε μέ τήν ἀντίσταση (τούτη τή φορά στό οἰκονομικό blitzkrieg), χωρίς βέβαια αὐτό νά ἀρκεῖ. Τελικά ὑποχωρήσαμε, ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο, ἀφοῦ εἴμαστε δέσμιοι ὄχι μόνο τῶν πιστωτῶν μας ἀλλά καί τῶν ποικίλων παθολογιῶν μας. Καί μετά τήν τετράμηνη παράταση, ἐφόσον τήν διανύσουμε, τί θά ἀντιμετωπίσουμε; Σίγουρα ὀξυμένα προβλήματα (ρευστότητας, ἐσό-δων, τοκοχρεωλυσίων…) γιά τά ὁποῖα ὅλες οἱ λύσεις θά εἶναι ἐπώδυνες.
Αὐτό πού μᾶς φαίνεται ὡς μοναδική ὁριστική (δι)έξοδος εἶναι νά ἀλλάξουμε ἀποφασιστικά τό παιχνίδι καί τήν ἀτζέντα: νά γίνει μία ὁλομέτωπη ἐπίθεση στήν διαπλοκή, ταυτόχρονα μέ ριζικά μέτρα ἀναδιάρθρωσης τοῦ κράτους καί ἀνασυγκρότησης τῆς παραγωγῆς καί νά μιλήσουμε ἀνοιχτά γιά ἐπαχθές χρέος, γιά τόν γερμανικό ρόλο στή διαφθορά, γιά τά «λάθη» τοῦ ΔΝΤ, γιά τό κατοχικό δάνειο, γιά τούς ὑδρογονάνθρακες τῆς ΑΟΖ… Ἀναλαμβάνοντας ἔτσι τό ρίσκο μιᾶς σύγκρουσης ὄχι μόνο μέ τό γερμανικό διευθυντήριο τῆς ΕΕ ἀλλά καί μέ τό ὅλο σύστημα, ἀφοῦ θά μιλᾶμε γιά οὐσιαστική στάση πληρωμῶν.
Βεβαίως αὐτό θά σήμαινε, πιθανότατα, ἔξοδο ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, δηλαδή ἀπό τήν κυριότερη συνθήκη τῆς συλλογικῆς μας εὐζωΐας τῶν τελευταίων 30 χρόνων. Ὅμως πρέπει νά δοῦμε μέ προσοχή ποιός εἶναι ὁ ὁρίζοντας πλέον τῆς παραμονῆς μας στήν ΕΕ. Μιλᾶμε γιά ἕνα πλαίσιο στό ὁποῖο τό ἐθνικό κράτος παύει νά ὑπάρχει: ἡ οἰκονομική του πολιτική ὑπαγορεύεται ἔξωθεν (γιά ὅλα τά κράτη – μέλη κι ὄχι μόνο στήν δική μας περίπτωση), τό χρῆμα κόβεται στή Φραγκφούρτη, οἱ διοικήσεις τῶν τραπεζῶν ἐγκρίνονται ἀναγκαστικά ἀπό τήν ΕΚΤ – βλέπε καί πρόσφατο παράδειγμα τῆς Eurobank -, οἱ φορολογικές καί στατιστικές (!) Ἀρχές εἶναι διορισμένες καί «ἀνεξάρτητες» ἀπό τήν Κυβέρνηση, οἱ δημόσιες ἐπιχειρήσεις ὑποχρεώνονται στόν αὐτοχειριασμό τῶν ἰδιωτικοποιήσεων, οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις ἀγοράζουν 2-3 φυσίγγια μετά ἀπό πρωτοκολλημένη αἴτηση κτλ κτλ. Ἔχουμε λοιπόν πλήρη ἐκχώρηση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καί νόθευση τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος χωρίς προσχήματα καί ἐπιπλέον χωρίς ἀνταλλάγματα. Μόνο «ἀντάλλαγμα» εἶναι ἡ ἐπιβίωση μέσα σέ ὁλοένα καί ἀσφυκτικότερα πλαίσια – πολιτικά, ἰδεολογικά καί οἰκονομικά. Θά ἐπιβιώσεις (ἐνδεχομένως…) μόνον ἀποδεχόμενος τόν ἀπόλυτο ἐθνοθρησκευτικό ἀποχρωματισμό καί τήν πλήρη ἀτζέντα τῆς νεοταξίτικης λοιμικῆς: τό τζιχάντ εἶναι ἀπειλή, ἡ χριστιανική πίστη φανατισμός, οἱ Ρῶσοι κακοί, ἡ ὁμοφυλοφιλία προσόν, τό ἐργασιακό δικαίωμα φάντασμα, τό «Ὁλοκαύτωμα» ἡ μόνη ἱστορική Ἀλήθεια… Καί πάντα μέ τό ἐνδεχόμενο νά ἐπιλεγεῖς ὁποιαδήποτε στιγμή ἀπό τά ἀφεντικά γιά σφάγιο, ὁπουδήποτε στόν πλανήτη.
Ἐφιαλτικό τό δίλημμα, ἀναμφίβολα. Τό θέμα εἶναι ἄν ὑπάρχει ἄλλη ἐναλλακτική καί συγκεκριμένα γιά τήν περίπτωσή μας. Τίποτε δέν δείχνει ἐνθαρρυντικό: ὁ λαός ἔχει σέ σημαντικό βαθμό ἀποχαυνωθεῖ, τό πολιτικό προσωπικό εἶναι ἐξαντλημένο, ἀστική τάξη δέν ὑπάρχει καί ἡ συνείδηση τῆς ἑλληνικότητας – ὡς βαθύτερης οὐσίας τῆς ἀνθρωπιᾶς – διασώζεται σέ εὐάριθμες μειοψηφίες. Ὅμως βρισκόμαστε σέ ἕνα σημαντικό μεταίχμιο καί ὁ ντετερμινισμός ἔχει πολλές φορές γελοιοποιηθεῖ ἀπό τήν ἀνθρώπινη Ἱστορία. Ἄν μιά Κυβέρνηση Ἐθνικῆς Σωτηρίας ἐνημερώσει μέ εἰλικρίνεια τούς Ἕλληνες πολίτες γιά τό διακύβευμα καί τίς προοπτικές, ἄν καταφέρει νά τούς ἐμπνεύσει ἑνότητα, περηφάνεια καί αὐτοπεποίθηση, μποροῦμε νά ἑτοιμάσουμε τούς ὅρους μιᾶς ἀντιπαράθεσής μας μέ τόν χρηματοπιστωτικό Ἰμπραήμ κρυφοελπίζοντας σέ κάποια θαυματουργή Ἔξοδο, ἐφόσον χρειαστεῖ. Διαφορετικά ἄς τό πάρουμε ἀπόφαση πώς ἡ κάθειρξη θά ἐξελιχτεῖ σέ ἰσόβια καί στό ἑξῆς θά μᾶς πέφτει λόγος μόνο γιά τό κουτάλι τοῦ συσσιτίου ἤ γιά τήν ὥρα τοῦ ἐπισκεπτηρίου.