Ευρισκόμενοι λίγες μόλις εβδομάδες πριν την οριστική κατάληξη του ψευδώνυμου Σχεδίου Ανάν, και ενδεχομένως την υποθήκευση του μέλλοντος του Κυπριακού Ελληνισμού, παραθέτουμε κατωτέρω μερικές σκέψεις ίσως όχι άμοιρες αξίας, σκέψεις που συνδέουν την τύχη του Κυπριακού με τον Θρακικό Ελληνισμό.

Είναι παγιωμένη πλέον η αντίληψη για τις ορέξεις του τουρκικού επεκτατισμού: Κύπρος – Αιγαίο – Θράκη αξιολογούνται ως οι πάγιοι στόχοι του, με το βάρος να μετατίθεται άλλοτε στον έναν και άλλοτε στον άλλον, αναλόγως της συγκυρίας. Και μάλλον είναι περιττό να ανατρέξει κανείς σε γνωστά πράγματα του παρελθόντος που αποδεικνύουν τις τουρκικές μεθοδεύσεις (πογκρόμ της Πόλης ταυτόχρονα με την Τριμερή Διάσκεψη του Λονδίνου, έγερση αξιώσεων στο Αιγαίο λίγους μήνες πριν τον Αττίλα, επιδίωξη της Τουρκίας να περάσει σε «πακέτο» το σύνολο των διεκδικήσεών της στα τρία επί μέρους θέματα, κτλ) Με το παρόν θέλουμε μόνο να καταγράψουμε μερικές σκέψεις ενός ενεργού πολίτη της ελληνικής Θράκης, προ της απειλούμενης με το αγγλοαμερικανικό σχέδιο Κύπρου.

Κύπρος και Θράκη είχαν την κοινή μοίρα να απομείνουν μέχρι τις μέρες μας με μουσουλμανικές μειονότητες που «αξιοποιήθηκαν» καταλλήλως από την Τουρκία ώστε να μετατραπούν σε «τουρκικές» (στη Θράκη αυτό δεν έχει επιτευχθεί αλλά και η προσπάθεια της Άγκυρας δεν έπαψε ούτε μία στιγμή). Η Θράκη, όντας ηπειρωτική συνέχεια της μάνας πατρίδας, είχε την τύχη να μπει στην αγκαλιά της τελευταίας εγκαίρως και διατηρεί σήμερα ακέραια την ελληνική κυριαρχία στα εδάφη της. Η Μεγαλόνησος, με την συμπερίληψή της στην Βρετανική Αποικιοκρατία, βρέθηκε να μοιράζεται με Άγγλους και Τούρκους το μέλλον της κι ακόμα μέχρι σήμερα να το εξαρτά από τους εμπόρους των Εθνών, με την Ελλάδα σε ρόλο συνήθως κομπάρσου.

Το σκηνικό που έστησε η τουρκική εισβολή του 1974 παρέμεινε μέχρι πρόσφατα αναλλοίωτο, καθώς οι ελληνικές απόπειρες για αντίδραση σε υψηλούς – στρατιωτικούς – τόνους στην τουρκική αδιαλλαξία γελοιοποιήθηκαν με δραματικό τρόπο (Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, πύραυλοι S-300…) Αντιθέτως, η διπλωματική προσπάθεια για ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δικαιώθηκε, δείχνοντας πως όταν συμφωνηθούν και επιδιωχθούν με συνέπεια κι ενότητα κάποιοι εθνικοί στόχοι μπορούν να επιτευχθούν, ακόμα κι από τις γνωστής αναξιοπιστίας κρατικές εκφράσεις μας. Η Κύπρος, λοιπόν, ανεξαρτήτως της επίλυσης ή μη του πολιτικού της προβλήματος, γίνεται πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης την 1η Μαΐου του 2004.

Κι ενώ όλα έδειχναν ότι η τύχη του νοτιότατου ελληνισμού παίρνει πια καλύτερο δρόμο, ήρθε η νεκρανάσταση του σχεδίου Ανάν να απειλήσει με διάλυση το κυπριακό κράτος που μόλις είχε επιτύχει τον μεγαλύτερο διπλωματικό στόχο της ιστορίας του, με την απαίτηση μάλιστα να λάβει προς τούτο και την έγκριση του ιδίου του λαού της! Κι ενώ κάποιος θα υπέθετε ότι αυτή η τελευταία είναι μία δικλείδα ασφαλείας για οριστική ανατροπή τής (πρωτοφανούς στα παγκόσμια διπλωματικά χρονικά) διαδικασίας που θα οδηγήσει την 21η Απριλίου στις κάλπες τον κυπριακό Ελληνισμό, ακούγονται φωνές υπέρ της αποδοχής του σχεδίου και της μετατροπής του νησιού σε επίσημο προτεκτοράτο των Αγγλοαμερικανών!

Για μας στη Θράκη, όσους παρακολουθούμε τα δημόσια πράγματα τοπικά μα και διεθνώς, είναι ακατανόητα τα επιχειρήματα που ακούγονται υπέρ του Σχεδίου Ανάν. Ποιο κοινό ευρωπαϊκό μέλλον είναι αυτό που θα εξαφανίσει τις εθνοτικές αντιπαραθέσεις; Ποια ευρωπαϊκή προοπτική είναι αυτή που θα αναστείλει τα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας στο νησί; Και ποια «ανάπτυξη» θα επιβάλει στους Τουρκοκύπριους άλλη συνείδηση και νοοτροπία; Μήπως αυτή που «εξομάλυνε» τις Βασκοϊσπανικές σχέσεις; Μήπως εκείνη που «έλυσε» το πρόβλημα της Βόρειας Ιρλανδίας; Ή η άλλη που «απέτρεψε» τις αποσχιστικές τάσεις του ιταλικού Βορρά; Δυστυχώς οι ίδιες ιδεοληψίες ταλανίζουν εν τινι μέτρω και τη Θράκη, καθώς η «Ευρώπη» και η «ανάπτυξη» θεωρούνται από πολλούς πανάκεια για κάθε πολιτικό πρόβλημα. Τη στιγμή που τρεις γενιές Τούρκων στην υπερανεπτυγμένη Γερμανία δεν μπόρεσαν να ενταχθούν στην τοπική κοινωνία ή όταν οι οικονομικοί μετανάστες στις Κάτω Χώρες από την γείτονά μας εξάγουν την κεμαλοφασιστική τους ιδεολογία και πρακτική, εμείς προσδοκούμε να …αφομοιώσουμε στη Θράκη ή στην Κύπρο αυτόχθονες συντοπίτες μας που δηλώνουν Τούρκοι; Βάσει τίνος ιστορικού παραδείγματος και ποιας κοινής λογικής;

Το παλαιόθεν γνωστό υποπατριωτικό ιδεολόγημα, αυτό που έθρεψε γενιές ολόκληρες ραγιάδων και προσκυνημένων, τα τελευταία χρόνια έλαβε νέα, σύγχρονη μορφή, κάτω από το εύηχο όνομα του «πολυπολιτισμού». Πρόκειται για μία ευανάγνωστη προσπάθεια διάλυσης των εθνών-κρατών, η οποία αντλεί τη θεωρητική της βάση από τις περιπτώσεις των κρατών του Νέου Κόσμου, όπου η συλλογικότητα συγκροτήθηκε από μετανάστες ποικίλων προελεύσεων και βασίστηκε σε οικονομικά και μόνον αίτια. Είναι δυνατόν να αποκαλείται και να αντιμετωπίζεται ως πολυπολιτισμική η ελληνική Θράκη ή η Κύπρος εξαιτίας μιας μειονότητας που παρέμεινε στα εδάφη της και να υπονομεύεται ο προαιώνιος ελληνικός της χαρακτήρας; Κι αν ο πολυπολιτισμός είναι όντως «πλούτος» για μια κοινωνία, τότε τι πρόβλημα έχουμε με τους έποικους στα Κατεχόμενα ή με τους Άγγλους, γιατί αρνούμαστε την «συνεισφορά» τους στην εικόνα μας για τον κόσμο; Τέλος, ο λεγόμενος πνευματικός κόσμος, κείνα τα λεγόμενα Πανεπιστήμια (όσα δεν έχουν αλωθεί από μεταφραστές της Αυτοκρατορίας κι από θαυμαστές της Open Society), πότε θα αρθρώσουν έναν σοβαρό λόγο κατά της επέλασης των αμερικανικών φληναφημάτων; Η κατάντια τους – εξ όσων γνωρίζουμε – είναι άλλο ένα κοινό σημείο Κύπρου και Θράκης…

Δεν είναι το Σχέδιο Ανάν που μας τρομάζει. Ούτε οι πιθανολογούμενοι εκβιασμοί (και οι δεδομένες εξαγορές) των ξένων για την αποδοχή του. Ούτε το γεγονός ότι τριάντα χρόνια μετά την εισβολή, βασικότερη ελπίδα μας παραμένει ο Ραούφ Ντενκτάς. Είναι αυτό το τρομακτικό γεγονός, το να αμφιβάλλουμε για τη στάση που θα τηρήσει ο Ελληνισμός στο δημοψήφισμα για την ιστορική του επιβίωση ή τον ενταφιασμό του. Αν δηλαδή ένας οικονομικά εύρωστος και πολιτικά ενταγμένος στην Ευρωπαϊκή Ένωση Κυπριακός Ελληνισμός αμφιταλαντεύεται ή είναι ευεπίφορος σε πιέσεις για να υπογράψει την ίδια την καταστροφή του, τότε ποια θα μπορούσε να είναι η τύχη μας στα άλλα δύο προαναφερθέντα μέτωπα, του Αιγαίου και της Θράκης;

Στην Κύπρο τις επόμενες πενήντα μέρες διακυβεύεται όχι μόνο το μέλλον του νησιού αλλά και του Ελληνισμού εν συνόλω. Αν αποδειχθούμε ανάξιοι των προγόνων μας και του ονόματός μας ενώπιον μιας τέτοιας μοναδικής ιστορικής ευκαιρίας, η θέση μας δεν βρίσκεται στην Ένωση των ευρωπαϊκών κρατών αλλά στον Καιάδα των εθνών.

Κώστας Καραΐσκος,

διευθυντής «Αντιφωνητή»

Κομοτηνή, Μάρτιος 2004