Στην τακτική συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος στις αρχές του Οκτωβρίου ο Αρχιεπίσκοπος μίλησε για «τείχη οχυρά» της Εκκλησίας στην αλλοίωση της ταυτότητας του λαού. Και ζήτησε «τη συνεργασία της Εκκλησίας και της Πολιτείας με ειλικρίνεια και συνέπεια και να δώσουν το παράδειγμα στον λαό για συνεργασία και ενότητα». Σημαντικά όλα αυτά, τα κατά τα άλλα αυτονόητα, εφόσον έχουμε χάσει τον μπούσουλά μας και Εκκλησία και Πολιτεία. 

Από τα χαρίσματα του εκκλησιαστικού ηγέτη είναι ότι δεν επιβάλλεται αλλά αποτελεί υπόδειγμα στους πιστούς με τον λόγο του, τον ενθαρρυντικό και οικοδομικό, με την άψογη συμπεριφορά του, με την θυσιαστική του αγάπη, που τον διακρίνει από κάθε κοσμικό ηγέτη, με την πνευματική του ζωή, με την πίστη, με την αγνότητά του.
Ο Αρχιεπίσκοπος όμως, την επόμενη ημέρα αυτών των βαρυσήμαντων λόγων, καταπάτησε τη συνοδικότητα, που ήταν η σημαία της εκλογής του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Είχε προτείνει όταν ήταν Θηβών να συστήνεται το τριπρόσωπο και μετά να γίνεται εκλογή με κλήρωση. Τίποτε τέτοιο δεν έγινε, ούτε κάν η ίδια η πρόταση δεν αρθρώθηκε τόσα χρόνια στην Ιεραρχία. Απεναντίας, μετά τον μακαριστό Χριστόδουλο, που έκανε μητροπολίτες όσους ήταν από τον Βόλο, ήρθε ο Ιερώνυμος και έκανε όλους όσους ήταν από την πρώην Μητρόπολή του. Το τελευταίο όμως που δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα ήταν στην εκλογή του νέου Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών. Ο (πρώην πλέον) Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών κος Αλέξιος, υπέβαλε αρχές Οκτωβρίου την παραίτησή του επίσημα, υπέρ του (για λίγους μήνες) πρωτοσυγγέλου του, και σε τρείς ημέρες η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τον ικανοποίησε. Αυτό είναι ανθρώπινο να θέλεις να ικανοποιήσεις έναν συνεργάτη σου… Δημιουργεί όμως ένα προηγούμενο πολύ άσχημο. Βέβαια ο πρώτος διδάξας ήταν ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, που έγινε Θηβών όταν ο προκάτοχός του Νικόδημος εν ζωή παραιτήθηκε υπέρ του.
Ανθρώπινο είναι να θέλει ο πατέρας να δώσει την επιχείρησή του στο παιδί του, την τέχνη του, το γραφείο του και να υπάρχει μια διαδοχή. Αλλά, άλλο ανθρώπινη ανάγκη και άλλο εκκλησιαστική πρακτική. Γιατί δεν εφαρμόστηκε αυτό στην περίπτωση του Ιωαννίνων, να εκλέξουν τον (τότε) Αρχιμανδρίτη Δημήτριο Αργυρό (που τον εκλέξανε προχθές Μητροπολίτη Κεφαλληνίας), που ήταν από τα Γιάννενα, πολλά χρόνια κληρικός, διευθυντής της Ανωτάτης Εκκλησιαστική Σχολής Βελλά και ήξερε τα πράγματα στην Μητρόπολη από πρώτο χέρι. Εκεί πήγαν τον πρωτοσύγκελο της Αρχιεπισκοπής, μεγάλη μητρόπολη γαρ.
Η κάθε μητρόπολη δεν είναι τσιφλίκι του πατέρα του εκάστοτε ποιμένα για να τη διαφεντεύει όπως θέλει και να την παραδίδει όπου και όποτε θέλει. Υπάρχουν κανόνες και πρακτική στην Εκκλησία. Βέβαια δεν επικαλείται κανείς τον εν ενεργεία Καταστατικό χάρτη της Εκκλησίας (νόμος 590/1977), διότι αυτός είναι «ένας των πλέον δικτατορικών καταστατικών χαρτών», αλλά το ήθος των εκκλησιαστικών αρχόντων, καλλιεργείται στην πρακτική της εκκλησιαστικής ζωής.
Ο αρχιεπίσκοπος στη ίδια εισήγηση στη Ιερά Σύνοδο είπε και ότι «το τραγικό είναι ότι οι εχθροί μας δεν είναι πλέον πέρα και μακριά, είναι εντός των τειχών μας. Το βλέπουμε, το οσφραινόμαστε». Όντως οι εχθροί βρίσκονται εντός των τειχών. Η παρουσία και η δράση τους υπονομεύει τον γνήσιο εκκλησιαστικό βίο και συνιστά θανάσιμη πνευματική απειλή για το ορθόδοξο χριστιανικό φρόνημα και το ήθος ποιμένων και ποιμαινομένων. Φοβερή και τρομερή η έλλειψη κατήχησης και διαφωτισμού του λαού επί δογματικών θεμάτων ήθους και λατρείας. Η εκκοσμίκευση, που ενδεικτικά φαίνεται στον τρόπο και τη συχνότητα διεξαγωγής πολυαρχιερατικών συλλείτουργων, ο διαβλητός τρόπος εκλογής των ποιμένων, η μεσαιωνική εκκλησιαστική δικαιοσύνη, η υποβάθμιση του συνοδικού συστήματος διακυβέρνησης της Εκκλησίας, για το οποίο άλλοτε εκόπτετο ο νυν αρχιεπίσκοπος, η ΔΙΣ που συνέρχεται μόνον τρεις φορές το μήνα…
Οι Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι σαν τους πανεπιστημιακούς∙ εκλέγουν εκλέκτορες, που στην επόμενη εκλογή θα τους ζητήσουν να εκλέξουν τον εκλεκτό τους. Η περίπτωση του Τρίκκης είναι χαρακτηριστική. Όπως έλεγε ιεράρχης που βρίσκετε κοντά στον αρχιεπίσκοπο, «τόσα χρόνια ο Τρίκκης ψήφιζε τους εκλεκτούς μας, ήρθε η ώρα να τον ανταμείψουμε».
Τα «βαρυσήμαντα» λόγια τους αρχιεπισκόπου στην τελευταία σύναξης της Ιεράς Συνόδου μοιάζουν με λόγια γραμμένα στην άμμο, που έρχεται το κύμα και τα σβήνει. Εάν θέλει να μείνει στην ιστορία πρέπει να γράφει σε μάρμαρο.
K. M. Βολιώτης