Πᾶνε καί οἱ ἐκλογές τῆς 20ῆς Σεπτεμβρίου, μέ τό πολιτικό σκηνικό νά μήν ἀλλάζει δραματικά. Παρά τίς τεκτονικές μετακινήσεις τῶν κυβερνώντων κομμάτων, ἡ προτίμηση τοῦ κόσμου – αὐτοῦ τελοσπάντων πού προσῆλθε στίς κάλπες – παρέμεινε σ’ αὐτά τά τελευταῖα. Τί κι ἄν σήμερα πᾶνε νά ἐφαρμόσουν τά ἀκριβῶς ἀντίθετα ἀπό ἐκεῖνα πού ἔλεγαν μέχρι χθές; Μέσα στό πλῆρες ἀδιέξοδο* διατήρησαν τίς δυνάμεις τους καί τίς καρέκλες τους, μέ τό «ἀντίπαλο» στρατόπεδο (ΝΔ – ΠαΣοΚ – Ποτάμι) νά ἀναδιανέμει ἁπλῶς τά κουκιά του. Τέλος, ὁ ἀποκλεισμός τῆς ΛΑ.ΕΝ. ἀπό τή Βουλή ἀφήνει τήν κουρελιασμένη ἀντιμνημονιακή σημαία στά ἀπρόθυμα χέρια τοῦ ΚΚΕ καί τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς.

Πρακτικά λοιπόν εἴχαμε τήν ἐπικράτηση τοῦ ἀμερικανικοῦ κόμματος ἔναντι τοῦ γερμανικοῦ. Εἶναι πιά παραπάνω ἀπό προφανές ὅτι αὐτό πού συνέχει τόν κυβερνητικό συνασπισμό βρίσκεται πέραν τοῦ Ἀτλαντικοῦ, ἐνῶ γιά τήν ἀντιπολίτευση ἕδρα μπορεῖ νά θεωρηθεῖ τό Βερολῖνο. Αὐτό βεβαίως τό λέμε σχηματικά, ἀφοῦ δέν ὑπάρχουν σαφεῖς διαχωριστικές γραμμές καί τό παγκόσμιο καθεστώς κινεῖται ὑπεράνω κρατῶν καί …προτεκτοράτων. Δέν μπορεῖ ὅμως κανείς νά ἀγνοήσει τίς ἀμέτρητες ἀμερικανικές δηλώσεις στήριξης τῆς Κυβέρνησης ἤ τίς «ἀνησυχίες» τοῦ ἀναπλ. Γ.Γ. τοῦ ΝΑΤΟ, Ἀλεξάντερ Βέρσμποου, μήπως τό Grexit ἀποτελέσει κίνδυνο γιά τήν ἀσφάλεια τῆς Συμμαχίας ἤ τήν πάγια θέση τοῦ ΔΝΤ γιά ἀναδιάρθρωση τοῦ ἑλληνικοῦ χρέους (σέ βάρος τῶν Εὐρωπαίων πιστωτῶν, φυσικά – βλέπε τήν περίπτωση τοῦ κατεχόμενου Ἰράκ). Κι ἀπό τήν ἄλλη τίς εὐρωπαϊκές ἀντιδράσεις γιά τή σύνθεση τῆς Κυβέρνησης, τίς ἀνησυχίες γιά τήν ἀκολουθούμενη πολιτική τῆς Ἀθήνας κτλ κτλ. Πλήρης ἐπιβεβαίωση ὅλων αὐτῶν ἦταν ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Σ. Σιδέρη στήν «Καθημερινή» (25/9/15) τοῦ ἀπόρρητου τηλεγραφήματος ἀπό τόν πρέσβη μας στήν Οὐάσινγκτον (Χρ. Παναγόπουλος) πρός τήν Ἀθήνα, 4 μέρες μετά τή συμφωνία Ἑλλάδας – πιστωτῶν (16 Ἰουλίου 2015), ὅπου συνοψίζεται ἡ πολύμηνη συνεργασία Οὐάσιγκτον – Ἀθήνας «μέ στόχο νά ἀντιμετωπιστεῖ ἡ ἐπιθετικότητα τοῦ Βερολίνου». Ἄλλωστε μόνο στό πλαίσιο αὐτοῦ τοῦ διπόλου ἑρμηνεύεται ἡ ρητορεία τοῦ Τσίπρα γιά «ἀλλαγή στήν Εὐρώπη», ἡ ἀκατανόητη δημοσιότητα τοῦ Βαρουφάκη, ἡ πολιτική ἐπιβίωση τοῦ Καμμένου, ἡ καούρα τοῦ Σούλτς γιά τό Ποτάμι, ὁ ἑλληνικός ρόλος στήν διοχέτευση τῶν προσφύγων πρός τήν καρδιά τῆς Εὐρώπης…
Προσπερνώντας (ἐνώπιον τῶν θανάσιμων κινδύνων) τό ἠθικό καί πολιτικό ζήτημα μιᾶς «ἀριστερῆς» Κυβέρνησης πού ὑπάρχει ὡς ἐνεργούμενο τῶν ΗΠΑ, ἀναρωτιόμαστε: εἶναι αὐτό κακό γιά τή χώρα μας; Εἶναι δηλαδή προτιμότερες οἱ πλάτες τῶν ΗΠΑνθρώπων ἀπό κεῖνες τῶν Βρυξελλῶν; Θά δείξει ἀλλά ὥς τότε κρατᾶμε πολύ μικρό καλάθι. Γιατί τί σημαίνει «πλάτες», μήπως κάτι σάν τή «ὑποστήριξη» τοῦ Κίσσιγκερ στόν Ἰωαννίδη τό 1973-74**; Τό θέμα εἶναι νά μήν μᾶς χρησιμοποιήσει ἡ Ἀμερική στήν προσπάθειά της γιά ἐπικυριαρχία ἐπί τῆς Εὐρώπης καί μετά μᾶς πετάξει στά σκυλιά (ὁ γερμανικός ποιμενικός δαγκώνει ἄσχημα – Grexit κτλ). Κι ὅσο δέν βλέπουμε κανένα ἐγχώριο πολιτικό ἀνάστημα πού θά μποροῦσε νά προλάβει ἤ νά ἀνατρέψει μιά τέτοιαν ἐξέλιξη, ὁριστικά καταστροφική γιά τήν πατρίδα μας, πῶς νά νιώσουμε ἥσυχοι μέσα στόν ὀρυμαγδό; Ὅλα γύρω ἀπό τά σύνορά μας μαυρίζουν ἐπικίν- δυνα, ἡ ἴδια ἡ χώρα καταρρέει καί νά πα- ρηγορηθοῦμε πού πῆρε ὑπουργεῖο ἡ …Τζάκρη;
* Κι ἀφοῦ «ἡ δημοκρατία δέν ἔχει ἀδιέξοδα», τί συμπέρασμα προκύπτει; Ὅτι ἁπλῶς δέν ἔχουμε δημοκρατία.
** Τό παράδειγμα δέν εἶναι τυχαῖο, εἰδικά ὅσον ἀφορᾶ τίς κυπριακές του συνέπειες