Ένα συνέδριο της Ομοσπονδίας των εκπαιδευτικών Μέσης εκπαίδευσης της χώρας, του μεγαλύτερου συνδικάτου του δημόσιου τομέα, μέσα στο σκηνικό παρακμής που επιτάθηκε στα χρόνια των μνημονίων, θα μπορούσε να είναι σημαντική είδηση, η κοινή γνώμη να προσβλέπει στις εργασίες και τις αποφάσεις του ως εργαλείο αντίστασης στην καλπάζουσα κατάρρευσή μας. Και όσο βαθαίνει η κρίση, υπάρχουν σημάδια που δείχνουν ότι τα θέματα παιδείας έρχονται στο προσκήνιο, αφού ο καταιγιστικός οικονομισμός των τελευταίων ετών (αγορές, σπρέντς, οίκοι αξιολόγησης) έχει εξαντλήσει τα όρια του, χωρίς να απαντά συνολικά στα προβλήματά μας. Μόνο που τα σημάδια αυτά προέρχονται αποκλειστικά από τη νεοφιλελεύθερη πλευρά (Κυρ. Μητσοτάκης με άρθρο «Απομαρξισμός της εκπαίδευσης», κίνηση «Όχι Μπαλτάς στην παιδεία», ΟΟΣΑ) και επιμένουν κυρίως στην οικονομική παράμετρο της εκπαίδευσης, στις ιδιωτικοποιήσεις και στη θεώρηση της εκπαίδευσης με νόρμες και όρους πολυεθνικής επιχείρησης. Αντίλογος εδώ δεν υπάρχει.

Θα περιμέναμε η Ομοσπονδία των εκπαιδευτικών να αντιτάξει πέρα από τα συνήθη μισθολογικά/εργασιακά/συνταξιοδοτικά αιτήματα(τα οποία είναι πολύ σημαντικά και επηρεάζουν την υπόσταση, την προσωπικότητα και την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού) και αιτήματα για τον μορφωτικό και ηθοπλαστικό ρόλο του σχολείου. Ήταν στραβό το κλίμα, δηλαδή η ΟΛΜΕ ποτέ δεν έβαζε τέτοιες παραμέτρους στις διεκδικήσεις της, το έφαγε και …το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, αφού το συνέδριο εκείνες τις μέρες διεξήχθη.
Καμιά, λοιπόν, αντιπρόταση, κανένα όραμα από την αριστερή πλειοψηφία της ΟΛΜΕ (8 στους 11 του δ.σ της ανήκουν σε αριστερές παρατάξεις). Η ηγεσία του κλάδου βολεύεται με το ξήλωμα των προηγούμενων, όντως αντιδραστικών, μεταρρυθμίσεων και επικροτεί την «εκπαίδευση της αμάθειας» θεωρώντας αυτή την απογύμνωση, μέσα από το καθιερωμένο αριστερόμετρό της… προοδευτική. Κι όμως, αν δεν ζητάς το σχολείο να διαπλάθει φιλόπονους και υπεύθυνους χαρακτήρες, δεν καλλιεργείς πολιτική συνείδηση και αισθητική και κυρίως δεν σφυρηλατείς λογική, πραγματιστική σκέψη, απλώς αφήνεις εκτεθειμένα τα παιδιά του λαού (για τα οποία, υποτίθεται, κόπτεσαι), ως κοπάδι χειραγωγήσιμων καταναλωτών, βορά στην κρεατομηχανή του παγκόσμιου συστήματος και της κάθε λογής προπαγάνδας. Αν ακόμη υπερθεματίζεις στο πρόσφατο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια και ζητάς την απόδοσή της χωρίς όρους και περιορισμούς, τότε μιλάμε για συστημική Αριστερά που εκ του αποτελέσματος εξυπηρετεί τους ίδιους σκοπούς με τους πολέμιούς της, του οικονομικού και πολιτικού ιμπεριαλισμού.

Αυτό φαίνεται από το ύφος και το ήθος του συνεδρίου. Όταν η πλειοψηφία των συνέδρων ανήκουν στην κάθε απόχρωσης Αριστερά, περιμένεις ουσιαστικές τοποθετήσεις, σοβαρό ακροατήριο, στοχευμένες αποφάσεις. Τίποτα από όλα αυτά. Τουναντίον, παρωχημένα μαρξιστικά τσιτάτα, οχλαγωγία, άγονες αντιπαραθέσεις στο παλιό εμφυλιοπολεμικό δίπολο Αριστερά – Δεξιά, προσχηματικές εμμονές από τις πρώην κυβερνητικές παρατάξεις(ΔΑΚΕ) και αποφάσεις … μια από τα ίδια με το προηγούμενο συνέδριο.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό που ήταν –τουλάχιστον για μας- αναμενόμενο, προσπαθήσαμε(όσοι μετέχουμε στο σχήμα της τοπικής ΑΕΣ, συνεργάτες και φίλοι του Αντιφωνητή) να συγκροτήσουμε έναν μικρό πόλο μέσα στην ΟΛΜΕ με κύριους άξονες δράσης την κοινή λογική και την αγάπη γι’ αυτό που υπηρετούμε, την εκπαίδευση και τη νέα γενιά της κοινωνίας και της πατρίδας μας. Βρεθήκανε μαζί μας συνάδελφοι κανονικοί (εννοώ χωρίς κομματικές δεσμεύσεις, επαναστατικές φαντασιώσεις, συντεχνιακή νοοτροπία ή καθεστωτική εθελοδουλεία) από τη Λακωνία, την Αργολίδα, την Αιτωλοακαρνανία, τη Φθιώτιδα, τη Βοιωτία, τη Μαγνησία, την Πιερία, τις Σέρρες και προβάλλαμε αυτές τις θέσεις (καταδίκη κομματισμού, συνθετικός λόγος, μορφωτικά αιτήματα, έντιμο ήθος που εγγυάται αξιοκρατία, απουσία ιδεοληψιών). Φιλοδοξούμε, φυσικά, να είμαστε περισσότεροι στο επόμενο συνέδριο, για το συμφέρον της εκπαίδευσης και του κλάδου. Εντύπωση προκαλεί η απουσία τέτοιων συναδέλφων από Αθήνα και Θεσσαλονίκη (πόσο παρασιτικά έχουν καταντήσει τα χαοτικά αυτά αστικά κέντρα που δεν μπορούν να παραγάγουν τίποτα νέο ιδεολογικά!) και η απουσία συναδέλφων από την υπόλοιπη Θράκη (φαίνεται πως η Θράκη έχει λύσει τα γεωπολιτικά, μειονοτικά και κοινωνικά της προβλήματα και μπορεί να φαντασιώνεται ιθαγένεια για κάθε Αφγανόπουλο, με το που περνάει τον Έβρο ή πρωτοέρχεται στη Θράκη, και έχει την πολυτέλεια επίσης να στρατεύεται ακόμη σε κομματικά απολιθώματα συνώνυμα της καταστροφής μας ή ξεπερασμένα από την σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα γκρουπούσκουλα!).

Παναγιώτης Καρακολίδης