eklogesΕίναι αναντίλεκτα αποδεκτό πως ασκώντας σε ένα σώμα, ή πρόσωπο, ή ομογενοποιημένο σύνολο υπέρμετρη δύναμη, αυτό είτε θα την αντικρούσει με τρόπο θαυμαστό, είτε θα εκτοπιστεί από την ορμή της δύναμης. Υπό αυτό το πρίσμα καλούμαστε να παρατηρήσουμε και τον λαό μπροστά στην δυναμικότητα της εκλογικής διαδικασίας. Αναζητείται, όμως, η πραγμάτωση μιας ομιλίας ειλικρινούς, που θα υφέρπει η αλήθεια γυμνή (lingua franca).Έχουμε, άλλως τε χρέος να ομιλούμε ξεκάθαρα αν φιλοδοξούμε να αποκτήσουμε καθήκοντα συμβούλων. Αυτό ακριβώς θα επιχειρηθεί στο παρόν άρθρο.

Εισερχόμενοι σε μια επισκόπηση της ιστορίας, σχετικά ανάλογη με την παρούσα ξεπροβάλλει η ναυμαχία της Σαλαμίνας. Εκεί, πριν την μάχη το μαντείο των Δελφών έδωσε χρησμό πως τα ξύλινα τείχη θα σώσουν την πόλη. Μπροστά στους μικρόψυχους λαοπλάνους σηκώθηκε ο Θεμιστοκλής και εξήγησε στον αθηναϊκό δήμο τι σήμαινε ο χρησμός και πως τα ξύλινα τείχη δεν είναι παρά τα πλοία που θα τους έσωζαν. Επιχειρηματολόγησε ξεκάθαρα και εισακούστηκε. Συνεπώς σταμάτησε η ανέγερση «ξύλινων τειχών»! καθώς και άλλων περιττών κινήσεων. Ο λαός μετέβη στην Σαλαμίνα και σώθηκε. Ο Θεμιστοκλής σε αυτό το ιστορικό επεισόδιο διδάσκει πολλά περισσότερα από αυτό εδώ διαβάζουμε και το «πάταξον μεν, άκουσον δε» και άλλες περίφημες πράξεις.

Όπως ακριβώς τότε, έτσι και τώρα, τα προβλήματα είναι ποικίλα και συμπλεγματοειδή με αποτέλεσμα να συνιστούν συγκεκριμένες λύσεις. Οι λύσεις από την άλλη μεριά σε ένα πρόβλημα δεν μπορούν παρά να είναι καθορισμένες από την φύση του. Η Λογική είναι κοινή σε όλους, και ο τρόπος λύσης εξίσου. Επομένως, όποιος βρίσκεται σε ανώτατο κλιμάκιο εθνικής πολιτικής γνωρίζει την ορθολογιστική πατριωτική πορεία που πρέπει να ακολουθηθεί και αφού την προσδιορίσει εξαρτάται από το ποιόν του αν θα το πράξει ή αν θα εξυπηρετήσει αλλότρια συμφέροντα.

Προς αυτή την κατεύθυνση ανεύρεσης σε κάθε ζήτημα μιας σωτήριας Λύσης υποταγμένης στην απόλυτη Λογική συνηγορούν όχι μόνο οι φιλόσοφοι μεμονωμένα (Πλάτωνας-πορεία προς το Εν, Αριστοτέλης-το ένα κινούν που ρυθμίζει τα άλλα, Ηράκλειτος – Ο Πόλεμος (ένας) που γεννά τα λοιπά) αλλά και ολόκληρο το αρχαϊκό και χριστιανικό (Ένας τριαδικός Θεός) φιλοσοφικό δόγμα. Αυτή εξ άλλου είναι και η διαφορά ανατολής και δύσης. Συμπεραίνεται επομένως πως όταν βρίσκεσαι σε θέση να γνωρίζεις τα δεδομένα, η λύση είναι ΜΟΝΟ ΜΙΑ, και τούτο διότι το καθολικό Εν της Ανατολής τεκμηριώνεται ως απόλυτη αλήθεια εν αντιθέσει με το σχετικοποιημέο Επιμέρους της Δύσης.

Η παραπάνω συλλογιστική πορεία μετατοπίζει το ενδιαφέρον από την προσπάθεια εξιχνίασης της ορθής λύσης που εκ των πραγμάτων δεν καθίσταται δυνατό λόγω του περιορισμένου οπτικού μας πεδίου, στο πρόσωπο που θα γνωρίσει τα δεδομένα από κοντά και θα ορίσει την μία και μοναδική λύση. Οι ψηφοφόροι ψηφίζουν εκτός κομμάτων και βουλευτές. Σε αυτό το σημείο σημειώνεται η σημαινόμενη αιχμή του σημαντικού αν μη τι άλλο εκλογικού δόρατος. Εξηγούμαι:

Η επιμεροποίηση του εκλογικού σώματος μετατοπίζει το βάρος σε επίπεδο βουλής, δηλαδή του βουλευτή. Ας μην λησμονούμε πως λόγω του Τρικούπη ο δικομματισμός είναι αιτία εύρρυθμης λειτουργίας του κράτους. Η μη ύπαρξή του μολύνει την σταθερότητα ούτως ή άλλως. Επιπλέον, κανένα κόμμα δεν εκφράζει ιδεολογία και κατά συνεπή κρίση οδηγούμαστε στα πρόσωπα που θα εκλεγούν. Στην μεταπολιτευτική Ελλάδα ο Έλλην δεν γνώρισε παρά μόνο Πρόσωπα. Το Πρόσωπο είναι ταγός των ψήφων του, συνδέει το λαό με τα κέντρα αποφάσεων, εκπροσωπεί τους υποστηρικτές του. Μόνο το πρόσωπο πλέον υπέχει δέσμευσης με τους ψηφοφόρους του, ούτε η ιδεολογία, σαθρή και παρηκμασμένη όπως εκφράζεται, ούτε το δημιουργηθέν αξιοθρήνητο σκηνικό.

Συν τοις άλλοις, σημειωτέον πως το σκηνικό είναι ευμετάβλητο και οι ανακατατάξεις επέρχονται άμεσα. Αν ο ψηφοφόρος δίδει την ψήφο του στον ή στους βουλευτές οι πιθανές αναταράξεις δεν θα κλονίσουν την πίστη του, υποδαυλίζοντας το αίσθημα αδικίας. Αντίθετα, το δεσμευμένο από την επιλογή τους πρόσωπο θα ενέχει τις δάφνες της εμπιστοσύνης τους, δρώντας μέσα στην βουλή με τον τρόπο που ενδείκνυται για τις περιστάσεις, με την αναγκαία και αδήριτη προϋπόθεση πως το ΠΟΙΟΝ του είναι το βέλτιστο να διαχειριστεί εθνικά θέματα.

Με τον προτεινόμενο τρόπο τι συμβαίνει; Ο ψηφοφόρος εκχωρεί την εξουσία του όχι σε ψήγματα ιδεολογίας ή κομματικό διεφθαρμένο σχηματισμό αλλά σε πρόσωπο που ο ίδιος έκρινε την καταλληλότητα του. Η προσωποπαγής αυτή επιλογή διασφαλίζει την λαϊκή σταθερότητα λόγω εμπιστοσύνης, είναι ρεαλιστική εξ αιτίας της εποχής, φέρνει τον ψηφοφόρο προ των ευθυνών του αφού δεν καλείται να μιλήσει για κάτι άγνωστο, όπως η κυβερνητική πρακτική αλλά για κάτι γνώριμο, το πολιτικό, ηθικό, πνευματικό υπόβαθρο του υποψηφίου. Ο εκλεγμένος βουλευτής με την σειρά του θα επιτελέσει το έργο του και θα εκχωρήσει την εξουσία του στο πρόσωπο του κόμματος του ή άλλου κόμματος ή θα δράσει λόγω τυχόν εξελίξεων αυτόνομα, μη κλονίζοντας όμως την «λαϊκή πίστη» και την αναγκαιότητα σταθερότητας που και το Σύνταγμα επιθυμεί.

Αν συμμετείχε στην συζήτηση αυτή ο Ίωνας Δραγούμης θα συμφωνούσε απόλυτα. Οι βουλευτές εκπροσωπούν τα προβλήματα της περιφέρειας και μόνο αν έρθουν στην ενδεδειγμένη θέση να ομιλήσουν περί της Λύσης, ζητείται και μελετάται η γνώμη τους στα τυχόν ειδικά προβλήματα, όπως η εξωτερική πολιτική (Ο Διχασμός τους 1915 είχε σε αδρές γραμμές αυτήν την αντιδιαστολή).Μάλιστα αυτός είναι ο τρόπος λειτουργίας της ίδιας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και τώρα ιδιαίτερα καλούμαστε να τον εφαρμόσουμε. Η διαδοχική μεταφορά εξουσίας έως την στελέχωση ανώτατης διοίκησης. Μόνο που ο κάθε πολίτης την μεταφέρει μια φορά στα τέσσερα χρόνια.

Καταλήγοντας, ορθώς διαλέγουμε κόμματα αλλά πρωτίστως οφείλουμε να ομιλήσουμε περί Προσώπων. Σ’αυτό θεμελειώνεται η κρίσιμη επιλογή του εκλογέα και σε αυτό αρμόζει να αφιερωθεί. Τα περισσότερα που βλέπει είναι προπαγανδισμένα σχήματα πολυέξοδων πολιτικών στρατηγικών ενώ η εέρεση του ορθού προσώπου, με αρμόζων ΠΟΙΟΝ, είναι τέχνη ανεκτίμητη και δυστυχώς ξεχασμένη στις μέρες μας.

Το θεμελιακό προτέρημα του συντηρητισμού εν συγκρίσει προς τις άλλες κοσμικές νοησιαρχίες δεν είναι μήτε η προταθείσα κρατική οργάνωση μήτε η αντιληπτικώς αξιακή εμπραγμάτωση. Είναι η ακέραιη ικανότητα του να προβαίνει στην συνηθισμένη και εύλογη πρακτική με τρόπο άμεσο και απλό. Τα δεδομένα του είναι φυσικά δεδομένα. Αν τηρηθούν αυτά τα αληθινά δεδομένα τότε και οι επιθυμητές ενέργειες θα πάρουν το δρόμο τους σιγά σιγά.

Το φως της αλήθειας είναι το πιο καθαρό, διαυγέστατο (Veritas luce clarior, τονίζει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος όταν προσφέρει τις παραινέσεις του)∙δεν γίνεται αλλιώς παρά να εδραιωθεί, καθώς η εκτυφλωτική ενάργεια προβάλλει στο νου και στο συναίσθημα ως η απόλυτη κυρίαρχος. Αυτή είναι η μέθοδος να κρίνεις έναν σύμβουλο και γνωρίζεις πως είναι ο σωστός επειδή η πρόταση του εκτοπίζει ολοκληρωτικά κάθε διιστάμενη άλλη. Επέρχεται των προαναφερθέντων, συνεπώς, η εξής προτροπή: η μεταφορά της ατομικής εξουσίας σε Πρόσωπο μύστη των πατριωτικών ιδεωδών, με σαφή επί των ευρωπαϊκών θεώρηση, υπεύθυνο στην δυνητική αντιπροσώπευση του λαού, συντηρητικό, ορθολογιστή, με καθορισμένο το εθνικό όραμα, συνέπεια, άνευ παλινωδιών και ασάφειας επιχειρημάτων. Εδώ, το ΠΟΙΟΝ του υποψηφίου συνιστά μονοπάτι ανεύρεσης αλήθειας. Είναι ο κάθε τοπικός Θεμιστοκλής που ξεκάθαρα θα εξηγήσει και εν τέλει θα εισακουστεί.

Σταύρος Χριστοδούλου