Ζούμε στην εποχή τής παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας, αυτής που μας επεβλήθη από τις ΗΠΑ και την διανόηση που καθεδρεύει εκεί. Και την ίδια στιγμή μια σπίθα σε επαρχιακή αμερικάνικη πόλη βάζει φωτιά σε όλα τα ψιμύθια! Στο Φέργκιουσον – και δη επί των ημερών ενός έγχρωμου Προέδρου – επιβεβαιώνεται πως τα λόγια δεν είναι απλώς πτερόεντα, κοινώς φούμαρα, αλλά πολύ συχνά και ἐνας χρήσιμος καπνός που συσκοτίζει τις πραγματικότητες.

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο φόνος ενός νεαρού μαύρου (Μάικλ Μπράουν) από λευκό αστυνομικό έφερε τον δημόσιο προβληματισμό στις ΗΠΑ στο σημείο που βρισκόταν …μισόν τουλάχιστον αιώνα πριν. Ακόμη κι ο Ομπάμα που έδειξε «κατανόηση» για την οργή της μαύρης κοινότητας – να ήξερε άραγε κάτι που αγνόησε το δικαστήριο; – δεν κατάφερε να αποτρέψει τους εμπρησμούς, τις καταστροφές, τις λεηλασίες (ίσως και να πέτυχε το αντίθετο). Εμείς δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα αν η αμερικανική Δικαιοσύνη ευνόησε τον αστυνομικό Γουίλσον. Κρατάμε όμως τα γεγονότα: το θύμα ήταν άοπλο αλλά μεγαλόσωμο, οι μαρτυρίες κατηγορίας ήρθαν σε σύγκρουση μεταξύ τους και τελικά ο αστυνομικός αθωώθηκε. Έτσι μπορεί καθένας να διατηρήσει τα στερεότυπά του: οι μεν για τους βίαιους, απρόβλεπτους και παραβατικούς Μαύρους που μισούν τους λευκούς, οι δε για τους Λευκούς που εξακολουθούν να κυριαρχούν και, όποτε τύχει, να σκοτώνουν ατιμωρητί τους κοινωνικά κατώτερους (Μαύρους κ.ά.). Σημειωτέον ότι οι μεγαλύτεροι υπερασπιστές της δεύτερης αυτής άποψης δεν είναι Αφροαμερικανοί αλλά άτομα ινδοευρωπαϊκής ρίζας με απόψεις υπέρ της πολυπολιτισμικότητας. Κάθε σύγκριση με τους δικούς μας «αντιρατσιστές» είναι, προφανώς, απολύτως δόκιμη…
Τι διαπιστώνει λοιπόν κάποιος παρατηρητής ως αποτέλεσμα των στοχευμένων πολιτικών και των θετικών διακρίσεων που επί χρόνια εφαρμόζει κάθε αμερικανική Κυβέρνηση; Μία ελάχιστη πρόοδο στην κοινωνική ενσωμάτωση (κάποιων μελών) των μειονοτήτων και κατά τα άλλα την ξέχωρη διαβίωσή της πλειοψηφίας τους εκτός του συστήματος και μακράν των θεσμών που ούτε κατανοούν ούτε σέβονται – πράγμα λογικό, αφού τους είναι απολύτως ξένοι.
Και, αναρωτιέται κανείς, αν αυτό είναι το εξαγόμενο των πολιτικών που προαναφέραμε σε μια χώρα ισχυρή, πλούσια και – κυρίως – συγκροτημένη ως κράτος-έθνος μεταναστών, ποιες μπορεί να είναι οι λογικές προσδοκίες για τις ανάλογες πολιτικές που ακατάπαυστα προπαγανδίζονται και δυστυχώς εφαρμόζονται στην Ελλάδα; Όταν το Φέργκιουσον επιταχύνει τόσο θεαματικά την έξαρση ενός φυλετισμού άμφω στην καρδιά της Αμερικής, πώς γίνεται να μην εξάγει κανένας τα προφανή συμπεράσματα για τη χώρα μας;