Στις 9/11 κυκλοφόρησε κείμενο της ΕΛΜΕ Ροδόπης με «θλιβερές διαπιστώσεις για τη μειονοτική εκπαίδευση και το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων (ΠΕΜ)». Εκεί οι καθηγητές της Μέσης Εκπαίδευσης έλεγαν κάποια πράγματα έξω από τα δόντια και χωρίς οπισθοβουλίες, με αποτέλεσμα να θίξουν όλα τα κακώς κείμενα στο ζήτημα αυτό. Αφορμή τόσο τα αποτελέσματα των μουσουλμάνων μαθητών στις πανελλήνιες (μα και στις ενδοσχολικές) εξετάσεις όσο και τα ας πούμε συμπεράσματα στο πρόσφατο τριήμερο συνέδριο του ΠΕΜ στην Κομοτηνή.

Καθώς λοιπόν οι μόνοι που μπορούν να διαπιστώσουν την πραγματική μαθησιακή εικόνα των παιδιών της μειονότητας είναι οι ίδιοι οι διδάσκοντες, η ΕΛΜΕ έθιξε το ζήτημα με ειλικρινές ενδιαφέρον και συνολικά: «…Το γεγονός μας αναγκάζει – ως στοιχειώδες καθήκον μας ως δασκάλων και παιδαγωγών – να εκφράσουμε αρχικά και πάλι την αντίθεσή μας προς αυτό το εντελώς παρωχημένο εκπαιδευτικό μοντέλο του δίγλωσσου δημοτικού σχολείου. Μια απολύτως πρωτόγονη εκπαιδευτικά κατάσταση στην Ελλάδα του 2012 – γιατί πόσο «σύγχρονη» μπορεί άραγε να θεωρείται μια εκπαίδευση όπου τα μισά μαθήματα διδάσκονται στα ελληνικά και τα άλλα μισά στα τουρκικά, αλλά και πόσο συμβατή μπορεί να είναι και με το Διεθνές Δίκαιο – όπως φτάνει να αναρωτιέται ακόμη και ο Κ. Τσιτσελίκης – μια εκπαίδευση με τόσο οριοθετημένους θρησκευτικούς διαχωρισμούς (μουσουλμάνοι δάσκαλοι και μουσουλμάνοι μαθητές); Και μια κατάσταση, η οποία δεν βασίζεται βεβαίως σε κάποια διεθνή συνθήκη, αλλά αποκλειστικά στα χουντικά Μορφωτικά Πρωτόκολλα του 1968, και στην πράξη συντρίβει κυριολεκτικά τους μειονοτικούς μαθητές στις συμπληγάδες ενός παρανοϊκής σύλληψης και βαθύτατα αντιεκπαιδευτικού δίγλωσσου προγράμματος (αγνοώντας εξάλλου προκλητικά και τις άλλες μειονοτικές γλώσσες της περιοχής, όπως η πομακική και η ρομανί). Και μια κατάσταση τέλος που επιτείνεται τα τελευταία χρόνια και με την πεισματική εμμονή των πλέον σκληροπυρηνικών κύκλων της μειονότητας για δίγλωσσα νηπιαγωγεία (για να μην σταθούμε καν στη δεδομένη λειτουργία στη Θράκη παράνομων ιδιωτικών νηπιαγωγείων που δεν είναι καν δίγλωσσα, αλλά αποκλειστικά τουρκόφωνα)…».

Φυσικά δεν έλειψαν οι αναφορές στο ΠΕΜ: για το απίστευτο κόστος (3,5 εκ. € τον χρόνο!), την πανηγυρική αμετροέπεια, την 15ετή λειτουργία του και το χαρακτήρισε «ξεκάθαρα αποτυχημένο» για αντικειμενικούς και μη λόγους (αναφέρεται το παράδειγμα σχηματισμού μικτών τμημάτων από μουσουλμάνους μαθητές δημοτικού και γυμνασίου, δηλαδή από παιδιά εντελώς διαφορετικών ηλικιών και συνεπώς γνωστικών επιπέδων, μέσα στα οποία τμήματα καλούνται οι εκπαιδευτικοί μέσα σε 45΄ να διδάξουν Μαθηματικά ή Νεοελληνική Γλώσσα).

Επίσης σημειώνονται τα «σαφώς κοστοβόρα, όσο και εντελώς περιττά, δεδομένα, όπως π.χ. η μέσω του ΠΕΜ παράδοση μαθημάτων τουρκικής γλώσσας σε εκατοντάδες πλειονοτικούς καθηγητές – για λόγους μάλιστα εντελώς άσχετους προς τους στόχους του προγράμματος». Όσον δε αφορά τις «θριαμβολογίες των επιστημονικών καθοδηγητών του προγράμματος για τον περιορισμό της σχολικής διαρροής, είναι και αυτές κενές περιεχομένου, αν ληφθεί υπόψη ότι αυτό συνέβη τα τελευταία χρόνια σε όλη την Ελλάδα χωρίς κανένα απολύτως πρόγραμμα, αλλά κυρίως το ότι στη Θράκη άλλες είναι οι κυριότερες αιτίες αυτού του περιορισμού (όπως η ραγδαία αστικοποίηση, η άρση των προκαταλήψεων για τα κορίτσια, η βελτίωση του οδικού δικτύου σε Ξάνθη – Ροδόπη, η γενικότερη στροφή σε μορφωτικές αξίες και πάνω απ’ όλα βέβαια η ενθαρρυντική για τους μουσουλμανόπαιδες ποσόστωση για την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ και ΤΕΙ). Αυτά όλα μάλιστα αποτελούν αντικειμενικούς παράγοντες, άκρως μετρήσιμους, ενώ το ΠΕΜ συνεχίζει εντελώς ανεξέλεγκτο εδώ και 15 χρόνια (άλλη μείζων πρόκληση αυτή), χωρίς καμία απολύτως έρευνα να έχει πραγματοποιηθεί για τα όποια ποιοτικά του αποτελέσματα. Ζητούμε επιτέλους αυτό να γίνει στην τωρινή (4η φάση) του προγράμματος, για να επιβεβαιωθούν και οι συνάδελφοι που με απόγνωση διαπιστώνουν τον αναλφαβητισμό του συντριπτικού ποσοστού των μαθητών των μειονοτικών δημοτικών…». Ε, μετά τα ανωτέρω και την νύξη για προγράμματα «που κινήθηκαν με περίσσιο θράσσος και αμετροέπεια πάνω στην κυρίαρχη λογική της Μεταπολίτευσης, αυτή της απομύζησης πόρων (ευρωπαϊκών και ελληνικών) με αμφίβολα αποτελέσματα από κρατικοδίαιτους και διαπλεκόμενους ‘‘διανοουμένους’’», η απάντηση των υπευθύνων του ΠΕΜ ήταν αναμενόμενη. Και δεν άργησε.

Σέ 3 μέρες η Άννα Φραγκουδάκη είχε στείλει απάντηση 3,5 σελίδων προς πάσα κατεύθυνση! Μέσα εκεί διαβάζουμε τα εξής απίθανα για το κείμενο της ΕΛΜΕ: «Οι υπεύθυνοι του προγράμματος είμαστε εμβρόντητοι από τα περιεχόμενά της και σε πλήρη αδυναμία να κατανοήσουμε πώς είναι νοητό το ΔΣ της ΕΛΜΕ Ροδόπης, μέσα στα όσα πολλά και μεγάλα προβλήματα αντιμετωπίζει η εκπαίδευση και η χώρα, θεωρεί ξάφνου συνδικαλιστική του προτεραιότητα αυτή την ασύστατη δημόσια εξύβριση του προγράμματος και των στελεχών του». Αναφορικά με την (μη) αξιολόγηση του ΠΕΜ γράφει πως «το πρόγραμμα είναι γνωστό ότι έχει αξιολογηθεί από υπηρεσίες του υπουργείου διάφορων κυβερνήσεων πολλές φορές και από εξωτερικό ανεξάρτητο φορέα»! Υπερασπίζεται τη διδασκαλία της τουρκικής στους διδάσκοντες λέγοντας μεταξύ άλλων πως «δίνει στους εκπαιδευτικούς την ικανότητα να αναγνωρίζουν στο κάθε λάθος του μαθητή την τάση (κοινή σε κάθε άνθρωπο στον κόσμο που μαθαίνει μια δεύτερη γλώσσα) να εφαρμόζει ασυνείδητα τη σύνταξη της μητρικής του». Και ζητά απαντήσεις: «(α) σε ποια στοιχεία και τεκμήρια στηρίζετε τους ακραίους αρνητικούς αφορισμούς για το πρόγραμμα και (β) ποια είναι τα κριτήρια που θεωρείτε ότι έδωσαν στα 7 μέλη του ΔΣ σας το δικαίωμα να εκφέρει επισήμως με τη σφραγίδα σας και δημόσια τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τα στελέχη του προγράμματος μέλη των πανεπιστημίων Αθηνών, Θράκης, Θεσσαλονίκης, Πατρών, Κρήτης και Αιγαίου, για τους 258 εκπαιδευτικούς Α’θμιας και Β΄θμιας συναδέλφους σας στη Θράκη που εργάζονται και πιστεύουν στο πρόγραμμα και τέλος για το πρόσωπό μου».

Αν δεν κατάλαβε η Α.Φ. το κείμενο της ΕΛΜΕ, ας ρωτήσει τους δεκάδες πανεπιστημιακούς γύρω της, αναγνωστική επάρ-κεια σίγουρα διαθέτουν. Ά, όλως τυχαίως, σε ύφος απαράλλαχτο κινήθηκαν και 2-3 εργαζόμενοι στο ΠΕΜ που κοινοποίησαν οργίλες απαντήσεις στην ΕΛΜΕ. Λογικόν.