Γενικώς…άνθρακες

     Έγινε πριν από λίγες μέρες στην Αθήνα το 13^ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, με τη συμμετοχή 505 εκλεγμένων αντιπροσώπων απ’ όλες τις ΕΛΜΕ της χώρας και με στόχους τη διαμόρφωση της συνδικαλιστικής πολιτικής της Ομοσπονδίας για την επόμενη διετία και την εκλογή νέου ΔΣ. Φυσικά μη φανταστείτε τίποτε ιδιαίτερο, καθώς στην ουσία είχαμε άλλη μια αναβίωση της όλης παρωδίας στην οποία έχει μετεξελιχτεί εδώ και καναδυό δεκαετίες το συνδικαλιστικό κίνημα, με τις γνωστές μπετόν αρμέ (μέσα στα κομματικά τους στεγανά) παρατάξεις να μεριμνώσι και να τυρβάζονται περί πολλά (αλλά πάντως όχι περί ων έστι χρεία), να διαφωνούν (ενώ ουσιαστικά μπορεί και να συμφωνούν) για λόγους κομματικής πειθαρχίας και γενικώς να αδυνατούν να χωρίσουν δυο γαϊδάρων άχυρα. Υπό τις συνθήκες αυτές, θα πρέπει να θεωρείται ακόμη και επιτυχία το τελικό κείμενο που υπερψηφίστηκε κατά πλειοψηφία ως απόφαση του Συνεδρίου (το καταψήφισαν ΔΑΚΕ και ΕΣΑΚ-ΔΕΕ), ένα κείμενο με πολλές μεν αδυναμίες, έλλειψη ιδεολογικής συνοχής, εμφανή σε κάποια σημεία «εκσυγχρονιστική» δυσοσμία, αλλά ωστόσο και κάποιες εύστοχες αναφορές στην άθλια πραγματικότητα της σύγχρονης εκπαίδευσης και στο περιεχόμενο της παρεχόμενης γνώσης. Ένα κείμενο με άλλα λόγια που χωρίς να αποτελεί κάτι σπουδαίο, ήταν ωστόσο αρκετά καλύτερο από αντίστοιχα του παρελθόντος.

Τα…μυστικά κέρδη του Συνεδρίου

     Τελικά πάντως εκείνο που κυρίως άξιζε ήταν η ευκαιρία για επαφές, συζητήσεις και εσωτερικές ζυμώσεις. Και αν για τους περισσότερους αυτό μεταφραζόταν κυρίως σε ρουσφέτια ή σε περαιτέρω σκαλοπάτια ενδοκομματικής ανέλιξης, για κάποιους άλλους (όπως και για τον υποφαινόμενο) υπήρξε πολύ πιο ουσιαστικό. Και αναφέρομαι βεβαίως κυρίως στους συνέδρους των Αριστερών Παρεμβάσεων, της μόνης «παράταξης» που ΔΕΝ ελέγχεται από κάποιο κόμμα (εξ ου και τα εισαγωγικά), αλλά αποτελεί ένα ιδιόρρυθμο συγχρωτισμό πολλών αυτόνομων και διαφορετικών σχημάτων, που παρά τις διαφορές τους έχουν βρει έναν αξιοσημείωτο άξονα εσωτερικής ισορροπίας. Σχετιζόμαστε εδώ και καιρό μ’ αυτόν τον χώρο και φυσικά τη…βρίσκουμε, γιατί πέραν των αρκετών…ομογαλάκτων φίλων που μας προέκυψαν, απολαμβάνουμε και τον αέρα ελευθερίας που υπάρχει μέσα σ’ αυτόν, ακόμη και όταν διαφωνούμε. Και χαιρόμαστε φυσικά γιατί πολλές από τις ομάδες του κινούνται στον χώρο της πατριωτικής Αριστεράς (τυχαίνουν συνεπώς ακριβώς του ημετέρου φυράματος – υπάρχουν μάλιστα ανάμεσά τους και φανατικοί φίλοι του «Α»), χαιρόμαστε όμως και για κάποιους άλλους που μπορεί να είναι αριστεριστές και διεθνιστές, αλλά συγχρόνως να διατηρούν και κάποιες δεδομένες εθνικές ευαισθησίες (καθότι ξέρετε οι έννοιες «διεθνιστής» και «άπατρις ντενεκές» δεν ταυτίζονται κατ’ ανάγκην – μη βλέπετε τώρα εσείς τα συνασπιστήρια). Απολύτως ενδεικτικές υπήρξαν λ.χ. αυτή τη φορά η ευαισθησία για τα σχολικά εγχειρίδια της Ιστορίας (από το υπάρχον ρεπουσογράφημα ως τα επικείμενα) και η ευρύτερη ευαισθησία για τη νεοταξίτικη επέλαση που επιδιώκει μέσω των μισθάρνων ψευτοεπιστημονικών οργάνων της τη μετατροπή των λαών σε άμορφο χυλό δίχως εθνικά χαρακτηριστικά, ευαισθησίες που και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις εκδηλώθηκαν, αλλά και από συνεδριακού βήματος κοινοποιήθηκαν από αρκετούς συνέδρους των Παρεμβάσεων (και από απολύτως κανέναν άλλον σύνεδρο των υπολοίπων παρατάξεων, που αναλώθηκαν και πάλι στα ατέρμονα συνδικαλιστικά τετριμμένα). Απολύτως ενδεικτικό όμως υπήρξε και το κείμενο που συνυπογράψαμε και μοιράσαμε σε όλους τους συνέδρους (σ.σ. δημοσιεύθηκε και στο προηγούμενο φύλλο του «Α»), το οποίο πιστοποιεί ότι, αν μη τι άλλο, κάποιοι ακόμη προβληματίζονται και νοιάζονται γι’ αυτό το απίστευτο και αποδομημένο μπάχαλο που κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται δημόσιο σχολείο, εν τέλει δε έχουν και κάτι να προτείνουν. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την εκλογή για μια ακόμη φορά μέλους των Παρεμβάσεων (και συγκεκριμένα του πολύ καλού φίλου Κώστα Βαμβακά) στο νέο ΔΣ της ΟΛΜΕ – γεγονός που φυσικά δεν αρκεί για να συνταράξει τα μουχλιασμένα νερά του βάλτου, σίγουρα όμως μπορεί κάπως να τα ανακινήσει – υπήρξαν κατά την ταπεινή μας άποψη τα βασικά κέρδη του 13^ου Συνεδρίου.

Και μερικά «εκσυγχρονιστικά»…παρατράγουδα

     Επειδή πάντως σε συνέδριο όπου εκπροσωπούνται όλοι οι πολιτικοί χώροι (συνεπώς δε και η απαστράπτουσα εκσυγχρονιστική θυμηδία του ΣΥΝ) δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι αντεθνικές κορώνες, είχαμε και εδώ ένια κρούσματα. Απόλυτα συνεπείς στη σεσημασμένη λοβοτομική ιδεοληπτική τους νεύρωση (που προκαλεί αναφυλακτικό σοκ άμα τω ακούσματι οποιουδήποτε όρου αρχίζει από ελλ- ή εθν-) και απόλυτα εγκλωβισμένοι στις παχύρρευστες εκκρίσεις του πλέον γελοίου ιδεολογικού αυτοπεοθηλασμού, έδωσαν και πάλι μικρά αλλά σαφή δείγματα της υστερικής τους ανθελληνικής μπουρδολογίας, είτε με την απόπειρα να περάσουν ψήφισμα κατά των παρελάσεων (που τυγχάνει, ως γνωστόν, το…μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής εκπαίδευσης), είτε κυρίως με την ανακίνηση μειονοτικών θεμάτων από κάποια σύνεδρο, η οποία στην τοποθέτησή της από βήματος ζήτησε την προάσπιση των δικαιωμάτων της «σλαβικής μειονότητας της Μακεδονίας» και «της τουρκικής μειονότητας της Θράκης, που καταπιέζεται». Εννοείται ότι η απάντησή μας υπήρξε ακαριαία, με τη σύνταξη κειμένου σε δεόντως σκληρή γλώσσα (ε καλά, δεν γράψαμε και…Τοξικά), όπου και περί των «κατ’ επίφασιν θρακολόγων που υποκινούνται από τις νευρώσεις τους χωρίς να ξέρουν απολύτως τίποτε για τη θρακική πραγματικότητα» κάναμε λόγο, αλλά και για τους μόνους που πραγματικά καταπιέζονται, δηλαδή κάποιους «Πομάκους και Ρωμά που η φασιστική πολιτική της Άγκυρας μέσω του προξενείου της Κομοτηνής τους στερεί με την πρόκληση συνεχούς φόβου, αλλά ακόμη και με εκβιασμούς και απειλές, το δικαίωμα του δικού τους ιδιαίτερου αυτοπροσδιορισμού». Το κείμενο που συνυπέγραψαν όλες οι παρατάξεις των ΕΛΜΕ της Θράκης, διαβάστηκε από το προεδρείο και χειροκροτήθηκε από πολλούς συνέδρους. Πέραν τούτου όμως, λίγο το ίδιο το κείμενο, λίγο και η δική μας κατ’ ιδίαν έκρηξη οργής, απέφερε και ένα άλλο όφελος, καθώς έδωσε την ευκαιρία να στηθούν στη συνέχεια αρκετά πηγαδάκια, όπου σύνεδροι διαφόρων παρατάξεων, απορημένοι από τον εκνευρισμό μας, έρχονταν καλοπροαίρετα και ρωτούσαν περί Θράκης. Δεν είχανε ιδέα βλέπετε οι άνθρωποι, είχανε μείνει ακόμη στην εποχή της μπάρας του Εχίνου, οπότε βρήκαμε κι εμείς την ευκαιρία να τους πούμε μερικά…νεότερα προς ενημέρωσίν τους. Δεν αλλάξαμε φυσικά τον ρου της Ιστορίας, ούτε λύσαμε το Μεσανατολικό, ούτε και γκρεμίσαμε – δίκην Λεωνίδα – στα βάθη του πηγαδιού το πρακτορολόι της Άγκυρας, από την προαναφερθείσα ωστόσο πρόκληση κάτι καλό νομίζουμε ότι βγάλαμε τελικά. Θα τολμήσουμε λοιπόν να το συγκαταλέξουμε και αυτό στα…μυστικά κέρδη του Συνεδρίου…

                                                                                                                                                 Ν. Δ.