Ἐγὼ σήμερα, ἀγαπητοὶ μοὐ φίλοι, εἶχα σκοπὸ ἀρχικὰ νὰ σᾶς πῶ μόνο τὸν πόνο μου, ξαφνικὰ ὅμως μέ βρῆκε ἕνας πειρασμὸς στὸν ὁποῖο δὲν μπόρεσα νὰ ἀντισταθῶ. Γι’ αὐτὸ καὶ θὰ ξεκινήσω μέ νέο ἀφιέρωμα σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ ἀγαπημένα μου πουλέν, τὸν μεγάλο τηλεοπτικὸ auteur τῆς ἀγάπης, ποὺ ὅπως αἴφνης πληροφορήθηκα ἐπανακάμπτει ὁσονούπω στὶς μικρὲς μας ὀθόνες μέ τὴν προσφιλή του θεματολογία (ἔ, αὐτὴν ξέρει, αὐτὴν ἐμπιστεύεται), δηλαδὴ τὸν ἀπαγορευμένο ἔρωτα – καὶ μάλιστα αὐτὴ τὴ φορὰ ἑνὸς μαθητῆ καὶ μιᾶς καθηγήτριας!

     Ἔχω τὴν ἐντύπωση ὡστόσο ὅτι ὅσο πάει καὶ τὴ χάνει τὴν ἔμπνευσή του τὸ παλικάρι. Σιγὰ πιὰ δηλαδὴ τὴν πρωτοτυπία! Ἁπλὴ καθηγήτρια μέ ἁπλὸ μαθητή, μωρέ; Οὔτε κὰν δηλαδὴ Λυκειάρχης μέ Πρόεδρο Δεκαπενταμελοῦς; Ἢ Προϊσταμένη τῆς Δευτεροβάθμιας μέ ὑστερήσαντα σὲ 7 μαθήματα, ποὺ ὅμως ἀποφοίτησε μέ βαθμὸ 9,5 (καὶ πέρασε μετὰ στὸ Δημοκρίτειο μέ ὑποτροφία); Ἔ, βάλτου λίγο χρῶμα, ρὲ Μανοῦσο, μή μᾶς ξενερώνεις! Ἐγὼ δηλαδὴ θὰ στὰ λέω;

     Νὰ τὸ ξέρεις πάντως ὅτι εἶναι δύσκολη περίοδος αὐτὴ γιὰ σένα καὶ σοκαριστικὰ θέματα εἶναι ἀπίθανο νὰ βρεῖς! Τώρα γιὰ τὴν Ἐκπαίδευση τί νὰ πεῖς, ἐκεῖ ἡ μόνη πραγματικὰ ἀπαγορευμένη σχέση εἶναι τοῦ μαθητῆ μέ τή… μόρφωση (αὐτὸ ὅμως ΔΕΝ γυρίζεται σὲ ἁπλὸ σήριαλ – ἐσὺ 20 ἐπεισόδια θὲς νὰ κάνεις, ὄχι τή… «Λάμψη»)! Ὄχι, ὄχι, οὔτε Ὑπουργὸς Παιδείας μέ Πρόεδρο τῆς ΟΛΜΕ (σιγὰ πιὰ τὸν ἀπαγορευμένο ἔρωτα – αὐτὴ εἶναι γνωστὴ λάγνα σχέση, ὑπαρκτὴ ἀπὸ 30ετίας)! Ἕνα εἰδύλλιο Προέδρου τῆς ΑΔΕΔΥ μέ ἡγετικὸ στέλεχος τοῦ ΠΑΜΕ μοιάζει καλύτερη ἰδέα, ἀλλὰ ἐκεῖ πάλι θὰ μᾶς πάρει ὁ ὕπνος ἀπ’ τὸ πρῶτο ἀκόμη ἐπεισόδιο. Ὡς ὡραία ἰδέα θὰ φάνταζε ἴσως καὶ ἕνα θυελλῶδες αἴσθημα Σημίτη-Γιωργάκη, ἡ κακὴ σχέση τῶν ὁποίων ἐπιβεβαιώθηκε γιὰ μία ἀκόμη φορά μετὰ τὴν ἄρνηση τοῦ πρώτου νὰ πάει στὰ γενέθλια τοῦ ΠΑΣΟΚ, μέ τὸ τρομερὸ ἐπιχείρημα ὅτι «εἶχε ἀνειλημμένες ὑποχρεώσεις στὸ σπίτι του (!!!) στὸ Κορακοχώρι Ἠλείας (sic)» (Ἔ, καί ξέρετε τώρα βέβαια ἐσεῖς πόσες ὑποχρεώσεις μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνας πολιτικὸς στὸ σπίτι του, ἔτσι; Νὰ σιδερώσει σώβρακα, νὰ πλύνει τὴ βεράντα ποὺ τὴν ἔχεσε ὁ σκύλος, ν’ ἁπλώσει τραχανά, ν’ ἀνοίξει φύλλο γιὰ πίτα, κλπ.)! Κι ἐκεῖ ὅμως θὰ πάθαινες ἄλλο κάζο, γιατί μ’ αὐτοὺς τοὺς δυὸ (καὶ μάλιστα μαζί) δὲν θὰ σοῦ ἔβγαινε ἐρωτικὸ δράμα, ἀλλά… γλωσσικὴ κωμωδία! Ὅποτε, ἄκυρο κι αὐτό! Γράψε «ἄκυρο» καὶ γιὰ τὸ θεωρητικῶς ἀπόλυτο γκανιὰν ἐρωτικὸ δίδυμο τῆς ἐποχῆς (ὁ Μποὺς μέ μαῦρο τῆς Νέας Ὀρλεάνης), γιατί κι αὐτὸ δὲν φαντάζει ἀπίθανο (δεδομένης τῆς ὄντως ἐξαιρετικὰ ἔντονης… σεξουαλικῆς ἐπιθυμίας ποὺ νιώθουν οἱ πλημμυροπαθεῖς γιὰ τὸν Πρόεδρό τους), τίποτα δὲν ἔμεινε! Τελικὰ μοῦ φαίνεται ὅτι ἡ μόνη λύση γιὰ σένα εἶναι νὰ ξανάρθεις στὴν Κομοτηνή! Ἔ, ἐδῶ δημοτικὲς ἐκλογὲς ἔρχονται, μαχαίρια βγαίνουν, ὅλο καὶ κάτι θὰ βρεῖς νὰ γυρίσεις…

     Εἶπα ὅμως τώρα γιὰ δημοτικὲς ἐκλογὲς καὶ θυμήθηκα τὸν… πόνο μου, πού σας ἔλεγα στὴν ἀρχή! Ἀφήνω λοιπὸν στὴν ἄκρη τὸν Μανοῦσο, γιὰ νὰ σᾶς ἐξομολογηθῶ ὅτι, μετὰ τὰ ὅσα ἔγραψα στὸ προηγούμενο φῦλλο, βρίσκομαι πλέον σὲ ΑΘΛΙΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, γιατί κάποιοι ὀξυδερκεῖς ἀπὸ τοπικὸ ἔντυπο κατάλαβαν τί κουμάσι τυγχάνω κατὰ βάθος καὶ μέ ξεσκέπασαν! Καὶ ἀναδημοσίευσαν τὶς προάλλες τὸ μισὸ μου κείμενο, προτρέποντας τὸν Δήμαρχο νὰ βγεῖ καὶ «νὰ ἀπαντήσει πολιτικά» (μπρρρ, ἀνατσουτσούρωσα τώρα – αὐτὸ πάλι ποῦ τὸ βρῆκαν, στὰ «Ἅπαντα» τοῦ Τσοχατζόπουλου;) καὶ θέτοντας ὡς ὑπέρτιτλους (στὰ ἀνήσυχα μάτια τοῦ ὑπερπληθοῦς ἀναγνωστικοῦ τους κοινοῦ) τὶς ἄκρως ἀποκαλυπτικὲς καὶ ἐμπεριστατωμένες ταμπέλες «κάποιοι προσπαθοῦν νὰ δυναμιτίσουν τὸ ἤρεμο κλῖμα στὴν περιοχὴ μας», «οἱ ἐπικείμενες δημοτικὲς ἐκλογὲς εὐκαιρία γιὰ κάποιους νὰ διχάσουν τὸν λαὸ μας» καὶ «οἱ ἐπιδιώξεις τῶν Ἑλληναράδων θέλουν δημοκρατικὸ προσωπεῖο».

     Ἔ, μετὰ ἀπ’ αὐτό, ὅπως ἀντιλαμβάνεστε, (καὶ ἀφοῦ ξεπέρασα τὸ ἀρχικὸ σόκ) τὴν ἐμὴν ἀνομίαν διεγνωκώς, εἰσῆλθα πιὰ σὲ φάση βαθείας μετανοίας καὶ συντριβῆς! Νηστεύω ἐξαντλητικά, δίνω τὸ 1/10 ὅσων βγάζω γιὰ δωρεὲς (καὶ μἡ βλέπετε ποὺ ὡς τώρα ἔβγαζα ψίχουλα – ἤτανε ἐπειδὴ ζοῦσα μέ ἕναν ἁπλὸ μισθὸ καὶ οὐχὶ ὡς ἐκσυγχρονιστικὸν λαμόγιον – τώρα ποὺ μετάνιωσα, θὰ δεῖτε σεῖς, τρία νοσοκομεῖα σ’ ἕνα μήνα θὰ χτίσω…), ρίχνω στάχτες στὸ κεφάλι καὶ αὐτομαστιγώνομαι καθ’ ἑσπέραν! Καὶ ἀποταξάμενος τὸν βδελυρὸν ἐθνικιστικὸν μου παλαιὸν ἑαυτὸν (καὶ τὸ ὑποκριτικὸν τάλαντον διὰ τοῦ ὁποίου κατόρθωνα μιά ζωὴ νὰ ξεγελάω τοὺς – πρώην – ἀριστεροὺς μου συντρόφους), ζητῶ πλέον εἰλικρινὰ συγγνώμη καὶ γιὰ τὴν ἀπόπειρα διχασμοῦ τοῦ λαοῦ (τόσο ἀπὸ ἐμένα, ὅσο καὶ ἀπὸ τὰ λοιπὰ ἀποβράσματα τοῦ «Α») καὶ γιὰ τὸν εὐρύτερο κίνδυνο ποὺ ἀντιπροσωπεύουμε γιὰ τὴν περιοχὴ (καὶ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, ἴσως…). Λυπᾶμαι ἀκόμη καὶ γιὰ τὴ στενοχώρια ποὺ προκάλεσα σὲ κάποιους συντοπίτες μου, ἐπειδὴ ἐκεῖ ποὺ ἔγραφα γιὰ «ἑλληνόφωνους τουρκοτζουτζέδες» καὶ «ρουφιανοκουραδοσυνάξεις», ἐκεῖνοι ἐξανέστησαν, καθὼς μᾶλλον ἀναγνώρισαν (ἀμέσως ὅμως, βρὲ παιδὶ μου;) τοὺς ἑαυτούς τους ἢ τὶς παρέες τους! Εἰλικρινὰ δὲν ἤθελα νὰ τοὺς πληγώσω!

     Κι ἐσὺ ὅμως, δήμαρχε, δὲν εἶσαι καθόλου ἐντάξει! Βγαίνουνε τόσο ἐγνωσμένης δημοκρατικῆς εὐαισθησίας συμπολίτες μας καὶ σοῦ ζητοῦν νὰ μᾶς ἀπαντήσεις «πολιτικά» (μπρρρρ, ἐπανατσουτσούρωσα!) κι ἐσὺ τοὺς γράφεις στὰ πα… (ἔεεπ, μετάνοια εἴπαμε!) στὸ μαλακό σου ὑπογάστριο; Δὲν κατανοεῖς ὅτι ὁ ἐν λόγῳ πολιτικὸς ἀναλυτὴς βλέπει πολὺ βαθιὰ μέσα στὰ πράγματα καί μᾶς ξεσκέπασε πλήρως καὶ μέ τὰ ἄλλα πού μᾶς καταλογίζει, ἀλλὰ κυρίως μέ κεῖνο τὸ ἀνυπέρβλητο περὶ «δημοκρατικοῦ προσωπείου»; Καθότι βεβαίως ὅποιος ἀγαπάει τὴν Ἑλλάδα, οὐδεμία σχέση ἔχει μέ τὴ δημοκρατία, σὲ ἀντίθεση μέ ὅποιους καυλ…(ἔεεπ!) ἡδονίζονται μέ τὴν Τουρκία (τὴ γνωστὴ δηλαδὴ μήτρα τοῦ ἐν λόγῳ πολιτεύματος). Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα, αὐτὸ ποὺ ἁπλᾶ ἀναζητοῦμε εἶναι τὸ δημοκρατικὸ προσωπεῖο, ἡ μάσκα δηλαδὴ μέ τὴν ὁποία θὰ μασκαρευτοῦμε γιὰ νὰ ξεγελάσουμε τὸν κόσμο καὶ νὰ ὑλοποιήσουμε τίς… «ἐπιδιώξεις μας». (Ἀλλὰ πῶς τὸ ἀνακάλυψαν, βρέ, τὰ τσακάλια ὅτι ἤμασταν ἕτοιμοι νὰ ἁλώσουμε ὅλα τὰ πόστα, ἀπὸ πρωθυπουργικὸ θῶκο μέχρι Προεδρία τῆς Κομισιόν; Πῶς τὸ ἀνακάλυψαν οἱ ἄτιμοι καὶ ὁδεύουν τώρα αὐτοὶ πρὸς τὸ Πούλιτζερ, ἐνῶ ἐμεῖς γίναμε ρεζίλι στὴν κοινωνία;)

     Θὰ ἀνακάμψουμε ὅμως, κι ἂς ἀπέτυχε αὐτὴ ἡ πρώτη μας ἀπόπειρα ἐξαιτίας τῶν φυλάκων πού, ὅπως δυστυχῶς ἀποδείχθηκε, εἶχον γνῶσιν. Τώρα ποὺ μετανιώσαμε καὶ βάλαμε μυαλό, λέμε πιὰ νὰ πάψουμε νὰ ἀναζητοῦμε προσωπεῖα καὶ νὰ φιλοτεχνήσουμε μέ ἀργὰ καὶ σταθερὰ βήματα ἕνα αὐθεντικὸ δημοκρατικὸ προφίλ, ἀρχίζοντας: α) νὰ κατακλέβουμε τὴν ὑπηρεσία στὴν ὁποία ἐργαζόμαστε β) νὰ σκαρώνουμε κάθε εἴδους ἀπάτη, φεσώνοντας ὅλον τὸν κόσμο γ) νὰ σερνόμαστε κάθε μέρα στὰ δικαστήρια δ) νὰ δερνόμαστε δημοσίως καὶ νὰ ἀνταλλάσσουμε μέ συντρόφους μας βρισιὲς καὶ κατηγορίες. (Μονάχα χαφιέδες τῆς Ἀσφάλειας εἶναι δύσκολο νὰ γίνουμε, καθότι ἀπίθανο νὰ ξανάρθει καμμιὰ Χούντα, ζητοῦμε λοιπόν τὴν κατανόηση τῶν τιμητῶν). Μετὰ ἀπ’ ὅλα αὐτά, ἴσως μία μέρα νὰ μᾶς ἀποδεχθεῖ ἡ κοινωνία ὡς ἐπαρκῶς δημοκράτες καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσουν καὶ κάποιοι τοπικοὶ ἀρθρογράφοι μέ τὴν ἐκτίμησή τους…