Δεν γνωρίζουμε πού θα καταλήξει τελικά (για φέτος τουλάχιστον – γιατί μακροπρόθεσμα βεβαίως μάλλον ξέρουμε) όλος αυτός ο θόρυβος που ξέσπασε γύρω από την τύχη του μαθήματος των Θρησκευτικών. Και δεν το γνωρίζουμε, επειδή ό,τι φάνηκε να καθιερώνεται με την πρώτη εγκύκλιο (που έδειχνε απολύτως καταδικαστική), μοιάζει να αμβλύνεται κάπως τώρα με την τελευταία, η οποία κάνει λόγο περί αλλοθρήσκων και αλλοδόξων, παρότι βεβαίως στην πραγματικότητα και αυτή κάθε άλλο παρά διευκρινίζει την κατάσταση. Και τούτο γιατί, εφόσον εξακολουθούν να ισχύουν τα περί δηλώσεως απαλλαγής από το μάθημα δίχως αιτιολόγηση – εξαιτίας αυτής της γνωστής γελοιότητας με τα …ευαίσθητα δεδομένα – το ποιος τελικά είναι αλλόθρησκος και αλλόδοξος και ποιος όχι, απλούστατα ΔΕΝ μπορεί να εξακριβωθεί! Κατά συνέπεια – και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας – αν ισχύσει τελικά η εν λόγω δήλωση, είναι προφανές ότι θα μπορούν να την κάνουν όχι μόνο οι αλλόθρησκοι και αλλόδοξοι, αλλά ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως! Εδώ φυσικά υπάρχει και ένα άλλο θέμα, το ότι και αυτή η εγκύκλιος είναι επίσης αντισυνταγματική (καθώς οποιαδήποτε μορφή προαιρετικής παρακολούθησης του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι προφανές για όσους ξέρουν πέντε γράμματα ότι δεν παρερμηνεύει απλώς, όπως κατά κόρον λέγεται, αλλά καταστρατηγεί κατάφωρα το άρθρο 16), αυτό όμως είναι ένα ζήτημα που δεν θα το αναλύσουμε αυτή τη στιγμή…

     Όλη αυτή η περιπλοκή και σύγχυση με τις αλλεπάλληλες εγκυκλίους είναι αλήθεια ότι, πέραν του δεδομένου φόβου του πολιτικού κόστους από μία ενδεχόμενη αντιπαράθεση της κυβέρνησης με τον εκκλησιαστικό χώρο, ίσως κάτι να υποδηλώνει τελικά και για τις προσωπικές προθέσεις του νυν ΥΠΕΠΘ (όπως άλλωστε και οι δημόσιες δηλώσεις του ότι δεν σκοπεύει να καταργήσει το μάθημα). Φοβούμαι όμως ότι όποιες και αν είναι αυτές οι προθέσεις, για όσους παρακολουθούν εδώ και 30 τουλάχιστον χρόνια την εξέλιξη αυτού του παραληρηματικού πράγματος που (κατ’ ευφημισμόν και κατά την πλέον ακραία αίσθηση του χιούμορ) ονομάζεται ελληνική εκπαίδευση, κανέ-νας εφησυχασμός δεν δικαιολογείται. Η πορεία προς την κατάργηση των Θρησκευτικών έχει δρομολογηθεί εδώ και πολύ καιρό και είναι μια πορεία απολύτως ξεκάθαρη, όπως και τα τούβλα στον τοίχο που μπαίνουν ένα-ένα…

     Και θα μου πείτε τώρα βεβαίως: «γιατί όχι»; Ας αφήσουμε το τυπικό μέρος (εκείνο της αντισυνταγματικότητας) και ας κοιτάξουμε την ουσία. Τι εξυπηρετεί δηλαδή αυτό το μάθημα, έτσι όπως έχει πλέον καταντήσει, με τα απωθητικά βιβλία που υπάρχουν, με τους πλείστους όσους ντενεκέδες άθεους «θεολόγους» που υποτίθεται ότι τα διδάσκουν (ενώ βεβαίως στην πράξη μπορεί να μπαίνουν στην τάξη και να κάνουν διαλέξεις για θέματα από την τρύπα του όζοντος μέχρι το…πουλί τους), αλλά και με τις ευρύτερες συνθήκες της πλήρους εξαχρείωσης και απαξίωσης που χαρακτηρίζουν γενικότερα το δημόσιο σχολείο; Η απάντηση όμως και σε αυτό το ερώτημα είναι πολύ απλή. Το μάθημα αυτό, εκλαμβανόμενο βεβαίως ως μέσο όχι πνευματικής ποδηγέτησης (εντάξει, δεν είμαστε δα και στην εποχή των παραθρησκευτικών οργανώσεων ή των φασιστοηλιθίων του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»), αλλά προβληματισμού και αναζήτησης ή έστω απλού προϊδεασμού των νέων για την ύπαρξη (και μόνο) του αγνοημένου ορθοδόξου υπερπλούτου, θα έπρεπε κανονικά να θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ, ειδικά σε μία τόσο μπερδεμένη και αποπροσανατολισμένη εποχή απελπισίας και πνευματικών αδιεξόδων! Και αν κάτι αξίζει και είναι υποβαθμισμένο, η λύση δεν είναι η (μερική ή ολική) κατάργηση, αλλά η αναβάθμιση, τουτέστιν η άρση των αιτίων που το κατάντησαν όπου το κατάντησαν. Από ποιους όμως ζητάμε να το αναβαθμίσουν; Από αυτούς που ΣΚΟΠΙΜΑ το υποβάθμισαν και το ξεφτίλισαν, με απώτερο σκοπό μια μέρα να το καταργήσουν; Από τις γελοίες και αφελληνισμένες κυβερνήσεις του ψευδοκράτους; Από ποιους;

     Οι ίδιοι δεν είναι άλλωστε που εδώ και δεκαετίες, μέσω συνεχών μεταρρυθμίσεων-απορρυθμίσεων, επεχείρησαν (απολύτως εσκεμμένα και συνειδητά) και βεβαίως κατόρθωσαν να ξεχαρβαλώσουν, να ευνουχίσουν και να απαξιώσουν και όλα τα άλλα μαθήματα που έχουν σχέση με τα υπόλοιπα βασικά δομικά μας στοιχεία ως λαού, δηλαδή τα μαθήματα της Γλώσσας (Αρχαιοελληνικής και Νεοελληνικής) και της Ιστορίας; Ή μήπως δεν είναι οι ίδιοι, που ξεχαρβάλωσαν και ευτέλισαν ολόκληρη γενικότερα την εκπαίδευση, επειδή ο απώτατος σκοπός τους (όπως άλλωστε και κάθε εξουσίας) δεν ήταν φυσικά ποτέ να γεννήσουν σκεπτόμενους και προβληματισμένους πολίτες, αλλά να παράγουν μάζες από ζόμπι, μάζες αγράμματες, ανελλήνιστες και θρησκευτικά αποχρωματισμένες, μάζες βυθισμένες στα σκατά των ευδαιμονιστικών ονειρώξεων και της «διαφωτιστικής» θυμηδίας, μάζες παντελώς αποκομμένες από το παρελθόν του τόπου τους και πλήρως χειραγωγούμενες, μάζες έτοιμες με άλλα λόγια να πέσουν σωρηδόν στη μηχανή του κιμά (κατά το προσφυές κλασσικό video clip των Pink Floyd); Και όσο και αν έχουμε κάποιους λόγους να πιστεύουμε ότι οι προσωπικές απόψεις του νυν υπουργού δεν είναι ακριβώς αυτές, το βέβαιο είναι ότι και ο ίδιος υπόκειται σε μηχανισμούς πολύ ισχυρότερους από αυτόν. Απέναντι στα ξένα αφεντικά αφ’ ενός και στη γλοιώδη «εκσυγχρονιστική» πλέμπα του κόμματός του αφ’ ετέρου (για ν’ αφήσω κατά μέρος την πίεση της ιδεολογικής τρομοκρατίας που πάντοτε ασκεί το πασοκοσυνασπιστικό συνονθύλευμα), μικρή σημασία μπορούν να έχουν οι όποιες προσωπικές του απόψεις. Όπως ακριβώς ελάχιστα μπορούν να είναι και τα περιθώρια ελιγμών…

     Το θέμα εξάλλου είναι ηλίου φαιδρότερον ότι δεν είναι θέμα προσώπων. Είναι πρόδηλο δια τους έχοντας οφθαλμούς οράν και νουν συνιέναι, ότι όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις του προτεκτοράτου της Μελούνας χτίζουν αργά αλλά σταθερά (ουσιαστικά από το 1830 και εξής – με ελάχιστα διαλείμματα και φυσικά όχι πάντα εν πλήρει συνειδότι) έναν τοίχο – έναν τοίχο αποκοπής αυτού του λαού από το παρελθόν του και από τη βαθύτερη ουσία του. Γι’ αυτό τελικά, τίποτε παραπάνω από ένα ακόμη τούβλο σ’ αυτόν τον τοίχο δεν θα είναι η κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, με βάση τουλάχιστον την πρώτη εγκύκλιο (μια και μ’ όλα αυτά τα ήξεις αφήξεις έχουμε βεβαίως όλοι μας μπερδευτεί τελικά) περί καταργήσεως ουσιαστικά θα πρόκειται – τα περί «ελεύθερης επιλογής» έχουν τόση σχέση με την πραγματικότητα, όση και η απύθμενη μπούρδα της «ελεύθερης και αδέσμευτης ψήφου» στην υποτιθέμενη δημοκρατία μας! Ποιος γνήσιος δηλαδή γόνος του μέσου σύγχρονου κωλοέλληνα, δεν θα έσπευδε να εξοικονομήσει λίγο ελεύθερο χρόνο από το φορτωμένο ωρολόγιο πρόγραμμα, καθότι, ευλαβικά πιστός άλλωστε στα υψιπετή πνευματικά ιδεώδη του γονιού του, χέστηκε πλέον για οτιδήποτε άλλο εκτός από την Παπαρίζου, το (εκκολαπτόμενο) πουλί του και το (μελλοντικό) πορτοφόλι του; Και φυσικά εννοείται ότι δεν τα ισοπεδώνω όλα: δόξα τω Θεώ, βεβαίως υπάρχουν και εξαιρέσεις – και μάλιστα πολλές! Ο κανόνας ωστόσο είναι αυτός και κατά βάθος το ξέρουμε πολύ καλά όλοι μας…

     Αν από εκεί και πέρα βέβαια αναρωτηθείτε τι ακριβώς κάνεις γι’ αυτόν τον ταλαίπωρο γόνο του μέσου κωλοέλληνα (προσπαθείς δηλαδή να του ξαναγεννήσεις κάποιους προβληματισμούς ή αντίθετα του δίνεις μια και τον βουλιάζεις ακόμη βαθύτερα στα σκατά που εμφορούν τη σκέψη του μπαμπά του, της μαμάς του και του ευρύτερου εν πολλοίς περιγύρου του), θα συμφωνούσα απολύτως: εκεί ΑΚΡΙΒΩΣ έγκειται το ερώτημα! Και για το πώς απαντούν στο ερώτημα αυτό οι εξουσίες γενικά μιλήσαμε ήδη, το αν τώρα ειδικά ο νυν υπουργός μπορεί να δώσει (ή τουλάχιστον να αποπειραθεί να δώσει) κάποια σχετικά διαφοροποιημένη απάντηση, παρά τις όποιες πιέσεις και τα όποια πολιτικά διακυβεύματα, αυτό βεβαίως απομένει να αποδειχθεί. Επειδή πάντως το ερώτημα αυτό δεν αφορά ασφαλώς μόνο στο μάθημα των Θρησκευτικών αλλά σε όλη ανεξαιρέτως την εκπαίδευση, το μόνο βέβαιο είναι πως οφείλει να απασχολήσει βασανιστικά όλους τους εμπλεκόμενους σ’ αυτήν (και φυσικά πρωτίστως τον ίδιο) ως η μόνη θεωρητική ελπίδα να εξέλθει κάποια στιγμή το δημόσιο σχολείο από την παρούσα απόλυτη καταισχύνη…

                                                                                                                                                             Ν.Δ.