-
24
May
Σήμερα ὁ λόγος περὶ δυὸ προσφάτων «πολιτιστικῶν» συμβάντων, ποὺ μπορεῖ βεβαίως στὴν πραγματικότητα νὰ ἔχουν τόση σχέση μὲ τὸν πολιτισμό, ὅση καὶ ἡ Ν.Δ. μὲ τὴν… διακυβέρνηση τῆς χώρας, σίγουρα ὅμως τουλάχιστον προσθέτουν στὸν γελοῖο πίνακα τῆς Καθ’ Ἡμᾶς Χωματερῆς δυὸ μικρές, ἀλλὰ πάντως ἁδρὲς ἐπιπρόσθετες πινελιὲς …
Θὰ ξεκινήσω φυσικὰ μὲ τὸν «Κώδικα ντὰ Βίντσι». Καὶ ἐννοῶ κυρίως τὸ κινηματογραφικό του σουξὲ καὶ ὄχι τόσο τὸ περιεχόμενό του, τὸ ὁποῖο ἄλλωστε οὔτε στὴ δική μας εὐθύνη καταλογίζεται, ἀλλὰ οὔτε καὶ πρέπει οὕτως ἢ ἄλλως, ὅπως ἐξηγῶ ἀλλοῦ, νὰ μᾶς ἐκπλήσσει (καθότι ἁπλῶς πρόκειται γιὰ ἕνα ἀκόμη ἐπεισόδιο τῆς πολυμέτωπης ἐπίθεσης τῆς Νέας Τάξης μὲ στόχο νὰ κατασκευαστεῖ ἕνας κλωνοποιημένος homo universalis, ἐπίθεσης μπροστὰ στὴν ὁποία κανείς μας πιὰ δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ χάνει χρόνο μὲ ἀμηχανίες καὶ ἐκπλήξεις)…
Γι’ αὐτὸ ἐμένα τουλάχιστον δὲν μὲ ἐκπλήσσει. Καὶ ἂν μὲ θλίβει, στὴν πραγματικότητα πολὺ μεγαλύτερη εἶναι ἡ θλίψη πού μοῦ προκαλοῦν οἱ ἀτελείωτες ἀποβλακωμένες μᾶζες ποὺ ἀκόμα καὶ στὴ Χώρα τῆς Φιλοκαλίας σπεύδουν ἀγεληδὸν νὰ δοῦν τὸ εὐγενὲς καλλιτέχνημα, καὶ ὄχι ἀσφαλῶς ἀπὸ διάθεση σινεφὶλ (ἀποτελεῖ ἄλλωστε ἀπαρέγκλιτο δόγμα γιὰ κάθε ὀρίτζιναλ σινεφὶλ – πιστὸ ἢ ἄθεο – τὸ ὅτι ἀπαξιεῖ παντελῶς νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ χολυγουντιανὰ σκουπίδια), ἀλλὰ ἁπλῶς ὑπείκοντας ὡς ἄλογος χυλὸς στὶς ἐπιταγὲς μίας ἄνωθεν προκατασκευασμένης μόδας. Καὶ ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ ὡς συνάξεις χάσκα χασκόντων χασκάκων, μᾶλλον τώρα θὰ λένε ὅτι τοὺς ἄρεσε κι ἀπὸ πάνω…
Ὅπως ἀκριβῶς βεβαίως (γιὰ νὰ περάσω καὶ στὸ ἕτερον ἔπος) τοὺς ἄρεσε καὶ ἡ ἐκπάγλου κάλλους τερατοσύναξη, ποὺ κέρδισε τὴ φετινὴ Γιουρο-βύζιον! Τῆς ὁποίας μέρος παρακολούθησα γιὰ πρώτη μου φορά κι ἐγὼ (ὅσο ἄντεξα δηλαδή), γιὰ ἄφνω προκύψαντες λόγους… ἐπαγγελματικῆς διαστροφῆς, σκεπτόμενος ὅτι θὰ μοῦ παρεῖχε ἀρκετὴ τροφὴ γιὰ σκέψη καί, ἐννοεῖται, γιά… τοξικὰ σχόλια. Καὶ δυστυχῶς ἐν τέλει οὐδαμῶς ἠπατήθην. Δυστυχῶς, γιατί αὐτὴ τὴ φορὰ μὲ κάθε εἰλικρίνεια θὰ προτιμοῦσα νὰ συμβεῖ τὸ ἀντίθετο…
Γιατί πέραν φυσικά τοῦ προφανοῦς ἐρωτήματος ποὺ ἀνέκυψε μέσα μου καὶ τὸ ὁποῖο λέω νὰ τ’ ἀφήσω γιὰ τὸν ἱστορικό τοῦ μέλλοντος (στὸν ὁποῖο λοιπὸν πλέον θὰ ἐναπόκειται νὰ ἀνακαλύψει πῶς τόσοι πολλοὶ μαλάκες στήνονται κάθε χρόνο κάθιδροι μπροστὰ στοὺς δέκτες τους γιὰ νὰ δοῦν καὶ νὰ ἀκούσουν σὲ τόσο μικρὸ χρονικὸ διάστημα τόσες πολλὲς μαλακίες) καὶ πέραν καὶ τοῦ προφανοῦς σχολίου γιὰ ἕνα διαγωνισμὸ (ὑποτίθεται) τραγουδιοῦ, στὸν ὁποῖο τόσοι πολλοὶ (κακόφωνοὶ τε καὶ καλλίφωνοι) ξελαρυγγιάστηκαν γιὰ νὰ νικήσουν καὶ τελικὰ ἐπικράτησαν οἱ μόνοι ἀπολύτως ἄφωνοι (ἤτοι τὰ Ὂρκ τοῦ Σάουρον ἀπὸ τὸν «Ἄρχοντα τῶν Δαχτυλιδιῶν»), εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἄλλα ποὺ μπορεῖ νὰ πεῖ κανείς. Καὶ δυστυχῶς πολὺ πιὸ σοβαρὰ ἀπὸ τὰ προαναφερθέντα…
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι αὐτὸ τὸ πανηγυράκι μᾶς ἄφησε μία πικρὴ γεύση στὸ στόμα. Μία γεύση ἀπὸ θλίψη καὶ ὀργή. Καὶ ὄχι, ἐννοεῖται, ἐπειδὴ δὲν νίκησε ἡ ἡμετέρα ἀρχιτραγουδιάρα διὰ τοῦ καρβελοτράγουδου (γεγονὸς περὶ τοῦ ὁποίου χεστήκαμε κυριολεκτικὰ στ’ ἁλώνι, ὁμοῦ μετὰ τῆς φοράδος – καὶ δὲν μᾶς νοιάζει οὔτε καὶ τὸ ὅτι ἀκόμη καὶ τὸ χαζοκαρβελοτράγουδον τελικά, σὲ σύγκριση μὲ τὴ νικήτρια ἠχορύπανση, μᾶλλον θὰ ἄφηνε ἐκστατικὸ ἀκόμη καὶ τὸν Μότσαρτ). Ὁ πρῶτος λόγος εἶναι ὅτι εἴδαμε μία βραστὴ πατάτα χαζοχαρούμενης γκλαμουριᾶς, γιὰ τὴν ὁποία τὰ κρατικά μας κανάλια ἔπαιξαν συστηματικὰ μὲ τὰ νεῦρα μας ἐπὶ ἕναν ὁλόκληρο χρόνο καὶ τὴν ὁποία φυσικὰ πληρώσαμε ὡς φορολογούμενα βόδια ἀπὸ τὴν τσέπη μας. Καὶ ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ μπορέσει ἁπλῶς μέσα σὲ καιροὺς οἰκονομικὰ τόσο χαλεποὺς νὰ πουλήσει γιὰ ἄλλη μία φορὰ βιτρίνα (μετὰ τὶς ὀλυμπιακὲς παράτες) ὡς ξιπασμένος νεόπλουτος ἡ ὑπάρχουσα κυβέρνηση τῶν ἀνικάνων, μαζὶ βεβαίως καὶ μὲ τὰ ἀρχιλαμόγια ποὺ προΐστανται τοῦ εὐαγοῦς ἱδρύματος τῆς ΕΡΤ…
Ἀλλὰ τὸ ἀκόμη χειρότερο εἶναι ἐν τέλει τὸ ὅτι οἱ ἴδιες οἱ προαναφερθεῖσες ἀποβλακωμένες μᾶζες τῆς νεοελληνέζικης θυμηδίας ὄχι μόνο δὲν ἐνοχλήθηκαν ἀπ’ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ ἐπένευσαν κιόλας καὶ πάλιν βλακωδῶς χάσκουσαι μὲ τὰ τοιαῦτα ἐπικὰ ἐπιτεύγματα τῆς γκλαμουράτης καφρίλας καὶ καταπίνουσαι μὲ τὴ βουλιμία ὀχετοῦ ἁπαξάπαν τὸ φαιδρότυπον σαβουρολόι τῆς ἑσπέριας ἀνθυποντενεκεδοκουλτούρας. Πάντα πιστοὶ στὰ πουρνάρια (ἀντὶ τοῦ γάμου), οἱ θλιβεροὶ ἰθαγενεῖς τοῦ προτεκτοράτου ἔχουν καταντήσει πλέον χειρότεροι ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν παλιὸ ρωμαϊκὸ ὄχλο, ποὺ στὸ κάτω – κάτω ἀπαιτοῦσε καὶ λίγο ἄρτο, ἐνῶ γιὰ τὴ δική τους χειραγώγηση ἀπὸ μόνα τους τὰ θεάματα φαίνεται πὼς φτάνουν καὶ περισσεύουν τελικά. Καὶ μπορεῖ ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἡ ἀναμενόμενη ἐθνική τους ἀνάταση νὰ μὴν προέκυψε ἐν τέλει (μιά ποὺ τὸ καρβελοτράγουδον ἐπάτωσεν), τοὺς ἀποζημίωσε ὅμως ἀναμφίβολα ἡ ἐπὶ σκηνῆς συνεύρεση τεράτων καὶ δαιμονίων, μία συνεύρεση ἀπίστευτης, καρακιτσάτης ὀπτικῆς ἀσχήμιας, ἀλλὰ καὶ ἠχητικῆς χυδαιότητας, μὲ στίχους δαιμονολατρικοὺς καὶ ἀτάκτως ἐρριμένους ἐν χορδαῖς καὶ ἐν πορδαῖς μέσα σ’ ἕναν κακόφωνο κυκεώνα μουσικῆς (ἀπο)σύνθεσης, τὴν ὁποία οἱ ἡμέτεροι κάφροι ἔσπευσαν ἄλλωστε καὶ νὰ ὑπερψηφίσουν. Καθότι, ὡς ἔοικεν καὶ ὅπως ἀκριβῶς θὰ ἔγραφε καὶ ὁ Θουκυδίδης (ἂν ζοῦσε σήμερα), κῶλος κώλῳ ἀεὶ πελάζων, οὐ μόνον δὲ ἀλλὰ καὶ ψήφῳ τιμᾶ καὶ οὕτω ἐπέρχεται ὁμοθυμαδὸν τὸ ὁμοξέκωλον καὶ τὸ κωλοσυναμφότερον διὰ τῆς τοῦ κώλου (ἐννοεῖται) σημειολογίας. Ἢ – μὲ ἄλλα λόγια – ἔτσι ἀκριβῶς ἦταν ποὺ ἡ πάλαι ποτὲ Χώρα τῆς Φιλοκαλίας ἀποδείχτηκε διὰ μίαν εἰσέτι φοράν εἰς τὸ παρὸν Χώρα τῆς Φιλοκωλίας…
Καὶ ἔτσι ὑψώνεται μοιραῖα καὶ πάλι τὸ γνωστὸν ἐρώτημα γιὰ τὸ τί νὰ ἀπέγινε ἄραγε ἐκεῖνος ὁ λαὸς ὁ ἐραστὴς τοῦ πνεύματος καὶ τοῦ κάλλους, ὁ περιπατῶν ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων, ὁ λαὸς τοῦ Ἡράκλειτου, τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καὶ τοῦ Μακρυγιάννη. Τὸ μόνο παρήγορο εἶναι ἡ γνώση πὼς κάπου ἀκόμη εἶναι κρυμμένο αὐτὸ ποὺ ἀπέμεινε πιὰ ἀπ’ αὐτόν, μέσα σὲ ἀρκετὰ ἀκόμη μυαλά, καρδιὲς καὶ σώματα. Καὶ ἂς βρίσκεται συνήθως μακρυὰ ἀπ’ τὸ προσκήνιο, ὅπου συνθλίβονται οἱ ἀγελαῖες μᾶζες γιὰ νὰ ἀνακυκλώνουν τὸ Ἀπόλυτο Τίποτε, κατεσθίουσαι καθαρτικὰ βλακείας καὶ ἀφοδεύουσαι φαιδρότηταν…
Μᾶζες ἀνυποψίαστες καὶ θλιβερές. Μᾶζες ἀσυστόλων καὶ πεσμένων κώλων. Κωλοέλληνες…
Ο ΕΞ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ
- Published by ndap in: Τοξικά
- If you like this blog please take a second from your precious time and subscribe to my rss feed!
Leave a Reply