Είναι δυνατόν από μιά (παρολίγον)τραγωδία να αναδυθεί ένα αισιόδοξο μήνυμα; Να μας θυμίσει ότι δεν έχουν ισοπεδωθεί όλα (όπως παρουσιάζονται), ότι υπάρχει ακόμα ο κοινωνικός ιστός που ανθίσταται, υπάρχει ακόμα η έγνοια για την περιουσία και την πολιτιστική κληρονομιά ενός τόπου, υπάρχουν ακόμα νέα παιδιά που με αυταπάρνηση μπορεί να προσφέρουν ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες τους για το κοινό καλό; Προφανώς ναι.

Ο λόγος για την προ ημερών με-ταμεσονύκτια εκδήλωση πυρκαϊάς στην Αγία Αναστασία Μάκρης. Δύο η ώρα τα ξημερώματα χτύπησε η καμπάνα του χωριού, μαζεύτηκαν οι κάτοικοι (για να δώσουν πρώτοι την μάχη με τις φλόγες πριν έρθει μετά από ώρα η Πυροσβεστική) και έσωσαν την εκκλησία από την καταστροφή και εμάς από την λήθη. Μας θύμισαν μια ξεχασμένη Ελλάδα, τότε που η αναγγελία των γεγονότων (χαρές, πόλεμοι, τραγωδίες κλπ) γινόταν μέσω της καμπάνας του χωριού (που δεν αποτελούσε για τους κατοίκους «ηχορρύπανση» όπως νομίζουν σήμερα οι περισσότεροι), όπου η εκκλησία ήταν αφιερωμένη στον εκάστοτε προστάτη Άγιο του κάθε οικισμού και ο οποίος κατείχε εξέχουσα θέση στην συνείδηση των κατοίκων. όπου ο παπάς ήταν ένα με το ποίμνιο (κι όχι την εικόνα που πάνε να μας περάσουν για τη σημερινή εκκλησία με τις ανομίες μερίδας προκλητικών κληρικών), όπου ο κοινωνικός ιστός ήταν η κινητήριος δύναμη για την προκοπή του τόπου (παρόλες τις δυσκολίες των εποχών και της οικονομικής δυσπραγίας), όπου ο κάθε ένας ενδιαφερόταν πραγματικά για τον τόπο του και θεωρούσε υποχρέωσή του την προσφορά για τα κοινά, σε αντίθεση με ό,τι επικρατεί σήμερα ως επί το πλείστον.

Read the rest of this entry…