Ὅταν πρίν μερικά χρόνια τοπικοί καί μή πολιτικοί παράγοντες δρομολογοῦσαν τό ἄνοιγμα τῶν ἑλληνοβουλγαρικῶν συνόρων στή Ροδόπη (θέση Νυμφαία – Μάκαζα), ἴσως ἤμασταν ὡς ἔντυπο οἱ μόνοι τοπικά πού προβάλαμε δημοσίως ἀντιρρήσεις. Ἦταν ἡ ἐποχή πού ὅλη ἡ κοινωνία χόρευε στόν ρυθμό τῶν ἐντολῶν τοῦ πολιτικοῦ προσωπικοῦ, τό ὁποῖο «κάτι παραπάνω γνώριζε» (ἀλλά καί νά μήν γνώριζε δέν εἶχε καί μεγάλη σημασία, ἀρκεῖ πού μᾶς τάιζε)…

Σήμερα βρισκόμαστε ὡς κοινωνία ἐνώπιον τοῦ ἀποτελέσματος ἐκείνου τοῦ «σχεδιασμοῦ» ἀλλά καί τῆς τυπικά ἑλληνικῆς ὑλοποίησής του. Ἔχουμε ἕναν δρόμο πού λειτουργεῖ ἀπό τίς 9/9/13 καί τά στοιχεῖα δείχνουν ὅτι ἤδη μέσα στό πρῶτο τρίμηνο ἐξυπηρέτησε 50.000 εἰσόδους ὀχημάτων στή χώρα μας καί ἰσάριθμες ἐξόδους. Ἔχουμε τήν συνακόλουθη αὔξηση στό παρεμπόριο – λαθρεμπορία, στή μαύρη ἐργασία καί στή διαρροή χρημάτων πρός τήν φτηνή βουλγαρική ἀγορά. Ἔχουμε βεβαίως καί πολύ αὐξημένη κίνηση Βούλγαρων πολιτῶν πρός τήν περιοχή μας ἀλλά παραμένει ἀμφίβολο τό κατά πόσον μποροῦμε νά μιλήσουμε γιά τουριστικό συνάλλαγμα (κι αὐτό εἶναι καί δική μας εὐθύνη). Πρόκειται λοιπόν γιά μία διαμορφωμένη πλέον κατάσταση πού δέν ξεγίνεται, ἄρα μᾶς μένει νά κάνουμε τό καλύτερο δυνατό γιά νά περισώσουμε ὅ,τι μποροῦμε.

Read the rest of this entry…