Στά 1819 οἱ Ἄγγλοι παραχώρησαν τήν Πάργα στόν Ἀλῆ Πασά, μέ ἀντίτιμο 156.000 λίρες. Οἱ Παργινοί προτίμησαν τόν ἐκπατρισμό τους ἀπό τήν ὑποδούλωση στούς Τούρκους. Ξέθαψαν τούς νεκρούς τους, προκειμένου νά μήν πέσουν στά χέρια τῶν ἐχθρῶν, καί τούς ἔκαψαν, παρουσίᾳ τῶν Βρετανῶν, στήν πλατεία τῆς πόλης στίς 15 Ἀπριλίου τοῦ 1819, Μεγάλη Παρασκευή. Κατόπιν 5.000 ἄτομα περίπου ἀκολούθησαν τόν δρόμο τῆς ξενιτιᾶς, περνώντας μέ βάρκες στά Ἑπτάνησα. Ἡ ἱστορία ἔγινε γνωστή στήν Εὐρώπη τή δεκαετία τοῦ 1820 μέσα ἀπό ἀποσπάσματα ἐφημερίδων καί βιβλίων καί ἀποτέλεσε πηγή ἔμπνευσης μιᾶς σειρᾶς ποιημάτων. Τό ἐνδιαφέρον γιά τήν τύχη τῆς πόλης ἀναθερμάνθηκε στά 1826 – 1827 μέ ἀφορμή τήν παραπλήσια κατάσταση στήν ὁποία περιῆλθαν οἱ κάτοικοι τοῦ Μεσολογγίου μετά τήν πτώση τῆς πόλεως.
Ἡ παραπάνω ἱστορία, ἕνα μικρό μά χαρακτηριστικό στιγμιότυπο τῆς ἐπικῆς πορείας τοῦ ἔθνους μας ἀνά τούς αἰῶνες, εἶναι λίγο πολύ γνωστή. Αὐτή ὅμως ἡ λεπτομέρεια μέ τήν δημόσια καύση τῶν προγονικῶν λειψάνων – προφανῶς δέν γινόταν νά μεταφερθοῦν μέ τίς βάρκες – μᾶς κατασυγκίνησε. Ἄραγε σήμερα περνάει ποτέ ἀπό τόν νοῦ μας μιά τέτοια φροντίδα; Ποιός θά σκεφτόταν σέ ἀνάλογη συγκυρία τούς πεθαμένους του;  Ὅσο γιά τό τί σήμαινε “Τουρκοκρατία” εἶναι μᾶλλον σαφές…