Αὔγουστος 1953: Στόν προσφυγικό καταυλισμό El Bureig τῆς Γάζας ἐπιτίθεται ἡ Μονάδα 101 μέ διοικητή τόν Σαρόν. Κατά τήν μαρτυρία τοῦ στρατηγοῦ Vagn Bennike τοῦ ΟΗΕ «ἐρρίφθησαν βόμβες μέσα στίς καλῦβες ἐνῷ οἱ πρόσφυγες κοιμόντουσαν. Ὅσοι ξύπνησαν καί προσπάθησαν νά βγοῦν πέσαν νεκροί ἀπό πυρά αὐτόματων ὅπλων».
14 Ὀκτωβρίου 1953: Ἐπίθεση τῆς ἴδιας μονάδας στό Ἰορδανικό χωριό Qibya περιγράφεται ἀπό τόν ἰσραηλινό ἱστορικό Avi Shlaim: «Οἱ ἐντολές τοῦ Σαρόν ἦταν νά μποῦν στό χωριό, νά ἀνατινάξουν τά σπίτια καί νά προκαλέσουν ὅσο βαρύτερες ἀπώλειες μποροῦν στούς κατοίκους. 45 σπίτια ἀνατινάχτηκαν, 69 πολίτες – τά 2/3 γυναικόπαιδα – νεκροί.»
1970: Ὁ Σαρόν ὡς ἐπικεφαλῆς τῆς Νότιας Διοίκησης τοῦ ἰσραηλινοῦ Στρατοῦ στή Γάζα ἀναθέτει στούς στρατιῶτες του νά σημαδέψουν ἑκατοντάδες σπίτια στόν προσφυγικό καταυλισμό τῆς ἀκτῆς (τά εἶχε κτίσει ὁ ΟΗΕ γιά τούς πρόσφυγες τοῦ 1948) καί τό ἑπόμενο πρωί τά κατεδαφίζουν ἀφήνοντας χιλιάδες κατοίκους ἄστεγους καί στέλνοντας ἑκατοντάδες ἐξορία στό (Κατεχόμενο τότε) Σινά. Ἦταν μία πάγια τακτική του. Μόνο τόν Αὔγουστο τοῦ 1971 οἱ στρατιῶτες τοῦ Σαρόν κατέστρεψαν 2.000 σπίτια κι ἐξόρισαν ἑκατοντάδες ἀνθρώπους στίς ὅμορες χῶρες (Phil Reeves, Independent, 21-1-2001).
1982: Ὁ Σαρόν ὡς ὑπουργός Ἄμυνας τοῦ Μπέγκιν ὁδηγεῖ τόν ἰσραηλινό στρατό στόν Λίβανο προκαλώντας 20.000 θανάτους, πολιορκώντας τήν Βηρυττό καί ὀργανώνοντας τή σφαγή 2.000 ἀμάχων στούς Παλαιστινιακούς καταυλισμούς Σάμπρα καί Σατίλα (16-18 Σεπτεμβρίου) ἀπό τούς Λιβανέζους Φαλαγγίτες. Ἡ Ἐπιτροπή Καχάν πού συστήνεται ἀπό τίς ἰσραηλινές Ἀρχές γιά διερεύνηση τοῦ θέματος ἀνακοινώνει μέρος τῶν εὑρημάτων της καί ἐπιρρίπτει εὐθῦνες στόν Σαρόν πού ἀρνεῖται νά παραιτηθεῖ. Καί χάρη στίς ἀμερικανικές πιέσεις ἀφενός καί στίς δολοφονίες τριῶν μαρτύρων κατηγορίας ἀφετέρου, διέφυγε τόν κίνδυνο νά δικαστεῖ γιά ἐγκλήματα κατά τῆς ἀνθρωπότητας στό Βέλγιο).
22 Ἰουλίου 2002: Στά πλαίσια τῶν «ἐξωδικαστικῶν ἐκτελέσεων» Παλαιστινίων μαχητῶν, βόμβα ἑνός τόνου πέφτει ἀπό ἕνα F-16 σὲ σπίτια ἀμάχων καί διαμελίζει 9 παιδιά καί 8 ἐνήλικες. Μεταξύ αὐτῶν καί τόν Σαλάχ Σεχάντα, ἐκ τῶν ἡγετῶν τῆς Χαμάς. Τὸ ἀποτέλεσμα ἐπευφημεῖται ἀπό τόν πρωθυπουργό Σαρόν ὡς «μεγάλη ἐπιτυχία».
Ὡς φοιτητής ἀκόμη στό Ἑβραϊκό Πανεπιστήμιο εἶχε δολοφονήσει τρεῖς γυναῖκες ἀραβικῆς καταγωγῆς στό χωριό Κάτνα (βλ. δημόσια ὑπενθύμιση τοῦ Ἄραβοϊσραηλινοῦ βουλευτῆ Ἀζμί Μπισάρα). Μά καί σέ ὅλη του τήν πορεία ἦταν συνεπής κατά πάσης ἀπόπειρας εἰρήνευσης: Τό 1979 ψήφισε κατά τῆς συνθήκης εἰρήνης μέ τήν Αἴγυπτο. Τό 1985 ἐναντίον τῆς ἀπόσυρσης ἀπό τόν Νότιο Λίβανο. Τό 1991 ἀντέδρασε στή συμμετοχή τῆς χώρας του στό συνέδριο εἰρήνης στή Μαδρίτη. Τό 1993 καταψήφισε τίς Συμφωνίες τοῦ Ὄσλο. Τό 1994 ἀπεῖχε ἀπό τήν ψηφοφορία στήν Κνεσέτ γιά τήν εἰρήνευση μέ τήν Ἰορδανία. Τό 1997 καταψήφισε τήν συμφωνία τῆς Χεβρώνας. Τό 2000 πυροδότησε τήν δεύτερη Ἰντιφάντα μέ τήν πρόκληση στό τέμενος Ἀλ Ἄκσα. Οἱ περισσότεροι οἰκισμοί ἐποίκων εἶναι δικά του δημιουργήματα. Κατασκεύασε τό Τεῖχος κόντρα στήν παγκόσμια νομιμότητα, ἀδιαφορώντας γιά κάθε κατακραυγή καί ἠθική. Ὀργά-νωσε τό Ἀπαρτχάιντ στά Κατεχόμενα, ἐνισχύοντας, μετά τήν ἀπόσυρση ἀπό τή Γάζα (πού τήν κατέστησε μιά τεράστια, ἀνοικτή φυλακή) ἀκόμη περισσότερο τούς ἐποίκους τῆς Ἱερουσαλήμ καί τῆς Δυτικῆς Ὄχθης. Ὅλα στή γραμμή τῆς περίφημης συνέντευξής του στόν Ἄμος Ὄζ τό 1982, ὅπου ἀναλάμβανε τό κόστος νά σφάξει, νά ἐκδιώξει, νά χρησιμοποιήσει καί πυρηνικά, ἀρκεῖ νά εἶναι «ἀποτελεσματικός».
Ἔ, ἄν τά ἀνωτέρω σκιαγραφοῦν μιάν «ἀμφιλεγόμενη προσωπικότητα», ὅπως μᾶς λένε οἱ σοβαροί καί μετριοπαθεῖς λαμογιογράφοι (σάν τόν Φρήντμαν τῶν Ν.Υ.Τimes), τότε πῶς εἶναι ἕνας ὑπερναζιστής ἀρχιφασίστας;        
Κ.Κ.