Ένα θέμα που αξίζει την προσεκτική μας παρατήρηση είναι αυτό της στάσης που τηρεί η μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη έναντι της παράνομης μετανάστευσης, μέρος της οποίας διέρχεται από τα χωριά και τις περιουσίες τους. Οι σχετικές ειδήσεις ακόμα και στον τοπικό Τύπο σπανίζουν, αλλά αν συνδεθούν παρουσιάζουν ενδιαφέρον.
Μουσουλμάνοι κατά μουσουλμάνων στην ελληνική Θράκη, το είδαμε κι αυτό. Η ανοιχτή πλέον σύγκρουση των καθοδηγητών της κυρίαρχης σουνιτικής μερίδας με την μικρή αλεβίτικη κοινότητα των χωριών μεταξύ Ροδόπης και Έβρου, δείχνει ενδιαφέροντα πράγματα για μια νεόκοπη κατάσταση στον τόπο μας.
Comments Off
Στά μπεκτασίδικα χωριά ἀπό τούς Προξενικούς
Οἱ Μπεκτασήδες μουσουλμάνοι τῆς Θράκης εἶναι μία παραμελημένη πληθυσμιακή συνιστώσα τοῦ τόπου μας, πού ἐπιβιώνει στά βόρεια ὅρια τῶν νομῶν Ροδόπης καί Ἕβρου. Τά ὀρεινά χωριά τους (Μέγα Δέρειο, Ρούσσα, Γονικό, Πετρόλοφος, Χλόη, Μεσημέρι…) σιγά σιγά ἐγκαταλείπονται, ὅμως τό πρόβλημα δέν εἶναι μόνο ἡ ἀστυφιλία. Τό βασικό τους «πρόβλημα» εἶναι ἡ ἰδιαίτερη ταυτότητά τους, ἡ ὁποία φαίνεται νά ἐνοχλεῖ ἰδιαίτερα κάποιους. Κάποιους πού ἄλλοτε σκίζονται στίς ἐπικλήσεις τῆς πολυπολιτισμικότητας* (ὅταν πρόκειται νά μιλήσουν γιά τούρκικα στοιχεῖα) κι ἄλλοτε πασχίζουν νά σκίζουν ὅποιον ἀναφερθεῖ στήν πολιτισμική πραγματικότητα τοῦ χωριοῦ του, τοῦ χθές μά καί τοῦ σήμερα. Ὅσο γιά τήν πληροφόρηση τῆς πλειονοτικῆς κοινωνίας γιά τό τί συμβαίνει στά μπεκτασίδικα χωριά, εἶναι περίπου μηδενική. Ὅ,τι καί νά συμβεῖ, γίνεται γνωστό μονάχα στούς ἐλάχιστους χριστιανούς πού ζοῦν κοντά τους, σέ 2-3 ἐρευνητές πού ἐνδιαφέρθηκαν γιά τήν περίπτωση τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν καί σέ κάποια πολιτικά στελέχη τῶν μεγάλων κομμάτων πού ἀνέχονται καί στηρίζουν μέ τή στάση τους τήν ἐπιβολή τῶν μηχανισμῶν τῆς Ἄγκυρας. Οἱ τελευταῖες ἐξελίξεις (μέ λεπτομέρειες καί, φυσικά, ὀνόματα) στό θέμα αὐτό, τό σχετιζόμενο ἄμεσα μέ τήν ἐπιβολή τῆς (σουνιτικῆς) ὁμοιομορφίας στό ἐσωτερικό μιᾶς μειονότητας ὁλοένα καί ὁμοιογενέστερης.
Ὁ μπεκτασίδικος πληθυσμός τῆς Ροδόπης, οἱ λεγόμενοι καί Κιζιλμπάσηδες, πού κατάφεραν ἐπί τόσους αἰῶνες νά διασώσουν τήν θρησκευτική ἰδιοπροσωπεία τους μέσα στή σουνιτική θάλασσα, κινδυνεύουν μέ ἀφανισμό τά τελευταῖα χρόνια (ἐντός τῆς ἑλληνικῆς δημοκρατίας!) ἀπό τόν ἀφομοιωτικό μηχανισμό τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου τῆς Κομοτηνῆς. Ὁ κύριος θεσμικός μοχλός αὐτῆς τῆς ἐν ἐξελίξει προσπάθειας εἶναι ὁ «μορφωτικός πολιτιστικός σύλλογος Χίλια», ὅπου προεδρεύει ὁ Χασάν Μπεκήρουστα (πρώην ἀντιδήμαρχος Ὀρφέα). Καθώς οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἄγκυρας χρειαζόντουσαν στήν περιοχή μία νομιμοφανή παρουσία, ἔστησαν τό σωματεῖο αὐτό, τό ὁποῖο (ὅπως ἐπανειλημμένως ἔχουμε γράψει στό παρελθόν) πῆρε ἀρχικά στά χέρια του τό πανηγύρι τοῦ «Χίλια», μετατρέποντάς το σέ τούρκικη φιέστα. Ἐξαλείφθηκε κάθε θρησκευτικός χαρακτήρας τῆς παραδοσιακῆς πανήγυρης (ἡ ἔναρξη τῶν ἐθίμων μέ ἐπίσκεψη στόν τεκκέ, π.χ.) καί ὁ κόσμος πού κάποτε συμμετεῖχε στά δρώμενα, πάλευε στούς ἀγῶνες καί γιόρταζε, σήμερα εἶναι ἁπλός θεατής τοῦ τσίρκου πού κουβαλιέται ἀπό τήν Τουρκία (τραγουδιάρες, χορευτές, παλαιστές, ἀγάς, ὀργανοπαῖκτες, μέχρι καί …θεατές).
Τό δεύτερο βῆμα ἦταν ἡ ἁρπαγή τοῦ τεκκέ τῆς Ρούσσας, τοῦ πιό διάσημου τεκκέ δηλαδή τοῦ βουνοῦ, ἱδρυμένου τό 1402 (ἀνακαινίστηκε τό 1759). Οἱ ἄνθρωποι τοῦ συλλόγου κάνανε κάποιες ἐργασίες ἐκεῖ, πῆραν τά κλειδιά, τά δώσανε σέ κάποιον Χασάν Τσεγκέλ πού ὁρίσανε φύλακα καί ἔκτοτε ὑπάρχει ἔλεγχος στό ποιός μπορεῖ νά μπεῖ καί νά δεῖ τόν τεκκέ, τί θέλει κτλ. Τώρα ὁρίσανε τόν ἴδιο “ἁρμόδιο” καί γιά τόν τεκκέ τοῦ ἰδίου ἁγίου (Σεΐντ Ἀλῆ Σουλτάν ἤ Κιζίλ Ντελή) στό Μικρό Δέρειο (βλ. ἀνωτέρω φωτογραφία) γιά τόν ἴδιο ρόλο. Ὁ ντόπιος κόσμος ὅμως ἀντιδρᾶ καί δέν δέχεται τήν οἰκονομική ἀδιαφάνεια καί τίς πολιτικές σκοπιμότητες τῶν ἀτόμων τοῦ συλλόγου. Μάλιστα πρό ἡμερῶν, στή γιορτή τοῦ Χιντρελέζ (παλιοημερολογίτικος ἑορτασμός τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἀπό μουσουλμανικούς πληθυσμούς) ἔγινε φασαρία στόν περίβολο τοῦ τεκκέ, καθώς ὁ γνωστός γιά τόν ρόλο του Ἀχμέτ Πεντζιάλ ἐπεδείκνυε ἕνα χαρτί ὅπου δῆθεν ὁ καθηγητής τῆς ΕΠΑΘ κ. Ε. Ζεγκίνης καταλόγιζε στούς Μπεκτασήδες διοργάνωση ἐρωτικῶν ὀργίων! Κάποιοι ἀντέδρασαν στήν προφανή συκοφαντία καί ἡ πλειοψηφία ἀγανάκτησε μέ τόν ἄθλιο ρόλο πού ὁρισμένοι ἀνέλαβαν, ὥστε νά δημιουργήσουν προβλήματα μεταξύ τῆς χριστιανικῆς πλειοψηφίας καί τῆς μπεκτασήδικης κοινότητας. Δέν μπορεῖ ὅμως ὁ ἁπλός κόσμος νά ἐναντιωθεῖ ἀνοιχτά, καθώς παραμονεύει ὁ κίνδυνος τοῦ στιγματισμοῦ καί τῆς κοινωνικῆς ἀπομόνωσης (γνωστά πλέον πράγματα καί ἀπό τήν πομάκικη ἀπόπειρα γιά αὐτοπροσδιορισμό).
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
Μία χαρακτηριστική περίπτωση προσεταιρισμοῦ τῶν μπεκτασίδικων γιορτῶν κι ἐθίμων τῆς Θράκης ἦταν κι αὐτή τοῦ φετεινοῦ Χιντρελέζ στό χωριό Μουσάκιο Ἕβρου. Παρέστησαν ὁ Τοῦρκος Πρόξενος Ἀχμέτ Ριζά Ντεμιρέρ, ὁ ψευδομουφτής Κομοτηνῆς Ἰμπράμ Σερήφ, ὁ πρόεδρος τῆς (διαλυμένης ὡς παράνομης ἀπό τά ἑλληνικά δικαστήρια) Ἕνωσης Τούρκων Δασκάλων Σαμί Τοραμάν, ὁ πρόεδρος τῆς ἐπίσης διαλυμένης Τουρκικῆς Νεολαίας Κομοτηνῆς Ἀντνάν Σελήμ, ὁ τοπικός πρόεδρος Μπεκήρ Μουσταφάογλου καί ἄλλοι γνωστοί ἱμάντες μετάδοσης τοῦ τουρκισμοῦ στή Θράκη. Παρέστη ἐπίσης ὁ δήμαρχος Ἀλεξανδρούπολης Γιῶργος Ἀλεξανδρῆς, ὁ ὁποῖος μίλησε γιά «γιορτή πού ἑνώνει τίς δυό θρησκεῖες» (πρᾶγμα πού περιέχει πολλή ἀλήθεια) καί γιά τήν ἀνάγκη διατήρησης καί διαφύλαξης τῶν ἐθίμων στά πλαίσια τῆς «πολυπολιτισμικότητας».
Οἱ ἄλλοι παριστάμενοι δέν ἔδειξαν ὅμως ἀνάλογη ἀνοχή στό διαφορετικό: Ὁ μέν ψευδομουφτής ἐπιδοκίμασε τήν «πολυπολιτισμική» ἀναφορά τοῦ δημάρχου, μιλώντας ὅμως γιά ἐποχές στίς ὁποῖες ἡ «μειονότητα» δέν εἶχε τήν δυνατότητα ἀναβίωσης τῶν παραδοσιακῶν της ἐθίμων. Ξέχασε βέβαια νά πεῖ ὅτι ὁ μεγάλος ἐχθρός τοῦ μπεκτασισμοῦ δέν ἦταν ποτέ ἡ Ἑλλάδα ἤ ὁ χριστιανισμός ἀλλά τό ὀθωμανικό κράτος καί οἱ σουννίτες. Ὅσο γιά τόν Τοῦρκο Πρόξενο, αὐτός μίλησε γιά τήν «βαθειά ριζωμένη ΤΟΥΡΚΙΚΗ γιορτή πού θά συμβάλει στήν ἐνίσχυση τῆς ταυτότητας καί τῆς συνείδησης τῆς μειονότητας»! Σᾶς θυμίζει τό κουρδικό Νεβρόζ, πού τό τουρκικό ΓΕΕΘΑ ἀνακήρυξε σέ «παλιά τούρκικη γιορτή»; Τά ποντιακά Παρχάρια πού εἶχαν ἀνάλογη μεταχείριση; Κι ἐμᾶς!
Ὁ προξενικός καρκίνος κάνει συνεχῶς μεταστάσεις. Πρίν λίγα χρόνια ἀπαγορεύτηκε σέ χωρικούς ἡ ἐπιδιόρθωση τοῦ τεκκέ στή θέση Μορσάλα, γιατί, λέει, τά χρήματα προέρχονταν ἀπό τό ἑλληνικό κράτος! Μόνο τά χρήματα ἀπό τήν Τουρκία εἶναι προφανῶς καθαρά καί ἀποδεκτά! Σήμερα στήν περιοχή κανένας δέν τολμάει νά μιλήσει γιά μπεκτασισμό, γιά τίς παραδόσεις, τά ἔθιμα, τόν πολιτισμό τοῦ τόπου – κι ὄχι ἀπό τήν μυστικότητα πού ἄλλοτε διέκρινε τά μέλη τῆς κοινότητας ἀλλά ἀπό τόν φόβο τῶν προξενανθρώπων!
Ἑλληνική Δημοκρατία, ἔτος 2007…
Κ.Κ.
* Βλέπε γιά παράδειγμα τίς δηλώσεις τοῦ ψευδομουφτῆ Κομοτηνῆς Ἰμπράμ Σερήφ στό Μουσάκιο γιά τό Χιντρελέζ
none
Συνεχίστηκε γιὰ ἄλλη µιά χρονιὰ (5-7 Αὐγούστου) τὸ πανηγύρι -µαϊµοὺ ποὺ ἅρπαξαν ἀπὸ τὰ χέρια τῶν Κιζιλµπάσηδων τῆς ὀρεινῆς Ροδόπης, µία χούφτα φανατικῶν ἀνθελλήνων, στηριζόµενοι ἀπὸ τὸ Τουρκικὸ Προξενεῖο Κοµοτηνῆς. Μὲ ἀναρτηµένα σὲ πανώ τουρκόγλωσσα συνθήµατα τοῦ Μουσταφά Κεµάλ, µέ αἰσθητικὲς καὶ πρακτικὲς ποὺ ἀκολουθοῦνται σὲ ἀνάλογες ἐθνικιστικὲς ἐκδηλώσεις στὴν Τουρκία, καπέλωσαν ἕνα παραδοσιακὸ πανηγύρι τὸ ὁποῖο πλέον ἔχασε παντελῶς τὸν παραδοσιακὸ θρησκευτικὸ καὶ κοινωνικό του χαρακτήρα. Χαρακτηριστικό: Ἐνῷ κάποτε τό πανηγύρι κατέληγε στόν σηµαντικότερο τεκέ τῶν κιζιλµπάσηδων τῆς περιοχῆς, σήµερα ξεκινάει µέ… σουνιτικό µεβλίτ. Πλήρης ἀνατροπή! Πρόκειται γιὰ µία ἐκδήλωση ποὺ διακηρύσσει καὶ ἐπίσηµα τὸν ἐκτουρκισµὸ τῶν Ποµάκων, ἀλλὰ ταυτόχρονα δίνει τὴν εὐκαιρία σὲ πολιτικάντηδες ἐπαρχιακοῦ διαµετρήµατος καὶ ἀντιλήψεων νὰ πουλοῦν τὴν πολιτικὴ τους πραµάτια καὶ νὰ ἐπιδιώκουν νὰ κερδίσουν τὴν εὔνοια τῶν φανατικῶν. Διακηρύξεις εἰρήνης καὶ φιλίας θυµίζουν παλιὲς σατιρικὲς ἰταλικὲς ταινίες.
Ἡ παρουσία τῆς Τουρκίας -διὰ τοῦ Προξένου τῆς προσωπικὰ κάθε φορὰ -συµβολικὰ καὶ οὐσιαστικὰ ἐπισκιάζει κάθε ἄλλη πτυχὴ τῆς ἐκδήλωσης, ἡ ὁποία περιέχει µαῦρο καὶ ἀφορολόγητο χρῆµα, «εἰσιτήρια» εἰσόδου σὲ δηµόσια ἔκταση, χωρὶς ποτὲ νὰ γνωρίζει κανεὶς ποῦ πᾶνε τὰ χρήµατα, ἐὰν φορολογοῦνται, κλπ κλπ.
Οἱ Τοῦρκοι αἰσθάνονται ὅτι µέ τὰ πανηγύρια τοῦ Χίλια καὶ τοῦ Ἀκρίτα (Ἀλάν τεπέ) ἔχουν ὁλοκληρώσει τὴν κατάληψη τῶν ποµάκικων βουνῶν καὶ ὅτι οἱ γιορτὲς αὐτὲς εἶναι γιορτὲς εἰς ἀνάµνηση τῆς κατάληψης τῆς Θράκης ἀπὸ τοὺς Ὀθωµανοὺς (ἐφηµ. «Γκιουντέµ»).
Ἐκπρόσωπος τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ, τουρκικὰ συγκροτήµατα, τουρκικὲς «παραδοσιακές» στολὲς -µαϊµοῦδες κι αὐτὲς ἀπὸ τὸ παζάρι τῆς Ἀδριανούπολης – χωρὶς καµµία σχέση µέ τὶς παραδοσιακὲς στολὲς τῶν γηγενῶν Ποµάκων -, Τοῦρκοι τραγουδιστὲς καὶ χορευτές, παλαιστὲς τουρκικῆς καταγωγῆς ἀπὸ τὴ Βουλγαρία, διακηρύξεις ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας ἀνάµικτες µέ µειονοτικά δικαιώµατα, µέ «προβλήµατα ποὺ δὲν λύθηκαν ἀκόµη», µέ κεκαλυµµένες ἢ ἄλλοτε ἀπροκάλυπτες ἀπειλές, µέ ποµπώδεις ἀναφορὲς στὸ ὀθωµανικὸ παρελθόν, συνθέτουν τὸν ὕµνο στὴ Μητέρα – πατρίδα, στὸν ὁποῖο συµµετέχουν καὶ ἀρκετοὶ ἐκπρόσωποι τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους (γιὰ τὴν ἀκρίβεια ὅλοι πλὴν ἐξαιρέσεων)… Φέτος οἱ ὀργανωτὲς πλούτισαν τὸν τούρκικο χαρακτήρα τῆς φιέστας, προσθέτοντας καὶ ἱππικοὺς ἀγῶνες, ἐνῶ ὑποσχέθηκαν καὶ ἄλλες ἐκπλήξεις γιὰ τὸ µέλλον. Εἶπαν δὲ σχεδὸν ἀνοικτὰ ὅτι σκοπεύουν νὰ καταστήσουν τὸ πανηγύρι συναπάντηµα ὅλων τῶν Τούρκων τῶν Βαλκανίων! Στὸ σηµεῖο αὐτὸ θέλουµε νὰ ρωτήσουµε τὸν νοµάρχη Ροδόπης Ἄρη Γιαννακίδη, ποὺ µιλώντας ὑποσχέθηκε 600.000 εὐρὼ γιὰ κατασκευὴ δρόµου, ἐννοοῦσε τὸν δρόµο γιὰ τὸν χῶρο τοῦ πανηγυριοῦ; Σκοπεύει δηλαδὴ νὰ χρηµατοδοτήσει τὴν πανβαλκανικὴ τούρκικη φιέστα στὴν ἑλληνικὴ Ροδόπη;
Στὴν ἀντίπερα ὄχθη τὸ πνεῦµα τοῦ κιζιλµπάσικου πανηγυριοῦ ἐπιδιώκει νὰ ἐπιβιώσει διωγµένο ἀπὸ τὸν φυσικό του χῶρο, στὴν πλατεία τοῦ Μεγάλου Δερείου, µπροστά στὸ καφενεῖο τοῦ Νουρὶ καὶ στὶς παρέες ποὺ ἀνάβουν τὰ τελευταῖα κεριὰ στὴ Μπέλα Βόντα… Ἡ Ἑλλάδα καὶ οἱ ἄνθρωποί της µποροῦν νὰ κοιµοῦνται βαθιὰ καὶ ἥσυχα στὶς καφετέριες καὶ στὰ προποτζίδικα τῆς Θράκης… Ν.Γ.
none
Μέσα στα όρια της Νέας Μοσυνούπολης (ΕΚΤΕΝΕΠΟΛ) υπάρχει περιφραγµένος – ο κατεστραµµένος πλέον – τεκές του Πος – Πος Μπαµπά, ένας λατρευτικός χώρος των Ροµά, του παρακείµενου συνοικισµού Ηφαίστου και της συνοικίας Πος – Πος. Ο τεκές χρονολογείται από τα χρόνια της τουρκοκρατίας και εντάσσεται στους θρησκευτικούς – λατρευτικούς χώρους των αλεβιτών µπεκτασήδων της Θράκης.
Μέχρι και τη δεκαετία του 1970 ήταν σε λειτουργία αν και υποβαθµισµένος από την σουνιτική εθνικιστική ηγεσία της µειονότητας, η οποία αντιµετώπιζε µε τη µεγαλύτερη δυνατή καχυποψία παρόµοιους χώρους, καθώς αποµάκρυναν τους πιστούς από τις επισκέψεις στα σουνιτικά τεµένη. Είναι γνωστό ότι οι αλεβίτες δεν επισκέπτονται τα τζαµιά και αυτός είναι ο λόγος που µέχρι και τις αρχές του αιώνα σε αρκετά ποµακοχώρια δεν υπήρχαν τεµένη, τα οποία χτίστηκαν κατά παράδοξο τρόπο υπό την πίεση του τουρκικού εθνικισµού την στιγµή που στην ίδια την Τουρκία το ισλάµ καταδιώκονταν από τον κρατικό κεµαλισµό. Μάλιστα σηµαίνων εθνικιστής παράγοντας της µειονότητας προκάλεσε ιδιαίτερο θόρυβο όταν ο τεκές γκρεµίστηκε από την αδιαφορία των πάντων. Με ανακοινώσεις εµφανίστηκαν οι προξενοκίνητοι ηγετίσκοι της µειονότητας ως φυσικοί υπερασπιστές του τεκέ και ζήτησαν εξηγήσεις για την κατάσταση στην οποία περιέπεσε. Με παρόµοιο τρόπο αντέδρασαν και στη πυρκαγιά που ξέσπασε στον άλλο τεκέ των Αθιγγάνων του νοµού µας στο χωριό Βέννα, όπου µάλιστα ο τούρκος πρόξενος της Κοµοτηνής Ουµίτ Γιαρντίµ, ανερυθρίαστα τον επισκέφθηκε µε το υπηρεσιακό του αυτοκίνητο, για να διαπιστώσει επί τόπου ότι επρόκειτο για εµπρησµό…
Ο τεκές του Πος Πος Μπαµπά, µε την κρήνη που υπήρχε στην απέναντι (νότια) πλευρά του δρόµου αποτελούσε περιοχή ιδιαίτερου σεβασµού αλλά και έντονης θρησκοληψίας των Αθιγγάνων, οι οποίοι πίστευαν ότι ο αγνώστων βιογραφικών στοιχείων Άγιος (Μπαµπά) που ήταν θαµµένος εκεί, εµφανιζόταν τη νύχτα µε διάφορες µορφές, γεγονός που τροµοκρατούσε τους περαστικούς. Στις πρώτες µεταπολεµικές δεκαετίες χρειαζόταν ιδιαίτερο θάρρος για να περάσει κανείς αργά τη νύχτα από το σηµείο εκείνο. Μάλιστα ακόµα και χριστιανοί διατυπώνουν παρόµοιους ισχυρισµούς, όπως ο πρώτος φούρναρης του Ηφαίστου, Κωνσταντίνος Λιάπης, ο οποίος βεβαιώνει ότι στη δεκαετία του 1960, είδε νύχτα τον Μπαµπά µε την εξαϋλωµένη µορφή ακέφαλου ανθρώπου ο οποίος τελικά µεταµορφώθηκε σε γάτα µπροστά στον τεκέ. Μάλιστα το σκοτάδι σε συνδυασµό µε το φεγγαρόφωτο, τα κεριά που έκαιγαν αδιάλειπτα σε εξωτερική κόγχη του τεκέ, το θόρυβο του άλλοτε τρεχούµενου νερού της βρύσης και το θρόϊσµα των καλαµιών που υπήρχαν δεξιά και αριστερά του δρόµου δηµιουργούσαν µια εξωπραγµατική ατµόσφαιρα, από µεταβαλόµενες σκιές και ήχους που ενέτειναν οι τενόροι-βάτραχοι του ρυακιού πάνω στο οποίο φύτρωναν τα καλάµια.
Στα νεότερα χρόνια ο τεκές προξένησε την προσοχή και των χρυσοθήρων της περιοχής οι οποίοι ολοκλήρωσαν την φθορά του χρόνου και της ανθρώπινης αδιαφορίας. Πάντως οι πιστοί πίστευαν ότι υπάρχει όντως κρυµµένος θησαυρός αλλά φυλάσσεται από τον Μπαµπά και ότι ακόµα και µπουλντόζα να χρησιµοποιήσουν δεν θα έχουν τη δύναµη να σκάψουν στο σηµείο όπου είναι θαµµένος. Οι πιστοί του τεκέ βεβαιώνουν ότι ο Μπαµπά (΄Αγιος) ενοχληµένος από την ανθρώπινη αδιακρισία µετακόµισε και βρήκε καταφύγιο σε τρία-τέσσερα αυτοσχέδια ιερά που φτιάχτηκαν µέσα σε σπίτια του Ηφαίστου, όπου συνεχίζεται η λατρεία του και τα τάµατα των αρρώστων, των ερωτευµένων και των πονεµένων ανθρώπων.
Ο τεκές πιθανότατα χτίστηκε πάνω στην χάραξη της αρχαίας Εγνατία οδού, από το σηµείο όπου εισερχόταν στην πόλη και για αυτό πιο πέρα στην είσοδο της συνοικίας Πος Πος, οι νεότεροι ονοµατοθέτες των οδών της πόλης έδωσαν την ονοµασία οδός Εγνατία στο δρόµο που ξεκινά από την πρώην ΥΕΒ.
Δυστυχώς όπως και σε τόσα άλλα θέµατα, το ζήτηµα του αλεβιτισµού στη Θράκη, η εµφάνιση, η εξάπλωση και ο ρόλος του στην τοπική ιστορία παραµένουν άγνωστα και σκοτεινά κεφάλαια χωρίς να έχουν θέλξει στο ελάχιστο το ενδιαφέρον αρµόδιων πανεπιστηµιακών τµηµάτων της περιοχής, ούτε καν τους γραφικούς ιστοριοδίφες που κατά καιρούς ανέτειλαν στο νοµό.
Στην Τουρκία εδώ και λίγα χρόνια σοβεί µια ισχυρή σύγκρουση µεταξύ αλεβιτών και σουνιτών. Οι αλεβίτες αντιδρούν στον εθνικιστικό σουνιτισµό και ζητούν πλέον δικά τους θρησκευτικά βιβλία στα σχολεία, δικό τους µερίδιο από τον προϋπολογισµό για τα θρησκευτικά ζητήµατα και ξεχωριστή διδασκαλία της πίστης τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2004, αλεβίτης κάτοικος της Σµύρνης, παρουσιάστηκε στη νοµαρχία της πόλης και υπέβαλε αίτηση ώστε στην ταυτότητά του να αντικατασταθεί η ένδειξη θρησκεύµατος ισλάµ και να γραφεί Αλεβή, γεγονός που προκάλεσε σάλο σε όλη την Τουρκία και απασχόλησε και τον ίδιο τον πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν. Το τουρκικό κράτος αφού απέτυχε να εξαλείψει την αλεβίτικη µειονότητα, προσπαθεί τώρα να την αφοµοιώσει µε κηρύγµατα ενότητας και επίκληση των κοινών ισλαµικών αξιών και της κοινής πατρίδας. Φαίνεται όµως ότι στους ριζοσπαστικούς κόλπους των αλεβιτών και ιδίως των µεταναστών στην Γερµανία, όπου έχουν οργανωθεί σε οµοσπονδίες, δηµιουργείται µια έντονη συνείδηση όχι µόνο θρησκευτικής αλλά και φυλετικής διαφοράς. Άλλωστε η ενδογαµία των αλεβιτικών οµάδων στις οποίες ανήκει και ένα µεγάλο ποσοστό Κούρδων είναι ο κανόνας. Φαίνεται ότι επαληθεύονται όλοι εκείνοι οι έλληνες και ξένοι συγγραφείς µεταξύ των οποίων και ο Γεώργιος Σκαλιέρης (1922), που είχαν διατυπώσει την άποψη ότι οι περισσότεροι έλληνες και γηγενείς πληθυσµοί της Μικράς Ασίας, προτίµησαν να προσχωρήσουν στον αιρετικό αλεβιτισµό παρά στο ορθόδοξο κρατικό σουνιτικό ισλάµ. Ο αλεβιτισµός είναι σήµερα η φωνή όλων των καταπιεσµένων λαών της Μικράς Ασίας, είναι η ζωντανή φωνή των χαµένων λαών της Ανατολίας. Ν.Γ.
none
